IVAN (My Love, My Enemy) Chapter 12

"Vani nakakalungkot naman. Hindi ka ba nalulungkot?" iyona ang nararamdaman ni Mico nang mga oras na iyon. Pa-gabi na. Kanina pa naka-alis ang kanyang ina. Iniwan muna siya pansamantala. "Anong gagawin natin? Nakakabagot dito sa loob ng bahay."

Tumahol tahol ang aso.

"Haysss. Ayoko namang pumunta sa kabila. Nahihiya ako sa hitsura ko. Baka pagtawanan pa ako ni Ivan." Bigla siyang napatuwid sa pagkakaupo. "Oo nga pala, kapag pumunta ako doon sigurado, tatanungin ako nila kung ano ang nangyari. Masasabi ko bang dahil sa picture ni Ivan?" nagpapadyak siya sa hindi magandang posibilidad. "Ayoko, nakakahiya. Vani, tulungan mo naman ako."

Tumakbo ang aso sa labas ng bahay. "Vani." tawag niya. "Bumalik ka rito." pero hindi siya sinunod ng alaga. Wala na siyang nagawa kundi ang sundan ito. Hindi naman niya kailangang mag-alala dahil nakasarado naman ang gate. "Gusto mo bang lumabas? Gabi na po kaya."

Pero nagtatahol ang alaga niya. Halata ni Mico na gusto nga nitong lumabas. "Madilim naman eh. HIndi naman siguro ako mapapansin nila tita Divina dito sa labas. Sige Vani tambay mode tayo. Oh huwag ka ng maingay."

Nang marinig iyon ng alaga ay tumigil ito sa pagtahol. Binuksan niya ang gate at dali-daling lumabas si Vani. Nagtatakbo-takbo sa paligid. Tuwang-tuwa. Napa-ngiti na rin si Mico. "ang alaga ko talaga marunong talaga." bilib niya sa alaga.

Umupo siya sa may damuhan sa harapan ng kanilang bakuran. Doon niya pinanood ang alaga sa pag-lalaro nito.
-----

Nang marinig ni Ivan ang kahol ng aso sa labas kaya siya napabangon sa pagkakahiga at sumilip sa bintana. Nang nakita niya si Mico na nasa labas ay agad siyang bumaba. Nakasalubong pa niya ang ina.

"Bakit ka naka-sweater?"

"Balak ko pong magpahangin sa labas." totoo naman ang isinagot niya. Hindi niya lang sinabing naandoon din si Mico sa labas. Nakaramdam kasi siya ng hiya sa ina.

"Sige, huwag mo lang hayaang lamigin ka. Matutulog na ako."

"Sige po Ma."

Nilagpasan na ni Ivan ang ina. Maingat niyang binksan ang pinto, ganoon din nang kanyang isinara. Ayaw niyang makagawa ng ingay baka malaman ni Mico na lalabas siya. Dahan-dahan niya ring binuksan ang gate. Mas doble ingat nga siya doon dahil maingay kung binubuksan iyon. Nagpasalamat naman siya nang hindi ito gumawa ng ingay.

Nakayuko si Mico kaya hindi niya napansin ang pagdating ni Ivan. Dahil sa anino na tumapat sa kanya kaya siya napatingala. Laking gulat niya nang makita niya si Ivan sa kanyang harapan.

"A-anong ginagawa mo rito?" tanong niya kay Ivan.

"Ikaw nga ang dapat kong ta- Teka, bakit may tapal yang mukha mo?" napansin kasi ni Ivan na may manipis na tela sa pinsgi ni Mico.

Agad namang tikpan ng kamay ni Mico ang tinutukoy ni Ivan. "Wala ito."

"Sandali nga." lumapit si Ivan. Tumabi kay Mico sa pagkakaupo.

Kumabog ang dibdib ni Mico dahil doon. First time lang nangyari yata iyon na walang sapilitang tumabi si Ivan sa kanya.

"Patingin." may kaunting tigas ang pagkakasabi ni Ivan. Gusto kasi niyang huwag nang tumutol si Mico.

"Nakakahiya eh."

"Patingin nga kasi." pilit ni Ivan.

Walang nagawa si Mico. Sa tingin niya para bang nakakatakot si Ivan kung magsalita. May awtorisasyon.

"Bakit? Paano nangyari yan?" pag-aalala ni Ivan.

Napa-tingin naman ng diretso si Mico. Lalong kumabog ang dibdib niya. Ngayon niya lang narinig kay Ivan na magsalita ito na may pag-aalala. "W-wala na bangga lang."

Tumingin si Ivan ng diretso kay Mico. Hindi kasi siya kumbinsido sa dahilan nito.

Para namang napapaso si Mico habang tinititigan ni Ivan. "O-oo nga."

"Hindi ako naniniwala." sagot ni Ivan at tumingin na ito sa harapan.

Para namang kung anong naramdamang awa ni Mico para kay Ivan. "Nakakahiya kasi kung sasabihin ko sayo eh." nasabi na lang niya kay Ivan. "Pero bakit ka lumabas?"

"Nakita kasi kita."

"A-ano? Dahil nakita mo ko? Ikaw lalabas dahil sa akin?" parang ayaw maniwala ni Mico.

"Oo nga. Kasi-" natigilan si Ivan. "Nakokonsensiya ako."

Naguluhan si Mico. "P-paanong makokonsensiya ka?"

"Alam namin ni Mama na nagkaroon ng problema sa inyo kagabi." nakita ni Ivan sa mukha ni Mico ang tanong na kung paano. "Dahil naririnig namin may nagsisigawan sa inyo. Nagtatalo. Kasi-" hindi niya naituloy ang sasabihin. Nagdadalawang isip siya kung sasabihin ba niya ang dapat na naging kasunduan niya at ng tatay ni Mico. Buti nalang at hindi na narinig pa ni Mico ang huling salitang binitiwan niya.

"Kaya pala." napabuntong hininga si Mico. "Masyado bang nakaka-iskandalo?"

"Hindi naman. Buti nga lang, walang ibang nakatira dito sa lugar natin. Bakit pala naandito ka nagtatambay?"

"Wala lang magawa kasi sa bahay. Hindi pa ako inaantok. Sa totoo lang si Vani ang gustong lumabas eh." sabi ni Mico ng may kapanatagan. Biglang nawala ang kabog sa kanyang dibdib.

Natawa si Ivan sa sinabi ni Mico. "Si Vani?"

"Oo. Gustong lumabas eh. Tahol ng tahol kanina. Ayoko nga sana dahil nahihiya ako sa hitsura ko. Kaya lang naisip kong madilim naman kaya wala naman sigurong makakakita sa akin."

"Ganoon ba? Pero paano mo nakuha iyan pasa mo sa mukha?"

Napa-tingin siya kay Ivan. Dapat ba niyang sabihin ang totoo? "Nasampal kasi ako ni Dad." natahimik. "Ang lakas kaya nagkapasa."

"Dahil ba sa akin?" biglang nasabi ni Ivan. Nakita niyang napatingin sa kanya ng tuwid si Mico. "Ay ano, baka kako ano-" bigla niyang bawi pero hindi siya maka-hagilap ng isasagot.

"Hindi." tanggi naman ni Mico. "Hindi ikaw yun. Ano ka ba. Ano naman ang kinalaman mo doon?" bahagya niyang pagsisinungaling. Ang totoo kung hindi nakita ng Dad niya ang wallpaper ng laptop niya na si Ivan ang nasa larawan na iyon wala siguro siyang pasa ngayon. Malamang.

Hindi na umimik si Ivan. Natakot na siyang magsabi ng totoo. Saka nalaman naman niya mula kay Mico na hindi siya ang dahilan.

Hindi na napigilan ni Mico ang sariling hindi ipagtapat kay Ivan ang nangyaring gulo pero hindi niya sinama ang tungkol sa picture ni Ivan sa wallpaper niya. "Hindi ko naman siguro kasalanan na biglang nagkurba-kurba ang mga guhit ko sa gusto ni Dad." natawa si Mico sa naipahayag. "Alam mo naman na ang gusto ni  Dad yung mga tuwid ang linya. Puro building ang ginuguhit hindi mga damit." sunod-sunod na ang tawa ni Mico.

Tawa ng tawa rin si Ivan sa mga naririnig niya kay Mico. Hindi niya napapansing nakakatuwaan na niya si Mico. Sa kanilang pag-uusap, para bang matagal na silang magkaibigang panatag sa isa't isa at ngayon nga na sabik sa kwento ng bawat isa.

"Bakit naman kasi naging bading ka." salita ni Ivan at biglang tumawa.

"Aba malay ko? Naka-gisingan ko na lang. Tapos, yun. Yun na yun." sabay tawa. Pareho silang nagkatawanan.

"Sa totoo lang nabigla talaga ako sayo nung una tayong magkita."

"Alam ko naman yun eh. Kaya lang nakakainis ka talaga kaya madalas kitang asarin."

"Akala ko kasi magkakaroon ako ng kaibigan, yung lalaki hindi katulad mo." natatawang pahayag ni Ivan. Napansin ni Ivan na biglang tumahimik si Mico sa nasabi niya. "Sorry."

"Hindi. Okey lang ano ka ba."

"Bakit ka natigilan diyan?"

"Bigla ko lang kasi naisip. Bigla kang nagbago. Kinakausap mo na ako ngayon." ngumiti si Mico.

"Ah ganoon ba?" natigilan din si Ivan. "Huwag mo na isipin yun basta okey na tayo."

Biglang namilog ang mga ni Mico sa narinig. "Talaga. Ibig mong sabihin, magkaibigan na tayo?" bigla niyang nayakap ang katabi. "Ang galing naman."

"Teka, teka. Nasasakal ako." reklamo ni Ivan pero hindi naman galit. "Matagal na naman tayong magkaibigan ah."

"Basta natutuwa ako. Hindi mo na ako aawayin ha?"

"Ano? Ikaw nga itong nang-aaway diyan eh."

"Hindi kaya."

"Basta ikaw ang nauna." sabay tawa ni Ivan.

"Hindi naman ko gagawin ang pang-gugulo sa yo kung hindi ka naging suplado noh."

"Oh kitam ikaw nga ang nauna."

"Dahil nga sayo."

"Oo na." sumuko na si Ivan. "Ako na nga."

Nagkatawanan silang pareho.

Ang tagal nilang nagkwentuhan. Halos inabot na sila ng madaling araw pero gising na gising pa rin sila. Hindi na nga kinaya ni Vani ang lamig. Naka-kalong na ito kay Mico at natutulog. Kung hindi lang umambon hindi pa sila magkakayayaan umuwi. Gusto pa sana nilang magkwentuhan ngunit mas pinili na lang ni Ivan na bukas nalang uli.

Lihim na nalungkot doon si Mico. Nahiya naman siyang sabihing sa bahay na lang nila sila magpatuloy magusap o kaya naman sa bahay nila Mico. Nagpaalam na rin siya.

Kilig na kilig si Mico nang makapasok sa bahay dagdagan pa ang nanonoot na lamig sa katawan. Hindi niya malubos maisip na okey na sila ni Ivan. Talagang natutuwa ang puso niya. Kulang na lang ay lumundag ito ng lumundag. Dumiretso na siya sa kanyang kwarto matapos mailapag si Vani sa sahig kung saan ito madalas matulog. Pasipol-sipol pa siya kahit wala namang lumalabas na tunog.

Ibinagsak niya ang katawan sa kama. Nakatitig siya sa kisame na para bang naroon si Ivan at naka-ngiti sa kanya. Kapag naaalala ang kaninang pag-uusap, napapa-padyak siya sa sobrang kilig.

"Haysss. Magkaibigan na kami ni Ivan. Ang sarap ng feeling. Ang mga ngiti niya, namimis ko agad." Napahawak ang dalawa niyang kamay sa kanyang pisngi. "Aray." hindi niya naalalang mapasa pala siya sa kanyang pisngi.

"Bukas o sa susunod na bukas, magiging akin ka na rin." sabay hagikgik. Ngunit madali rin nawala ang tuwa nang maalala ang ama. Napa-buntong hininga nalang siya.
-----

Kanina pa nakahiga si Ivan pero hindi pa siya dalawin ng antok. Totoong nasa isip niya si Mico. Aminado siyang naging palagay na ang loob niya kay Mico. Kanina palang nang nag-uusap sila. Nasaway nga niya ang sarili ng maka-pasok sa bahay dahil minsan niyang sinupladuhan si Mico gayong masarap din pala itong kausap. Maingay. Maraming alam. Hindi nakakabagot kausap. Talaga namang hindi na niya maalalang hindi siya tumawa.

"Siguro kung hindi ako nagsuplado sa kanya una palang, marami na siguro kaming napagsamahan ngayon. Sayang." napangiti siya. "Ako kasi eh."

Muli niyang ipinikit ang mga mata. Umaasa siyang dadalawin na ng antok. Ngunit mukha pa rin ni Mico ang nakikita niya sa kadiliman ng kanyang gunita. Ang malakas nitong pagtawa. Ang mga mapupungay nitong mata na kanina niya lang napansin nang makita niya itong malungkot. "Hayy Mico." nasabi na lang niya habang nakangiti.

"Bukas na nga lang ulit. Umalis ka muna sa isipan ko." wala sa sarili niyang nabanggit.
-----

Pagkamulat pa lang ng mata ni Mico ay agad pangalan ni Ivan ang nabuo sa isipan niya. "Ivan." Bigla siyang napabangon. "Anong oras na?" tumingin siya sa wall clock. "Alas siyete na?"

Natataranta siyang bumangon. Gusto na niyang maka-usap uli si Ivan. Agad niyang inayos ang kanyang sarili. Nagmamadali.

Bumaba siya at naka-salubong ang kasambahay.

"Mico handa na ang almusal mo."

Natigilan siya. Bigla bigla ay narinig niya ang kalam ng sikmura. Napapadyak siya ng malamang nagugutom na pala siya. "Badtrip naman oh." Pati ang pagkain ay gusto niyang sisihin dahil abala sa pagpunta niya sa kabila. "Siguro naman tulog pa iyon. Sige na nga kain muna ako."

Nilagpasan niya ang kasambahay at sumiretso sa hapag-kainan.

"Kita mo yung batang yun. Kahapon lang iyak ng iyak ngayon naman iba naman ang mod." nagtatakang si Saneng.

Dahil gusto ni Mico ang mga nakahain hindi na siya nagpigil sa sarili. Pumwesto na siya para kumain.
-----

"Sige na tumayo ka na." hinihila ni Divina si Ivan para bumangon na.

"Ma, mamaya na. Antok pa ako."

"Anong oras ka ba kasi natulog?"

Bigla niyang naisip si Mico. "Basta gabi na. Inaantok pa talaga ako."

"Matulog ka na lang uli pagkatapos mong diligan ang mga halaman."

"Kayo na po kasi Ma. O kaya mamaya nalang."

"Hindi pwede. Aalis ako. Pupunta ako ng groceries store dahil wala na tayong stocks kaya bumangon ka na muna diyan. Hindi kita titigilan sige ka."

"Eh hindi nga yata kayo nagluto ng spaghetti eh."

"Paano nga ako magluluto eh wala na nga tayong stock."

Kaunting pilitan at hilahan pa ay bumangon narin si Ivan. Nakapikit pa nga siya habang bumaba ng hagdan. Pupungas-pungas naman nang makarating sa labas sa harapan ng mga halaman.

"Oh eto ang hose, hawakan mo."

Hinawakan ni Ivan ang hose na may mahinang agos ng tubig. "Ma naman ang hina."

"Sandali naman at lalakasan ko." umalis si Divina para pihitin ang switch.

Naiwan si Ivan na pupungas-pungas pa rin. Panay ang hikab.
-----

Pagkalabas ni Mico sa gate nakita niya si Ivan kaagad. Kaya lang nakatalikod ito. Hindi niya tinawag si Ivan gusto niyang gulatin ito. Nang bahagyang maka-lapit, napa-isip si Mico kung ano ang ginagawa ni Ivan sa gilid ng bakuran nila. "Ano ba iyon umiihi?" naibulong niya sa sarili. Naisipan niyang pumunta sa kabilang bahagi ng bakuran kung saan paharap kay Ivan. Dahan-dahan siyang payukong pumunta doon para magulat niya si Ivan ng harap harapan.

Wala pa man ay pigil na pigil na si Mico sa pagtawa. "Malay ko ngayon ko pa makita ang ano ni Ivan." bulong niya at pigil ang hagikgik. Nakayuko pa siya sa likuran ng bakod kung saan nakaharap si Ivan. Bumilang siya sa kanyang isip simula tatlo bago bulagain si Ivan.

Nagsimula si Mico magbilang. "1, 2, 3 BULAGA!"

Laking gulat ni Ivan na nakapikit pala nang oras na iyon. Sa gulat naitapat niya ang hose na hawak sa pinanggalingan ng sigaw na iyon. Kasabay noon ang malakas na pagsirit ng tubig mula sa hose na kanyang hawak.
-----