TRUE LOVE WAITS (A Time For Us) Chapter 17

Kahit habang nasa daan, wala pa ring kibuan ang tatlo.

Panay lang ang pakawala ng hininga ni Jessica habang nasa likod ng driver seat nakaupo. Pinili kasi niya iyon para walang makatabi. Gusto niyang makapag-isip habang nakatanaw paligid na nadadaanan ng sasakyan.

Panay naman ang pakawala ng hininga ni Jesse habang nakatitig din sa labas ng bintana ng kotse. Isinandal niya ang ulo sa nakasaradong bintana. Parang sumasakit ang ulo niya sa pag-iisip.

Pilit namang binabalewala ni Jonas ang mga katanungan sa kanyang isipan. Gusto niyang ipokus ang sarili sa pagmamaneho.

-----

"Sir James..." nanlaki ang mga mata ng isang matandang babaeng matagal ng empleyada sa supermarket nang makita ang boss na pumasok sa doon galing opisina. "Bakit po kayo napabisita rito?"

"Mrs. Lagos, gusto kong mag-check ngayon ng mga manggagawa. Gusto ko ring personal na makita kung ano na ang nangyayari dito." dire-diretsong sagot ni James.

"Ah eh.. Sir." nabubulol ang matandang empleyada sa opisina ng supermarket na iyon.

Napa-kunot noo si James. "Bakit?" Pero hindi na nito hinintay ang sasabihin ng matanda at tumingin na sa paligid. Doon nakita niya ang mga manggagawa na abala sa kanya-kanyang gawain. Pero nagtaka si James nang makitang bakante ang isang counter. Tumingin siya mga namimili at napansin niyang matao ngayon. Medyo mahaba ang pila sa ilan pang mga counters na naka-hilera. "Ang alam ko Mrs. Lagos, kumpleto tayo ang mga manggagawa natin lalo na sa cashier at bagger? Paano nangyaring walang naka-pwesto doon?"

"Ah eh Sir James, hindi pumasok yung nasa pwestong yun." kinakabahang sagot ni Mrs. Lagos.

Naningkit ang mga mata ni James. "Ng walang paalam?"

"Oo, Sir James. Sa katunayan nga, sabay pa sila ng bagger niya."

Hindi na nagsalita pa si James sa matadang empleyada. Umiinit ang ulo niya pero nagpipigil siya. Lumakad na lang siya papalapit sa mga counter. Isa-isa namang bumabati ang mga manggagawa nang dumaan sa kanila ang kanilang boss. Meron namang iba na lihim na humahanga sa angking kagwapuhan ng kanilang boss.

Siryoso ang mukha ni James. Ni hindi nga siya kumikibo sa mga bumabati sa kanya. "Ayusin ninyo ang mga gawa ninyo. Maging alisto at huwag maging pabagal-bagal."

pagkatapos noon ay tumalikod na si James at bumalik sa opisina.

-----

Lagpas na sa tanghali nang maka-uwi si Jessica sa bahay nila.

"Oh, bakit ngayon ka lang?" tanong agad sa kanya ng kanyang ina nang makita siya sa pinto papasok.

"Nawili ang lahat na mag-over night eh." walang kagana-ganang si Jessica.

"Oh, may trabaho ka hindi mo ba naalala?"

"Ngayon lang naman ako umabsent ah?"

"Ngayon lang naman..." himutok ng ina. "oh, kamusta kayo ni Jonas?"

Biglang napa-tingin si Jessica habang naka-upo sa kawayang sopa sa ina na kasalukuyang nag-aayos nang mga panindang gulay. "Bakit niyo namang naitanong?"

Tinignan ng ina si si Jessica. "Bakit?" nagtatanong talaga ang mga mata ng ina ni Jessica. "Prang nakalimutan mo na ang plano natin Jessica?"

"Ano naman mapapala natin Nay, Jonas? Alam naman natin na hindi naman tunay na Jimenez yun eh?"

Natigilan si Juanita. "P-pero, ang maganda roon, malapit ka sa kapatid. May pag-asa kang maka-daupang palad ang kuya niya, kapatid mo Jessica."

"Ayoko munang pag-usapan yan ngayon, pagod ako Nay. Gusto ko munang magpahinga." Saka tumayo si Jessica at tumuloy sa kwarto.

-----

"Dito ka na?" tanong ni Jonas kay Jesse. Hindi na bumaba ng kotse si Jonas nang hanggang makababa si Jesse.

"Oo. Maraming salamat ha?" sabi ni Jesse nang mapatapat na siya sa bintana sa driver side.

"Wala iyon, ikaw pa. Mahal kita eh."

"Ok. Pero baka mawili ako nyan." natatawang si Jesse.

"Ok lang basta masisigurado ko lang na magiging masaya ka."

Nagkunwaring nalungkot si Jesse sa pamamagitan ng paglukot ng mukha.

"Bakit" tanong agad ni Jonas.

"Kasi aalis ka na." sabay tawa ni Jesse. "Biro lang. Sige na uwi ka na at magpahinga ka."

Napa-ngiti na rin si Jonas. "Sige. Pero gusto ko munang sabihing I love you, Jesse."

Tumitig si Jesse nang namumungay ang mga mata kay Jonas. "Ako din Jonas, mahal din kita. Sige, iiwan na kita dito." paalam ni Jesse. "Mag-ingat ka sa pagda-drive mo ha?"

"Oo. Pero, wala bang kiss muna dyan?" natatawang si Jonas.

Nanlaki ang mga mata ni Jesse at napa-tingin sa paligid. Wala naman siyang nakikitang tao. "Ano ka ba, baka may makakita sa atin."

"Wala naman kayang tao."

Napa-ingos na lang ng labi si Jesse at pinagbigyan ang hiling ni Jonas. Ipinasok ni Jesse ang kanyang ullo sa bintana para mahalikan si Jonas sa labi. Mabilis lang ang ginawang paghalik ni Jesse kay Jonas. Pero para kay Jonas, sulit na iyon para magkaroon uli siya ng lakas magmaneho pauwi.

"Sarap." sabi ni Jonas.

"Sira." tawa si Jesse. "Umalis ka na kasi." pagtataboy niya.

"Oo na mahal."

"Dali."

"Ito na." pinaandar na ni Jonas ang makina.

Kumaway pa si Jesse habang papalayo ang sasakyan ni Jonas. Naiwan siyang bakas sa mga labi ang kasiyahan lalo na sa halik na iginawad niya kay Jonas.

-----

Kakatok sana si Jesse sa pintuan ng bahay nang mapansing naka-lock ang pinto. 

"Ibig sabihin, hindi umuwi si marco?" Kinapa niya ang susi sa bulsa at saka isinuksok ito sa seradura para sa pagbukas ng pinto.

Maayos ang loob ng bahay parang walang naglagi na tao sa loob. Nagtataka siya kung bakit hindi umuwi si Marco.

-----

"Bigla ko lang naisip." nagde-kwatro sa pagkaka-upo si Arman sa mahabang sofa sa loob ng kanilang bahay habang kausap ang anak na kumakain ng special turon para sa miryenda. "Ano nga pala ang masasabi mo nang magkita kayo ni Ramon, kanina?"

Nginuya muna ni Arl ang pagkaing nasa bibig ng maayos saka nilunok pagkatapos ay sumagot. "Wala naman Dad." tumingin pa siya ng naka-ngiti sa mga mata ng kanyang ama. "Wala po talaga."

Napa-ngiti si Arman. "Bigla lang naman pumasok sa isipan ko..."

"Dad? Dont worry... wala kang dapat na alalahanin."

Natawa si Arman. Muli niyang kinuha ang newspaper na ipinatong niya sa tabi bago magtanong kay Arl.

-----

Nagwawalis si Jesse sa harap ng bahay. Napansin niya kasing marami nang kalat at gusto rin naman nyang maabala ang sarili. Ayaw pa niyang matulog dahil maaga pa. Hindi pa nga naman dumidilim. Sa katunayan, nalabhan na niya ang marurumi niyang damit at naisabay na ang ilang damit ni Marco. Nagtataka pa rin siya kung bakit wala si Marco sa kanila.

"Magandang hapon."

Agad napa-tingala si Jesse sa pagkakayuko habang nagwawalis nang may bumati sa kanya. Kilala niya kung kaninong boses iyon. "Jonas?" tawag niya sa pagkabigla dahil hindi niya inaasahang pupunta ang kaibigan sa ganoong oras.

"Ako nga." natatawang si Jonas. "Bakit, may iba pa bang kasing gwapo ko?"

"Nakakagulat ka kasi. Hindi ko talaga inaasahang pupunta ka ng ganitong oras. Teka, hindi ka pa nagpapahinga?"

"Mmm ganun na nga. Hindi naman kasi ako makapag-pahinga ng maayos kapag hindi kita nakikita, Jesse."

Napa-taas ang isang kilay ni Jesse habang naka-ngiti. Hindi niya maitago ang kilig. "Weh... Halika muna sa loob. Doon tayo." yaya ni Jesse.

"Tapusin mo muna siguro yang winawalis mo. Kasi, gusto ko hindi ka mawawala sa paningin ko." Namumungay ang mga mata ni Jonas habang sinasabi iyon kay Jesse.

Dahil doon hindi makatingin ng diretso ang kinikilig na si Jesse. "Oo na. Saglit dadakutin ko na."

Binilisan ni Jesse ang pagdakot ng basurang naipon niya. Nag-aalala kasi siyang baka mabagot si Jonas sa kahihintay kahit wala pa nga sa isang minutong naghihintay si Jonas simula ng dakutin niya ang mga basura.

"Ayan, tapos na. Ano, pasok na tayo?" si Jesse.

"Pwede ba? Baka may magalit?" nakangising si Jonas.

"Sino naman ang magagalit? Kapit-bahay?" natawa si Jesse.

"May kasama ka ba dyan?" tanong ni Jonas.

"Wala si Marco eh. Dapat nga nandito yun ngayon kasi pang-gabi ang trabaho nun. Saka kahit naman nandito yun, hindi naman yun magagalit. Kaibigan naman kita eh." Biglang natigilan si Jesse nang makitang lumungkot ang mukha ni Jonas. "Bakit Jonas?"

Nakatitig ng diretso si Jonas kay Jesse halata sa kanya ang lungkot sa mukha. "N-nasabi mo kasi..."

"Na?..." naghihintay ng karugtong si Jesse. Nagtataka siya sa kung ano ang nasabi niya.

"Kaibigan mo ako. H-hindi ba?.."

Saka natawa si Jesse. "Ay kaya pala. O siya, boyfreind ko."

Saka naman lumiwag ang mukha ni Jonas at sumilay ang hindi maputol na ngiti sa labi. "Sabi mo yan ah." paninigurado ni Jonas.

"Oo na. Gusto pa yata ipagsigawan ko." muling  tumawa si Jesse.

"Hindi na."

"Pasok na tayo." yaya ni Jesse.

Sumunod si Jonas kay Jesse papasok sa bahay. Nangingiti si Jonas habang gumagala sa kabuuan ng loob ng bahay. "Maganda, simple malinis tulad ng bahay niyo sa Batangas Jesse."

Napa-lingon si Jesse. "Pasensiya ka na sa laki ng bahay namin."

"Sabi ko, maganda, simple malinis. Hindi naman ako nanglalait."

"Salamat. Maupo ka. Kukuha lang kita ng maiinom."

Saglit lang nawala si Jesse sa harapan ni Jonas dahil pumunta ito sa kusina para magtimpla ng juice. 

"Salamat." si Jonas nang iabot sa kanya isang baso ng juice.

"Sandali, lalabas lang ako para bumili-" 

Pinigil agad ni Jonas si Jesse. "Hindi na. Ok na ito. Sabi ko ayaw kong mawawala ka sa panginin ko di ba?"

"Adik ka ba?" natatawang si Jesse. "Wala ka yatang balak umuwi noh?"

Natawa si Jonas. "Hindi naman. Hanggang sa maka-uwi lang ako. Ang ibig kong sabihin."

"O siya, titigan mo ako ng titigan tapos hanggang sa matunaw ako."

"Dapat titigan mo rin ako para matunaw din ako."

"Ay siya..." natatawang si Jesse. Umupo siya sa harapan ng upuan ni Jonas nasa pagitan nila ang maliit na lamesita. "Hindi ka ba nagugutom?"

"Hindi."

Biglang may naalala si Jesse. "Ang kotse mo?" Inaakala ni Jesse na iniwan ni Jonas ang sasakyan nito sa kanto.

"Hindi ko dinala."

"Buti naman. Mahirap na. Maraming loko-loko dito eh."

"Dito ka sa tabi ko. Hindi tayo close nyan eh."

Napa-kamot si Jesse sa batok. "Kailangan ba iyon?" kinikilig niyang tanong.

"Bilis na. Nagtatanong pa."

-----

"Bossing, hindi pa ako natutulog." reklamo ni Omar sa amo.

"Iniwan kita maghapon dito sa sasakyan hindi ka natulog?" pa-asik na tanong ni Ramon kay Omar.

"Eh bossing... nakatulog naman kaso, di ba dapat libre na ako ngayon?"

"Ano oras ba ang trabaho mo?"

"Pang-gabi..."

"Malapit nang dumilim..."

"Bossing?..."

Tumingin ng diretso si Ramon kay Omar. "Nagrereklamo ka?"

"W-wala naman. Pero... dapat bayad ang trabaho ko kanina. Dapat natutulog ako sa bahay kapag umaga di ba?"

"Duoble pay."

Napa-ngiti na ng maluwang si Omar nang marinig iyon sa amo. "Ok. Ano ba ang pagagawa mo sa akin ngayon bossing?"

"Ngayon mo na gawin ang pinagagawa ko sayo. Gusto kong malaman, kung sino ang anak ko."

-----

Bumuntong hininga si Jonas. "Magkatabi nga kami, wala namang kibuan." Sinasadyang maisatinig ni Jonas.

"Ehem. Ako ba ang pinariringgan mo?" nakangiting tumingin si Jesse kay Jonas.

"Apektado ka?" tanong ni Jonas. Pagkatapos ay tumingin sa paligid. "Sino kaya ang ibang tao rito na maari kong paringgan?"

Natawa si Jesse. "Ikaw kasi eh, wala ka namang kinukwento."

Natawa rin si Jonas. "Hinihintay kitang magkwento."

"Naghihintay ako sayo." sabay siko ni Jesse kay Jonas.

"Ako ang bisita, kaya dapat ako ang ientertain mo."

"Hmmm..." walang maisagot si Jesse dahil tama nga naman si Jonas. "Ano naman kasi ikukwento ko?"

"Ikaw na bahala." sagot ni Jonas.

"Eh dapat nga, ikaw ang mag-kwento eh." Tumagilid si Jesse paharap kay Jonas. "Hindi mo pa nga sinasabi kung anong meron sa buhay mo eh. Lagi ka na lang tumatawa kapag tinatanong kita kung anong trabaho mo. Sinasabi mo lang sa akin janitor ka. May janitor bang may kotse?"

Muling natawa si Jonas. "Ayaw mo maniwala?"

"Tignan mo na, tinatawanan mo na naman ako."

Tumigil sa pagtawa si Jonas. Kumuha muna siya ng maraming hangin at saka nagsalita kay Jesse. "Sa susunod dadalhin kita sa tinitirhan ko. Saka ko na lang sayo sasabihin kung sino talaga ako."

Umirap si Jesse. "Sasabihin kung sino talaga ako!" pag-uulit ni Jesse. "Ibig sabihin talagang nagsisinungaling ka sa akin. Ang nangyari, na-inlove ako sa hindi ko kilala." may halong pagtatampo ang tono ni Jesse.

Inakbayan ni Jonas si Jesse. "Sorry na. Sabi ko nga sayo magpapakilala rin ako. Pero hindi ibig sabihin noon na nagtatago ako sa iibang ugali. Ang ibig ko lang sabihin, ikukwento ko sayo kung saan ako pinanganak, sino ang pamilya ko, kung anong meron ako at higit doon ang plano ko para sa ating dalawa, Jesse."

Humaba ang nguso ni Jesse. Sinadya niya iyon dahil kinikilig siya sa mga sinabi ni Jonas. Talagang ramdam na niya at tinitibok ng puso niyang mahal na talaga niya si Jonas. "Ok. Basta siguraduhin mo lang ha?"

"Promise."

-----

"Nay, pupunta lang ako sa kapit-bahay. Baka kasi hanapin mo ako eh." paalam ni Jessica.

"Bakit anong gagawin mo dun?" tanong ni Juanita sa anak.

"Gusto kong makipagkwentuhan kay Maray habang nanonood ng t.v."

Hindi na kumibo si Juanita. Hinatid na lang niya ng tingin si Jessica palabas ng pinto. Nang nawala na sa kanyang paningin saka napa-buntong hininga at ibinalik ang atensyon sa mga gulay na inaayos. Hindi niya namamalayang nagbabalik tanaw siya sa nakaraan.

"Ramon, sayo ang batang dinadala ko!" parang hindi na marinig ni Juanita ang sariling sinasabi dahil sa naguumapaw na pagmamakaawa na pakinggan siya ni Ramon.

"Hindi sa akin yan. Nahuli ko kayong nagtatalik ng dumukot sayo. Kaya sigurado akong sa gagong lalaking yun yang dinadala mo." galit na galit si Ramon nang malaman niyang nagdadalang-tao si Juanita.

"Maniwala ka sa akin Ramon... Kung natatandaan mo, magdadalawang buwan palang ang nakakaraan nang kidnapin ako. Tatlong buwan at mahigit na itong dinadala ko Ramon."

Biglang natigilan si Ramon. Napa-oo nga ang kanyang isipan pero dala ng galit hindi niya pinaniwalaan ang paliwanag ni Juanita. "Imposible Juanita. Pinapagamit kita ng contraceptives, kaya kahit hindi ako gumamit ng condom alam kong walang mabubuo, Juanita. Wala!" Pasigaw ang huling salitang binitiwan ni Ramon.

"Nakalimutan kong uminom ng pills nang huli tayong magtalik Ramon."

"Hindi ako naniniwala. Lumayas ka sa harapan ko at huwag ka ng magpapakita." Kitang-kita sa mga mata ni Ramon ang sobrang galit at poot para kay Juanita. Hindi nito pinakikinggan ang mga sinasabi ni Juanita.

"Ramon..." pagmamakaawa ni Juanita.

"Lumabas ka na!"

"Ramon..."

"Kung hindi ka lalabas ngayon din, ipapakaladkad kita palabas. Huwag mong hintaying mawalan ako ng pasensya Juanita."

Iyon na ang huling tawag ng pangalan niya ni Ramon sa kanya.

-----

http://bgoldtm.blogspot.com