-------BI-GAYS ON-LINE DIARY-------__________________________________________________________________________________________________
THIS BLOG IS TO EXPRESS OURSELVES, OUR FEELINGS, AND OUR VIEWS, IDEAS AND IMAGINATIONS.
"Ito na ang huling sulat na ginawa ko. Pagkatapos nito, wala na. Hindi ko na lolokohin si Emman." May namumuong luha sa mga mata ni Rico habang iniipit niya ang sulat sa bag ni Emman.
Umaga iyon ng ika-3 ng Oktubre. Nasa grand stand ang lahat ng kaklase ni Rico, habang siya ay saglit na nagpaiwan. "Hindi naman siguro malalaman ni Emman na ako ang gumawa lahat ng sulat kung magka-bukingan."
Huminga si Rico ng malalim matapos niyang mailagay ang sulat sa loob ng bag ni Emman at saka tinungo ang pintuan para lumabas. "Basta, ang sisiguraduhin ko, babawi ako. Papasayahin ko siya." -----
If your expecting an update of the story I'm sorry po :(
But here's the whole explanation with the good news and bad news.
Its been a year since I started writing My Life's Playlist just to share the pain, the hardship, the struggle, the happiness, the joy, the kilig moments and all the things in between.
For many reasons I stopped writing. One is because my desktop had parts failure. Another is that my own love life crashed and burned. I was able to buy a laptop but that time I was too busy with the last semester of my college. After that it was job hunt, then employment and then I got sick. I had to quit my job because of it. Tried to go back to writing but a relative was hospitalized for a while. Tried bring my laptop to the hospital but unfortunately an accident happened. When I got better I started with the job hunt again and thankfully I got a bit of what I dreamed of. Borrowed some money to start of and to fix the laptop. I noticed there was quite a number of inconsistency in my story so reworks needed to be done.
So long story short, I wrote MLP, stopped, was very problematic, got better and now I'm back. There are many re-works on the story, new chapters to be typed and new songs that comes with it. In the coming chapters masasagot na ang maraming katanungan na I think was part of the inconsistencies. Sino nga ba si Emman at anu na nangyari sa kanya? Bakit maraming karakters ang biglang naglaho? Bakit may name inconsistencies? So tune in, follow me, add me up para po malaman nyo po ang mga sagot. Hopefully I would be featuring a cover of a song.
www.wattpad.com/user/KirkChua
And with My life's playlist I could really say:
Life is like a playlist...
Each day is a song...
with different rhythms,
different tunes...
different beats...
different melodies...
played by different artists for different people...
but one thing is common, each song has a message...
Author's note: Super duper sorry dahil matagal akong di nakapag-upload. Sabi ko pa naman hiatus done na ako. Pasensya na po at kinailangan lang maghanap ng work at nung nakahanap naman super busy naman. Hay buti na lang andaming cute sa paligid. Sa mga readers(kung meron pa) super thank you lalo na sa mga nagco-comment tulad ni Coffee Prince.Sana po magcomment po kayo para maramdaman ko rin kung anu pong reaction nyo. Please and thank you :) ENJOY GUYS :D I just wish na sana may co-worker ako na reader nito :)
“Gising!!!”
“Bakit anung meron?”
“Eh di ba flight ko na mamaya!”
“Ay oo nga pala!”
Agad agad akong naligo at nag-ayos ng aking sarili. Pagkakatapos namin ayusin ang documents needed to get out of the hospital pumunta na kami sa front gate. Nandun naghihintay ang sasakyan ni Uncle Doc. Pagkakasakay namin agad nang pinatakbo ni Uncle Doc ang kotse.
“Dahil ako ang pinakamabaet na uncle sa buong mundo susundin ko ang request ng aking pinakapaboritong pamangkin..”
“Huh? Anu pong meron?”
“yan kasing pamangkin ko gusto munang i-perform ang isa sa fastest at sweetest date possible.”
“Huh I still don’t get it.”
“Just sit back and relax coz this would be the most wonderful moment we’ll have to live by till we meet again.”
“hoy kinakabahan ako dyan ha!”
“Ok were here”
“Anung meron?”
“basta bumaba ka na lang!”
Pagkakababa ko hinatak ako ni Rex sa isang restaurant. Pagkakapasok namin dito nakita ko sa isang sulok na may mga masasarap na food at may nakalagay na banner ng
“till we meet again, Rex”
“Tantararan despidida party ko ‘to pero mabilis lang ‘to huh”
“Ok..”
“dali upo ka na. ayan na rin pala ang lugaw, puto, at iba pang soft foods for you. Syempre bawal pa sa ‘yo ang heavy and hard to digest food at bawal rin ang meat sabi ng doctor.”
“opo dad”
“hehehe kain ka na baby!”
Nakakatatlong subo palang ako ng pagkain ko bigla na lang sinabi ni Rex na “Ok breakfast slash despidida party over. We need to get to the next destination.”
“Hala sayang yung food!”
“Nope I already asked the waiters to send the food na hindi natin nagalaw sa family po para pang almusal nila.”
“Wow naisip mo pa family ko! Talagang responsable talaga ang boyfriend ko at hindi pa masayang.”
“Syempre naman. Oh tara na labas na tayo dito at naiinip na si Uncle Ash.” Pagkakalabas namin ng restaurant ay sumakay agad kami sa kotse.
“Saan naman tayo pupunta?”
“Hintayin mo na lang.”
“Galit lang uncle doc?!”
“Shhhh”
“hmft ok”
After a few minutes nakarating kami sa quiapo church.
“Oh yan pwede na kayong lumabas. Dalian nyo lang kasi wala naman parking dito!”
“Uncle Ash you know where to wait for us.”
“Yeah I know.”
Agad kaming bumaba at hinatak na naman ako Rex. Habang hawak nya ako at patakbo kaming papasok sa church “Hoy tigil lang sandal!”
“Bakit?”
“Ikaw muna sumunod sa akin!”
Hintak ko sya at tumigil kami sa isa sa mga vendors.
“Kuya tatlo nga nito at isa nun”
“Anu ba yan Kirk bakit ka ba bumibili ng kakaibang shaped na candles?”
“For love, safe trip at happiness.”
“Huh?!”
“Ganito kasi yan, bawat candle may nirere-present na wish or prayer.”
“Ah ganun ba?”
“Hala anung ginagawa mo?”
“Kuya bibilin ko na ‘tong lahat huh!”
“Ay salamat po sir!”
“Bakit mo binili lahat?”
“Eh kasi di ba kung hihiling ka na rin lang bakit di mo pa lubos lubusin!”
“Wew hindi naman kasi ganun yun. Dapat taimtim at dapat kung anu lang talaga kailangan mo. Yun lang!”
“Taimtim naman at nagmula sa puso ang hiling ko eh. Kasi matagal rin tayo hindi magkikita. Kahit sabihin pang pwede tayong mag-usap sa phone o di kaya magchat iba pa rin ang feel di ba? Kaya just let me.”
Hindi ko na sya kinontra. May punto sya magkakalayo nga naman kami. Kung umuwi nga lang sya papunta sa bahay nya nag-aalala na ko eh papano pa kayo yung mangingibang bansa sya.
“Dito naman tayo.”
“Hoy hintayin mo ko Kirk!”
“Kuya ito nga. Tapos ito yung isusulat mo dyan huh.”
“Anu naman meron dito?”
“Yan customized teddy bear key chain.”
“Wow ang cute.”
“Eto na po sir!”
“Yan ok na. Kabit mo yan sa phone mo at ito naman ay kakabit ko sa phone ko.”
“Uy may nakasulat pa!”
I <3 Kirk I <3 Rex
Wow yan ang sa ‘yo at ito ang sa akin. Tara na duon naman tayo.
“Anung area ba ‘to?”
“Dito nagpapamisa ang mama, tita at lola ko. Parang padasal ba..”
“Para saan?”
“For safe trip at para sa relationship natin”
“Alam mo kulang na lang ata lumipad ka pumunta sa heaven at makiusap sa lahat ng mga anghel at pati kay GOD na bantayan ako no?”
“Kung pwede ba eh?!”
“Adik!”
“Ou naman adik talaga ako sa ‘yo!”
“Hehehehe I love you Kirk!”
“I love you too Rex!”
“Huy bawal dito magkiss church ‘to!”
“Ay oo nga pala!”
“Tara na at magdasal na muna tayo.”
Nagdasal kami. Pansamantala akong pumikit at habang magkahawak kami ng kamay ay hinihiling ko na sa Panginoon ang lahat lahat ay maging ok at wala nang maging problema. Pagkakatapos kong magdasal binuksan ko ang aking mata at nakita kong nakapikit rin sya at para bang di pa sya tapos magdasal. Di katagalan dumating na ang pari na nagbabasbas.
“itaas mo yang key chain at baka sakaling mabasbasan din.”
“Ok!”
Magkahawak kami habang ang kabila naming kamay ay nakataas hawak ang mga binili kong key chain.
“Oh tara na at baka nabo-bored na si Uncle.”
“Sige tara.”
Nagmadali kami hanggang makarating kami sa kanto kung saan nakaparada ang kotse ni uncle doc. Agad agad kaming sumakay ni Rex. Tulad kanina mabilis na naman ang takbo ng kotse at di ko alam kung saan kami patungo.
Di katagalan nakarating kami sa SM. Dumiretso kami sa parking para iparada ang kotse ni Uncle Doc. Sakto at mukhang kakabukas palang.
“Tara brunch!”
This time kasama na namin si Uncle Doc bumaba at pumasok sa mall. “Tara dito tayo!” Dumaan kami sa walkalator at dumiretso sa super market.
“Oh ayan treat ko sa inyong dalawa” sabi ni Uncle Doc.”
“Wow magnum!!! Bago lang ‘to huh?!”
“kaya nga eh. Kainin nyo na agad yan. Bago pa kayo pagbayarin ko.”
“Salamat Uncle!!!” sabay pa naming nasabi ni Rex.
“Iwan nyo na ko dito sa baba at itext nyo na lang ako pag-aalis na tayo.”
Pumunta kami sa cinema. Si Rex na ang pumili ng movie at bumili na agad sya ng ticket at ako naman ay bumili ng popcorn at milkshake. Murang movie lang pala ang pinili ni Rex. Ewan ko ba kung bakit..
“Anung movie ba yan? Mukhang kakaiba yung title.”
“Wag mo nang isipin yan. Kasi trailer lang naman papanuorin natin eh.”
“Hahahaha kaya naman pala.”
Sunod sunod na pinakita ang mga upcoming movies ng taon mayamaya ay nagsimula na ang movie.
“Ok that’s our cue. Let’s go.”
“Aw ganun.. Sige na nga.”
Lumabas kami at dumiretso na sa parking. Nanduon na si Uncle Doc naghihintay na pala sa amin.
“Saan naman tayo pupunta this time?”
“Eh di sa airport na!”
“Hala! Ambilis naman!”
“Kaya nga ginawa natin ‘tong super fast date eh.”
“Sabi ko naman sa ‘yo let’s make a memory that will last. Simple man at mabilis ang pangyayari SUPER ito dahil ikaw ang kasama ko.”
“Yeah kahit simple at mabilis nga ‘tong date na ‘to matatawag ko pa rin nga ‘tong super date.”
Di na ko nagpatumpiktumpik hinalikan ko na sya. Di alintana na nagda-drive si Uncle Doc sa harap at nakikita nya kami.
“Oppssss bawal ang lalagpas sa kiss!”
BIgla kaming natigilang dalawa. “Si Uncle naman eh!”
“Hehehe go on continue with what your doing!”
“Tsk sira na kaya yung moment!”
“Kala ko ba basta kayong dalawang ang magkasama sulit na rin ang experience at happy na kayo!”
“OK!”
Wala na kaming nagawa at umupo na lang kami ng matino habang magka-holding hands at naka-dantay ang ulo ko sa balikat nya at nakadantay naman ang ulo nya sa aking ulo.
Di ko talaga akalain magkakaron ako ng ganitong boyfriend. Unang relationship ko pa man din ‘to with a guy at sa totoo lang I would love if this would be the one to last my life time. Nakaidlip ako sa mga oras na yun na nakasandal sa balikat nya.
“Dali baba na tayo?”
“Hala bakit anung meron?”
“Last stop before airport.”
“Isang ball pool?!”
“Exactly!”
Ewan ko ba kung mako-corny-han ako or matutuwa. Pambata ata ‘to masyado. Basta ewan.
“Tara na!”
“Ayoko para naman tayong retarded dyan!”
“Sus dalian mo na! Mamaya aalis na ako oh.”
“Bahala ka dyan!”
“Sige ka hinding hindi mo na ko makikita pag di mo ‘to ginawa!”
“Ok lang.”
“Bahala ka nga dyan”
Dun sa huling sagot nya iba ang tono nya kaya naman tumakbo ako papalapit sa kanya at niyakap sya.
“Susunod na po. Wag ka nang magtampo”
“Tara na huh!”
Tumakbo kami at dumiretso kami sa slide.
“1, 2, 3! Talon!”
Feel ko para kaming mga bata. Naghabulan kami. Nagbatuhan ng bola. At nagpaikot ikot duon.
Kitang kita ko ang ningning ng kanyang mga mata habang tumatawa. Napagtanto ko kung minsan para talaga syang batang na-stuck sa katawan ng isang prince charming. Parang nagslowmo ang earth at nagflash back ang lahat lahat ng nangyari. Magmula ng nagkakilala kami sa klase then sa pagdamay ko sa pagkakabusted nya hanggang sa mga bonding moments leading us being in a relationship. Naisip kong di lang pala sya minahal dahil pogi sya, hindi rin dahil mayaman sya, hindi rin naman sya matalino sa klase, di rin dahil maporma sya. Minahal ko sya dahil sa kulit nya, sa optimism nya, sa kabaitan nya at sa pagmamahal nya. Sa madaling sabi minahal ko sya dahil sya ay sya at I wouldn’t want him to change coz he’s already amazing the way he is. Sa sandaling yun di ko na napigilan. Sinunggaban ko sya at hinalikan. Magkayakap kami na nakahiga sa daan-daang maliliit na bola.
“I love you my prince charming!”
“I love you too my cutie pie!”
“ahehehe yucky ang cutie pie ang corny!”
“corny rin naman ang prince charming huh.”
“Basta I love you tandaan mo yan.”
“Syempre po at I love you too tandaan mo rin yan!”
Kinuha ko sa bulsa ko yung isa ko pang binili nung nagpunta kami quiapo. At sinuot ko sa kanya.
“Uy anu ‘to bracelet n parang rosary yan oh.”
“wow! Ang cute naman. Hawig ‘to nung sa bruce almighty.”
“oo parang katulad nga ‘to nun. Kaya rin kita binilhan nito kasi I want you to always remember GOD at since ako ang nagbigay you’ll always remember me along with it.”
“Sus parang akala mo di na ko uuwi ng Pilipinas.”
“Kahit na.”
“Panu ba yan wala akong bibigay sa ‘yo?”
“Ok lang yun.”
“Teka lang!” kinuha nya ang kamay ko tapos….
“Wah gag* ka! Bakit mo nilagay dyan kamay ko?!” Nagulat ako sa ginawa nya. Bigla kong binawi ang kamay ko at hinampas ko ang kamay nya.
“ahehehe para at least alam mo na yun feel hehehe”
“Wah napaka-naughty mo!!!”
“Sus kaw naman joke lang yun.”
“Ahehehe ok lang yun. Nagulat lang ako. Pero sa totoo lang hahawakan ko naman yan kung gusto mo lang eh hehehehe!”
“Ahahaha kaw rin pala naughty eh.”
“Pero di nga ito akin na kamay mo.”
Tinanggal nya yung ring nya.
“Ayan itago mo yan.”
Kinuha ko at isinuot ko sa ring finger ko.
“Uy oh perfect fit!”
“Ahehehe wow oo nga.”
“beep beep beep beep!!!”
“Oh my! Tara na mahuhuli na pala ako..”
Agad agad kaming tumakbo at sumakay na ulit sa kotse. Mabilis na pinaandar ni Uncle Doc ang kotse. Pagkaraan ng ilang minute nakarating na kami sa airport.
“Paalam mahal ko! Paalam Uncle!”
“Huy bakit ka na humihiwalay, di ka ba namin ihahatid sa loob?”
“Yung iba mong gamit na sa loob na ng airport with ate.”
“I forgot to mention nasa loob si mommy. Ayoko na rin naman syang ma-stress kaya naman nag-super date na tayo before I leave kasi di mo ko mahahatid sa loob ng airport.”
“Sabagay ayoko na ng gulo with your mom.”
“Well I guess this is it.”
“Yeah bye.”
"Oy wait lang para naman may picture kayo! Dali akbayan nyo na ang isa't isa! 1, 2, 3!"
"Oh uncle bluetooth mo na yan sa amin!"
"Ok na?"
"Yup!"
"Bye!"
"Bye.."
Naglakad na sya palayo ngunit bigla syang tumigil at tumakbo pabalik. Niyakap nya ako ng mahigpit. Habang yakap yakap nya ako ramdam ko ang pagkabasa ng balikat ko. Di ko napigilan ang sarili kong maiyak rin. Hinalikan ko sya at pagkatapos nun kumalas na sya sa pagkakayakap at tumakbo na sya papasok ng airport.
“Wag ka nang umiyak. Buhay pa yun.” Naramdaman ko ang pag-akbay sa akin ni Uncle Doc at animo’y pinapatahan nya ako sa pag-iyak.
Niyakap ko si Uncle Doc at pinagpatuloy ang pag-iyak ko. “Hoy batang iyakin tumigil ka muna. Dahil nabalitaan kong malapit na graduation nyo meron akong early grad gift sa inyo…”
Nung nakita ko ang hawak ni Uncle Doc napangiti na lang ako sa saya.
sorry po kung hindi na po ako nagiging active sa mga posts ko
as of now po kasi kahit wala na po ako ng trabaho eh aaminin ko pong naubusan ako ng idea on how to "re-write" the lost chapters of HILING.
nagreformat po kasi ng loptop ko at sa kasamaang palad po ay pati ang back up file ko ay binura din ng technician. It was partly my fault din naman po kasi di ko po nasabihan na back up file ko yun...
so for now heto po ang isang short story sana po ay magustuhan ninyo ito. First time ko pong mag sulat ng ganito kaya sana po pasensyahan na ninyo...
aaminin ko po mejo may pagkakahawig ang last part nito sa NAPOLEONES ni WHITE PAL...
sorry po kung ganun aminado po ako dito, so please dont be so harsh...
again sorry po kung hindi na ako active sa pag susulat
NOTE: the routine is based on a game titled DANCE CENTRAL 2 and hindi po yan ang nakuha kong score hindi po kasi namin kinukunan ng video ang aming paglalaro kaya sorry po, pero 100% po talagang yan ang routine.
Author's Note: Super sorry po talaga sa super duper slow update. Nag-ayos lang ako ng requirement sa trabaho at clearance sa school. Honestly marami pa talaga akong dapat gawin pero naisip ko na kailangan kong gawin ang dapat kong gawin. Isa rin sa reason kung bakit ako natigil kasi super empty ng emotions ko. Super sorry again.
"Months have passed since all the craziness was over. Nagtatrabaho si Rex sa Korea pero were in good terms. Sa totoo lang miss na miss ko na sya. I can’t seem to remember missing someone this intense. Sabi nya dadalaw daw sya after 3 months. Excited na talaga ako.
I don’t know how but my group on the thesis was able to finish the project right on the month of January. Imagine that whole time I was doing the project with Liezel and Kian on the room and should I forget Cedie.
Allot of things happened but this what I am sure of; I’m still in love with Kian when I started my relationship with Rex. Now more than ever I realized that I was quite selfish in thinking he must have had some feelings for me. Now that I see that he loves Liezel and Liezel loves him very much, I can finally let my hate go.
As a matter of fact I asked Liezel to go out na kami lang tipong parang tulad ng dati nung super best friends pa kami. I want to have a closure na kasi. Kung pwede nga rin gusto ko rin makausap si Kian para mawala na ‘tong weight sa chest ko. Either way makausap ko na lang si Liezel kung hindi man palarin na makausap ko pa ng masinsinan si Kian sa simula’t simula naman si Liezel at ako talaga ang magkatropa nasali na lang si Kian sa amin dahil nag-stop na yung ibang classmates namin eh. "
Naluha ako sa aking nabasa. Di ko akalaing huli na talaga ang lahat. Walang wala na akong habol sa kanya. Kung sabagay did I really thought na may babalikan pa ‘ko pagkatapos kung hayaan syang lumayo.
Badtrip!!! Ang bobo mo talaga Kian!!!
“Huy Kian wag ka ngang pakialamero ng diary! Ang epal mo talaga!” ang narinig ko sabay parang kidlat na naglaho ang hawak kong black book.
I wiped off my tears just as I was about to turn. “hehehe sorry naman Kirk…” ang aking paghingi ng tawad with matching kamot ulo. “Next time makita kitang nakikialam ng gamit ko uupakan ko na lang lalamunan mo! Got that?!” sabi ng Kirk habang naka-pose na parang susuntukin na ko.
“Sorry prof! Ahehehe di na po…”
“Oh Kian bakit ka napadalaw dito?” tanong ng isang pamilyar na boses.
“Ayun oh nandito na yung delivery boy ko oh!” high pitch na sigaw ni Kirk sa taong nasa likod ko.
“Ahehehe napadalaw lang ako dito sa school tapos nakita ko si Kirk na paakyat sa College of Science kaya ayun sinundan ko. Nagulat na lang ako dito pala sya nagtatrabaho.” paliwanag ko.
“Ah part time nya lang ‘to may trabaho pa yang iba. Workaholic yang mahal ko eh.”
“ah sige mauna na ko.”
“Uy Kian you just got here!”
“Ahehehe ok lang yun may mga gagawin pa naman ako.”
“Bye Kian! Tara Kirk kain na tayo..”
Nagmadali akong tumakbo palabas ng university. Nang makalabas na ako nilingon ko ang pamatasan kung saan ko nakilala ang mga taong bumago ng buhay ko. Naglakad lakad ako patungo sa mga dati naming tambayan. Naroon pa rin ang mga tindera sa bangketa. Naroon rin ang computer shop kung saan kami naglalaro dati ng ragnarok, cabal, dota at crazy cart. Naroon pa rin ang mga murang kainan sa paligid nito. Pero wala na ang mga sandaling nais kong balikan.
Sabi nila ang isang tao daw oras na masabi nya sa ex nya or sa taong nanakit ng damdamin nya na wala na syang galit o inis na nararamdaman para sa kanya ay isa lang din ang kuhulugan noon. Wala na rin syang nararamdamang pag-ibig para sa taong ito.
Nagpunta ako sa computer shop na kung saan kami madalas maglaro. Nagrent ako sa number 21 sa second floor. Dito madalas ang pwesto. Gitnang unit kasi ito dito sa computer shop na ‘to. Sakto lang ang lamig di masyadong maginaw at at maayos din ang mouse, keyboard at monitor. Umupo ako at nagrenta dito. Habang nakaupo ako dito animo’y mirage na kasama ko ang mga kaklase ko dito. Katabi ko si Kirk na laging nangungulit na sa iisang lane kami para maganda ang set ng combo namin.
---------
“Hoy Kian tulong tayo dito sa baba huh..”
“Wag kang mag-alala lagi naman ako nandito para sa ‘yo eh.”
Pansamantalang katahimikan ang namayani sa kapaligiran tapos biglang sigwaan ng
“ayiiiiieeeeee…”
“Guys anu ba kayo mako-conscious nyan si Kirk eh” ang sabi ko.
“Pakyu andame nyong alam!”
Napalingon ako kay Kirk sa sandaling yun. Napansin kong namula sya. Di ko alam kong pumukaw sa tibok ng puso ko at animoy bumilis ito ng bahagya.
“Hoy Kian mapapatay ka na! Back dali back!!!” sigaw sa akin ni Kirk.
“Phew buhay hahahaha”
“Sus muntik na rin hindi!”
Pagkatapos nang game na yun. Nagsimula na kaming asarin ng klase. Bawat sandal na nangyayari yun napapansin kong namumula si Kirk. At bawat sandaling nakikita ko syang ganun para bang may pumipitik sa puso ko at may tumatambol sa dibdib ko.
---------
Ilang araw na ata akong ganito. Minsan natatahimik lalo na’t di ko maintidihan ‘tong nararamdaman ko.
“Bunso! Tumingin ka nga sa kalsada ng matino baka mabangga tayo nyan eh!!” sigaw ni ate habang hinahatid ko sya gamit ang motor papunta sa trabaho nya.
Habang nagda-drive ako bigla akong nawalan ng balance. Tumilapon kami ni ate. Kita ko pa ang dugo sa siko at kamay ni ate. Pero mukha ok naman sya. Ayun ang huli kong naalala bago ako gumising ng naka benda ang binti at braso.
--------
Ilang araw na ang nakakalipas mula ng hindi ako pumapasok dahil sa pagkakabangga. Mukhang alalang-alala sa akin si Kirk at Liezel. For some reason lalo ako na-excite maka-chat at makatext sila.
“Bunso gusto ko ‘tong mapanuod” ang wika ni ate sabay abot ng dvd. Agad ko naman isinalang ang palabas.
“Love of Siam?” ang basa ko sa title. Teka… Narinig ko na ‘tong palabas na ‘to. Teka kwentong bakla ‘to huh.
“akyat na muna ako ate!” paalam ko.
“Hay naku bunso tayong dalawa lang dito sa bahay. Samahan mo na akong manuod.”
Pagkatapos kong mapanuod ‘to napagtanto kong may mali sa trato at pagkakaibigan namin ni Kirk.
-------
“Oh at last nakapasok ka na! Nag-alala kami sa ‘yo.” Sabi ni Kirk na parang nangingilid pa ang luha sa mata.
“Ah ito ba?! Wala ‘to. Ok lang ako.”
“Huy Kian kumusta ka na?”
“Ok lang naman.”
“Uy Kian akin na yang dala mo ako na magdadala nyan.” Ang sabi ni Kirk sabay kuha nya ng bag ko.
------
Ilang beses nang ganito si Kirk at parang nahihirapan na ako. Siguro napuno lang din ako ng emosyon kaya nasigawan ko sya ng “Ano ba?! Tumigil ka na nga! Nakakasakal ka na eh!”
“Ah sige. Kita na lang tayo mamaya. CR lang muna ako.” Ang tangi nyang nasabi sabay takbo papalayo. Nakita ko sa mukha nya na nasaktan ko sya. Pero anung magagawa ko. Ang alam ko lang ay itinatama ko ang nararamdaman kong mali.
-------
Di ko ramdam na halos tatlong buwan na nakalipas mula nung graduation namin. Lahat ata ng mga naging classmate ko ay may trabaho na. Ako? Let’s say na nagpahinga muna ako. Di naman ako excited na magkatrabaho eh. Lalo na kung ikaw nasa lugar ko, baka siguro di mo gugustuhin na magtrabaho agad when you feel as crappy as I feel.
“Kian! Bumaba ka na dyan! Tulungan mo nga ako sa paghahanda ko ng almusal at baon ng mga ate mo!”
“Opo Ma! Sandali lang po.”
Oo.
Ako nga si Kian.
Before graduation kahit matinong sunny side up hirap akong lutuin, ngayon eh katulong na ako ni mama sa pagluluto. Well I guess ito ang isa sa mga pinagkakaabalahan ko pag hindi ako kumakanta kasama ang banda ko.
At baka sakali lang maitanong nyo kung bakit parang I’m living the life of a single, it’s because I am single.
At ewan ko ba sa lahat lahat ng alaalang tumatakbo ngayon sa utak ko ang naaalala ko lang ay yung panahong pinarinig ko kay Kirk ang kantang tumutugtog sa celphone ko ngayon.
Akala ko dati hindi ako makakaget-over sa ‘yo kasi kahit na nagkaroon ako ng relationships after na ma-busted ako sa ‘yo galit na galit pa rin ako sa ‘yo kahit ilang buwan na nakalipas.
Sa ‘yo ko kasi naramdaman yung pakiramdam na hindi ka naman ganun ka-good looking pero iba ang tama ko sa ‘yo.
Yung kahit na anong mangyari nung nagkaron ako ng nararamdaman para sa ‘yo ginalang kita at ni minsan di ko man lang ako nag-isip ng di kaaya aya tungkol sa ‘yo.
Noong nalaman ko yun sa sarili ko, napagtanto ko na minahal talaga kita ng lubos.
Tao lang ako.
Normal lang naman siguro na mainis ako sa ‘yo di ba?!
Lalo na sa kadahilanang ilang buwan palang mula nung binusted mo ko naging close na kayo.
Halata naman sa inyong dalawa.
M.U. na kayo noon.
Sa isip isip ko.
Ah mabuting lumayo muna ako at tingnan ko ang buhay ko without you.
A few more months have passed up until that very day nung sinabi mo sa akin na kayo nang dalawa.
Ewan ko ba kung bakit mo pa sa akin yun sinabi.
Hindi ba halata na wala na yung closeness natin as friends.
Hindi ba halata na lumalayo ako sa inyong dalawa.
Hindi ba halata na nasasaktan pa rin ako.
Pero anong ginawa ko?
Nasabi ko pa sa inyo na, “Congrats! I’m happy for you!”
Tsk sa loob loob ko, “Shanggala ka! Di pa ba sapat na mas close na kayo kahit nangako ka na walang magbabago. Eh anung ‘tong sinasabi mo sa akin ngayon? Lokohan lang?”
Oo aaminin ko rin.
Mula nung binusted mo ko naghanap ako ng panakip butas.
You can say I had at least four relationships during the time na sinusubukan kitang kalimutan but sumpa siguro talaga ang pagdating mo sa buhay ko.
Kahit anong subok kong mawala ang pagmamahal ko sa ‘yo hindi talaga mawala sa kadahilanang misteryo pa rin sa akin.
Nakikita ko kayong mukhang masaya pero kita ko sa mata mo na walang liwanag habang magkasama kayo. You don’t look a bit that you’re in love with that person.
Ewan ko ba kung naging kayo lang dahil kayo na lang madalas magkasama or siguro kaya lang din naman kayo na lang ang madalas magkasama ay dahil lumayo rin ako.
Ang gulo ko no?
Pero dumating ako sa point na handa na akong komprontahin kita para lang masabi ko sa ‘yo kung anung nakikita ko sa inyo at masabi ko sa ‘yo kung gaano mo ko nasaktan pero naisip ko kailangan ko munang ipamukha na nagbago na ako.
Pero di ko rin kinayang magbago.
Habang lumilipas ang mga buwan at ang mga panakip butas na kinarelasyon ko dahil sa ‘yo, napagtanto ko na, nagbago na pala ako.
Hindi na ako ang emotionally handicapped person na lagi mong inaalalayan.
Hindi na ako ang taong laging naghahanap sa ‘yo pagwala ka.
Hindi na ako ang kaibigan nasasaktan at umiiyak pag nasasaktan ka at pag di ka nakikita.
Hindi na ako ang kalaro mo na nakakasama mong ngumiti sa tagumpay o pagkatalo man ng ating grupo.
At higit sa lahat hindi na ako yung taong sinusundan ang bawat mong galaw at kislap ng iyong tagumpay at dalamhati.
Muling dumating ako sa point na handa na akong komprontahin kita para lang masabi ko sa ‘yo kung anung nakikita ko sa inyo at masabi ko sa ‘yo kung gaano mo ko nasaktan dati para lang mawala na talaga ang koneksyon ko sa ‘yo.
Pero nakita ko na sa inyo yung hinahanap ko.
Nakita kong mahal mo sya.
At nakita kon mahal ka na nya.
Iyon ang araw na nawalan na ako ng pakialam sa nakaraan.
Naalala ko na bago ang lahat ng sakit, lungkot at pagdurusa, minahal kita.
Pero higit pa doon. Bago kita minahal ng lubos,
Kaibigan kita.
Sa ngayon wala na sa akin ang nakaraan.
Hindi na ako galit sa ‘yo.
Hindi na ako napapaisip na paghiwalayin kayo.
Hindi na ako bitter sa mga ka-sweetan nyo.
Hindi na ako nagpapaka-plastic sa paligid nyo.
Dahil ngayon naka-move na ako.
Ngunit isa na lang problema ko…
How do I fall in love again?
Sa totoo lang hindi ko alam.
Pero now more than ever, I know na handa na akong umibig muli.
I guess ito ang ako na hindi mo na siguro makikila ng lubusan.
It's not that I'm saying magsisi ka sa hindi mo nakuha.
It's just you'll never know this exist..
Jesse: Kahit ano pa ang itawag mo sa akin, bakla, bading, salot... tao pa rin ako na may puso, na natutong magmahal. At natagpuan ko yun sa kapatid mo.
Justin: Ayokong kainin ang mga niluto mo. Alam kong nilagyan mo yan ng gayuma... Baka mahulog pa loob ko sayo.
Arl: Oh! Hindi ibig sabihin na tinawag kitang kuya Ok na tayo, gusto ko lang maging close tayo para alam mo kung paano kita sisirain. Ganyan ako ka-bait.
Jessica: Kailan, saan, paano, bakit? Bakit parang wala akong maalala. Ako ba talaga ang tinutukoy mo? Binaon ko na sa limot ang lahat. Huwag mo akong kausapin para wala akong galit sayo.
Marco: Nagbabalik kami hindi dahil para ibalik sa dati ang lahat. Gusto lang namin magbagong buhay sa dati naming buhay.
Tamie: Mas mabait si Jonas sayo. Huwag ka nga feeling. Hindi ang katulad mo ang type ni Papa Jesse... ko. Kaloka.
Ramil Hermosa: Huwag kang mabahala. Sinisigurado lang niya na magiging maganda ang buhay mo kapag nawala na siya.
Sheena: Nasaan na ba ang mga lalaki ngayon? Bakit parang lahat yata lalaki rin ang hanap?
DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works is purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.
The story contains themes and scene that may not be suitable for your preference. You've found this blog like the rest of the readers so the assumption is that material of this nature does not offend you. If it does, or it is illegal for you to view this content for whatever the reason, please leave the page or continue your blog walking or blog passing or whatever it is called.
Pasensya na po kung pinaghintay ko mga readers ko...(kung meron nga talaga ahehehe)
Nasira po kasi ang desktop ko at unfortunately natagalan bago ako nakabili ng replacement sa part na nasira. Nawala din po ang aking celphone kaya ayun super problemado. Hindi pa dun kasama ang problem sa love life. Kung mabasa 'to ng ex ko ang masasabi ko na lang... Sorry huh...
+(1).JPG)
+(1).JPG)
+(1).JPG)
.JPG)
