IVAN (My Love, My Enemy) Chapter 13

"Ah, wa, eh, ahk. Umhp. Waa-" hindi makasigaw ng lubusan si Mico dahil sa lakas ng tubig na tumatama sa kanya. Para siyang bumibigkas ng a e i o u sa mga sandaling iyon.

"Ivan, okay na ba ang lak-" hindi na naituloy ni Divina ang sasabihin nang may napansing tao sa dulo ng pagsirit ng tubig sa hose na hawak ni Ivan. "An-anong?" nagtaka siya sa nakikita. Nakikita niyang may binabasa si Ivan. "Ivan! Anong yang ginagawa mo?"

Nagulat pa si Ivan sa sigaw ng ina. Saka lang niya napansing si Mico ang binabasa niya.

"Ivan!" muling sigaw ni Divina tumatakbo sa kinaroroonan ni Ivan.

Inalis agad ni Ivan ang pagkakatutok ng hose kay Mico. "A-anong ginagawa mo diyan?" nagtatakang tanong ni Ivan. Pati siya ay nagulat na rin sa nangyari.

Parang gustong umiyak ni Mico. Bigla siyang napipi. Basang-basa siyang naka-tingin ng pailalim kay Ivan. Kahit basang-basa siya ramdam niya ang init ng bumbunan niya at paglabas ng usok sa dalawang butas ng kanyang ilong?

"Ivan, bakit mo naman binasa si Mico?" nagagalit na tanong ni Divina nang makalapit.

Imbes na sagutin ang ina si Mico ang tinanong ni Ivan. "Bakit ka nga kasi naandiyaan?" napa-ngiti si Ivan sa nakikitang basang-basang si Mico.

"Bakit mo tinatanong si Mico, ikaw nga itong dapat tanungin kung bakit mo bi na sa si Mico?" at tumingin si Divina kay Mico. "Mico okey ka lang ba?" Biglang pinalo niya si Ivan sa balikat.

"Kasi nanggugulat kasi siya." sagot ni Ivan na naka-ngiti sa ina. "Bigla kasi siyang lumitaw tapos nanggulat. Akala ko kung ano na."

HIndi pa rin maka-pagsalita si Mico.  

Kitang-kita ni Ivan na siguradong galit sa kanya si Mico. "Ikaw kasi eh." natatawa siya.

"Mag-sorry ka." si Divina.

"Sorry na Mico." pero natatawa si Ivan.

Kumunot ang noo ni Divina kay Ivan. "Bakit ganyan ka mag-sorry? Natatawa ka pa ha?"

"Okey lang po tita." sa wakas nagsalita na rin si Mico. "Ewan ko sayo Ivan. Hmpt. Magpapalit lang po ako ng damit."

"Sige na Mico baka malamigan ka pa."  pagkatapos ay si Ivan naman ang pinagsabihan ni Divina. "Ikaw talaga. Ganyan ba ang paraan mo para galitin si Mico?"

"Hindi naman ma. Nagulat lang po talaga ako." paliwanag ni Ivan. "Magkaibigan na kami noon."

"Magkaibigan." hindi naniniwalang si Divina.

"Oo nga po."

----

"Nakakainis, nakakainis ka talaga Ivan." nahawakan ni Mico ang throw pillow sa sofa ng madaan niya at hinagis niya ito sa malayo. "Akala ko pa naman masosorpresa ako sa makikita ko. Yun pala ikapapahamak ko pa." Nagdadabog siya habang tinutungo ang kanyang kwarto.

"Nakakahiya. Buti na lang walang ibang naroroon, si tita Divina lang. Mamaya ka sa akin Ivan ka. Talaga."

----

Natatawa si Ivan habang nasa harapan ng t.v. Naaalala niya ang nangyari kanina. Aalm niya babalikan siya ni Mico at gagantihan. Kabisado na yata niya si Mico. Alam niya hindi iyon magpapatalo. Natatawa na lang siya sa naiisip. 

Angpinagtataka niya lang ay bakit parang ang tagal yata dumating ni Mico. Kaunti pa siyang naghintay at kung bakit parang hindi na siya mapakaling wala pa si Mico.

Bigla naman niyang naisip na maaring hindi dumating si Mico dahil nahihiya itong pumunta sa kanila dahil sa mukha nitong may pasa. Bigla naman siyang kinabahan nang maalala ang pasa.

"Hala baka mapaano ang pasa ni Mico sa mukha?" pagaalala niya kay Mico. "Baka lalong nanakit dahil nabasa ko. Patay!" Bigla siyang napatakbo sa may pintuan. Ewan ba niya kung bakit biglaan nalang na gusto niyang pumunta sa kabila para alamin ang talagang lagay ni Mico. Pero nang makarating siya sa pintuan ay bigl nagbago ang isip niya. "Huwag na siguro. Baka kung anong isipin niya pa." Nanamlay siya nang maalala iyon. 

Binuksan na lang niya ang pinto para sakaling dumating si Mico hindi na ito magdalawang isip na pumasok. "Sana dumating ka." asa niya. Tumalikod na si Ivan sa pinto na bagsak ang balikat. Nasundan pa ng buntong hininga. 

"Hoy."

Biglang nabuhayan si Ivan ng makarinig ng pagtawag mula sa pinto. Agad-agad siyang humarap doon para makita ang inaasahan niyang may ari ng boses na iyon. "Mico." pasigaw niyang tawag kay Mico na nasa pinto. Sinalubong niya ito na para bang yayakapin. 

Napa-kunot noo si Mico sa nakikitang si Ivan na papalapit. Mas lalo siyang nagulat nang yakapin siya ni Ivan.

"Buti na lang dumating ka." nasabi ni Ivan ng mayakap mayakap niya si Mico sa tuwa.

Agad namang namula ang mukha ni Mico. Kinilig siya sa tagpong iyon pero naandoon pa rin ang pagtataka kung bakit ganoon na lang siya niyakap ni Ivan.

"Akala ko hindi ka darating eh." binitiwan na ni Ivan si Mico.

Nagreklamo naman ang damdamin ni Mico na natapos na ang pagyakap ni Ivan. "B-bakit ba?"

"Wala naman." sabay tawa ni Ivan.

Tumaas ang kilay ni Mico. "Pumunta ako dito para gumanti." tuwirang pahayag ni Mico. Namaywang pa siya at itinaas ang isang kilay. "Pero parang magbabagpo yata ang isip ko kasi- kasi niyakap mo ko." napayuko si Mico nang masabi niya ang mga huling salitang iyon.

Tumawa si Ivan. "Alam ko naman iyon eh. Na pupunta ka rito para gumanti."

"Aba at parang masaya ka pa na gagantihan kita ha?" si Mico na nakabawi sa saglit na pagmumula ng pisngi.

"Teka." biglang natigilan si Ivan. "Anong nilagay mo diyan sa pisngi? Bakit medyo nawala ang pangingitim niyan?" 

"Wala lang." pagkatapos ay lumakad si Mico. Nilagpasan niya si Ivan at sumunod ito sa kanya. Papunta siya sa sala doon nakita niyang bukas ang telebisyon.

"Anong pinahid mo?" tanong ni Ivan.

"Basta."

"Fine." sabi ni Ivan na nakangiti.

Napatingin naman si Mico kay Ivan. "Kakaiba ka ngayon ha?"

Tumaas lang ang dalawang kilay ni Ivan habang nakangiti sa kanya.

"Huwag ka ngang ganyan. Parang hindi ako sanay eh." reklamo ni Mico. Pero ang totoo, kinikilig siya. Ang daming bago ang nakikita niya kay Ivan. 

"Bakit? Kagabi pa tayo naguusap ng maayos ah?"

Wala siyang maisagot kay Ivan. Humarap na lang siya uli sa t.v. Kahit ang mga mata ay nasa t.v. ang utak naman niya ay si Ivan. Pinipilit niyang huwag mapa-ngiti dahil sa kilig na nararamdaman. Nagtata-talon ang puso niya sa kasiyahan. Kanina ang iniisip niya ay ang makaganti, ngayon parang hindi na yata niya magagawa. 

"Sige ganyan na lang manood na lang ng t.v." sumeryoso kunyari si Ivan at itinutok na rin ang atensyon sa t.v.

Dahil doon nawala sa konsentrasyon si Mico sa iniisip. Tinignan niya si Ivan. Siryoso itong nanonood. "Bakit ano ba ang gusto mong pag-usapan?" kunyari wala siyang gana.

Hindi umimik si Ivan.

"Walang reaksyon?" paghihimutok ni Mico. "Sabi ko ano ang gusto mong pag-usapan?" may kaunting pagkairita ang tono niya.

Tumingin si Ivan sa kanya. Kumurap-kurap siya pero walang sinabi. Maliban pa doon, wala nang ibang reaksyon sa kanyang mukha.

Nainis si Mico sa ginawang pagkurap-kurap ni Ivan. Binuhat niya ang katabing unan at hinagis niya kay Ivan.

Hindi naman nasaktan si Ivan dahil hindi naman malakas ang pagkabato. Napangiti pa nga siya sa ginawa ni Mico. At nasundan ng halakhak.

"Nakaka-inis ka." paghihimutok ni Mico. "Ang labo mo."

"Ikaw kasi tinatanong ka lang kung ano ang ginawa mo diyan sa mukha mo, tapos hindi ka nasagot ng maayos." paliwanag ni Ivan.

"Ang yabang mo."

"Ano naman ang ikinayabang ko?" at ibinalik ni Ivan ang unan. Pabato niya itong ginawa.

Tinamaan ni Mico sa tagiliran. Hindi naman masakit pero muli niya itong binalik kay Ivan.

"Binabalik ko lang ang unan diyan." si Ivan.

"Eh gusto ko diyan na yan eh."

"Ang dami ng unan dito oh." Ibinalik ni Ivan ang unan. Ngunit sa pagkakataong iyon may lakas na ang pagkabato.

"Aray. Nananakit ka na ah." Hindi naman talaga nasaktan si Mico.

"Sorry." Ang akala ni Ivan talagang nasaktan si Mico.

"Nananakit ka lang talaga." Tumayo si Mico at binuhat ng dalawang kamay ang unan at ihahampas kay Ivan.

"Sandali, sandali. Nagsorry na ako di ba?" awat ni Ivan. Naitakip niya ang braso sa mukha.

"Lugi kaya ako." at isang hampas ang ginawa ni Mico.

"Aray. Totoo na yun ah." reklamo ni Ivan. Pero bigla siyang natawa na ikinainis lalo ni Mico.

"Hindi ka naman nasaktan eh."

"Masakit kaya."

"Masakit... eh bakit tumatawa ka pa?"

"Eh nakakatawa kasi yang hitsura mo eh."

"Ano?" at isa, dalawa pang hampas ni Mico.

"Aray, aray." pero sige parin ang tawa ni Ivan. "Sige na tama na."

Nilubayan na ni Mico si Ivan. "Okey."

"Pag ikaw ginantihan ko makikita mo." natatawang banta ni Ivan.

"Ha? Talaga... akala mo naman hindi kita gagantihan?"

"Pero mas masakit ang gagawin ko sayo."

"Weh... E di mas lalo sa yo."

"Tama mas lalong masakit ang gagawin ko... sayo." sabay tawa ni Ivan.

Muling lumipad ang unan sa mukha ni Ivan.

"Ah ganoon ah. Gusto mo talagang magantihan ha?" hinila ni Ivan ang unan sa tabi at tumayo.

Huli na nang makatayo si Mico para tumakbo. Naipalo na sa kanya ang unan. Naramdaman niya ang sakit.
"Nakakainis ka talaga."

"Weh.. Masyado ka kasing siryoso." natatawang si Ivan.

"Siryosohin mo mukha mo." muli siyang tumayo at hahampasin sana si Ivan. Kaya lang sa paghila niya ng unan, nasanggi niya ang flower vase sa center table. Bumagsak ito sa lapag at nabasag.

"Yari ka Mico mahalaga pa naman yan kay Mama." nananakot si Ivan.

"Di nga?" halata sa tono ni Mico ang pag-aalala.

"Oo. Ang tagal na nga niyan eh."

"Hala paano yan. Nasaan pala si Tita."

"Buti na lang wala nasa palengke. Lagot ka."

"Sigurado magagalit yun sa akin." tumalikod si Mico at tinungo ang kusina.

"Saan ka pupunta?"

"Lilinisin ko siyempre."

Bumalik si Mico na may dalang dust fan.

"Ako na." hinila agad ni Ivan ang hawak ni Micong panlinis.

Hindi na nakatanggi si Mico. "Pero dapat ako ang gumagawa niyan eh." alalang-alala si Mico. "Alam mo ba kung saan tayo makakabili niyan?" Napatingin sa kanya si Ivan. Kinabahn siya. "Ano?"

"Oo naman." sabay ngiti.

Naka-hinga ng maluwag si Mico.

"Kaya lang baka wala ng ganitong style kasi matagal na ito eh."

"Subukan pa rin natin Ivan."

"Sige."

Napabuntong hininga nalang si Mico sa sobrang pag-aalala.
-----

"Dito na ba iyon?" tanong ni Mico kay Ivan nang bumaba sila sa jeep na sinakyan.

"Oo."

"Sana makabili tayo."

"Sana nga. Kung hindi..."

"Kung hindi ano?"

"Alam mo na...." sabay tawa. " Yari ka."

Nahampas ni Mico ang balikat ni Ivan. "Nakakainis ka."

Pumasok sila sa boutique na iyon. Pagkapasok na pagkapasok pa lang sinimulan na agad ni Mico ang maghanap ng katulad ng nabasag niyang flower vase.

"Ivan, ito ba iyon?"

"Hindi yan. May style ribbon yun sa may leeg ng vase."

Muli siyang naghanap. Hindi niya alam na nakita na ni Ivan ang flower vase na hinahanap.

"Parang wala eh."

"Meron yan." giit ni Ivan.

"Ang hirap. Nakakahilo ang dami kasing halos magkakapareho."

"Basta makakahanap ka rin ng katulad noon."

"Eh kung magpasadya na lang kaya tayo ng katulad noon."

Napa-tingin sa kanya si Ivan. "Okey ka lang? Espesyal. Espesyal ka." at ngumit siya. Natatawa siya sa mga naisip ni Mico.

Desidido talaga kasi si Mico na makakita ng ganoon. Ayaw niyang magalit sa kanya si Tita Divina. "Ivan." tawag niya.

Napalingon naman si Ivan na kanina ay nagsisipat ng iba pang magagandang vase. Nakita niya ang hawak ni Mico. "Mukhang nakakakita ka na ah."

"Oo Ivan." at ipinakita ni Mico ang vase.

"Ay hindi yan." pagsisinungaling ni IVan. "HIndi ganyan yon."

Napa-taas ang kilay ni Mico. "Ganito yun kaya."

"Hindi."

"Mali ba ako?" muli sanang ibabalik ni Mico ang vase. "pero ganito yun eh. Sabi mo may ribbon sa leeg. Oh, ito yun oh."

"Hindi nga iyan yun." biglang natawa si Ivan.

"Eh bakit ka natawa? Nanloloko ka na naman eh." muli niyang nahampas si Ivan sa balikat.

"Aray. Nananakit ka na naman ha?"

"Ito nga yun."tinutukoy ni Mico ang vase na hawak. "Niloloko mo lang ako."

"Oo yan nga yun." amin ni Ivan.

Dahil sa narinig, nanlaki ang mata ni Mico sa katuwaan. Sa wakas nakakakita din siya ng katulad ng vase na nabasag niya kanina. Hindi na sa kanya magagalit si Tita Divina. "Yes." nasabi niya sa katuwaan.

"Halika na bayaran na natin." yaya ni Ivan.

"Sige." naka-ngiti na si Mico.

"Ngumiti ka rin sa wakas."

Nasa harapan na sila ng counter ng makita ni Mico na dumukot na si Ivan ng pera sa wallet niya.

"Teka. Bakit ikaw ang magbabayad?" tanong ni Mico.

"Basta." sabay ngisi.
-----

"Bakit nga ikaw ang nagbayad?" kanina pa tinatanong ni Mico si Ivan sa daan kung bakit siya ang nagbayad.

"Basta."

"Kanina ka pa basta ng basta. Nakauwi na tayo lahat lahat basta pa rin ang sagot mo."

"Ayusin muna natin ito tapos saka ko sasabihin ang ang ipagagawa ko sayo."

"Ah... ganoon. Sige." sumangayon na rin si Mico kahit hindi pa rin niya alam kung ano ang gustong mangyari ni  Ivan.

Naayos na nila ang biniling bagong flower vase at naka lagay nauli ito sa center table. Sigurado ni Mico na mahahalata ni Tita Divina na bagona ang vase dahil mas makintab na ito di gaya ng dati. Pero kahit ganoon hindi na siya natatakot. May kaunting kaba na lang.

"Ayan, ayos na." si Ivan.

"O ano na ang gusto mong ipagawa sa akin?"

"Gusto kong ipagluto mo ako ng favorite ko." sabay tawa. "Si Mama kasi kanina ginising ako ng maaga, pinagdilig niya ako ng halaman tapos hindi naman niya ako nilutuan ng spaghetti."

"Ah kaya pala... Dahil hindi ka pinagluto, sa akin mo tuloy binuhos galit mo?"

"Ano? Hindi noh... Ikaw itong nanggulat. Malay ko ba na naroon ka. Tapos, siyempre antok na antok pa ako bigla kang lilitaw."

"Hmpt." ang naging reaksyon na lang ni Mico. Wala na siyang masabi dahil alam naman niyang siya rin ang may kasalanan. Tumalikod siya kay Ivan at naglakad.

"San ka pupunta?" tanong ni Ivan.

"Sa bahay."

"Anong gagawin mo doon?"

"Magluluto sabi mo di ba?"

"Dito na lang."

"Ayoko nga. Makita mo pa kung paano ko lutuin ang spaghetti ko. Mmm malaman mo pa ang gagamitin kong  love posion." sabay tawa.

"Ano?" pero bigla rin siyang sumangayon. "Sige sa inyo na nga lang wala pala kaming stocks na."

"Kaya ka siguro hindi nalutuan ng Tita."

"Ganoon na nga. Basta sarapan mo ha?"

"Oo naman..." sagot ni Mico habang naglalakad palabas. "Sigurado mamahalin mo pa ako."

Hindi nakita ni Mico na isang maluwag na ngiti ang naipabaon sa kanya ni Ivan sa kanyang pag-alis.
-----