Unexpected Love Chapter 21 - 25

Unexpected Love 21

-oO0Oo-

Dali dali kong kinuha ang aking cell phone at tinawagan si insan....

Ring...ring....ring.....

Pero walang sumagot sa kabilang linya natatakot ako na baka si insan ay kanila na ring pinag initan dahil sa kanyang pag kami sa amin ni Jom at ang kanyang pag sang-ayon sa relasyon namin ni Jom. Di ko pa alam ang mga susunod kong gagawin lalo na andito ako sa ospital, agad-agad kong tinawgan si Paul, di ko alam kung anidito pa siya sa Pilipinas...

Ring.....ring....ring.....

Kablang linya....

Ako: hello paul..

Kabilang linya....

Ako: pwede mo ba akong matulungan...

Kabilang linya....

Ako: pwede pumunta ka na lang dito ngayon.. nasa ospital ako ngayon sa may ICU dito na lang ako mag papaliwanag please....

Kabilang linya.....

Agad din niyang binaba ang telepono, ilang minuto lang ang nag lipas ay agad kong nakita si Paul na tumatakbo. Pagka kita na pagkita ko sa kanya ay agad ko siyang sinalubong ng yakap sabay iyak...

Paul: Jam... Jam... please... anu problema?

Ako: Paul.... si tita anabeth....(habang umiiyak parin)

Paul: bakit anu nangyari sa kanya?

Ako: di ko alam... naaabutan ko na lang siya walang malay....

Paul: si Jom asan siya?

Ako: di ko rin alam eh... pag baba ko kanina sa kanilang bahay ay wala na akong inabutan kundi si tita na naka handusay na lang...

Paul: kumusta si tita?

Ako: Critical pa ang kanyang kondisyon ang sabi nga ng doktor ay mabuti nga at umabot pa kami kasi daw kung natagalan pa ay di na siguro naagapan pa...

Bakas sa mukha ni Paul ang pagkalito mula sa mga nangyayari, kaya pinilit kong maging mahinahon at doon ko sa kanya ikinuwento lahat ng nangyari simula ng huli kaming nagkita...

Paul: wait..... you mean may kakambal si Jom?

Ako: oo...

Paul: asan siya ngayon? Andito ba siya?

Ako: di ko nga rin alam, pareho sila ni Jom nawawala, di ko na alam pa ang gagawin ko, Paul...

Paul: tahan na... sila anton at aelvin alam na ba nila....

Nawala sa isip ko sila, kaya agad kong dinukot ang aking cellphone at tinext ko sila tungkol sa kalagayan ngayon i tita. Ilang minuto lang din ay agad ko rin silang nakita at bakas din sa kanilang mga mukha ang labis na pag aalala kay tita na nagsilbi na ring ina naming buong barkada, di ko nga alam kung anu ang nagawa kong kasalanan para parusahan ako ng ganito at idamay pa ang mga tao sa paligid ko...

Sa loob ng ospital ay doon kami nagkausap-usap kung papanu ko makakausap si Joana, may kutob kasi ako na may alam siya kung asan sila Jom, pero pinipigilan siya ng kanyang kuya...

Anton: sige tol, ako susubukan ko na puntahan si Joana... ako bahala doon...at ako na rin ang bahala mag paliwanag sa skwelahan kung sakalaing di ka makapasok pati ang mga notes na kakailanganin para sa nalalapit na exam ay ako na bahala don...

Aelvin: ako tol dito ako tutulong sayo sa loob ng ospital, tutulungan kita sa pagbabantay kay tita para naman makapag pahinga ka..

Paul: ako na bahala sa mga gastusin dito, wag ka nang mag alala Jam... sa ngayon angkailanang nating alalahanin ay kung papanu natin matutunton ang kinaroroonan ni Jom at ni Jeffrey...

Ako: maraming salamat, di ko talaga alam kung anu na gagawin ko ngayon, siguro ay nagpakamatay na ako ngayon kung wala kayo ngayon dito..

Paul: Jam... wag ka magisip ng ganyan... sa sinabi mo tungkol sa inyo ni Jom ay di ako magagalit sayo dahil sa alam ko na ikaw naman talaga ang mahal niya pero sana wag ka nang magisip ng ganyan, dahil diyan ako sayo magagalit, ang Jam na kilala ko ay palaban... kaya wag kang magiisip ng ganyan...

Para nabawasan ang bigat na aking dinadala sa mga oras na iyon dahil sa kanila, lalong lalo na kay Paul na kahit na ilang taon aming di niya nakasama ay batid parin sa kanya ang pagiging isang tunay na kaibigan... kahit na nga di na niya responsibilidad na sagutin ang gastusin dito ay sinagot niya parin... lumalim na ang gabi at pansamantalang nag paalan muna sila sa akin para rin daw pag handaan nila ang mga gagawin namin, ako naman ay panadaliang umuwi sa bahay nila Jom para mag palit ng damit... pag pasok na pag pasok ko sa loob ng bahay ay bigla akong nanlumo nang muling sumariwa sa akin ang pag-aalala kung asan sila Jom at Jeffrey, agad akong umakyat sa kwarto at kumuha ng ilang damit pampalit at saka na rin ako nagpalit ng damit, pag baba ko ay narinig kong nag ring ang aking cellphone at nagulat ako nang makita kong pangalan ni Jom ang nagregister sa caller ID... sinagot ko ito sabay pindot ng record at loudspeaker ng phone ko..

Ako: hello Jom...

???: hello insan..... kumusta ka na....

Ako: brad???

Brad: oo ako nga... bakit nagulat ka anu? Bakit ka nga pala napatawag sa kapatid ko kanina?

Ako: brad bakit nasayo ang cellphone ni Jom!!!

Brad: tsk..tsk...tsk.... wag mainit ang ulo insan, ay di na pala... dahil tinalikuran mo na ang sarili mong pamilya dahil lang sa isang bakla....

Ako: brad anung pinagsasabi mo.... itinakwil ako, ayaw kong umalis pero napilitan akong umalis para na rin sa kaligtasan ng buhay ko....

Brad: pero di yan ang alam ko... alam mo Jam, ikaw na nga sana ang papalit sa dady mo bilang isa sa pinakamataas na tao ng ating ankan pero tinalikuran mo lang kami dahil lang sa isang tao...

Ako: Brad!!! Wag kang magsasalita ng gnanyan!!! Asan si Jom!!!

Brad: Gusto mo ba siyang marinig.... ooopppsss busy pala siya....

Ako: asan siya!!!!

Di na siya anagsalita pa at para akong binagsakan nanaman ng ilang toneladang semento sa mga naririnig kong ungol mula sa kabilang linya.. at mga pag iyak na tila pigil at boses na gustong sumigaw ng malakas pero di magawa dahil sa parang may nakabara sa kanyang bibig..

Ako: hayop ka brad... anu ang ginagawa mo kay Jom!!!

Brad: wag kang mag alala... binigay ko lang naman ang gusto ng mga katulad niya.. para naman mag salita na siya.... kaya Jam.. kung gusto mo pang makitang buo ang iyong pinakamamahal na Jom kuno.... punta ka sa warehouse ng mga sasakyan natin at wag kang magkakamaling magsubong sa ibang tao or sa mga pulis dahil kundi.... ako naman ay gagawa ng kahalayan kay Jom.... maghihintay ako sayo 2 araw mula ngayon sa eksatong alas 10 ng gabi... ikaw lang ang dapat na pumunta dito, kundi di mo na siguro abutan ng nasa maayos na kundisyon si Jom mo.. kada oras na na malalate ka ay mag eenjoy ang mga lalaki ditog sabik sa laman...

Agad niyang binaba ang kabilang linya... di ko na alam kung anu pa ang gagawin ko sa mga oras na iyon,takot akong magsumbong dahil sa mga banta sa akin ni Brad...

Pilit kong iwinakasi sa aking isip ang mga sinabi ni Brad para magampanan ko ang aking tunkulin na alagaan si tita. Pag dating ko sa ospital ay nagulat ako nang makita ko si Aelvin na papasok din ng ospital. Pinilit ko ang sarili kong di iapapansin sa kanya ang alam ko, nang magabot kami sa may pinto ng ICU nginitian ko lang siya at pilit ipinakita na ok lang ako, pero talgang kilala na nila ako dahil agad din niyang napansin na parang may inililihim ako sa kanya...

Aelvin: oh Jam... san ka galing?

Ako: umuwi muna ako... kumuha ng kauting gamit at nag palit na rin damit... ikaw bat ka bumali agad?

Aelvin: diba sabi ko sayo tutulungan kitang mag bantay dito...

Ako: ok, salamat tol...

Aelvin: wala yun tol, isa pa parang ina ko rin nanaman ito si tita eh... siya nga pala kanina eh sinubikan na ni anton na puntahan si Joana pero wala daw siya, nasa Amerika daw....

Para akong biglang tinabunan ng lupa, si insan ngayon ay ipinatapon sa Amerika samantalang ang pusakal niyang kuya naman ay pinabalik dito sa Pilipinas... napasnsin siguro ni Aelvin ang bigla kong pag tahimik dahil sa mga narinig niya kaya pinilit niya akong usisain...

Aelvin: tol.. may prblema ba?

Ako: wala to tol, wag mo na ako pansinin..

Aelvin: panung di kita panisinin eh kasing puti ka na ng papel, para ka atang kinakabahan... may alam ka na ba?

Ako: wala pa nga akong alam, natatakot lang ako kasi ngayong wala dito si Joana walang makakatulong sa atin....(ang alebi ko sa kanya)

Aelvin: Jam.. umamin ka..... kabisado ko na mukha m pag naglilihim ka... alam ko may nalalaman ka rin... kaya umamin ka.. alam mo na ba kung asan sila Jom at kailan mo lang nalaman?

Huli na ako, di ko na maitatago pa kay Aelvin kaya kinuha ko ang cellphone ko at ipinarinig sa kanya ang naging pag uusap namin ng kuya ni Joana... tumutulo ang luha ko di ko alam kung anu na ang gagawin lalo na ngayon, alam kong pinapahirapan na nila sila Jom doon, awang awa na ako sa kanya pati kay Jeffrey na nadamay lang naman.. sa mga narinig niya ay agad niyang kinuha ang kanyang cellphone at kinontak sila Paul at Anton. Kahit na malalim na ang gabi ay walang pagdadalawang isip din namang dumating ang dalawa si Paul may dala dalang mga pagkain at supplies si Anton naman ay may dala ding mga damit siguro ay nagkita ang dalawa at nag usap na. pag dating na pag dating nila ay agad silang nag usap usap malayo sa akin, para di ko sila kontarahin pero akhit ako ay natatakot di ko alam kung anu ang gagawin ko ayaw kong ilagay sa panganib ang sila Jom at Jeffrey, pero sa kabila ng isip ko ay kailangan ko rin naman ng kanilang tulong kailangan lang talagang pag isipan at pag planuhan ng mabuti para di kami mahuli. Ilang sandali lang ay bumalik na ang tatlo at saka ako sinabuhan ni Paul...

Paul: Jam... kailangan mong mag handa alam ko may tracking ang cellphone mo kaya ang gawin mo ay i on mo lang ang tracking mo o kaya naman ay itawag mo lang at ilagay sa loudspeaker para marinig namin kung anu anu na mga nagnyayari kami naman ay mag aabang lang kasama ang mga pulis..

Ako: di niyo ba narinig ang sinabi ni Brad.. ako lang ang kailangan nila at pag nag sumbong ako sa mga pulis ay sila Jom ang malalagot, sorry Paul pero di ko ata kayang ilagay sa panganib ang buhay nila..

Aelvin: tol, alam kong kilala mo si Brad at kilala din siya dito bilang isa sa mga pusakal na kriminal, pero wag mong mamasamain ito tol pero maging kami ay ayaw din naman maming may masamang magyari sa dalawa, pero tol kailangan nating tong gawin  para na rin sa kaligatasan mo at nila Jom.. kaya sana makisama ka na please..

Ako: pag iisipan mo tol, natatakot kasi ako eh kaya kong isakripisyo kahit buhay ko para lang sa kaligatasan nila...

Anton: Jam! Wag kang mag sasalita ng ganyan, kasi pag ikaw naman mapahamak sa tingin mo ba matututwa si Jom? Kaya tol kaya mo yan tandaan mo tol andito lang kami handa kaming tumulong....

Natatakot man ako ay pumayag na lang ako, tama rin namin kasi sila nailigtas ko nga si Jom at Jeffrey ako naman ang napahamak tiyak ako mag wawala si Jom. Di na umalis pa silang 3 at doon na rin nag palipas ng gabi... madaling araw nang ginising ako ni Anton at Aelvin...

Anton: tol.. mauna na muna kami... papasok na kami, wag kang mag alala kami na bahala sayo sa klase....

Tungao na lang ako, at saka bumalik sa pagkakatulog hanggang ngayon ay nasa ICU parin si tita at under observation parin siya sabi kasi ng doktor ay critical daw ang first 24 hours niya kaya iyon ang dapat na bantayan...

Ilang sandali lang naman ay ginisign ako si Paul...

Paul: Jam... Jam....Jam....

Ako: anu?....

Paul: Jam si tita...

Bigla akong bumangon dahil sa narinig at tumakbo sa may window kung saan nakita ko ang mga nurse at doktor na nag papanik at di magkandamayaw sa pag revive kay tita. Tumulo na lang ang mga luha ko dahil alam ko sa mga oras na iyon ay wala akong magagawa para tulungan si tita, dali dali akong tumakbo papalayo papunta sa chapel ng ospital at doon ako nag dasal ng taimtim...

Ako: diyos ko... please... iligtas po ninyo si tita..... maawa po kayo..... wala po siyang kasalanan......  tulungan po ninyo siyang lumaban para na rin sa kanyang mga anak......

Paulit ulit kong nagsusumamo at umiiyak, di ko na alam pa ang pwede kong gawin, grabe na ang punagbayaran ko dahil lang sa nag mahal ako ng kapwa ko lalaki, kasalanan bang mag mahal... kung alam ko lang na ganito ang mga kahahantungan ay sana di na ko na binigyan ng laya ang nararamdaman ko para sa kanya kahit masakit sana pala ay kimkim ko na lang para at least di man ako masaya kapiling siya kung sakali ay masaya naman siguro akong nakikita na ligtas siya.. doon lang pumasok sa isip ko paanu pala kung di ko sinagot si Jom siguro wala si tita ngayon sa ICU, siguro ligtas sila ngayon at walang problema..

Unexpected Love 22 (Jom)

-oO0Oo-

These chapter may be considered as torrid to some readers.....

Ipinag sa diyos ko na lang ang sarili ko di ko akam kung anu nag  gagawin nila sa akin. Gusto ko na talagang umiyak sa mga oras na iyon, wala na akong saplot sa buo kong katawan, walang magpalayang ang aking kaba at mas pumalala pa ito dahil naririnig kong ginagawa nila kay Jeffrey sa di kalayuan. Di ko nakikita kung anu talaga ginagawa nila sa kanya pero natatakot ako dahil sa mga pumapasok sa isip ko hatid ng mga ungol at iyak na aking naririnig.

Pilit akong nagsisisigaw pero at nag pupumiglas para ipakita sa kanila na lalaban ako pero bigo ako dahil sa pagkakatali nila sa akin ay di ako maka galaw at di rin naman nila ako naiitindihan dahil sa busal ko sa bibig..

Ilang sandali lang ay narinig ko na si brad na nag salita

Brad: Jom... wag kang atat pwede ba... alam ko magugustuhan mo ang gagwin ng bata ko sayo... diba... naririnig mo kapatid mo?.... huh....

Sigaw parin ako ng sigaw at pinagmumura ko siya kahit na may busal ako nagbabakasakaling baka maitindihan nihya ako.

Brad: oh...oh.....oh....oh... wag kang atat.... excited ka naman eh..... pero kung gusto mo sige... pag bibigyan kita....

Sabay halik sa aking labi, di ko lubos maisip na ganito si Brad,  kung gaano kabait si Joana ay siya din naman palang hayop ng kanyang kapatid, di lang hayop si Brad kundi isa siyang demonyo mas masahol pa sa demonyo....

Naririnig ko ang papalyong boses ni brad habang may mga yabag din naman ng mga paa akong naririnig na papalapit sa akin ilang sadali lang ay naramdaman ko na ang kanyang mga kamay na dumapi sa aking pisngi na tila inaakit ako, nanginginig ako sa takot at kabang nararamdaman ko ilang sandali lang ay narinig ko siyang nagsalita..

???: sayang... gwapot ka pa naman..... pero at least..... kahit......di ko masikmura ang pinapagawa saakin..... ok lang...... gwapo din naman pala...... ang mapapasukan ko.....

Alam ko na ang ibig niyang sabihin, natatakot ako sa mga oras na iyon gusto kong manlaban, pero di ko magawa dahil nga sa nakatali ako. Marami na ang pumapasok at tumatakbo sa isip ko.

???: alam mo.... kung di lang..... sa pera siguro.... di ko to kayang gawin...... pasensya na ha..... sobrang gipit lang ako..... at least..... kumita na ako...... nasarapan pa ako......

Maya maya pa ay naramdaman ko na ang kanyang kamay na idinapi niya sa aking pagkalalaki, at pilit niyang nilaro ito para patigasin, pero alam ko bigo siya dahil di ito talaga super erect at semi erect lang ang nakuha niya, sa kanyang ginagawa ay pilit parin akong kumakawala sa kanyang gianawa.

???: shhhh..... wag ka nang manlaban..... sabi nila malasa ka raw....... kaya....... wag kang mag alala.... alam ko..... masasarapan karin....

Yun ang mga katagang sinabi niya sa akin pero, nag sink in na sa utak ko na kahit anung gawin niya ay di ako masasarapan... kasi  labag sa kalooban ko ang ginagawa niya sa akin... maya maya pa ay narining ko ang ilang yabag ng paa na papalapit... natatakot na talaga ako sa gagawin nila, hayop ka Brad... ilang sandali lang ay nakaramdam ako na dahan dahan nila akong kinalagan sa mga kamay at paa ko inisip kong manlaban sumipa ako sa harap ko at doon ramdam ko may tinamaan ako pero bigla na lang ako sinuntok sa siknura isa-dalawa-tatlo-apat na suntok sunod sunod kaya agad akong nanghina sa kanilang ginawa di ko na kaya pang manlaban sa kanila dahil sa sakit ng katawan ko...

Wala na akong tali sa aking mga kmaya at paa kaya nakuha nila akong hilain kung saan at doon mas lalo akong natakot dahil naka tihaya ako at ang mga paa ko ay itinaas nila sa may balikan ko tapos ay tininali nila ito sa ganoong posisyon kasabay ang mga kamay ko. Di ko na nakuha pang manlaban at pumalag pa di ako makasigaw di ako makaita kaya taimtim na lang akong nag dasal at saka isinadyos ko na lang ang mga mangyayari sa akin doon muling nag balik sa isip ko si momy wala pa rin akong alam kung anu na ang kanyang kalagayan kaya bigla na lang tumulo ang mga luha ko at palihim na umiyak. Ayaw kong magsisi na minahal ko si Jam. Katulad ng momy ko siya ang pinak importanteng tao sa buhay ko tapos nadagdagan pa ni Jeffrey na nawawla kong kakambal sila ngayon ang nagsisilbi kong lakas para ipagpatuloy ang buhay ko.

Masakit na ang mga paa ko dahil sa di ako kumportable sa pagkakatali nila sa akin sa ganoong posisyon. Ilang sandali pa ay may naramdaman na akong kamay na hinahagod hagod ang bukana ng aking lagusan, ibang klaseng kiliti ang dulot nito sa akin, unti-unitng nabubuhay ang aking laman pero pilit ko itong pinigilan gawa nang ayaw kong gawin ito. Ilang sandali pa ay nakaramdam ako ng isang matigas na bagay na sinusundot sundot sa aking butas, di ito burat kundi isang bagay na gawa sa kahoy makinis ito at makapal. Ilang sandali lang ay walang awa niya itong pilit na ipinasok sa lagusan ko.. walang kapantay na sakit ang aking naramdaman sa mga oras na iyon, gusto kong magsisisigaw dahil sa sakit pero di ko magawa dahil na rin sa busal ko sa bibig. Ilang ulos din ng kahoy na yon ay wala na akong maramdaman dahil sa pamamanhid ng aking butas. Akala ko tapos na ang aking kalbaryo, pero wala pang 1 minuto ay naramdaman ko na ang pag pasok ng kanyang ari sa aking lagusan at walang tigil siyang umulos masakit ang aking lagusan gawa na rin ng ipinasok niya ang kahoy  na bagay na iyon at ramdam ko ang mga sugat na iniwan nito sa loob ko.  Maya maya habang patuloy niya akong ginagawan ng kahalayan ay narinig ko si Brad na papalapit at may kausap.

Brad: Gusto mo ba siyang marinig.... ooopppsss busy pala siya....

Di ko alam kung anu pinagsasabi niya pero kung may kausap man siya sa telepono sigurado akong si Jam ang kausap niya... ilang sadali pa ay muli isyang nagsalita at doon ko nakumpirma na si Jam ang kausap niya

Brad: wag kang mag alala... binigay ko lang naman ang gusto ng mga katulad niya.. para naman mag salita na siya.... kaya Jam.. kung gusto mo pang makitang buo ang iyong pinakamamahal na Jom kuno.... punta ka sa warehouse ng mga sasakyan natin at wag kang magkakamaling magsubong sa ibang tao or sa mga pulis dahil kundi.... ako naman ay gagawa ng kahalayan kay Jom.... maghihintay ako sayo 2 araw mula ngayon sa eksatong alas 10 ng gabi... ikaw lang ang dapat na pumunta dito, kundi di mo na siguro abutan ng nasa maayos na kundisyon si Jom mo.. kada oras na na malalate ka ay mag eenjoy ang mga lalaki ditog sabik sa laman...

Kinakabahan ako ngayon pa lang nga ay sobra-sobra na ang pambababoy nila sa amin. Wala paring tigil ang hayop na lalaking ito sa kanyang ginagawa sa akin, mahid na ako wala na akong nararamdaman alam ko nagkandalasug-lasug na ang kalooblooban ko. Puro na lang niya ungol ang nagririnig ko si Jeffrey ay di ko na alam kung asan siya dinala ng hayop na to awang awa ako sa kanya wala talaga siyang kinalaman dito pero pati siya ay nadamay.

Ilang sadali pa ay kinalas na nila ang tali sa aking paa, para akong nakahinga sa loob ng ilang oras na nasa ganoon akong posisyon ay nawalang ako ng ulirat dahil sa pamamanhid ng lagusan ko at pananakit ng buo kong katawan.

Inalis din nila ang tali ko sa kamay ay saka kinaladlkad ulit ako kung saang bahagi ng warehouse na iyon. Ipinasok nila ako sa loob ng isang kwarto at pag tapon nila sa akin sa loob ay doon may tinamaan akong isang katawang walng malay. Kumuha ako ng lakas para alisin ang takip ng aking bibig at mga mata. Madilim ang paligid pero aninag ko ang taong nakahandusay at walang malay si Jeffrey. Inalis ko rin ang kanyang mga piring sa mata at busal sa bibig.

Ako: Jeffrey... Jeffrey....

Jeffrey: ayoko na..(ang mangiyak-iyak niyang tugon)

Ako: Jeffrey... ako to si Jom...

Jeffrey: Jom... binaboy nila ako Jom... walng hiya sila... ang sakit.. walang awa nilang ipinasok ang dalawang ari ng sabay. Ang sakit talaga.. Jom anu ba kasalanan natin at ginagawa nila ito sa atin...

Ako: si ko alam Jeffrey.. di ko alam.....

Pareho kami ni Jeffrey hubot hubad pero wala sa amin iyon dahil kampante kami sa isat isa at pakiramdam namin sa mga oras na iyon ay nakatingin lang kami sa salamin kaya ok lang sa amin na ganoon ang ayos naming dalawa. Niyakap niya ako at saka doon siya umiyak. Niyakap ko na rin siya para narin maramdaman niya na andito ako para sa kanya magkapatid kami at wala nang ibang magtutulungan sa mga oras na ito kundi kaming dalawa lang.

Habang kami ay nakakulong sa lugar na iyon ay di nila kami binigyan ng kahit na katiting na respeto, walang tigil nila kaming binababoy at ginahasa minsan pa ay pinapahirapan nila kami pinipilit nila kaming umamin na kami ang dahilan kung bakit tinalikuran ni Jam ang kanyang pamilya.

Di ko na namamalayan kung anung oras na ba dahil sa napaka dilim ng lugar iyon. Mahina na rin kaming dalawa dala nang mga pagpapahirap, pangaalipusta nila sa amin at di nila pagpapakain sa amin. Sa mga oras na iyon ay gusto ko nang sumuko gusto ko nang mamatay ganun din si Jeffrey pero pinilit ko siyang wag mawalang ng pag asa. Sinabi ko sa kanya na narinig kong nagusap si Brad at si Jam at pinapapunta dito ni Brad si Jam kapalit namin. Di umiimik tanda na unti-unti na siyang nawawalan ng pag asa.

Ako: Jeffrey!!! Alam ko nahihirapan ka na... please konting tiis na lang.... malalampasan natin ito.... kaya mo yan Jeffrey.... kayanin mo.... kung talagang mahal mo si Jam..... kayanin mo..... para sa kanya..... kay momy..... at saakin na rin..... Please Jeffrey..... kayanin mo.....

Pero lumingon lang siya sa akin na walang kahit anung bahid ng emosyon sa mukha at may mga luhang tuloy tuloy na tumutulo sa kanyang mga mata. Ilang sandali lang ay may pumasok at inihagis ang mga damit sa amin.

???: hoy magbihis kayo...

Dali-dali kaming nagbihis at saka nang makabihis na kami ay muli kaming nilagyan ng piring sa mga mata at tinalian ang mga kamay namin at saka kami muling dinala kung saan.. narinig na lang namin si Brad na nagsalita..

Brad: good boy... buti naman at sumusunod ka sa mga sinasabi ko...

Akala ko kung sinu ang kausap pero nang marinig ko ang boses nito doon ko nalamang si Jam ang kanyang kausap..

Jam: hayop ka brad... pakawalan mo sila wala naman silang kinalaman dito!!!

Brad: aba at matapang ka na ngayon?

Jam: alam mo bang dahil sa ginawa mo brad isang walang kinalamang tao ngayon ang nakaratay sa ospital!!!!

Para akong biglang nanlumo sa narnig mula kay Jam.. kahit di ako sigurado malakas ang kutob kong si momy ang tinutukoy niyang nakaratay ngayon sa ospital..

Brad: so... paki alam ko... ang gusto ko lang naman ay makita kang naghihirap Jam, para mabago ang isip mo bumalik ka.. yun lang...

Jam: brad.. ilang beses ko bang sasabihin na di ako ang tumalikod.... itinakwil ako.. kaya kahit anung pilit mo, kahit pagbali-baliktarin mo yun ang katotohanan!!!

Brad: ah ganun... kasi ang pagkaka alam ko... ang lahat ng ito ay dahil sa baklang ito...

Hinawakan ni Brad ang aking mukha ng mahigpit. Di ako makapalag dahil sa hawak ako ng mga tauhan niya, at sa hinang hina na ako dahil sa dalawang araw na pala kaming walang maayos na pagkain ni Jeffrey at walang tigil na pinagsasamantalahan.

Jam: Hayop ka brad... bitaawan mo siya...

Brad: Bakit.. anu ba magagawa ng isang Del Rosariong hilaw na katulad mo.. ha....

Isang putok ng baril ang narinig ko na sinundan pa, walang tigil na pag putok ng mga baril, nabitawan ako ng taong may hawak na siyang dahilan ng pagkakadapa ko. Wala akong magwa kundi ay dahan-dahang gumapang, di ko alam kung saan ako papunta di ko alam kung mas mapapahamak ako or kung anu pa man basta ang nasa utak ko sa mga oras na ito ay mailigtas ng sarili ko para kay Momy, kay Jeffrey at kay Jam...

Maya maya pa ay may dumampot ulit sa akin at saka naramdaman ko ang isang mainit na bagay na idinapi niya sa may ulo ko... bigla akong binalot ng takot sa mga oras na iyon... saka naring ko siyang nagsalita...

Brad: ibaba mo ang baril mo Jam.. kundi ay papasabugin ko ang ulo ng taong ito....

Ilang sandali pa ay may binulong sa akin si brad..

Brad: gusto mo bang makita ang pinakamamahal mo sa huling pag kakataon?

Di ako naka imik pa, siguro ay papatayin na talaga niya ako, kung anu man talaga ang dahilan niya di ko alam. Tinanggal niya ang pirig ko sa mga mata at doon ko nakita si Jam sa harap si Anton, Aelvin, si Paul at si Joana sa likod niya. Tulad ni Jam ay may hawak din baril sina Anton at Aelvin may mga pulis ding nakita ako na nakatutuok ang baril sa amin si Jeffrey nakita kong naka akbay kay Paul at Joana wala itong malay

Brad: ibaba ninyo ang baril ninyo.. kundi ay papasabigin ko ulo ng baklang ito!!!!

Joana: Kuya... Please!!! Mag hunos dili ka!!

Brad: tumigil ka!! Jo kilala mo ako, ang gusto ko ang nasusunod!!!

Ibinaba nilang lahat ang kanilang baril at saka nag salita ni Jam..

Jam: Brad.. please... pakawalan mo na si Jom... ako na lang.... diba gusto mo bumalik ako... diba nagalit ka dahil sabi mo tinalikuran ko ang ankan natin... please... ako na lang....

Nakita kong dahang dahang lumapit si Jam sa amin, nagn makalapit na ay itinulak niya ako saka kinuha si Jam...

Jam: brad andito na ako.. tama na... please....

Iniharap niya si Jam sa kanya at saka siya tumawa ng malakas.. pagkatapos niyag tumawa ay dalawang magkasunod na putok ang aking narinig. Pareho sila ni Jam natumba si brad naman ay nagkapagsalita pa sa huling pagkakataon.. habang si Jam naman ay nakahawk sa kanyang tiyan kung saan siya tinamaan ng baril

Brad: baliw.... kahit....kailan... ay...di.... ko maatim... na..... isang..... bakla.... ang...... pinsan..... ko...... mamatay...... muna..... ako..... para..... hayang...... isang.... bakla........ ang.... mamuno.... sa..... pamilya.... Del Rosario.....

Ako: Jam!!!!!

Joana: Kuya!!!!!! Insan!!!!

Anton, Aelvin, Paul: JAM!!!!!

Unexpected Love 23

-oO0Oo-

Patuloy ako sa pag darasal ko sa loob ng chapel, nag susumamo na iligtas niya si tita. Walang kasalanan ang tao bakit kailangan ganito pa ang magyari sa kanya. Ilang minuto lang ay may tumapik sa likod ko..

???: insan.....

Napalingon ako at doon nakita ko si Joana...

Ako: Insan.. akala ko ba nasa amerika ka....

Joana: dapat.. pero di ako tumuloy... bigla kasing bumalik si kuya at nagkasalubong kami sa airport. Insan.. sorry sa nangyari ka tita... kung...

Ako: shhh wala kang kasalanan insan.. kahit kailan ay wala kang ginawang mali sa amin...

Sabay yakap sa kanya...habang nakayakap ako ay nag salita siya....

Joana: insan... sorry... ako kasi nag sabi kay kuya kung saan ang bahay nila JOM...

Nabigla ako sa kanyang sinabi kaya bahaya ko siyang itinulak para magkaharap kami doon ako napabulyaw sa kanya...

Ako: anu?! Bakit mo yun ginawa?! Di mo ba alam na nakaratay ngayon si tita sa ICU at nag aagaw buhay dahil sa kuya mo!!!

Joana: sorry na nga!!

Ako: sa tingin mo mababawi ng sorry mo ang nangyari kay tita... Joana... itinuring kang sariling anak ni tita pero bakit ganito ang ginawa mo!!

Joana:  JAM!! Di ko gusto ang ginawa ko!!! Pero sinaktan ako ni kuya!! Pinilit niya ako!!! (sabay tulo ng luha)

Para akong nabuhusan ng malamig na tubig sa narinig ko sa kanya, di ko akalaing kaya ni brad na saktan ang sarili niyang kapatid. Doon ko lang talaga napansin ng mabuti kung bakit siya naka shades kahit madilim pa. Inalis ni Joana ang kanyang shades at doon ko nakita ang pasa niya na halos pumikit na ang isa niyang mata dahil sa pamamaga. Niyakap ko na lang siya at saka ako humingi ng sorry..

Ako: sorry insan..sorry.... pati ikaw nadamay na...

Joana: ok lan yun insan... ako rin naman may gusto na protektahan kayo, pero bigo ako. ngayon hayaan mo akong bumawi. Alam ko kung asan ni kuya dinala sina Jom..

Ako: alam ko na rin...

Joana: panu mo nalaman?

Ako: tumawag siya kagabi sa akin, at sinabi niya na pumunta daw ako sa warehouse ng mga sasakyan alas 10 ng gabi... kundi ay si Jom at Jeffrey ang magbabayad...

Joana: insan kilala mo si kuya... walang sinasanto iyon.... isa pa kaya ako nandidito ngayon dahil sa dady mo... humihingi siya ng sorry sa nagawa niya... gusto niyang ipaabot sayo na wala siyang kinalaman sa ginagawa ni kuya... maging siya ay nabigla... talagang nandilim lang ang paningin niya noong pinagtapat mo sa kanya ang relsyon ninyo ni Jom... kaya sana daw... mapatawa mo pa siya....

Di ko alam kung anu ang isasagot ko sa kanya, sa mga oras na iyon ay saraado ang puso ko pag tungkol kay dady, masayadong masakit ang kanyang mga nagawa sa akin, kay Jom lalo na kay Jeffrey na tanging gusto lang ay mag paalam sa kanya na may gusto siya sa akin..

Ako: pasensya na insan pero, di ko siya mapapatawad sa ngayon. Kasi kung di naman talaga siya nag wala at tinggap niya si Jom ay siguro ligtas ngayon sila tita, Jom at Jeffrey..... ok lang sana kung pinalayas niya na lang ako pero ang pag bantaan akong papatayin niya ako sa harap ni momy... ibang usapan na yan insan, kung naalala mo maging ikaw ay pinagbantaan niya diba..

Joana: oo kaya nga nalaman ni kuya eh, kaya agad siyang umuwi galing amerika... agad kasi siyang sumakay papunta dito nang malaman niya ang situwasyon at iyon nga sa airport kami nag pang abot.. pupuntahan ko kasi dapat siya para pigilan kung anu man ang binabalak niya, kasi may kutob akong papalabasin nanaman niyang ang dady mo ang may pakana ng lahat..

Nasa ganoon kaming pag uusap nang dumating si Paul..

Paul: Jam... Joana... si tita....

Agad kaming tumakbo sa ICU at para akong nabunutan nang tinik nang makita naming ok na siya, oo wala pa siyang malay pero naigagalaw na daw niya ang kanyang mga daliri, maging ang mga doktor ay namangha daw sa bilis ng kanyang recovery, talagang ipinapakita ni tita na di siya susuko.. nakapasok ako sa loob ng at doon ko siya nalapitan at kinausap ko siya, di ko alam kung naririnig niya ako sa mga oras na iyon, pero natutuwa ako dahil lumalabas si tita..

Ako: tita.. ako to... si Jam....please...tita... lumabasn ka......

Gumalaw ulit ang kanyang mga kamay na animoy knakalabit ako, tumalon angpuso sa nakita, mangiyak-iyak ako sa tuwa pero alam ko di pa ito ang katapusan ng lahat dahil kailangan ko pang iligtas ang magkapatid...

Ako: tita.... promise.... ililigatas ko ang mga anak mo..... promise ko yan sayo.... maging buhay ko man ang kapalit.... ibabalik ko sayo si Jom at Jeffrey.....

Di si tita nag react siguro ay di niya nagusuthan ang sinabi ko na willing akong isakripisyo ang buhay para sa mga anak niya, pero i’ved up my mind.... wala nang bawian pa... kailangan ko lang talagang pag planuhan ang lahat. Pag labas ko ng ICU ay nakita kong anduon na sila Anton at Aelvin lunch break na pala kaya naka bisita ulit sila at aga nilan gsinabi sa akin ang plano..

Anton: Jam eto ang plano...

Aelvin: ikaw ang unang pupunta doon para wala silang duda kami naman nila paul ay susunod sayo...

Ako: panu ninyo ako masusundan.. alam ba ninyo ang lugar na tinutukoy ni Brad...

Paul: walang problema yan dude... may tracker cellphone mo diba.. meron din ako.. kaya ang gagawin lang ay configure natin para matrack ko kung asan ka.. tapos saka kami susunod...

Joana: ako na bahala sa mga pulis...

Ako: insan.. wait.. walang pulis please..

Joana: insan.. tinipon ni kuya lahat ng mga tauhan niyang pusakal at sigurado akong mapapahamak ka pag walang tulong sa mga pulis... kaya please, trust me... gagawin ko ito para na rin kay Jom at para sayo dahil pareho ko kayong mahal... kayo ang mga mahahalagang tao sa buhay ko na di ko kayang mawala...

Pumayag na lang ako sa gusto ni Joana, at na ipinadala naman namin sa isang cellphone repair ang aming cellphone para maconfigure niya ito at matrack ako ni Paul gamit ang cellphone... ok nanaman daw sa aming department ang pag liban ko at ni Jom dahil sa ginawang alibi nila ang kalagayan ni tita para kay Jom at ang sa akin naman ay sinabi nilang masama daw ang pakiramdam ko kaya regarding sa final exam ay bibigyan na lang daw ng kami take home exam para di na kami bigyan pa ng special exams tutal last and final exam nanaman ito at wala nang kasunod.. buti na lang at mabait ang aming department head.

Kinagabihan ay ganoon parin ang naging set up ako at si Paul nanaman ang naiwan at nag bantay kay tita. Walang mapag lagyan ang aking kaba sa gabing iyon dahil alam ko bukas... bukas na nang gabi haharapin ko si Brad para sa kaligtasan nila Jom at Jeffrey.

Naging maayos naman ang kalagayan ni tita sa buong gabi at nang bumalik ang nurse par acheck ang stats ulit ni tita ay sinabi nito na bukas daw ay pwede na siyang ilabas sa ICU at ilipat sa provate room.. agad naman kaming natuwa sa narinig pag tingin ko ng oras ay alas 3 na pala ng madaling araw, inaya ko si paul na matulog na lang muna ulit para mamaya ay maaiskaso namin ang pag lipat ni tita sa ibang kwarto.

Alas 8 ng umaga nang lumabas si tita sa ICU at inilipat sa private room, oo wala pa siyang malay pero ligtas na siya sa kapahamakan sa mga oras na iyon.. umalis saglit si paul nang makalipat na kami ng private room at sa kanyang pag babalik ay may kasama na siyang isang lalaki. Nagtaka ako at napatanong ako sa kanya kung sino ang taong kasama niya.

Paul: ah siya nga pala Jam si Erdward.. ahmm kaibigan ko...

Ako: kaibgigan? Or ka-ibigan?

Napansin kong nanlaki ang mga mata ni edwaerd pero di siya umiimik sa halip at pasimple itong tumawa..

Paul: oo na.. di ko na matatago.. boyfriend ko.. siya dahilan kaya di ako maka alis ng pilipinas.. isa pa isa siyang Pulis.. at alam ko makakatulong siya para mamayang gabi..

Edward: hi.. nice meeting you.. Jam..

Kinamayan niya ako at saka pasimpelrng pinisil ang aking mga kamay, doon napaisip akong mas malansa pa pala ito kay Paul. Pagka bitawan niya ng kanyang kamay ay saka siya nag salita ulit

Edward: Jam.. mamaya pag punta mo sa lugar na iyon ay dalhin mo ito..

Sabay abot sa akin ng isang maliit na baril..

Edward (ulit): magagmit mo yan.. tungkol naman sa mga tauhan ni Brad.. eh wag kang mag alala karamihan duon aset ko...

Nagtaka naman ako sa kanyang sinabi..

Edward(nanaman): kung nagtataka ka.. oo isa akong special agent.. at may mga agent akong kung akalain mo talaga ay isang pusakal na kriminal.. well lets say kriminal nga sila pero pumayag silang maging aset ko para sa pansamantalang kalayaan nila at the same time nagagawa nila ang karamihan sagusto nila basta wag lagn ilegal pwede yun sa akin.. kung nagtataka ka kung panu ko nalagyan ng asset doon kina brad, well magin ako ay nabigla nang nag text ang 3 asset ko at sinabing may pinadukot daw sa kanila na isang BAKLA..

Ako: ahh.. ok... (ang naging matipid kong sagot sa kanyang pag monologue)

Paul: hoy jam!! Nakuha mo ba sinabi niya?

Ako: oo. Gets ko.. edward.. pwede mag salita..

Edward: sure.. anu yun..

Ako: pag nalaman ko isa sa mga aset mo humalay kina Jom or Jeffrey.. ako mismo papatay sa kanila at sayo ok....

Edward: hahahahha.. dont worry.. di nila yun magagawa.. kahit bigyan mo yun ng ilang milyong piso ay di yun papatol sa katulad natin.. ok.... at isa pa.. di mo makikilala ang mga aset ko pero kilala ka na nila...

Ako: huh? Panu?

Edward: diba pinsan mo si brad... ipinaalam ni brad na darating ka.. at aabangan ka nila at sa tamang panahon ay isa-isa na nilang itutumba ang iba pang mga tauhan ni brad pag nakarinig ka ng isang putok ng baril iyon na ang hudyat na ligtas ka at walang taong naka palibot sayo para masaktan ka... ok....

Napatango na lang ako pero as loob ko ay grabe na ang kaba ko, kabado ako di dahil sa haharapin ko si Brad.. pero dahil sa baka mabuking ako at saktan nila si Jom or si Jeffrey.. at di ko mapapatawad ang sarili ko pag nagnyari iyon.

Alas 9 ng gabi nang mag pasya akong umalis na ng ospital para tumungo sa napag usapan namin ni Brad. Quarter to 10 ng gabi nang dumating ako sa nasabing warehouse. Doon pag dating ko ay agad naman akong pinapasok ng mga tauhan ni Brad doon parang napansin ko ang pag tango sa akin ng isang lalaki, di ko alam kung totoo yun or kung namalik mata lang ako, siguro isa siya sa mga agent ni Edward na sinasabi niya.

Pag pasok ko sa loob ay agad kong nakita si Brad.

Ako: brad, andito na ako... asan sila..

Brad: opps.. wag kang atat insan..

Ako: anu pa ba kailangan mo.. ha..

Di sumagot si brad sa halip ay tumango lang siya at may lumapit sa aking isang lalaki at saka ako hinipuan kung saan saan. Nanlaban ako pero yumakap lang nang mahigpit ang pesteng lalaking iyon habang si brad naman ay tawa ng tawa na parang demonyo. Nasa ganoon akong situwasyon nang marinig kong may binubulong sa akin ang lalaki.

???: shh.. Jam.. kakampi o ako.. maya.. maya andito na sila sir Edward.. sorry ha kailangang kong gawin to para di mag duda si brad..

Di na ako nanlaban pa nang marinig ko ang kanyang sinabi, pero nagpanggap na lang ako na nanlalaban pa ako, para paglaruan si Brad... tawa ng tawa si brad at parang siya na ang hari ng buong mundo nang makita kong inilabas ng iba niyang mga tauhan sila Jom at Jeffrey. Naka piring sila pareho at naka gapos ang mga kamay, bakas din sa kanila ang matinding paghihirap na kanilang pinag daanan nitong nakaraang 2 araw lang.

Brad: hayan.. good boy buti naman at sumusunod ka sa mga sinasabi ko...

Nanggagalaiti ako sa galit kay brad sa mga oras na iyon buti na lang at alam kong kakampi ko ang taong nasalikod ko ngayon, pero kahit nagpapanggap lang siya ay di ko parin mapigilang magalit dahil kay brad at parang sineseryoso na ng gagong ito ang pag seduce sa akin..

Ako: hayop ka brad.... pakawalan mo sila wala naman silang kinalaman dito!!!

Brad: aba at matapang ka na ngayon?

Lumapit sa akin si brad at itinulak ang lalaki na kanina pa nag seduce sa akin.. pagkatapos ay kinuwelyuhan niya ako pero itiluak ko siya para makawala ako sa pagkakahawak niya sa akin..

Ako: alam mo bang dahil sa ginawa mo brad isang walang kinalamang tao ngayon ang nakaratay sa ospital!!!!

Brad: so... paki alam ko... ang gusto ko lang naman ay makita kang naghihirap Jam, para mabago ang isip mo bumalik ka.. yun lang...

Ako: brad.. ilang beses ko bang sasabihin na di ako ang tumalikod.... itinakwil ako.. kaya kahit anung pilit mo, kahit pagbali-baliktarin mo yun ang katotohanan!!!

Brad: ah ganun... kasi ang pagkaka alam ko... ang lahat ng ito ay dahil sa baklang ito...

Hinwakan ni brad ang mukha ni Jam at pilit itong iniharap sa akin, naawa na ako sa kanya, di niya dapat ito sinapit, di dapat siya ganayan ngayon, tama sila nasa huli ang pag sisisi. Di ako nag sisisi na minahal ko si Jom pero nag sisisi ako dahil naging mahina ako at hinayaan kong umabot sa ganito ang lahat kung naging matatag lagn ako, kung noon pa man ay sinabi ko na at pinandigan ang lahat siguro di sila ngayon ganito.

Ako: Hayop ka brad... bitaawan mo siya...

Brad: Bakit.. anu ba magagawa ng isang Del Rosariong hilaw na katulad mo.. ha....

Pagsabi niya noon ay pumutok ang isang baril na di namin alam kung saan galing, nag sipag handaan ang lahat pati si brad ay tumakbo para kunin agn baril niya.. ako naman ay binunot ko na rin ang dala kong baril, sinubukan kong puntahan sila Jom at jeffrey dahil nakita kong bila lagn silang binitawan ng mga tauhan ni brad para hayaang tamaan ng bala, nang makalapit na ako ay nakita ko ang isa sa kanila, di ko alam kung si Jom to o si Jeffrey pero wala na itong malay nakita ko ring may tama na ito ng baril sa may hita at nakatali parin, di ko alam ang gagawin ko buti na lang ta ddumating din naman agad silang 4 at kinuha ang isa sa kambal na nakahandusay si Joana at Paul ang tumulong para makatayo ito kilagan nila ito at doon ko napansin agn kaunting pagkakaiba ni Jom at Jeffrey. May maliit na balat si Jeffrey sa may kanang dibdib niya si Jom naman ay nasa kaliwang dibdib ang balat. Hinanap ko kung asan si Jom.

Naging napakabilis ang mga pangyayari puro putukan ang maririnig sa buong lugar kaya kinabahan ako na baka napahamak na si Jom. Nakita ko siyagn pilit na gumagapang tumakbo para lapitan siya pero nang malapit na ako bigla naman siyagn dinampot ni Brad tinutkan ko siya ng baril pero sa halip na matakot ay itinutok pa niya ang kanyang baril nito sa ulo ni Jom tapos ay nagbanta.

Brad: ibaba mo ang baril mo Jam.. kundi ay papasabugin ko ang ulo ng taong ito....

Pero di ako natinag, gusto k siyagn barilin pero natatakot ako na baka pag nabaril ko siya ay si Jom at tamaan ko. Nasa ganoon akong situwasyon nang mapansin ko si Edward na nasa likod ni Brad. Nakita ko siyang tumango, ibinaba ko ang aking baril pat itinaas ang aking mga kamay para iapkita sa kanya na suko ako para lang iligtas si Jom. Tinanggal ni Brad ang piring sa mata ni Jom at doon nakita ko ulit ang kanyang mga mata, ang mga matang puno ng pagmamahal, pero sa pagkakataong ito ay bakas dito ang pagmamakaawa. Itinutok ulit sa aming lahat ni barad ang kanyang baril at saka muling nagbanta nagn naktia niyang si Anton, si Aelvin at ang ibang mga pulis ay nakatutok sa kanya ang baril at handang paputukan siya.

Brad: ibaba ninyo ang baril ninyo.. kundi ay papasabigin ko ulo ng baklang ito!!!!

Sumigaw si Joana para subukang pigilin ang unti-unting pagkabaliw ng kuya niya..

Joana: Kuya... Please!!! Mag hunos dili ka!!

Brad: tumigil ka!! Jo kilala mo ako, ang gusto ko ang nasusunod!!!

Dahan-dahan na akong lumapit kay brad para mapakawalan niya si brad, tulad ng promise ko kay tita anabeth willing akong isakripisyo ang sarili kong buhay para lang sa kaligtasan ng kanynang mga anak..

Ako: Brad.. please... pakawalan mo na si Jom... ako na lang.... diba gusto mo bumalik ako... diba nagalit ka dahil sabi mo tinalikuran ko ang ankan natin... please... ako na lang....

Nang sapat na ang layo ko sa kanya ay saka niya ako inabot at saka itinulak si Jom ako na ngayon ang hawak niya, si Jom naman ay kinuha nila Anton para tulungan itong makatayo ulit. Ako handa na ako sa kahit anung gawin ni Brad, basta natupad ko na promise ko kay tita ligtas na ang kambal niya

Ako: brad andito na ako.. tama na... please....

Pero hinarap niya ako sa kanya at saka tumawa ng malakas andun parin si Edward sa likod niya nakatutuok parin ang baril at saka tumango na ulit ito. Pagkatapos ng pagtawa ni brad ay saka ako nakarinig ng 2 magkasunod na putok ng baril, saka nakaramdam ako ng parang may tumutulo sa aking tiyan, alam ko binaril ako ni brad, noon pa man kasi tutol na siya na ako ang pumalit kay dady bilang isa sa mga may matataas na katungkulan sa aing angkan. Nandilim na ang aking paningin saka ako natumba.

Nag flashback saakin lahat ng masasayang alaala namin nila Jom, Anton, Aelvin, Joana. Pati na rin ang maikling panahon nan nagsama kami ni Jeffrey ay biglang bumalik sa isip ko. Ito na kaya ang katapusan para sa akin, di bale kahit papanu ay naging masaya, tanggap ko na lahat at wala na akong pinagsisisihan kahit anu, maging tama man o maling desisyon ko kasi kung di dahil doon ay di ako naging masaya kahit sa maikling panahon.

Pumikit na ako tanda na kuntento na ako tutal ligtas na ang taong mahal ko. Tapos nun nawalan na ako ng malay.

Unexpected Love 24 (Multimple PoV)

-oO0Oo-

----------------------------------Jom----------------------------------

Kahit na hinang hina ako nang nakita ko ang pagbagksak ng katawan ng taong mahal ko ay di ko alam kung saan ako kumuha ng lakas para tumakbo at yakapin siya. Wala nang malay si Jam at ang damit niya ay halos mapuno na agad ng kanyang dugo pilit ko itong tikapan ng aking mga kamay para kahit papanu ay mabawasan ang pagdurugo maging sila ay pilit na lumapit para alalayan si Jam, si Joana naman ay pinuntahan ang kanyang kuya na may tama din ng baril sa likod pero sa kasamaang palad ay wala nang buhay si Brad, doon namnin napagtanto na tumagos pala ang balang tumama kay Brad sa likod.

Kinarga ko ang katawan ni Jam at isinakay namin ito sa kotse nila Aelvin at saka dirediretcho kami sa ospital, at nang makuha na si Jam ng mga doktor ay ako naman at si Jeffrey ang inasaikaso din ng iba pang nurse. Pagkatapos ay ipinaconfine na rin kami dahil sa mga sugat, pasa, at mild dehydration na sinapit naming magkapatid. Si Jam naman ay wala paring malay at kasalukuyang nasa ICU dahil sa dalawang tama ng bala sa tiyan at isa malapit sa dibdib. Buti na lang daw at nakaligtas pa xa. Nalaman ko rin na sa parehong ospital din pala naka confine si momy.

Minabuti ko na lang na magphina na muna ako para makabawi ako ng lakas, si Jeffrey naman ay nasa maayos nang kalagayan, isang daplis lang ng bala ang tinamo niya sa may hita. Hinimatay siya dahil na rin sa kakulanagan ng lakas, at pagkain.

Kinaumagahan ay binigyan ako ng pahintulot ng doktor na bisitahin si momy at si Jeffrey, si Jam ay wala paring malay at patuloy na nasa critikal na consdisyon. Pag dating ko sa kwarto ni Jeffrey ay nakita ko na gising na siya at kahit papanu ay nakagagalaw na rin.

Ako: tol.. kumusta ka na?

Jeffrey: ok lang ako tol.. si Jam... kumusta?

Ako: critial pa rin daw ang lagay niya tol...

Jeffrey: kasalanan ko to tol.. kung di ko sinabi.. kung kinimkim ko na lang.. sana... wala tayo sa ganitong situwasyon ngayon...

Ako: tol.. wag mong sisisihin ang sarili mo... ako dapat ang sisihin dito, dahil kung di dahil sa pagmamhal ko kay Jam ay di siguro tayo magkakaganito.. kaya tol... wag mong sisihin ang sarili mo ok....

Jeffrey: tol.. si momy.. kumusta na siya?

Ako: bibisitahin ko nga tol... pinayagan ako ng doktor na bisitahin siya sa kwarto niya...  gusto mo sumama?

Jeffrey: ewan ko tol.. di ko alam.. parang di pa ako pwedeng lumabas dito eh...

Nilingon ko ang nurse na umaalalay saakin na parang nagpapaalam kung pwede kong isama si Jeffrey sa pagdalaw kay momy. Agad naman itong nakuha ng nurse at saka tinawag ang isang doktor para makahinig ng ermiso kung pwedeng lumabas si Jeffrey ng kwarto. Agad namang pumayag ang doktor na mabisita namin si momy nang sabay... pareho kami ni Jeffrey naka wheelchair na inihatid sa kwarto ni momy at sa pag pasok namin ay doon ako parang biglang inagawan ng lakas nang makita ko ang ponakamamahal kongina na wala paring malay at maraming mga life support machines ang naka kabit sa kanya. Inilapit kami ni Jeffrey sa tabi ni momy at saka akonagsalita na sinundan din ni Jeffrey

Ako: momy... ako to.... so Jom... momy...

Jeffrey: momy.... andit na kami.... ligtas na kami.... please....

Sa aming sinabi ay parang lumundag ang aming mga puso nang nakita namin ang pag galaw ang isa niyang daliri..

Iyon lang ang nagawa ni momy pero para saaming magkapatid ay napakalaking bagay na iyon. Alam namin ligtas na si momy at nasa way of recovery na siya ilang minuto lang kami doon nanatili gawa nang kailangan din naman naming magpahinga para tuluyan din kaming makapag recover. Pag labas namin ay nabigla kami nang inihatid kaming magkapatid sa iisang kwarto sa halip na magkahiwalay nang kwarto. Tinanong ko ang nurse at doon namin nalaman na si Paul mismo ang nag request na ilagay na lagn kami sa iisang kwarto para magkasama kaming dalawa.

Ilang minuto lang ang nakalipas nang makapasok kami ni Jeffrey sa aming kwarto ay pumasok ang buong barkada at doon ko ipinakilala si Jeffrey ng pormal sa kanilang lahat..

Aelvin: oh gising na pala ang kambal.....

Anton: oo nga.. dude no offense pero cnu ba talaga sa inyo si Jom at sino si Jeffrey.. because we really cant tell the diffrence...

Nagtinginan kami ni Jeffrey at saka nagsalita.

Ako: dude.. kahit kami di namin alam kung may pagkakaiba kami pero, trust me ako ito at siya si Jeffrey ok...

Joana: panu mo nasabi yan? Aber...

Ako: Jo.. niligawan kita at naging tayo because of Jam ok and you lost your virginity with me.. and Paul.. we have a past... happy?

Natameme sila sa narinig at saka nagtawanan na kami maging si Jeffrey na walang kaalam alam ay naki tawa narin amin..

Ako: so guys.. let me formally inroduce my twin brother sa inyo... si Jeffrey Del Castillo

Isa-isang lumpit silang lahat at skaa nakipag kamay kay Jeffrey maliban kay joana. Lumabas ito ng kwarto at di na bumalik, di ko alam kung anu naging problema ni Joana. Nagusap usap kami at sa kanila ko na rin kinumusta kung anu na ba talaga ang kalagayan ni Jam...

Ako: tol salamat sa tulong nyu ha..

Anton: naku tol, wala yun.. wag mo na isipin yun

Ako: panu nyu nga pala nalaman ang kinaroroonan namin?

Paul: si Jam... naka tracker ang cellphone niya at dahil doon kaya namin siya na sundan.. isa pa plano talaga namin ang lahat pwera lang sa pagkakabaril kay Jam at pagkakapatay sa kuya ni Joana.

Ako: kaya naman pala.. kasalanan ko to mga tol...

Paul: tol.. di mo kasalanan ok.... its all unexpected... kahit tanungin mo si Joana...

---------------------------------------Joana----------------------------------

Nang ipinakilala saamin ni Jom ang kanyang kakambal ay parang may isang damdaming nawala saakin na biglang bumalik. Di ako lumapit kay Jeffrey, di ko alam ang rason ko sa pagkakataong iyon basta ang alam ko di ko kayang lumapit sa kanya.

Lumabas ako ng kwarto nila at doon nakita ko ang momy ni Jam sa may information area.

Ako: tita!!

Ana: Jo!!... Jo.. ang pinsan mo??

Di ako makatingin sa kanya, kasi hanggang ngayon ay wala parin malay si Jam at nasa critikal pa rin itong kundisyon dahil sa tama ng 2 tama ng bala.

Ana: Jo... asan ang pinsan mo!!(sabay tulo ng mga luha niya at iyak)

Ako: nasa.....ICU.... po......

Ana: dyos ko.... anu ba kasalanan ng anak ko?!

Niyakap ko siya at saka pilit pinakalma...

Ako; shhh.. auntie.. please... tahan na.....

Ana: kasalanan ko ito... jo.. kung..... kung napigilang..... ko sana.... si anton.....

Ako: auntie... tahan na po.. wala po kayong kasalanan.... isa pa.... si kuya ang nag plano ng lahat... lingid sa kaalaman ni Uncle....

Ana: asan si Jam.. gusto ko siya makita....

Ako: si po pwedeng pumasok... hanggang silip lang po tayo sa salamin tita.. di po kais kami pinapapasok ng mga doktor...

???: excuse me ikaw po ba ang ina ni mr Del Rosario?

Sabay kaming lumingon ni auntie at nakita namin ang isang doktor..

Ana: opo.. dok.. ako po.. dok.. pwede po ba akong pumasok?

Dok: sige, pwede kang pumasok pero, misis di po kayo pwedeng magtagal sa loob kwarto..

Barang biglang nabuhayan si auntie ng loob nang marinig ang sinabi ng doktor na pwede siyang pumasok. Pinasuot si auntie ng isang clinical suit at saka siya nakapasok sa loob kwarto ni Jam, di ko kayang panuorin si Jam sa ganoong ayos, tutad ni tita anabeth ay halos puro makita na lang ang bumubuhay sa kanya. Pumasok agad si auntie at saka lumapit ito ng dahan, dahan kay Jam. Di ko naririnig ang sinasabi ni auntie kay Jam pero bakas sa mga galaw nito ang pagsisisi.

---------------------------------------Ana----------------------------------

Di ko alam kung papanu ko hahawakan ang anak ko na ngayon ay nakaratay sa ospital at nasa critikal na kundisyon. Ni sa panaginip ay di ko inaakalang aabot sa ganon ang kundisyon ang nagiisa kong anak. Kahit na anung sisi ko sa sarili ko ay wala na itong magagwa, di na nito mababago pa ang kalagayan ng aking anak sa kasalukuyan.

Isa na lang ang magagawa ko ang manalig sa diyos at magdasal para sa kaligtasan ng aking anak. Lumabas ako ng kanyang kwarto para tumungo sa chpal at magdasal pero sa aking pag labas ay agad kong nakita si Anton na kausap si Joana.

Di ko na sila pinansin pa at saka ako dirediretcho sa chapel para mag dasal.

---------------------------------------Anton Del Rosario----------------------------------

Agad akong sumugod sa ospital nang nalaman ko kay manang ang nagyari sa anak ko. Alam ko hanggang ngayon ay galit paring sa akin si Ana dahil ak ang sinisisi niya sa mga nangyayari ngayon sa buhay ng aming anak at lalo na ngayon na nasa ospital pa si Jam.

Malaki din naman ang pagsisisi ko sa nagawa ko, nabigla lang ako kaya ko iyon nagawa. Pag dating ko sa ospital ay agad kong nakita si Joana na nakatayo at parang may tinatanaw sa loob ng isang kwarto, naaninag ko ang sinage ng kwarto at doon ko nalaman na ICU ang kwartong iyon. Agad akong lumapit kay joana at saka ko siya kinausap.

Ako: Jo....

Lumingon sa akin si joana pero di niya alam kung anu ang gagawing reaction sa pagkakakita sa akin kaya napayuko na lang siya.

Ako: Jo... sorry......

Joana: its ok Uncle....

Ako: no Jo.. its not... nang dahil sa akin ay.... namatay ang kuya mo.... at nasa ICU ang pinsan mo.... ang kaisa-isa kong...... anak....

Pag lingon ko sa loob ay nakita ko si ana, hanggang kasi ngayon ay di parin ako kinakausap ni ana at ako ang pangunahing tao na sinisisi niya sa lahat ng nagyayari...

Gusto kong pumasok sa loob at yakapin din ang anak ko, pati ang asawa ko pero alam ko imposible yun ngayon..

Napansin ko ang paglabas ni ana pero di niya ako nilapitan, bagkus ay dirediretcho lang ito sa abas ng ospital. Iniwan ko si Joana para subukang sundan si ana, gusto ko makausap ang asawa ko... gusto ko humingi ng tawad sa kanya...

Sa aking pag sunod ay nakita kong sa chapel ng ospital siya tumungo. Doon nakita ko ang pagbuhos ng kanyang mga luha ang kanyang paghihinagpis at pagmamaka-awa na iligtas ang pinakamamahal naming anak. Ako rin ay palihim na nagmasid na lang sa aking asawa.

---------------------------------------Jom----------------------------------

Kahit na anung paliwanag nila paul sa akin na wala akong kasalanan sa nagyari at sariling desisyon ni Jam ang kanyang ginawa ay sinisisi ko parin ang sarili at di ko mapapatawad ang sarili hanggang sa di gumugising si Jam at bumalik ang lahat sa normal.

Napag pasyahan ko rin na kung sakali mang gumising pa si Jam ay kakausapin ko siya at hihiwalayan ko na siya, tatapusin ko na ang aming pagiging mag nobyo, kahit na masakit ay titiisin ko iyon. Mas-masakit kasi para sa akin ang makitang masaktan at malagay sa peligro ang buhay niya, masyadong mahala sa akin si Jam at di ko kayang isugal ang kanyang kaligtasan para lang maging masaya kami.

Napansin ata si Jeffrey ang aking naging reaction, siguro dahil na rin sa kambal kami kaya siguro nagkaroon siya ng kutob kung anu ang binabalak ko...

Jeffrey: Jom.... wag sisihin ang sarili mo, tama sila walang kang kasalanan dito. masama ang kutob ko sa balak mo, kaya kung balak mong makipag kalas kay Jam dahil lang dito ay magagalit ako sayo. Jom, ako mahal ko rin naman si Jam pero nag paubaya ako dahil alam kong ikaw ang mahal niya, sa tingin mo ba matutuwa si Jam pag naghiwalay kayo? Jom hindi, pag ginawa mo iyon ay para mo na rin siyang pinatay..

Para akng nabuhusan ng mainit na tubig dahil sa narinig ko sa sarili kong kapatid, sa maikling panahon na nagkasama kami ay ngayon ko lang siya narnig nag salita ng ganoon, puno ng pagmamalasakit at pag aalala.

Pagkatapos niyang sabihin ang mga katagan iyon ay bilang pinagtugtog ni Aelvin sa kanyang cellphone ang kanta ni Chris Medina na sinabayan niya ng pagkanta.

Anywhere you are, I am near
Anywhere you go, I'll be there
Anytime you whisper my name, you'll see
How every single promise I keep
Cuz what kind of guy would I be
If I was to leave when you need me most

What are words
If you really don't mean them
When you say them
What are words
If they're only for good times
Then they don't
When it's love
Yeah, you say them out loud
Those words, They never go away
They live on, even when we're gone

And I know an angel was sent just for me
And I know I'm meant to be where I am
And I'm gonna be
Standing right beside her tonight
And I'm gonna be by your side
I would never leave when she needs me most

What are words
If you really don't mean them
When you say them
What are words
If they're only for good times
Then they don't
When it's love
Yeah, you say them out loud
Those words, They never go away
They live on, even when we're gone

Anywhere you are, I am near
Anywhere you go, I'll be there
And I'm gonna be here forever more
Every single promise I keep
Cuz what kind of guy would I be
If I was to leave when you need me most

I'm forever keeping my angel close

Tila ipinapahiwatig sa akin ni Aelvin, na ngayon ako higit na kailangan ni Jam. At lahat ng kanyang mga nagawa ay mababalewala pag iniwan ko siya.

Ilang minuto lang ay pumasok ulit si Joana, na namumula ang mga mata at umiiyak, nabahala kami kaya agad kaming nataranta.

Ako: Joana! Anu nangyari? Bat ka umiiyak?

Joana: si Jam.....

Nabigla ako sa kanyang sinabi kaya gusto kong tumakbo sa tabi niya pero pinigilan ako nila Paul, sila na daw ang bahala, agad silang lumbas. Nanlumio ako sa narinig mula sa kanila, galit din ako sa sarili ko dahil sa wala akong magawa para sa taong pinakamamahal ko, kahit na man lang ang damayan siya at tabuhan siya di ko magawa.

Ilang oras na ang lumipas pero wala parin akong balita sa kanya, kung anu na ang kalagayan niya. Sumapit na ang gabi pero wala parin, wala na ring bumalik sa kanila kahit man lang balitaan ako kung anu na ang kalagayan ni Jam.

Di ako dalawain ng antok ng araw na iyon puno ang isip ko ng pangamba, nag aalangan ako nag dududa kung anu na ba talaga ang kalagayan ni Jam. Napansin ito ni Jeffrey at agad niya akong kinausap tungkol dito.

Jeffrey: tol, iniisip mo ba kung anu na kalagayan ni Jam?

Ako: oo tol... hanggang ngayon kasi wala pa tayon balita kung anu na naging kalagayan niya simula nang nag silabasan sila kanina....

Jeffrey: tol... dont worry, ligtas si Jam.

Ako: panu mo naman nasabi iyon?

Jeffrey: basta tol.. nararamdaman ko... ok na si Jam.... kaya kung ako ikaw.. ipahinga mo na yan dahil baka bukas makalawa makauwi na tayo. Di naman kasi super lala ang kundisyon natin specially you, compared sa akin na tinamaan pa ng bala sa hita...

Ako: oo nga anu.. tol, kumusta na pala ang sugat mo?

Jeffrey: ok na ako tol... konting sugat lang to..

Pagkasabi niya noon ay nag ayos na siya ng pagkakahiga niya at saka siya natulog, di ko parin maiwasan ang mag alala lalo na talagang wala akong balita sa kanila. Nang may isang nurse na pumunta dito para i check ang aming vitals ay tinanong ko siya.

Ako: ahmm.. pwede ko po bang matanong kung anu na kalagayan ng pasyente sa ICU?

Nurse: sinong pasyente po? Kasi di naman po ako kanina naka duty sir.... sorry po pero di ko alam, pero titingnan ko po sir kung anu magagawa ko..

Agad akong nakahinga ng kaunti nagn marinig ko ang sinabi ng nurse kaya umasa ako na sa kanyang pagbabalik ay may dala siyang magadang balita. Kahit papanu ay nakatulog na ako pagkasabi niya noon.

Kina umagahan ay nagising ako gawa ng pag yugyug sa akin ni Joana.

Joana: Jom.. Jom... Jom....

Ako: anu?

Joana: Jom.. mag bihis ka na...

Ako: para saan?

Joana: huwag ka na nga mag mukmok jan... move on Jom.. magbihis ka na... maya maya lang ay aalis na ang karo ng kabaong ni momy mo at ni Jam...

Mimulat ko ang mga mata ko at doon ko nakita na wala na ako sa ospital at nasa bahay na ako, si Joana ay naka itim, at naka shades gawa siguro ng pamamaga ng kanyang mga mata dahil sa kakaiyak...

Ako: hindi.. hindi... hindi!!!!!

Unexpected Love 25 (Jom & Jam)

-oO0Oo-

---------------------------------------Jom----------------------------------

Nagising ako.. panaginip lang lahat ng iyon.. nasa ospital parin ako at si jeffrey parin ang nakita ko sa loob ng kwarto namin, walang kahit sinong bisita. Nang may pumasok na nurse ay nag paalam ako kung pwede kong dalawin si Momy at si Jam pero di niya ako pinayagan, bigla daw kasi nag sabi si dok na wag kaming palabasin ng dito, at makakalabas lang kami dito pag dating ng araw na lalabas na kami ng ospital.

Kahit ang mga bisita ay nilalagyan na lang ng oras, bigla kaming nagtaka ni jeffrey kung bakit biglaan ang kanilang paghihigpit sa amin. Pero kahit papanu ay nakikita namin nag di kami maxadi napapagod dahil sa mga bisita at naging mabilis ang aming pag galing. 2 araw matapos kaming maconfine sa ospital ay pinayagan na kaming lumabas, pag labas na pag labas namin ng ospital ay agad naming tinungo ang kwarto ni momy pero laking gulat namin nang wala na dito si momy sinunod naming tinungo ay ang ICU kung nasan si Jam pero tulad ni momy ay wala na rin si Jam sa ICU, agad naming tinungo ang information center para tanungin kung asan ang 2 pasyente.

Ako: excuse me miss, asan na po ba ang pasyente sa ICU si Mr. Del Rosario? At yung isa pang pasyente si Mrs. Delcastillo na nasa Room 201

Nurse: ay sorry po sir pero ayon po sa record eh lumabas na po ang pasyente sa Room 201 at regarding po kay mr. del rosario na nasa ICU ay ayaw pong ipasabi ng kanyang mgaulang kung asan siya.

Ako: ganun po ba? Bakit po hindi saamin pina alam ang pag labas ng pasyente sa Room 201 kami po ang mga anak niya at kami na lang po ang natitirang mga kamag anak niya? Sino po ang kumuha sa kanya?

Nurse: ahhh ganun po ba... si Miss Joana Del Rosario po ang sumundo sa kanya kanina dito...

Ako: wait.. sumundo? You mean may malay na si momy?

Nurse: opo, kahapon pa po, nakak pag salita na nga po...

agad akong nabuhayan ng loob dahil sa narinig ko mula sa nurse, nilingon ko si Jeffrey at alam ko bakas sa mga kanyang mga mukha ang pananabik kahit na hindi siya nag sasalita.

Pag labas namin ng ospital ay nagulat kami pareho ni Jeffrey nang may lumapit sa amin na isang lalaki at saka kami inalalayan.

Ako: teka sino ka?

???: ahh sir, pinapasundo po kayo ni madam Del Rosario sa akin....

Nag tinginan kami ni Jeffrey at pareho kami nag tatanong at nag iisip kung sino si madam Del Rosario na nag pasundo sa amin....

Agad na kaming sumakay sa dala niyang sasakyan, at habang bumabyahe kami ay nag salita ulit ang driver...

Driver: sir matulog na lang po muna kayo at malayo pa ang ating byahe.. baka po mamayang hating gabi pa tayo makakarating doon or bukas ng madaling araw, depennde po... kaya nga po etong van ang ipinadala sa akin ni madam para maka pag pahinga kayo..

Ako: kukya.. pwede ba kaming mag tanong kung sinong madam ang tinutukoy mo?

Driver: sorry po sir, pero kabilin bilinan po si madam ay huwag ko daw po sabihin sa inyo...

Jeffrey: kuya may balita ka ba kung asan si Jam?

Driver: ahhh si sir Jam po... meron po....

Ako: talaga kuya... pwede mo bang sabihin kung asan siya?

Driver: sorry din po sir pero bawal din po eh...

Ako: bakit naman, ang daming bawal ha.. kaibigan naman kami ni jam ah...

Driver: sir... mahigpit po iyon na bilin sa akin ni madam.. isa pa po ang sabi niya sa akin ay pag nagpumilit daw po kayo ay sabihin ko sa inyo pero sa isang kundisyon...

Ako: anu ba ang kundisyon na iyon??

Tahimik lang na nakikinig sa amin si Jeffrey, ewan ko kung talagang ugali niya ang maging tahimik at hindi makisali sa mga usapan pero sa kanyang pagmamasid ay bakas din sa ukha niya ang pag tataka at pananabik..

Itinigil ng driver ang sasakyan sa isang kanto at saka siya humarap at nag salita

Driver: sir Jom... ang sabi po sa akin ni madam ay sasabihin ko lahat sa inyo pero ang kapalit nito ay di niyo daw po makikita pa si sir jam....

Jeffrey: sige manong.. huwag mo nang sabihin.. sorry ha kung naging makulit ang kapatid ko...

Di ako makapagsalita ang lupit naman ng kundiyon.. sino kaya ang madam Del Rosario na yun? Si Tita Ana kaya ito or si Joana? Kahit na may nga tanong pa ako na gusto kong itanong ay di ko na ito itinuloy pa dahil baka totoo ang banta na iyon at talagang di ko na siya makita pang muli. Napag pasyaan namin ni Jeffrey matulog na...

Makalipas ang ilang oras ay ginising kami ng dirver..

Driver: sir.. sir... sir...

Ako: asan na tayo? Andito na ba tayo?

Driver: wala pa po sir... tumigil po tayo para makakain din naman po kayo... kung hindi ko nakita ang oras ay muntik ko na po makalimutan..

Ako: asan na ba tayo? Malayo pa ba?

Driver: mejo po... mga 8-10 hours pang byahe sir...

Jeffrey: naman.. ang layo naman pala... kuya.. meron ba tayong pwedeng mapag bilhan ng bandage jan?

Driver: bakit po sir?

Jeffrey: kasi po baka bumuka ulit ang sugat ko.. nakakapagod kasi ang bayhe.. di pa tuluyang nag hihilom ang sugat ko eh... baka lang.. kaya lalagyan ko ng bandage para maiwasan ang pag buka nito...

Ako: akala ko ba tinahi na yan ng mga doktor?

Jeffrey: oo tol.. kaso nagbabakasakali lang ako.. baka sa tagal ng bayahe natin ay bumukha ito lalo na naka upo lang ako sa pag tulog...

Driver: sige po sir.. hahanapan ko po kayo.. maghintay na lang po kayo diyan sa loob ng restaurant na yan...

Nilingon ko ang restaurant na sinabi ng driver sa amin.. natatakam ako, at bigla akong nakaramdam ng gutom pero wala ako pera pambayad.

Driver: sir.. kung iniisip po ninyo na baka wala kayong pambayad diyan ay wag po kayong mag alala, sabihin niyo lang po ang pangalan ni sir Jam at makaka kain na ho kayo jan ng libre...

Agad kaming napalingon ni Jeffrey sa driver may halong pagtataka. Agad ata itong nakuha ng driver at sinagot nanamn niya ang mga tanong...

Driver: sir.. huwag po talaga kayong mag alala.. ang isang auntie ni sir jam ang may ari ng restaurant na yan at dito laging tumitigil ang buong ankan ng Del Rosario pag nagkakaroon ng isang special gathering ang buong ankan...

Nag tinginan na lang kami ni Jeffrey pero kahit na nag aalangan ay dahan kaming pumunta sa loob ng restaurant.

Pag pasok namin ay agad kaming sinalubong ng isa sa mga staff at binati kami nito

???: oh good evening po sir... kayo po ba si sir Jom at sir Jeffrey? Tuloy po kayo, follow me sir dito tayo...

Nag taka kami at kung bakit parang inaasahan nila na darating kami. Dahil na rin sa gutom na aming agad na naramdaman ay di na kami pa nagtanong bagkus ay agad na kaming sumunod sa kanya, pina upo niya kami sa isang mesa at doon niya kami hindaan ng pagkain. Nakaka takam ang kanilang pagkain at halatang talagang pang mayaman ito dahil sa Fine Dinning ang kanilang restaurant. Di ko alam na meron palang restaurant ang ankan ng Del Rosario kahit na magkakilala si momy at ang mga magulang ko at kahit na magkababata kami ni Jam ay hindimg hindi niya ito nasasabi sa akin.

Nabusog kami pareho ni Jeffrey sa aming mga kinain ilang minuto lang ay nakita namin ang driver na papalapit sa amin at saka niya kami iyang tumayo na at lumabas ng restaurant napansin din namin na tumango lang siya at saka tuluyan na kaming bumalik sa sasakyan, saka bumiyahe ulit kami at doon naipag patuloy namin ni Jeffrey ang aming pagtulog.

Makalipas ang ilang oras ay muli kaming ginising ng Driver at ang sabi ay nakarating na daw kami.

Manghang manghha ako sa hisura ng lugar, wala kami sa isang bahay kundi nasa isang mansyon na ala resort ang dating. Nang malapit na kami sa main door ng malapasyong bahay ay agad itong bumukas at agad na bumungad sa amin ang isang malalakas na bati..

Lahat ng tao: Good Evening Del Castillo Brothers!! Welcome to the Del Rosario Mantion!!

Nagulat kami dahil sa sobrang dami ng mga tao sa loob na tila may party at ang karamihan sa kanila ay either naka Formal or naka Cocktail. Ilang segundo lang ay may nagsalitang isang babae sa sa mikropono

???: good evening ladies and gentelmen, i am Joana Marie Del Rosario and i would like to welcome out guests the Del Castillo Brothers... welcome to the Del Rosario Family...

Agad na nag silingunan ang lahat sa amin ni Jeffrey at lahat at naka ngiti di namin alam kung ang iba ay nakangiti dahil sa napilitan lang sila o talagang natutuwa sila sa aming pag dating..

Joana: but before the occation starts.. i would like to call on Madam Del Rosario to give her message to our guests..

Nakita naming umakyat si Tita Ana, doon namin napag tanto na siya pala si Madame Del Rosario, nakalimutan kong sila Jam pala ang head family ng Del Rosario Clan.

Ana: una sa lahat.. gusto kong humingi ng paumanhin sa ating mga panauhin, kay Jeffrey, at lalong lalo na kay Jom.... ako na hihingi ng sorry.. sorry dahil sa amin ay ganito ang kinalabasan ng lahat, sorry dahil sa tumutol kami sa naging relasyon ninyo ng anak ko. Sa una natakot kami na pumasok sa ganoong relasyon ang aming anak dahil sa alam naming walang kasiguraduhan ang ganyang relasyon, pero napatunayan mo na talagang mahal na mahal mo ang anak ko, at handa mo siyang ipaglaban kahit na hanggang kamatayan at ganoon din ang anak ko sayo napatunayan ko yan nito lang dahil sa nangyari, nabawasan man ang Del Rosario Clan ng isa ay masaya naman akong ipinamamahagi na madadagdagan naman tayo ng tatlong miyembro. At kayo yun dahil simula sa araw na ito, ay bahagi na kayo ng Del Rosario Clan.

At muli ay nagpalakpakan ang lahat ng tao sa aming paligid bumaba si Tita sa entablado at muling bumalik si Joana..

Joana: bago tayo muling mag saya ay gusto ko ibahagi ang munting sorpresa ko kina Jom at Jeffrey..

Gumilid ang mga tao at unti unting inilapit sa amin si Momy naka wheel chair ito gising na si momy, pero meron itong mga involuntary movements, tumakbo kami sabay ni Jeffrey at niyakap si Momy.

Kami: momy.. thank god your ok...

Jeffrey: sorry po momy..

Ako: ako rin po momy... sorry din po

Anabeth: wakit.... kwayo... wagsosowy?

Ako: kasi po dahil sa amin... kaya ka po napahamak...

Anabeth: wokey... wang....yun.... was...wong....was... wasawa..... kwayo... wasawa.... wa..... win.... wako....

Kami: mahal na mahal ka namin.. momy..

Anabeth: Yom... Yefwi... wahal.. kwo.. win.. kwayo... sa...sawamat.. hat... wigtas.. kwayo... si.. Yam? Hasan.... siwa?

Ako: di ko po alam momy.. ayaw pong sabihin sa amin kung asan siya...

Joana: Jom.. may nag hihintay sayo...

Pag lingon ko sa likod ko ay nakita ko si Jam na nakaratay parin sa isang kama at may swero pa ito, naka bihis din si Jam.. White Coat na para siyang ikakasal...

Joana: ok na daw si Jam... napaka bilis nga daw ng recovery niya sabi ng mga doktor.. pero ang di nila maintindhan ay kung bakit hanggang ngayon ay hindi pa siya nagigising na kung dapat nga daw ay gising na siya...

Agad akong lumapit kay Jam at saka, kinausap ko siya at saka ginawaran ng isang halik.... wala akong paki alam kung anu isipin nila tutal tanggap nanaman ng kanyang momy at dady ang aming relasyon kaya wala na ako paki alam sa iba pang miyembro ng Del Rosario Clan..

---------------------------------------Jam----------------------------------

Matapos ang mga kaganapan ay alam kong halos mag agaw buhay na ako, gusto ko na rin namang mamatay sa mga oras na iyon oero isang boses ang nagbibigay sa akin ng lakas para lumaban.

???: Jam..... Jam.... huwag kang susuko... kaya mo yan....

Ako: sino ka?

???: ako-ikaw jam...

Ako: huh? Di ko maintindihan...

???: ako si Jake... noon pa man ay mas ginusto kong ikaw ang mabuhay.... ibinigay ko sayo lahat JAM... kaya huwag kang susuko..

Ako: JAKE?

Jake: oo Jam... ako ang kakambal mong nawala sa loob sinapupunan ni momy... ako ang nag sakripisyo para mabuhay ka....

Ako: Jake... panu kung ayaw ko na? panu kung kuntento na ako sa kinalabasan?

Jake: Jam... di ka pwedeng sumuko... may isang tao na naghihintay sayo...

Ako: sino?

Nakita ko ang van namin at nang makita ko ang nasa loob ay nakita ko si Jom at si Jeffrey na mahibing ang tulog nila... ilang saglit lang ay parang nag rewind ang nakikita ko at naibalik ito sa loob ng ospital kung saan ay nakita ko na muntak na rin sumuko sa akin si Jom pero di niya ito ginawa dahil mahal na mahal niya ako..

Naiyak ako sa mga nakita ko, alam ko rin namang may iba pang tao ang naghihintay na magising ako muli... nakakaramdam na ako, at naririnig ko na rin ang kanilang mga usapan ng bahagya.. doon ko nga narinig ang mga doktor na namangha sa bilis ng aking recovery...

Muli kong kinausap si Jake at tinanong ko siya..

Ako: jake... anu pa ba ang mga alam mo tungkol sa akin?

Jake: Jam.. paka tandaan mo na ang lahat ng alam mo ay alam ko rin ang lahat ng nararamdaman mo ngayon ay nararamdaman ko rin.. pero lahat ng iyon ay nararamdaman ko dahil sa iyo Jam.. hindi sa ayaw kong sumuko ka dahil sa akin, ayaw kong sumuko ka dahil sa may isang tao na mas higit na malulungkot pag nawala ka kaya ang gusto ko ay lumaban ka, pilitin mo ang katawan mong imulat ang mga mata mo at sigurado ako ang unang tao na makikita mo ay ang taong pinakamamahal mo...

Pagkatapo niyang mag sabi noon ay di na siya muli pang nagparamdam sa akin, magulo parin ang isip ko, parang gusto ko na rin talagang isuko ang lahat hanggang sa...

???: Jam... wake up Jam... im here....

Isang matamis na halik ang naramdaman ko...

Pag mulat ng mga mata ko ay si Jom ang agad kong nakita, at bakas sa mukha niya ang kasiyahan dahil sa pag gising ko....  unti-unti kong iniangat ang aking isang kamay para hawakan ang pisngi ni Jom at nang magtagumapay ako ay doon na bumuhos ang aking mga luha.... doon ko napatunayan na totoo ang mga sinabi sa akin ni Jake. May isang tao na lubos ang magiging kasiyahan pag gising ko at at unang taong makikita ko ay ang taong pinakamamahal ko...

Mangiyak iyak ulit siyang nagsalita

Jom: thank god Jam.. buhay ka...

Nag palak pakan ang lahat, at kahit na mejo mahina pa ako ay doon ko naaninag si tita anabeth, naka wheel chair siya, siguro nagkaroon ng minor damage sa utak niya dahil sa nangyari, kahit na di siya makagalaw ng maayos at makapagsalita ay bakas na sa mukha niya ang kasiyahan dahil sa ligtas ako at at kanyang mga anak.

Kahit ako ay naging masaya din, muli kong pilit na inilibot ang mga mata ko para makita ko ang kung asan ako at kung sino ang mga taong nandoon. Doon ko nakita si Momy at Dady na masaya pati na rin ang buong nakan ng Del Rosario, si Paul at ang kasintahan niyang si Endward, Si Anton at Aelvin, at doon ko rin nakita ang pagiging sweet sa isa’t isa ni Insan at ni Jeffrey.

Makalipas ang ilang buwan ay tuluyan na akong nakarecover si tita anabeth naman ay nakakapagsalita na ng mejo direcho pero may kauting mga involontary movements parin siya. Kami na ang nag patuloy ng pagpapatherapy kay tita.

Si Paul ay bumalik na rin ng Amerika at isinama niya si Edward at ang huling balita namin ay napakasal na raw sila doon, si Insan naman at si Jeffrey ay nakapagpakasal na at ang huling alam ko ay 6 na bwan nang buntis si Joana sa pangalawang anak nila ni Jeffrey. Si Anton naman ay nabigla kami nang pinagtapat niyang sila na rin pala ni Aelvin, pareho na silang nagsasama sa isang bahay habang nag tatatrabaho sila.

Kami ni Jom ay pumunta ng Europe at doon na kami naman ni Jom ay nakapag pakasal na rin kami at masayang nagsasama, nakahanap din kami ng isang ospital na kung saan ay doon namin napabuo ang aming unang Test Tube Baby ni Jom.

Sa tuwing sumasapit ang aming monsary ay muling pinapatugtog namin ang kantang

For the way you changed my plans
For being the perfect distraction
For the way you took the idea that I have
Of everything that I wanted to have
And made me see there was something missing (oh yeah)

For the ending of my first begin
(Ooh yeah yeah)(ooh yeah yeah)
And for the rare and unexpected friend
(Ooh yeah yeah)(ooh yeah yeah)
For the way you're something that I never choose
But at the same time something I don't wanna lose
And never wanna be without ever again (oh oh)

You're the best thing I Never Knew I Needed
So when you were here I had no idea
You're the best thing I never knew I needed
So now it's so clear I need you here always
My accidental happily (ever after oh oh oh)
The way you smile and how you comfort me (with your laughter)
I must admit you were not a part of my book
But now if you open it up and take a look
You're the beginning and the end of every chapter (oh oh)

You're the best thing I never knew I needed (oh)
So when you were here I had no idea
You're the best thing I never knew I needed (that I needed)
So now it's so clear I need you here always

Who'd knew that I'd be here (who'd knew that I'd be here oh oh)
So unexpectedly (so unexpectedly oh oh)
Undeniably happy (hey)
Said with you right here, right here next to me (oh)
Girl you're the...

You're the best thing I never knew I needed (said I needed oh oh)
So when you were here I had no idea
You're the best thing I never knew I needed (needed oh)
So now it's so clear I need you here always
Baby baby
Now it's so clear I need you here always

Sino nga ba naman ang mag aakalang makakapasok ako sa ganitong uri ng relasyon, at makakayang ipaglaban ito na kahit hanggang kamatayan. Ika nga nila “always Expect the Unexpected” and the same goes with Love... di natin kayang hulaan kung kailan tayo iibig. Dahil ang pag ibig ay kusa itong darating at kusa natin itong mararamdaman.

WAKAS.....