"San ka ba pupunta?" tanong ni Arman nang hindi tumitingin dahil naka-focus siya sa pagmamaneho.
Napakurap si Juanita mula sa pagkakatulala nang marinig ang tanong ni Arman. Hindi niya alam kung anong isasagot kaya nanatili na lang siyang tahimik. Hindi namna dapat siya sasakay sana gaya ng alok ni Arman, pero napilitan na siya nang biglang pumatak ang ulan. Parang sinasadyang magkita sila sa pagkakataong iyon.
"Sobrang tagal na bago tayo muling nagkita." Pahayag nalang ni Arman ksa hindi pagsagot ni Juanita sa tanong niya kanina. "At parang sa muli nating pagkikita may dinadala ka na naman..." saglit na tumigil si Arman. "... na problema." sabay tawa. "Biro lang."
Huminga ng malalim si Juanita. "Hinahanap ko kasi ang anak ko. Kahapon pa siya hindi umuuwi. Hindi niya gawain ang hindi umuwi ng hindi nagpapaalam. Nag-aalala ako. Kagabi ko pa siya hinahanap pero walang makapagsabi kung nasaan siya." saka muling bumuhos ang mga luha ni Juanita.
Natigilan si Arman. Napa-isip siya. Saka nagbalik ang alaalang hindi na niya magawang makalimutan.
-----
Pawisan din si Arman habang hawak-hawak niya ang sanggol. Nagtagumpay si Juanitang ilabas ang bata sa kanyang sinapupunan sa tulong niya. Nangingiti siyang napagmamasdan ang umiiyak na sanggol sa kanyang bisig. Tinignan niya ang ina ng sanggol na mahmbing na natutulog sa sobrang hirap, sakit na dinanas sa pangangak kani-kanina lang.
Inilapag niya ang sanggol sa kanang bahagi ng upuan sa likod kung saan naka-upo si Juanita. Bahagya niyang inangat ang sandalan ng upuan ni Juanita para magkaroon ng hangin sa pwesto ng sanggol. Minabuti niyang isugod ang mag-ina sa malapit na hospital na alam niya.
Nang makarating sa hospital, tumawag agad siya ng nurse na mag-aasikaso sa pasyente. Ilang saglit lang nang may sumugod nang mga ilang tao para ilabas si Juanita sa kotse.
Nang mailabas na ang walang malay na si Juanita sa kotse ay agad nagpakilala si Arman na doktor. Pagkatapos ay kinuha niya ang sanggol sa kaliwang bahagi ng upuan sa bandang likuran ng kanyang kotse. At ibinigay iyon sa nurse.
Ilang sandali pang pakikipagusap para sa kalagayan ni Juanita, bayarin at kung ano pa mang pangangailangan, ay umalis na si Arman sa hospital na iyon.
-----
"Binalikan kita sa hospital na pinagdalhan ko sayo, Juanita pero nawala ka na." pahayag ni Arman nang magbalik na siya sa kasalukuyan.
Napa-tingin si Juanita kay Arman. "Natakot lang akong mahanap ako ni Ramon. Tutal bayad naman pala lahat sa hospital, minabuti ko nang hindi magtagal. Kaya ko na naman." sisigok-sigok na sagot ni Juanita.
"Simula noon, wala na akong balita sayo."
"Sinikap kong mabuhay ng tahimik malayo sa mga mata ni Ramon. Ayokong makuha niya ang anak ko. Pero, ngayon nawawala na si Jessica." muli na naman siyang pinukaw ng matinding pag-aalala para sa anak.
"Jessica pala ang pangalan ng anak mong babae."
Muling napatingin si Juanita kay Arman.
"Hayaan mo, tutulungan kitan hanapin ang anak mo, Juanita. Ibibigay ko sayo ang numero ko. Mas mabuti pang umuwi ka muna ngayon at mag-pahinga. Gabing-gabi na."
"Huwag na Arman. Masyado nang marami ang utang na loob ko sayo. Ayoko nang madagdagan. Ayoko na ring madamay ka."
Napa-buntong hininga si Arman. Biglang may kung sumundot sa kanyang konsensiya. "Ako nga dapat ang may utang na loob sayo, Juanita." hindi niya ito maisatinig. Nag-aalala siya sa posibleng mangyari kung maisatinig niya ito. Nag-aalala siya. "Tutulong ako. Kung noon nagawa kong itaya ang buhay ko at pagkakaibigan namin ni Ramon, bakit hindi ngayon?"
Hindi na sumagot si Juanita. Sa halip sinabi na lang niya ang daan pauwi sa kanila.
-----
Inaabangan ni Arl ang kanyang ama sa pagdating. Nasa terasa siya ng habang naghihintay. Halos isang oras na siya doong nakatambay nang magliwanag sa likuran ng gate nila.
"Ang sasakyan ni Dad. Dumating na rin siya." nasabi ni Arl sa sarili. Wala naman siyang sasabihin sa ama. Pero may kung anong nag-uutos sa kanyang hintayin ang ama. Maya-maya pa ay nakita na niyang piangbuksan ng guard ang kanyang ama.
Sinalubong ni Arl ang ama ng makalabas ito ng sasakyan. Gulat naman si Arman ng makita ang anak sa kanyang harapan.
"Oh anak."
Nakangiting sumagot si Arl. "Hinihintay kita Dad."
"Ah... bakit may gusto kang sabihin sa akin?"
"Wala naman Dad. Gusto ko lang sigurong maglambing sa napaka-buti kong Dad."
Natawa si Arman. "O, naglalambing ka na. Approve na approve sa akin."
"Pasok na tayo Dad."
"Tayo na."
Habang naglalakad papasok. "Late ka yata ngayon, Dad?"
Natigilan si Arman. Ayaw niyang ipahalata ang kanyang pagkabigla. "Oo eh. Merong isang pasenyente kasi na mahirap paliwanagan." alibi ni Arman sa anak.
Natawa si Arl. "Bakit ano ba ang tungkol doon."
"Wala naman. Huwag mo na lang itanong." sabay tawa. "Kumain ka na?"
"Kakain na lang uli para may kasabay kang kumain, Dad."
"Nagpapataba ka ba?"
Tawa ang sagot ni Arl.
-----
"Matulog ka na nga?" reklamo ni Jesse kay Jonas sa pangungulit nito. Kinikili kasi siya. "Kapag ako na-late bukas..."
"Hindi na nga." awat ni Jonas sa sarili. Pagkatapos ay napa-titig siya sa mga mata ni Jesse. Napansin kasi niyang nakatitig ito sa kanya. "O bakit nakatitig ka sa akin?"
"Tinitignan lang kita kung siryoso ka?" natatawang sagot ni Jesse.
"Siryoso?"
"Wala."
Bahagyang binatukan ni Jonas si Jesse. "Kung ano-ano ang iniisip mo."
"Ang sakit ah." reklamo ni Jesse.
"Mahina lang."
"Masakit pa rin. Ano bang iniisip ko? Sinisigurado ko lang kung siryoso kang titigilan mo na ang pangingiliti sakin kaya ako nakatitig sayo." umirap si Jesse. "Baka kasi pagpikit ko na naman, sundutin mo na naman ang ilong ko eh."
Natawa si Jonas. "Oo siryoso ako. Sabi mo kasi eh."
"Buti naman."
"Bakit parang inis ka?" tanong ni Jonas.
"Hindi ah." niyakap niya ni Jesse si Jonas bilang patunay na hindi siya naiinis.
"Ang sarap mo namang yumakap."
"Oh dapat makatulog ka na."
"Hindi naman ako makakatulog nyan." Hinawakan ni Jonas ang kamay ni Jesse at dinala ito sa kanyang harapan. "Oh, di ba gising na gising." sabay tawa.
"Ay bastos." gulat ni Jesse nang masalat ang naninigas na harapan ni Jonas. "Adik."
Tatawa-tawa si Jonas nang bigla siyang pabirong hampasin ni Jesse ng unan. "Aray."
Si Jesse naman ang natawa. "Adik ka kasi."
"Nagsasabi lang naman ako ng totoo ah." Pagkatapos ay itinanday uli ni Jonas ang kanyang binti kay Jesse. Sa pagkakataong ito pati hita niya ay pinatong niya kay Jesse.
"Ang bigat mo Jonas." reklamo ni Jesse.
"Isa."
Sumagot naman si Jesse. "Dalawa." sabay tawa. "Sinasabi ko talaga sayo kapag ako na-late bukas. Kawawa ka sa kin."
"Paanong kawawa? Sa hirap, o sarap?" sabay tawa.
"Ay adik."
Pareho silang nagkatawan. Hindi pa natapos ang pang-aasar ni Jonas sa nakikisakay na si Jesse. Kapwa humihingal nang matahimik ang dalawa.
Nang makabawi si Jonas. Muli siyang tumagilid paharap kay Jesse. Saka ito tinitigan.
"Bakit?" tanong ni Jesse.
"Gusto ko lang magtanong. Kaya lang parang hindi magandang pag-usapan."
"Ang alin?"
Saglit na nag-isip si Jonas. "Mahal mo ba ako?"
Natawa si Jesse. "Ano bang klaseng tanong yan?"
"Sagutin mo na."
"Oo. Siyempre. Matagal mo nang alam di ba? Hindi ka ba sigarudo?"
Ngumiti ng maluwang si Jonas. "Hindi naman, gusto ko lang maging sa itatanong ko. Alam ko naman mahal mo ako eh. Mahal na mahal na mahal mo ako. Yung tipong, pag-iniwan kita eh hindi mo kakayanin-"
"Kapal ah..." nakangiting pambabara ni Jesse.
"... yung mababaliw ka pagkatapos." pagpapatuloy ni Jonas. "Hindi mo talaga kakayaning mawala ako. Kasi ako na lang ang pinaka pogi sa mundo. Kaya ayaw mo na akong mawala-"
"Sobra na ang hangin ah..."
"... kaya nga siguradong sigurado ako sa pagmamahal mo. Hindi mo ako magagawang iwan." sabay tawa.
"Hmmm.. wala ako masabi. Bigla akong kinalabutan. Pramis."
Natawa si Jonas sa mga sinabi ni Jesse. Hindi siya apektado sa pambabara nito. "May gusto nga kasi akong itanong since mahal mo ako." biglang seryoso niyang pahayag.
"Mmm ano ba kasi yun?" mataman namang naghihintay si Jesse.
"Kasi... kasama na sa isang relasyon ang-" hindi maituloy ni Jonas ang gustong tumbukin. "...tulad natin."
"Na..." naghihintay si Jesse.
"Tulad natin may relasyon tayo. So, dadating tayo sa point na mag-."
"Mag?" kumunot ang noo ni Jesse.
"Mag ano. Yun, alam mo na. Yung ano... Hay.." napakamot sa ulo si Jonas. "Ang hirap naman sabihin." sabay tawa. "Huwag na nga tulog na tayo. Pipikit na ako huwag mo na ako kausapin. Ma-late ka pa bukas."
Hindi alam ni Jesse kung maiinis o matatawa. Ganun din ang mukha niyang hindi mawari kung lukot dahil sa nabitin o lukot dahil pigil sa tawa. "Tigan mo 'to ang lakas mangbitin. Kasama ba yan sa pang-aasar mo? Hmmm o siya matulog ka na nga lang." Niyakap na lang niya si Jonas.
Alam ni Jesse ang ibig sabihin ni Jonas pero ayaw niyang sumagot kaya nagmaang-maangan siya sa ibig sabihin kanina ni Jonas. Tungkol sa SEX. Oo nga, naisip din niya. Dadating din sila sa point na yun dahil may relasyon sila at ang matibay pa roon pareho silang nag-iisip sa pagpapatuloy ng kanilang relasyon kaya imposibleng maiwasan nila iyon.
Napa-buntong hininga na lang si Jesse. Ayaw na niyang mag-isip tungkol doon ni Jesse dahil kung na nakakarating ang iniisip niya. Nakakaramdam lang siya ng... Napa-ngiti si Jesse. "Ayoko nga." sabay hagikgik.
"Natatawa ka dyan?" takang tanong ni Jonas.
"Wala. Matulog ka na." Saka pumasok sa isip niya si Jessica. "Kamusta na kaya si Jessica?"
-----
"Mga gago! Wala sa inyong makapagsabi kung nasaan si Omar?" Galit na galit si Don Ramon habang kausap ang mga tauhan niya sa isang malaking van patanghali na nang makipagkita siya sa mga ito.
"Wala po talaga bossing." sagot ng lalaking nasa likuran niya.
Nakaupo si Ramon sa tabi ng driver seat. "O ano ang dapat ninyong gawin?"
"Hahanapin boss." sagot agad ng lalaki.
"Huwag kayong magpapakita sa akin hanggat wala kayong maibabalita kung nasaan si Omar. Mga gago." pagkatapos ay lumabas na si Ramon sa van.
"Kaka-sagap ko lang ng balitang pinaglalamayan na ng mga langaw si Gary sa balita." natatawang sabi ng driver ng van nang makaalis si Don Ramon.
"Ako, kagabi pa. Pero tayo ang napapagbuntunan ng galit ni Bossing." sagot naman ng isa pang lalaki.
"Eh si Omar kaya?"
"Yun ang aalamin natin. Aba, posibleng siya ang pumatay kay Gary."
"Oo."
-----
"Dad saan ka pupunta?" tanong ni Arl sa ama nang makitang hindi ito naka-suot ng nakagawiang polo o long-sleeve at slacks kapag papasok ito sa ospital. "Mukhang gala lang ang punta niyo ah." biro niya sa ama. "Polo-shirt at maong pants."
Natawa si Arman. "Hindi. Naisip ko lang anak."
"Uhuh. Bago ha?"
"Bakit, pangit ba? Hindi ba bagay sa akin?"
"Hindi naman Dad. Bagay sayo. Bumabata. Nagtaka lang naman ako. Akala ko may pupuntahan ka maliban sa ospital."
"Ah... wala anak. Sa ospital ako."
"Sige ingat ka Dad."
"Oo. Ikaw rin. Wala ka bang lakad ngayon?"
"Wala po."
"Sige aalis na ako. Siya nga pala, kung maisip mong puntahan ako sa ospital, ipagpaliban mo muna ngayon ah. Baka hindi kita maasikaso."
"Sige po Dad."
Pagtalikod ni Arman ay namang kunot ng noo ni Arl. Hindi niya alam kung bakit bigla siyang nagtaka at parang hindi naniniwala sa sinasabi ng kanyang ama. Napa-iling na lang siya.
-----
"Nagkita na ba kayo ni Ramon?" tanong ni Arman kay Juanita sa loob ng sasakyan. Hindi pa umaandar ang sasakyan. Pareho pa lang silang nag-iisip kung saan maaring pumunta.
"Oo. Isang buwan pa lang ang nakakaraan."
Napa-tingin si Arman na halatang desididong marinig ang karugtong ng sasabihin ni Juanita. Hindi siya makapaghintay. "Anong nangyari?"
"Tulad ng dati. Hindi pa rin nagbabago. Umaalingasaw pa rin ang kasamaan niya."
"Anong sinabi niya sayo?"
"Wala naman."
"Nalaman ba niya ang tungkol sa anak mo?"
"Oo, nasabi ko."
"Maaring siya ang may dahilan kung bakit nawawala ngayon si Jessica."
"Yun din ang naiisip ko pero, ayoko isipin yun."
"Kailangan din nating alamin Juanita. Para makasiguro tayong wala siya sa kamay ni Ramon."
"Paano natin aalamin?"
Sa halip na sumagot, pinatakbo ni Arman ang sasakyan.
----
Break time na ni Jesse. Nakatayo siya sa labas ng locker room ng mga workers. Paharap sa pintuan papuntang office ng mga head ng supermarket.
Pakiramdam niya, hindi siya nagugutom. Nag-iisip tuloy siya kung pupuntang karenderia para kumain o magtatambay na lang sa isang bench na lagi niyang inuupuan. Napasimangot tuloy siya nang hindi kaagad makapagdesisyon.
Minabuti na lang niyang maupo muna sa bench na tinutukoy niya at doon mag-iisip. Sa pagtalikod niya hindi niya napansin ang lalaking lumabas sa pintong kaharap niya kanina. Halos nasa likuran lang niya ang lalaking lumabas sa pintong iyon.
"Bilisan mo ang paglakad."
Nagulat si Jesse nang marinig ang baritonong boses na iyon sa kanyang likuran. Hindi kasi niya inaasahang may kasunod pala siya. Sa biglang paglingon niya agad siyang napaatras dahil halos wala na yata sa isang dangkal ang layo nila sa isat' isa. Muntikan pa niya itong mabunggo sa paglingon niya.
"S-sorry Sir." agad na paumanhin ni Jesse nang mapagtantong ang boss pala niya ang nalingunan niya.
"Nakakadalawa ka na." ani James sa walang makikitang kahit anong damdamin sa mukha.
Naalala ni Jesse ang una nilang pagkikita nakaraang araw lang. "Oo nga po eh."
"Po?" nakatitig na tanong ni James kay Jesse. "Sabagay, boss mo ako kaya dapat mo akong galangin." Pagkatapos ay nilagpasan na niya si Jesse.
"Pasensiya na uli Sir." Habol niya sa nauna nang boss niya. Hindi na ito lumingon pa. Halatang hindi interesado sa paghingi niya ng paumanhin. Bigla siyang napa-isip. "Galit ba yun? Masyadong siryoso. Walang reaction ang mukha." Pero kasunod noon ay ang pag-ngiti. "Iba ang pabango ni Sir ngayon ah. Hindi tulad nung una. Pero, hmmm... parang naiiwan sa akin ang amoy." natawa siya. "Ano kaya ang pabango niya?" naisatinig niya. "Mahal siguro yun. Hay naku, maka-upo na nga."
-----
www.facebook.com/BGOLDtm
Pawisan din si Arman habang hawak-hawak niya ang sanggol. Nagtagumpay si Juanitang ilabas ang bata sa kanyang sinapupunan sa tulong niya. Nangingiti siyang napagmamasdan ang umiiyak na sanggol sa kanyang bisig. Tinignan niya ang ina ng sanggol na mahmbing na natutulog sa sobrang hirap, sakit na dinanas sa pangangak kani-kanina lang.
Inilapag niya ang sanggol sa kanang bahagi ng upuan sa likod kung saan naka-upo si Juanita. Bahagya niyang inangat ang sandalan ng upuan ni Juanita para magkaroon ng hangin sa pwesto ng sanggol. Minabuti niyang isugod ang mag-ina sa malapit na hospital na alam niya.
Nang makarating sa hospital, tumawag agad siya ng nurse na mag-aasikaso sa pasyente. Ilang saglit lang nang may sumugod nang mga ilang tao para ilabas si Juanita sa kotse.
Nang mailabas na ang walang malay na si Juanita sa kotse ay agad nagpakilala si Arman na doktor. Pagkatapos ay kinuha niya ang sanggol sa kaliwang bahagi ng upuan sa bandang likuran ng kanyang kotse. At ibinigay iyon sa nurse.
Ilang sandali pang pakikipagusap para sa kalagayan ni Juanita, bayarin at kung ano pa mang pangangailangan, ay umalis na si Arman sa hospital na iyon.
-----
"Binalikan kita sa hospital na pinagdalhan ko sayo, Juanita pero nawala ka na." pahayag ni Arman nang magbalik na siya sa kasalukuyan.
Napa-tingin si Juanita kay Arman. "Natakot lang akong mahanap ako ni Ramon. Tutal bayad naman pala lahat sa hospital, minabuti ko nang hindi magtagal. Kaya ko na naman." sisigok-sigok na sagot ni Juanita.
"Simula noon, wala na akong balita sayo."
"Sinikap kong mabuhay ng tahimik malayo sa mga mata ni Ramon. Ayokong makuha niya ang anak ko. Pero, ngayon nawawala na si Jessica." muli na naman siyang pinukaw ng matinding pag-aalala para sa anak.
"Jessica pala ang pangalan ng anak mong babae."
Muling napatingin si Juanita kay Arman.
"Hayaan mo, tutulungan kitan hanapin ang anak mo, Juanita. Ibibigay ko sayo ang numero ko. Mas mabuti pang umuwi ka muna ngayon at mag-pahinga. Gabing-gabi na."
"Huwag na Arman. Masyado nang marami ang utang na loob ko sayo. Ayoko nang madagdagan. Ayoko na ring madamay ka."
Napa-buntong hininga si Arman. Biglang may kung sumundot sa kanyang konsensiya. "Ako nga dapat ang may utang na loob sayo, Juanita." hindi niya ito maisatinig. Nag-aalala siya sa posibleng mangyari kung maisatinig niya ito. Nag-aalala siya. "Tutulong ako. Kung noon nagawa kong itaya ang buhay ko at pagkakaibigan namin ni Ramon, bakit hindi ngayon?"
Hindi na sumagot si Juanita. Sa halip sinabi na lang niya ang daan pauwi sa kanila.
-----
Inaabangan ni Arl ang kanyang ama sa pagdating. Nasa terasa siya ng habang naghihintay. Halos isang oras na siya doong nakatambay nang magliwanag sa likuran ng gate nila.
"Ang sasakyan ni Dad. Dumating na rin siya." nasabi ni Arl sa sarili. Wala naman siyang sasabihin sa ama. Pero may kung anong nag-uutos sa kanyang hintayin ang ama. Maya-maya pa ay nakita na niyang piangbuksan ng guard ang kanyang ama.
Sinalubong ni Arl ang ama ng makalabas ito ng sasakyan. Gulat naman si Arman ng makita ang anak sa kanyang harapan.
"Oh anak."
Nakangiting sumagot si Arl. "Hinihintay kita Dad."
"Ah... bakit may gusto kang sabihin sa akin?"
"Wala naman Dad. Gusto ko lang sigurong maglambing sa napaka-buti kong Dad."
Natawa si Arman. "O, naglalambing ka na. Approve na approve sa akin."
"Pasok na tayo Dad."
"Tayo na."
Habang naglalakad papasok. "Late ka yata ngayon, Dad?"
Natigilan si Arman. Ayaw niyang ipahalata ang kanyang pagkabigla. "Oo eh. Merong isang pasenyente kasi na mahirap paliwanagan." alibi ni Arman sa anak.
Natawa si Arl. "Bakit ano ba ang tungkol doon."
"Wala naman. Huwag mo na lang itanong." sabay tawa. "Kumain ka na?"
"Kakain na lang uli para may kasabay kang kumain, Dad."
"Nagpapataba ka ba?"
Tawa ang sagot ni Arl.
-----
"Matulog ka na nga?" reklamo ni Jesse kay Jonas sa pangungulit nito. Kinikili kasi siya. "Kapag ako na-late bukas..."
"Hindi na nga." awat ni Jonas sa sarili. Pagkatapos ay napa-titig siya sa mga mata ni Jesse. Napansin kasi niyang nakatitig ito sa kanya. "O bakit nakatitig ka sa akin?"
"Tinitignan lang kita kung siryoso ka?" natatawang sagot ni Jesse.
"Siryoso?"
"Wala."
Bahagyang binatukan ni Jonas si Jesse. "Kung ano-ano ang iniisip mo."
"Ang sakit ah." reklamo ni Jesse.
"Mahina lang."
"Masakit pa rin. Ano bang iniisip ko? Sinisigurado ko lang kung siryoso kang titigilan mo na ang pangingiliti sakin kaya ako nakatitig sayo." umirap si Jesse. "Baka kasi pagpikit ko na naman, sundutin mo na naman ang ilong ko eh."
Natawa si Jonas. "Oo siryoso ako. Sabi mo kasi eh."
"Buti naman."
"Bakit parang inis ka?" tanong ni Jonas.
"Hindi ah." niyakap niya ni Jesse si Jonas bilang patunay na hindi siya naiinis.
"Ang sarap mo namang yumakap."
"Oh dapat makatulog ka na."
"Hindi naman ako makakatulog nyan." Hinawakan ni Jonas ang kamay ni Jesse at dinala ito sa kanyang harapan. "Oh, di ba gising na gising." sabay tawa.
"Ay bastos." gulat ni Jesse nang masalat ang naninigas na harapan ni Jonas. "Adik."
Tatawa-tawa si Jonas nang bigla siyang pabirong hampasin ni Jesse ng unan. "Aray."
Si Jesse naman ang natawa. "Adik ka kasi."
"Nagsasabi lang naman ako ng totoo ah." Pagkatapos ay itinanday uli ni Jonas ang kanyang binti kay Jesse. Sa pagkakataong ito pati hita niya ay pinatong niya kay Jesse.
"Ang bigat mo Jonas." reklamo ni Jesse.
"Isa."
Sumagot naman si Jesse. "Dalawa." sabay tawa. "Sinasabi ko talaga sayo kapag ako na-late bukas. Kawawa ka sa kin."
"Paanong kawawa? Sa hirap, o sarap?" sabay tawa.
"Ay adik."
Pareho silang nagkatawan. Hindi pa natapos ang pang-aasar ni Jonas sa nakikisakay na si Jesse. Kapwa humihingal nang matahimik ang dalawa.
Nang makabawi si Jonas. Muli siyang tumagilid paharap kay Jesse. Saka ito tinitigan.
"Bakit?" tanong ni Jesse.
"Gusto ko lang magtanong. Kaya lang parang hindi magandang pag-usapan."
"Ang alin?"
Saglit na nag-isip si Jonas. "Mahal mo ba ako?"
Natawa si Jesse. "Ano bang klaseng tanong yan?"
"Sagutin mo na."
"Oo. Siyempre. Matagal mo nang alam di ba? Hindi ka ba sigarudo?"
Ngumiti ng maluwang si Jonas. "Hindi naman, gusto ko lang maging sa itatanong ko. Alam ko naman mahal mo ako eh. Mahal na mahal na mahal mo ako. Yung tipong, pag-iniwan kita eh hindi mo kakayanin-"
"Kapal ah..." nakangiting pambabara ni Jesse.
"... yung mababaliw ka pagkatapos." pagpapatuloy ni Jonas. "Hindi mo talaga kakayaning mawala ako. Kasi ako na lang ang pinaka pogi sa mundo. Kaya ayaw mo na akong mawala-"
"Sobra na ang hangin ah..."
"... kaya nga siguradong sigurado ako sa pagmamahal mo. Hindi mo ako magagawang iwan." sabay tawa.
"Hmmm.. wala ako masabi. Bigla akong kinalabutan. Pramis."
Natawa si Jonas sa mga sinabi ni Jesse. Hindi siya apektado sa pambabara nito. "May gusto nga kasi akong itanong since mahal mo ako." biglang seryoso niyang pahayag.
"Mmm ano ba kasi yun?" mataman namang naghihintay si Jesse.
"Kasi... kasama na sa isang relasyon ang-" hindi maituloy ni Jonas ang gustong tumbukin. "...tulad natin."
"Na..." naghihintay si Jesse.
"Tulad natin may relasyon tayo. So, dadating tayo sa point na mag-."
"Mag?" kumunot ang noo ni Jesse.
"Mag ano. Yun, alam mo na. Yung ano... Hay.." napakamot sa ulo si Jonas. "Ang hirap naman sabihin." sabay tawa. "Huwag na nga tulog na tayo. Pipikit na ako huwag mo na ako kausapin. Ma-late ka pa bukas."
Hindi alam ni Jesse kung maiinis o matatawa. Ganun din ang mukha niyang hindi mawari kung lukot dahil sa nabitin o lukot dahil pigil sa tawa. "Tigan mo 'to ang lakas mangbitin. Kasama ba yan sa pang-aasar mo? Hmmm o siya matulog ka na nga lang." Niyakap na lang niya si Jonas.
Alam ni Jesse ang ibig sabihin ni Jonas pero ayaw niyang sumagot kaya nagmaang-maangan siya sa ibig sabihin kanina ni Jonas. Tungkol sa SEX. Oo nga, naisip din niya. Dadating din sila sa point na yun dahil may relasyon sila at ang matibay pa roon pareho silang nag-iisip sa pagpapatuloy ng kanilang relasyon kaya imposibleng maiwasan nila iyon.
Napa-buntong hininga na lang si Jesse. Ayaw na niyang mag-isip tungkol doon ni Jesse dahil kung na nakakarating ang iniisip niya. Nakakaramdam lang siya ng... Napa-ngiti si Jesse. "Ayoko nga." sabay hagikgik.
"Natatawa ka dyan?" takang tanong ni Jonas.
"Wala. Matulog ka na." Saka pumasok sa isip niya si Jessica. "Kamusta na kaya si Jessica?"
-----
"Mga gago! Wala sa inyong makapagsabi kung nasaan si Omar?" Galit na galit si Don Ramon habang kausap ang mga tauhan niya sa isang malaking van patanghali na nang makipagkita siya sa mga ito.
"Wala po talaga bossing." sagot ng lalaking nasa likuran niya.
Nakaupo si Ramon sa tabi ng driver seat. "O ano ang dapat ninyong gawin?"
"Hahanapin boss." sagot agad ng lalaki.
"Huwag kayong magpapakita sa akin hanggat wala kayong maibabalita kung nasaan si Omar. Mga gago." pagkatapos ay lumabas na si Ramon sa van.
"Kaka-sagap ko lang ng balitang pinaglalamayan na ng mga langaw si Gary sa balita." natatawang sabi ng driver ng van nang makaalis si Don Ramon.
"Ako, kagabi pa. Pero tayo ang napapagbuntunan ng galit ni Bossing." sagot naman ng isa pang lalaki.
"Eh si Omar kaya?"
"Yun ang aalamin natin. Aba, posibleng siya ang pumatay kay Gary."
"Oo."
-----
"Dad saan ka pupunta?" tanong ni Arl sa ama nang makitang hindi ito naka-suot ng nakagawiang polo o long-sleeve at slacks kapag papasok ito sa ospital. "Mukhang gala lang ang punta niyo ah." biro niya sa ama. "Polo-shirt at maong pants."
Natawa si Arman. "Hindi. Naisip ko lang anak."
"Uhuh. Bago ha?"
"Bakit, pangit ba? Hindi ba bagay sa akin?"
"Hindi naman Dad. Bagay sayo. Bumabata. Nagtaka lang naman ako. Akala ko may pupuntahan ka maliban sa ospital."
"Ah... wala anak. Sa ospital ako."
"Sige ingat ka Dad."
"Oo. Ikaw rin. Wala ka bang lakad ngayon?"
"Wala po."
"Sige aalis na ako. Siya nga pala, kung maisip mong puntahan ako sa ospital, ipagpaliban mo muna ngayon ah. Baka hindi kita maasikaso."
"Sige po Dad."
Pagtalikod ni Arman ay namang kunot ng noo ni Arl. Hindi niya alam kung bakit bigla siyang nagtaka at parang hindi naniniwala sa sinasabi ng kanyang ama. Napa-iling na lang siya.
-----
"Nagkita na ba kayo ni Ramon?" tanong ni Arman kay Juanita sa loob ng sasakyan. Hindi pa umaandar ang sasakyan. Pareho pa lang silang nag-iisip kung saan maaring pumunta.
"Oo. Isang buwan pa lang ang nakakaraan."
Napa-tingin si Arman na halatang desididong marinig ang karugtong ng sasabihin ni Juanita. Hindi siya makapaghintay. "Anong nangyari?"
"Tulad ng dati. Hindi pa rin nagbabago. Umaalingasaw pa rin ang kasamaan niya."
"Anong sinabi niya sayo?"
"Wala naman."
"Nalaman ba niya ang tungkol sa anak mo?"
"Oo, nasabi ko."
"Maaring siya ang may dahilan kung bakit nawawala ngayon si Jessica."
"Yun din ang naiisip ko pero, ayoko isipin yun."
"Kailangan din nating alamin Juanita. Para makasiguro tayong wala siya sa kamay ni Ramon."
"Paano natin aalamin?"
Sa halip na sumagot, pinatakbo ni Arman ang sasakyan.
----
Break time na ni Jesse. Nakatayo siya sa labas ng locker room ng mga workers. Paharap sa pintuan papuntang office ng mga head ng supermarket.
Pakiramdam niya, hindi siya nagugutom. Nag-iisip tuloy siya kung pupuntang karenderia para kumain o magtatambay na lang sa isang bench na lagi niyang inuupuan. Napasimangot tuloy siya nang hindi kaagad makapagdesisyon.
Minabuti na lang niyang maupo muna sa bench na tinutukoy niya at doon mag-iisip. Sa pagtalikod niya hindi niya napansin ang lalaking lumabas sa pintong kaharap niya kanina. Halos nasa likuran lang niya ang lalaking lumabas sa pintong iyon.
"Bilisan mo ang paglakad."
Nagulat si Jesse nang marinig ang baritonong boses na iyon sa kanyang likuran. Hindi kasi niya inaasahang may kasunod pala siya. Sa biglang paglingon niya agad siyang napaatras dahil halos wala na yata sa isang dangkal ang layo nila sa isat' isa. Muntikan pa niya itong mabunggo sa paglingon niya.
"S-sorry Sir." agad na paumanhin ni Jesse nang mapagtantong ang boss pala niya ang nalingunan niya.
"Nakakadalawa ka na." ani James sa walang makikitang kahit anong damdamin sa mukha.
Naalala ni Jesse ang una nilang pagkikita nakaraang araw lang. "Oo nga po eh."
"Po?" nakatitig na tanong ni James kay Jesse. "Sabagay, boss mo ako kaya dapat mo akong galangin." Pagkatapos ay nilagpasan na niya si Jesse.
"Pasensiya na uli Sir." Habol niya sa nauna nang boss niya. Hindi na ito lumingon pa. Halatang hindi interesado sa paghingi niya ng paumanhin. Bigla siyang napa-isip. "Galit ba yun? Masyadong siryoso. Walang reaction ang mukha." Pero kasunod noon ay ang pag-ngiti. "Iba ang pabango ni Sir ngayon ah. Hindi tulad nung una. Pero, hmmm... parang naiiwan sa akin ang amoy." natawa siya. "Ano kaya ang pabango niya?" naisatinig niya. "Mahal siguro yun. Hay naku, maka-upo na nga."
-----
www.facebook.com/BGOLDtm
5 comments:
bilis ng update ah.hmmm mukhang may tinatago c arman kay juanita hehehe, nice chapter.............
jack21
anu kaya ang papel ni james sa buhay ni jesse
gumaganun ka pa talaga Jesse ha.. hehe.. cute.. hehehe..
kiligness...
God bless.. -- Roan ^^,
sir si justin po si james?
curious lang ako kung magiging issue pa kaya yung pagse-sex ni jesse at jessica nung una hehe.. keep it up sir! :D
Kaaliw sina jesse at jonas... Si arl, kakambal kaya ni jessica? Anu magiging kaugnayan ni jesse kay james? Hmmmm. The best ka ash... Nagiging mas masalimoot na ang kaganapan sa kwento...
Post a Comment