TRUE LOVE WAITS (A Time For Us) Chapter 25

Pare-pareho na ang lahat na naka-upo sa kani-kanilang pwesto. Magkatabi sina Arman at Arl habang kaharap naman nila si Juanita. 

"A-ano ba ang dahilan ng pagbisita niyo sa akin?" saka tumingin si Juanita sa mga dala ng bisita na nasa gitna nila. "Ang dami nito. Para sa akin ba talaga ang mga 'to? Hindi ko naman mauubos 'to." Saka muling tumingin kay Arman na maluwang ang pagkakangiti habang napansin niya si Arl na tila hindi mapalagay sa pagkakaupo. Ramdam niya ang pilit na ngiti nito. "Arl, may problema ba? Pagpasensiyahan mo na kung hindi ka komportabel ha?"

"A-ah wala po iyon." sagot agad ni Arl pero alam niyang hindi maitatanggi ang kanyang hindi mapalagay. Kinakabahan kasi siya. Lalo pa na habang tumatagal na hindi pa nasisimulan ang dahilan ng pagpunta nila doon ay para na siyang nalulusaw paunti-unti sa kinauupuan.

"Ah Juanita..." singit ni Arman. "May dapat kang malaman." Tumingin si Arman kay Arl. "Tungkol kay Arl."

Kunot-noo agad si Juanita. "B-bakit? M-may alam ka ba tungkol sa anak kong nawawala?" Parang may kung anong nabuhay na pag-asa sa mukha ni Juanita. Mukhang may balita na siya tungkol kay Jessica.

"Opo." sagot naman agad ni Arl.

"Talaga?" Nagliwanag ang kaninang malungkot na mukha ni Juanita. "Ano? Paano mo nalaman? Saan, kamusta na siya?" sunod-sunod na tanong ni Juanita sa pag-aakalang tungkol kay Jessica ang kanyang malalaman.

Napa-tingin naman si Arl sa ama na naguguluhan.

"K-kasi Juanita, hindi ito tungkol Jessica. Baka napagkakamali mo." saklolo agad ni Arman nang mabasa niya sa mukha at pananalita ni Juanita na iba ang tinutukoy nito.

"h-ha?" si Juanita.

"Hindi lang si Jessica ang anak mo Juanita. Kambal ang anak mo." diretsong pahayag ni Arman.

Kitang-kita sa mukha ni Juanita ang pagkagimbal sa narinig. Hindi niya minsan naisip na kambal ang kanyang anak. Ni sa panaginip, walang pagpaparamdam na kambal ang anak niya. Kaya nang mapag-isip-isip natawa siya ng bahagya. "Imposible, Arman." pero sa gilid ng kanyang mga mata ang napipintong pagluha.

Yumuko si Arl nang marinig ang mga sinabi ni Juanita. 

"Juanita, makinig ka. Matapos mong mailabas sa iyong sinapupunan si Jessica, nahimatay ka at hindi mo na alam ang sumunod na nangyari. Hindi mo alam na may isa pang sanggol ang nasa loob ng iyong tyan."

Nanlaki ang mga mata ni Juanita. "Nagsisinungaling ka, Arman!" naisigaw n Juanita. Hindi niya alam kung bakit ganoon ang naging reaksyon niya nang marinig iyon. 

"Ma, hindi ka naniniwala?" naluluhang tanong ni Arl. Para siyang nabagsakan ng kung anong mabigat sa balikat nang marinig ang sinabi ni Juanita.

Napahinahon si Juanita sa tanong ni Arl sa kanya. "T-tinawag mo akong..."

"Opo." at muling napayuko si Arl. Parang hindi niya kayang salubungin ang mga mata ni Juanita. Nahihiya siya. "A-ako po ang sinasabi ni Dad na isa pa ninyong anak. Hindi po siya nagsimungaling sa akin tungkol sa pagkatao ko. Kaya po napaka saya ko nang malaman kong nakita ko na ang tunay kong magulang, ang ina nawalay sa akin ng napakahabang panahon."

Hindi makapagsalita si Juanita sa narinig mula kay Arl. Napi-pipi siya. Napa-tingin siya kay Arman na luhaan. "P-paanong..."

"Totoo ang sinasabi niya Juanita." Bumuntong hininga muna si Arman. "Patawarin mo ako. Kinuha ko ang isa sa isinilang mo Juanita. Sa kagustuhan kong magkaroon ng anak. Nung sandaling makilala kita, kagagaling ko lang noon sa pakikipaghiwalay sa kasintahan ko. Iniwan niya ako nang malaman niyang hindi ko kayang magka-anak. Kaya ganoon na lang ang pag-aasikaso ko sayo. Nasabi ko sa sarili ko. Mas mabuti sigurong angkinin ko na lang ang anak mo at mabigyan ng magandang buhay kaysa ipapapatay ni Ramon dahil sa pag-aakala niyang hindi niya talaga tunay anak ang nasa sinapupunan mo. Noon pa may alam ko na kambal ang anak mo bago mo pa ito isilang. Patawarin mo ako."

Lunod na lunod na si Juanita sa emosyon na kanyang dinadala bunga sa mga narinig. "I-kaw ay... anak ko?" tukoy niya kay Arl.

"Opo." mahinang sagot ni Arl.

Saka nagumapaw ang kasabikan ng isang ina sa anak. Napatayo agad siya sa kinauupuan at sinalubong ang anak na sabik na sabik na rin sa yakap ng tunay na magulang. Kapwa umiiyak. Kapwa sinasamantala ang pagkakataon na hindi pa nila nagagawa sa tanang buhay nila para sa isa't isa. Tila huli na nilang pagkikita na sa katotohanan ay ang una nilang pagkakakilanlan.

"Ikaw ang nanay ko..." iyak ni Arl.

"May anak pa pala ako. Kaya pala nang makita kita, nasabi ko agad na kamukha ka ng kapatid mo. Kasi anak rin pala kita."

"Maraming salamat po at tinanggap niyo ako."

"Marami kang dapat ikwento sa nanay mo ha... Naku, lumaking pogi ang anak ko. Ang tangkad-tangkad mo." natawa si Juanita sa gitna ng mga luha ng kasiyahan. "Sigurado ka bang ako ang nanay mo?" biro niya.

Natawa si Arl. "Ma?... Puso ko ang magpapatunay na kayo ang nanay ko."

Kahit si Arman ay hindi napigilan ang ngumiti ng pagkaluwang-luwang. Ayaw niyang kumibo para mapagbigyan ang pagkakataon ng mag-inang ngayon lang nagkita.

"Nagbibiro lang si nanay anak."

-----

"Wala dito si Justin." paalala agad ni Ramon nang makita si Jonas sa loob ng bahay.

"Hindi naman si Kuya ang hinahanap ko tito Ramon." sagot agad ni Jonas.

"O siya, kausapin mo ang mga katulong. Bakit may gusto ka bang iuwi sa kung saan ka man naroroon? Walang problema." Saka pasalampak na umupo ang Don sa mahabang sofa. Pinindot ang power button ng remote cntrol ng tv.

"Ikaw Tito Ramon ang sadya ko."

Nang marinig ni Ramon na siya ang sadya ni Jonas ay agad din niyang pinatay ang tv. "Buhay na buhay pa ako Jonas. Saka mo na ako hanapin kapag nakaburol na ako." sarkastikong pahayag ni Ramon.

"Gusto ko lang malaman kung kamusta na si Marco? O mas kilalang Omar."

Hindi pa man nakakalingon si Ramon kay Jonas ay naningkit na ang mga mata nito nang marinig kung sino ang hinahanap nito mula sa kanya. "Anong alam mo?"

Kunot-noo naman si Jonas. "Anong alam ko." pag-uulit niya sa ibang paraan. Tinatantiya kasi niya kung may itinatago ang ama-amahan tungkol kay Marco.

"Anong alam mo kay Omar?" nagtitiim bagang ang Don.

"Wala naman." saka ngumiti na para bang itinatago.

"Alam mo kung nasaan siya?" 

"Tito Ramon, hinahanap ko nga sayo."

"Bakit mo siya hinahanap."

"Nagkita kasi kami isang linggo na ang nakakaraan. Nagkamustahan. Nakilala ko kasi siyang isa sa mga tauhan mo. Ngayon, gusto ko siyang makita."

Natawa si Ramon. "Nagtataka ako. Ano ang kailangan mo sa kanya?"

"Sa kanya ko na lang sasabihin."

Muling natawa si Ramon. Muling itinoon ang sarili sa harapan ng tv. "Hindi ako hanapan ng mga nawawala."

"Anong ibig mong sabihin tito Ramon?"

"Hindi ko alam kung nasaan ang gagong iyon. Apat na araw ko na siyang hindi nakikita."

"Ah... sige po tito Ramon aalis na ako."

"Sandali." habol niya sa papaalis na si Jonas. "Siguro naman, wala akong kinalaman sa gusto mong mangyari kaya mo hinahanap si Omar?" 

Hindi mawari ni Jonas ang ibig sabihin ng tanong na iyon ng tito Ramon niya. "Natatakot ba ito? Hinahanap ko lang naman kung nasaan si Omar. Wala tito Ramon. Gusto ko lang maka-usap si Omar. Kaibigan ko yun. Wala akong pakialam sa mga ginagawa ninyo. Kung ano man."

"Good."

-----

"Wala pa rin si Jessica. Hindi naman makakasabay sa akin si Jonas ngayon." tulad ng dati nakaupo na naman si Jesse sa isang bence sa may sa tabi ng supermarket. "Wala akong ganang kumain. Mukhang nasasanay na akong may kasabay kumain."

"Jesse. Hindi ka pa kakain?" tanong sa kanya ng ka-trabaho ng madaanan siya.

"Hindi pa. May hinihintay ako. Kahit wala." 

"Ah... yayayain sana kitang sumabay sa amin eh."

"Saka na lang. Sige."

"Sige."

"Kita mo na, may sasabay nga sayong kumain pero ayaw mo. Ibig sabihin si Jonas lang talaga ang hinihintay mo." pambubuking ng kanyang sarili. "Fine. Pero hindi ako nakakramdam ng gutom." Bigla siyang napatayo nang dumaan ang kanyang boss. "Ay sir?"

Nagulat si James sa ginawang pagtayo at pagtawag nito sa kanya. Agad siyang napa-tingin sa paligid kung ano ang ikinatawag nito sa kanya. "Bakit?" tanong niyang may pagkairita nang wala naman siyang napansing mali.

"Ay Sir wala lang." nahihiyang sagot ni Jesse. "Sorry. Nagulat lang ako nang mapadaan kayo." Pilit ang ngiti ni Jesse.

Kitang-kita sa mukha ni James ang pagka-irita. Hindi na siya sumagot at ipinagpatuloy na lang ang paglakad patungo sa naka-park niyang sasakyan.

"Sira ka talaga Jesse? Bakit mo naman ginawa iyon? Nakakahiya." Hiyang-hiya talaga si Jesse sa ginawa niya. "Hindi ko talaga alam bakit ako biglang napatawag kay Sir nang wala namang dahilan. Nakakainis. Ano kaya ang iniisip nun ni Sir. Baka isipin nun baliw ako. Hala."

 

Natanaw pa niya si Sir James nang sumakay ito ng kotse hanggang sa mapatakbo na nito ang kotse nito. Nagpakawala na lang siya ng hangin. "Gutom lang siguro ako. Nakaka-inis!"

-----

"Si Arl."

"Sino po kayo sir?" tanong kasambahay.

"Paki sabi ako si Jonas kaibigan niya. Kahit kay tito Arman mo sabihin, kilala ako noon. Sa totoo lang siya ang nagpapapunta sa akin dito."

"Ah... pero, wala po sila ngayon eh. May pinuntahan sila. Baka matagalan o mamaya pang gabi iyon. Kasi, may mga baong pagkain."

"Ah ganoon ba? Sige paki-sabi na lang na pumunta ako. Mmm titignan ko kung makakabalik ako bukas. Maraming salamat po."

"Walang ano man. Makakarating."

-----

"Bakit po, anong nangyari sa kapatid ko?" gulat na tanong ni Arl nang masimulan na ni Juanitang sabihin ang kalagayan ng kapatid. 

"Nawawala kasi ang kapatid mo Arl. Kaya kami magkasama ng Dad mo kahapon dahil hinahanap namin siya."

"A-ano po ang dahilan kung hindi pa umuuwi ang kapatid ko?"

"Hindi ko nga rin alam. Wala naman kaming tampuhan o ano man. Bigla na lang siyang hindi umuuwi."

Hinimas ni Arl ang likod ng ina. "Hahanapin po natin siya. Huwag kayong mag-alala."

"Tama Juanita. Tatlo na tayong maghahanap sa kanya."

"Salamat."

-----

Minabuti muna ni Jonas na umuwi sa sarili niyang bahay. Tila pagod na pagod kaya padapang itinapon ang sarili sa kama. Ni hindi na nagawang tanggalin ang mga suot na nakasanayan na niyang alisin bago matulog.

Pero agad naman siyang bumalikwas nang may maalala. Tinungo ang drawer sa tabi ng kanyang kama at kinuha doon ang isang botelya. Binuksan at kumuha ng isang tableta. Saka tinungo ang nakahandang tubig sa side table niya. Nang matapos na inumin ang gamot, saka muling humiga sa kanyang kama.

"Jesse, mamaya na lang kita pupuntahan. Tutulog muna ako." Pumikit si Jonas ng naka-ngiti.

-----

"Babalik po kami bukas Ma." si Arl.

"Sige." sagot ni Juanita. "Mag-ingat kayong mag-ama sa daan"

Napa-tingin si Arman sa relo. "Kahit naman Arl na magpa-iwan ka muna tapos susunduin na lang kita mamaya. Kailangan ko lang kasing pumunta sa hospital."

"Hindi na." si Juanita. "Umuwi ka na muna Arl para makapag-pahinga ka na at maihanda mo ang sarili mo bukas. Mapilit ka kasing tutulong sa paghahanap sa kapatid mo."

Napa-ngiti si Arl. "Alas 2 pa lang ng hapon Ma, pinagpapahinga niyo na agad ako? Pero sige po. Gaya po ng sabi niyo." hinalikan niya sa pisngi ang kanyang ina.

"Mag-iinat kayo."

"Lalo ka na Ma."

"Arman maraming salamat uli ah.."

"Wala yun. Ano, maiwan ka muna dito ha. Mag-ingat ka rin." si Arman.

"Sige."

-----

"Dad, thank you talaga ha?" si Arl nang nasa daan na sila.

"Para sa iyo ang lahat ng mga nangyayari. Siyempre bilang ama mo, hangad ko ang makakabuti at makapagpapaligaya sayo."

"Basta malaki ang pasasalamat ko sa inyo Dad. I love you Dad."

"Ako rin sayo anak. Love you too."

Bumagal ang takbo ng sasakyan ng magkaroon ng panandaliang traffic. Napa-tapat sila sa isang kilalang restaurant. Napansin ni Arman ang isang lalaki na lumabas restaurant na iyon papunta sa kotse nito. Nakikilala niya ang lalaking iyon. Agad niyang pinababa ang bintana kay Arl. 

"Bakit Dad?" saka tumingin sa tinitignan nito sa labas. Saka niya nakita si Justin.

"Justin." sigaw ni Arman sa papasakay na sanang si Justin sa sarili nitong kotseng nakaparada sa harapan ng restaurant.

Agad ang lingon ni Justin. Agad naman niyang nakita ang tumawag sa kanya. "T-tito Arman?" Agad lumapit si Justin sa kotse ni Tito Arman.

"Ako nga Justin. Kamusta ka na? Naglunch ka ba dyan?" si Arman.

"Opo tito Arman. Ok naman ako." masyang balita ni Justin. "Ikaw na ba yan Arl?" nang mapatingin kay Arl.

"Akala ko hindi mo ako makikilala eh." sabay tawa." Kaya hindi ako kumikobo."

"Muntikan na nga eh. Teka, pasaan kayo?"

Si Arman ang sumagot. "Ihahatid ko lang sa bahay 'tong si Arl tapos diretso akong hospital."

"Ah... ingat na lang po sa daan."

"Ikaw rin J-justin." muntikan pang mabulol si Arl sa pangalan ng kausap.

Napansin iyon ni Justin kaya natawa siya. "Sige. Next time na lang."

"Siya nga pala Justin, si Jonas nakita ko kagabi."

Pareho ang dalawang binatang nagulat sa sinabi ni Arman. Pero humudyat na ng pagsulong ng sasakyan. Hindi na nagawa pang magtanong ni Justin . Napa-tango na lang siya.

-----

Sa huling limang kabanata ng kwento, paano nila wawakasan ang mga salitang "A TIME FOR US"?

Sino-sino pa ang magtatagpo ng landas.

Ano ang darating na hamon sa pag-iibigang Jonas at Jesse?

TRUE LOVE WAITS (Last Crescent Moon) Book 3- SOON!

www.facebook.com/BGOLDtm