Followers

CHAT BOX

Friday, December 31, 2010

IVAN (My Love, My Enemy) Chapter 10

"Bading ka ba?"

"Ay hindi po." matigas na tanggi ni Ivan.

Natawa si Dino. "Alam ko naman iyon. Gusto ko lang magsigurong galing mismo sa'yo"

"Ga-ganoon po ba? Bakit po ba ninyo naitanong."

"Hindi ka ba naaasiwa sa anak ko? Alam mo naman na hindi siya tulad nating tigasin." tuwiran salita ni Dino.

"H-hindi naman po." pagsisinunggaling ni Ivan. Alam niyang hindi naging maganda ang simula ng pagkikita nila ni Mico.

"Alam mo bang mataas ang pangarap ko sa kanya, kaya lang binigo niya ako." pahayag ni Dino.

Ngayon alam na ni Ivan na hindi nga pinansin ni tito Dino si Mico kagabi. Bigla siyang nakaramdam ng awa para kay Mico. Nakinig na lang siya.

"Hindi ko pinalaki si Mico na ganyan. Hindi ko talaga gusto. Sa totoo lang hindi kami niyan magkasundo. Hinahayaan ko siya, sige pero hindi ibig sabihin noon ay okey lang sa akin. Pinaparamdam ko sa kanyang hindi magaan ang loob ko sa kanya. Sinasadya ko." patuloy ni Dino.

Napa-buntong hinga naman si Ivan sa mga narinig.

"Gusto ko sanang kaibiganin mo siya." dugtong ni Dino.

"A-ah wala pong problema doon." sagot agad ni Ivan.

"Gawin mo siyang tunay na lalaki."

"H-ho." bigla siyang nag-alinlangan.

"Oo. Umaasa akong magbabago pa siya."

Nakita ni Ivan sa mga mata ni tito Dino niya ang pag-asam nito. Pero parang mahirap para sa kanya ang gawin iyon.  Ang buong akala lang niya ay maging malapit na kaibigan. "S-sige po susubukan ko." nasabi na lang niya.

"Natutuwa akong marinig iyan mula sayo. Hayaan mo, tatanawin kong utang na loob iyan sa iyo."

Pinilit ngumiti ni Ivan. Pero bigla niyang naisip, hindi ba kaya ni tito Dino ang pinagagawa nito sa kanya?
"Tito Dino, matagal niyo na po bang hindi pinapansin si Mico?" lakas-loob niyang tanong.

"H-ha?" at nag-isip si Dino. "Bata pa lang si Mico. Nang makitaan ko siya ng pagiging mahinhin, nagbago na ang pakikitungo ko sa kanya. Bakit?"

"W-wala naman po. Naitanong ko lang."

"Alam mo, simula nang aminin niyang bading siya at hindi niya tinanggap ang alok ko sa kanyang mag-architecture siya, doon ko na siya lubusang iniwasan. Dahil ayoko."

"Pero mahal niyo po ang anak niyo di ba?"

Napabuntong-hininga muna si Dino. "Oo naman. Kaya lang..." tumigil ito "Ayoko."

Napa-tango na lang si Ivan. Sandaling katahimikan, at pagkatapos ay pinilit ni Ivan na gumawa ng ibang usapan para lang mawala lang ang gap sa kanila. Nakapag-kwentuhan pa sila ng matagal-tagal at iniwan ang isa't isa magtatanghali na. Niyaya pa ni Dino si Ivan na sa kanila na mag-lunch ngunit tumanggi si Ivan at nagsabing sa susunod na lamang.
-----

"Ivan. Bakit parang ang lalim ng iniisip mo ha? Galawin mo naman yang pagkain mo. Di mo ba gusto ang lasa?"

"Hindi pa naman ako nakakasubo." paliwanag ni Ivan.

"Oh kaya nga. Bakit hindi pa galawin? Ang tahimik mo naman."

"Naisip ko lang po... Ma, tama ba na kaibiganin ko si Mico para isang dahilan?"

Napa-maang si Divina. "Ano? Dahilan? Bakit? Anong meron bakit ka nagtanong ng ganyan tungkl kay Mico?" sunod-sunod na tanong ni Divina.

"Si Mama talaga, ma-curious lang sunod-sunod na ang tanong." reklamo ni Ivan.

"Oh sige na, isa-isa lang. Oh ano?"

"Kasi... naka-usap ko po si Tito Dino kanina. Sabi niya kung pwedeko ba daw kaibiganin si Mico." unang pahayag ni Ivan.

"Oh ano naman, yun lang pala eh. Bakit, hindi pa ba kayo magkaibigan ni Mico?"

"Mama naman eh. Di pa ako tapos." muling reklamo ni Ivan.

"Bilisan mo kasi."

"Kaya lang sabi ni tito Dino, gawin ko daw tunay na lalaki si Mico. Ano sa tingin mo Ma?"

Biglang natigilan si Divina. "A-ah eh, ano. Mmm. Siguro ano. Ah.."

Napanganga si Ivan habang naghihintay kung may karugtong ba ang sasabihin ng ina. "Ano Ma?"

"Wala naman sigurong masama. Kaya lang..."

"Kaya lang Ma?"

"Paano kung mabigo ka? Sa tingin ko, si Mico tanggap na niya ang sarili niya. Mahirap na mabago yata iyon."

"Ganoon ba Ma?"

"At paano kung mabigo ka nga tapos malaman niya na kaya pala kinaibigan mo siya ay dahil lang sa isang plano na baguhin mo siya? Hindi ba siya magagalit? Hindi ka ba makokonsensiya sa ganoon?"

Napa-buntong hininga siya. "Ganoon pala kahirap yun." nasabi ni Ivan sa sarili.

"Pero dapat ang magulang ang dapat na gumawa noon para anak nila."dugtong pa ni Divina. "Hindi ba nila kayang pangaralan... pasunurin, o pagsabihan si Mico? Kasi kung ganoon ibig sabihin, si Mico, talagang ganoon na siya." biglang tumingin ng diretso si Divina sa anak. "Ikaw. Kung kakayanin mo ba eh." bigla itong natawa. "Hindi ko ma-imagine si Mico na macho."

"Ma. Siryoso tapos biglang tatawa."

"Sorry anak. Basta para sa akin kung sino Mico, doon ako. Hangga't alam kong mabuti siyang tao."

Napa-isip doon si Ivan. "Tama naman siguro si Mama. Kung hindi naman nakakasama, bakit pa kailangan ng pagbabago? Masyado lang sigurong dismayado si Tito Dino. Pero paano na ang favor niya sa akin? Bahala na nga." kasunod ng buntong-hininga ay pag-subo ng kinakain.
-----

"Tita Divina." tawag ni Mico.

"Yes, Mico. Naandito ako."

Nakita ni Mico na lumitaw mula sa kitchen si Tita Divina. Ngumiti siya. "Tita sabi mo kagabi?" naglalambing siya.

"Oo alam ko. Kaya nga ako naandito sa kusina eh."

"Talaga po? Buti na lang hindi po nauubusan ng stocks kayo diyan ha?" napalitan ang kaninang lungkot sa mukha ng ngiti.

"Oo naman noh. At sak akung wala na naman eh, papatakbuhinko si Ivan diyan sa grocery store."

"Wow. Pero papayag ba iyon si Ivan na gawin iyon eh sigurado alam niyang para sa akin ang bini-bak mo Tita?"

"Oo naman uli. Yun pa. Kayo talaga. Hindi pa ba kayo nagkaka-ayos?"

"Ewan ko po sa kanya? Siya lang naman itong laging galit eh."

"Ah sige hayaan mo na. Tignan natin ang magiging desisyon niya."

"Po? Anong desisyon?"

"H-ha? Ay, ano siyempre desisyon niya kung kelan siya magpipigil na kaibiganin ka." sabay tawa. "Susuko na rin iyon." akala ni Divina na mahuhuli na siya.

"Ah... Sana nga po."

"Oh teka silipin ko muna."

"Sige po."

Iniwan muna ni Divina si Mico. Pumunta naman si Mico sa harapan ng t.v. na naka-bukas. Na-curious siya sa palabas kaya tinutok muna niya ang kanyang atensyon doon habang naghihintay kay Tita Divina. Hindi niya napansin na nasa likod na pala niya si Ivan.

"Umupo ka kaya."

"Ay butiki." gulat ni Mico at humarap siya sa nagsalita.

"Hindi naman ako payat na payat para sabihan mo ng butiki." walang reaksyong sabi ni Ivan habang pasalampak na umupo sa sofa.

"Hindi naman. Expression ko lang pagnagugulat. Pasensiya na."

"Ganoon? Eh bakit noong nagde-daydreaming ka hindi ganyan ang sinabi mo? Di ba nagulat ka rin noon?"

Napa-isip si Mico. HInagilap niya sa kanyang alaala kung alin ang sinasabi nitong nagulat siya. Saka niya naalala. Biglang lumaki ang butas ng ilong niya. "Siguro may narinig kang iba no?"

"Ano na naman iyon?" natatawang tanong ni Ivan nang makitang nanlalaki ang butas ng ilong ni Mico.

"Kunyari ka pa. Hmpt."

"Wala talaga. Eh kung meron man bakit ko naman sasabihin sayong mahal mo si-" sabay tawa.

Parang lumaki ang ulo ni Mico at naramdaman niyang nag-init ang mga pisngi niya sa narinig na pahayag ni Ivan. "E di may narinig ka nga?" paniniguro ni Mico.

"Alin ba doon ang gusto mong malaman?"

Biglang napatigil si Mico. Sasagot sana siya pero bigla niyang naisip na mapapahiya siya lalo kung ssagot siya sa tanong nito. "Ibig sabihin narinig niya ang mga sinabi ko? Patay. Ano ba yan nakakahiya naman. Nakakahiyang alam niyang pinag-pinagpapantasyahan ko siya." napakagat -labi siya. "Hindi totoo yun. Nagbibiro lang ako noon. Wala lang akong maisip na ibang pangalan kaya pangalan mo ang ginamit ko." pagsisinungaling niya.

Hindi nagsalita si Ivan. Naka-ngiti lang ito.

"Hoy. Narinig mo ba ako? Sabi ko-"

Hindi naituloy ni Mico ang sasabihin nang humarap sa kanya si Ivan. Nakaloko ang ngiti nito. "S-sabi ko nagbibiro lang ako noon."

"Wala na kaya akong sinabi. Nagpapaliwanag ka diyan?" sabay tawa.

Gustong mayamot ni Mico nang biglang tumawag si Tita Divina sa kanya.

"Opo naandiyaan na po." sigaw ni Mico. "Biro lang talaga yun ha?" nanlilisik pa ang mga mata ni Mico bago tinungo ang kusina.

Naka-ngiting pinagmasdan na lang ni Ivan si Mico sa pag-alis. "Nakakatuwa ka naman pagnaaasar." at isa pang maluwang na ngiti ang pinamalas niya.
-----

"Bakit nakita ko na namang lumabas si Mico?" galit na tanong ni Dino kay Laila.

"Ano naman? Diyan lang naman sa kabila? At wala namang iabgn tao sa paligid."

"Ano ba ang kailangan niya bakit hindi siya mag-pirme dito sa loob ng bahay?"

"Nagpaalam sa akin na kukunin niya yung promise ni Divina na cake sa kanya. Masama ba iyon?"

"Bakit hindi nagpaalam?"

Natigilan si Laila. "Magpapaalam? Eh hindi mo nga pinapansin. At nasaan ka ba kasi kanina?"

"Alam naman niyang pumasok ako sa loob ng c.r. Kahit na hindi ako kumikibo alam niyang kailangan pa rin niyang magpaalam."

"Ewan ko sa'yo. Siya angpagalitan mo mamaya hindi ako."

Napatiim-bagang si Dino. Hindi niya kasi gagawin iyon na pagsabihan ang anak mismo sa bibig niya. "Ikaw ang magsabi."

"Oo lagi naman."

Pagkatapos noon ay umalis na ito.
-----

"Maraming salamat po Tita." natutuwang si Mico.

"Walang anuman Mico." sagot ni Divina. "Basta lagi ka na uli dadalw dito ha?"

"P-po? Mmm parang hindi po eh. Kasi, hindi ako pinapayagan ni Dad kapag wala namang kailangan."

"Ganoon ba?"

"Opo. Ngayon nga po kay Mama lagn ako nagpaalam. HIndi ko na hinintay si Dad lumabas ng c.r. para magpaalam."

"Sige." malungkot na sagot ni Divina.

"Huwag po kayong mag-alala isang linggo lang naman po dito si Dad."

"O sige basta pag wala na Dad mo, araw-araw ka dito ha?" naka-ngiti na si Divina.

"Sige po."

"Sige na umuwi ka na. Baka hinahanap ka na ni Dino."

"Salamat po uli sa cake."
-----

"Tawagin mo na Dad mo sa labas para kumain." utos ni Laila kay Mico dahil nakahanda na ang hapunan.

"Nasaan po ba si Dad?"

"Nasa labas na naman yata."

"Sige po."

Pinuntahan ni Mico ang ama niya sa labas. Nakita niyang naka-dungaw ito sa sa loob ng kotse. Tila may hinahanap o nagliligpit. Pero naisip niya ring imposibleng nagliligpit dahil madilim na at wala sa oras.

"Dad." tawag niya. Nakita niyang natigilan ang ama ngunit hindi ito gumalaw para lingunin siya. "Handa na po ang hapag-kainan." Gaya ng dati walang reaksyon ang natanggap ni Mico mula sa ama. "Sige po." Naisip nalang ni Mico na narinig naman siguro ng ama dahil sa ginawa nitong pagtigil sa ginagawa. Alam naman niyang hindi siya papansinin nito kaya umalis na lang siya.

"Ma. Mukhang may ginagawa sa kotse." sabi ni Mico sa ina.

"Anong ginagawa?" takang tanong ni Laila na nakaupo na sa harap ng mesa.

"Mukhang may hinahanap po eh."

Tumayo si Laila para puntahan ang asawa. "Dino, ano ba ang ginagawa mo diyan?"

Nilingon ni Dino ang asawa. Nakasimangot na sinagot niya ang asawa. "Hinahanap ko ang mga papel na kailangan ko. Ang alam ko dinala ko yun dito. Bwisit. Kung kailan ko kailangan hindi ko pa makita."

"Bukas na yan para maliwanag. Kumain muna tayo."

"Mauna na kayo. Kailangan ko iyon ngayon. Gusto kong pag-aralan."

Hindi na nagpilit pa si Laila. Kabisado na niya ang asawa. Pag may ginusto itong gawin, gagawin talaga. Hindi na pwedeng ipagpabukas pa. Kaya iniwan na niya ito. "Ikaw ang bahala. Mauuna na kami."

Hindi na rin kumibo si Dino. Pinagpatuloy niya ang paghahanap ng papel. Pero hindi talaga nya makita. Napa-isip tuloy siya kung nadala ba niya iyon o hindi. Napa-mura siya na mawalan ng pag-asa.

"Tito Dino magandang gabi po." bati ni Ivan.

"Oh ikaw pala Ivan." napansin ni Dino ang dala ni Ivan.

"Tito pinabibigay ni Mama."

"Ang Mama mo talaga simula pa noon ang hilig mag-abala. Pero salamat." tinanggap ni Dino ang mangkok na dala-dala ni Ivan. Nang makuha na at nilagay sa isang lamesa muli niyang nilingon si Ivan. "Ano Ivan? Magagawa mo ba ang pinagagawa ko sayo?"

Natameme si Ivan. Hindi pa siya nakakapag-desisyon. "Susubukan ko po."

Kita sa mukha ni Dino ang pagkadismaya sa sagot. "Hindi naman siguro mahirap-" hindi naituloy ni Dino ang sasabihin. "Sige ikaw ang bahala."

"Sige po." pagkatapos ay tumalikod na si Ivan. Sa pagtalikod ni Ivan parang hindi siya kumbinsido. Parang may gusto siyang sabihin. Kaya ilang hakbang pa lang ay muli na siyang humarap sa kinataayuan ni tito Dino.
"Tito Dino." tawag niya.

"Bakit?"

Natigilan siya bago magsalita. "Ano po kasi-" muli siyang natigilan.

"Ano?"

Gusto niyang magsalita ngunit parang walang lumalabas na boses sa kanyang bibig. "P-paumanhin po dahil-" sa wakas nasabi din niya. Kinakabahan siya.

Nagtaka naman si Dino sa kung ano ang ibig sabihin ni Ivan. Pero meron na siyang naiisip na dahilan.

Nagpatuloy si Ivan. "Dahil po... kasi po gusto kong maging kaibigan si Mico pero hindi dahil sa may dahilan. A-ang ibig ko pong sabihin, kakaibiganin ko si Mico dahil iyon po siya." para siyang mapupugutan ng hininga. "Gaya ng sabi ni Mama, wala naman pong nakikitang problema kay Mico na dapat baguhin. Mabait naman po Mico. Siguro po desisyon na niya ang maging g-ganoon. Siguro po, mag-aadvice na lang po ako sa kanya pero hindi ko po pipilitin na magbago siya.  Ayoko po kasing dumating ang araw na pag nabigo ako sa layunin ko ay magalit siya sa akin. Sana po maintindihan niyo tito Dino."

Katahimikan. Hindi maka-tingin si Ivan kay tito Dino ng diretso dahil alam niyang sinusukat siya ng paningin nito. Nang maramdaman niyang wala naman itong sasabihin. Nagpaalam nalang siya. "Sige po tito Dino."

Nang makalabas na ng gate si Ivan ay halos patakbo na niyang tinungo ang sariling bakuran. Hingal na hingal siya gawa ng kaba, takot kay tito Dino niya. Ramdam niya na kumakabog ang dibdib niya. Isang malalim na paghinga ang ginawa niya bago pumasok sa bahay. Kasabay ng pagpihit ng seradura ng pinto ang ngiti sa kanyang labi na nagpapatunay na nakaligtas na siya nakaambang panganib.
-----

Nakita ni Mico si Ivan na palabas ng bakuran nila na parang nagmamadali. Pinasilip kasi ng Mama niya ang Dad niya at sa ganoong eksena niya nakita ang dalawa. Nagtaka siya kung bakit ganoon na lang magmadali si Ivan. Bigla siyang nagtago nang gumalaw ang kanyang ama. Dali-dali siyang bumalik sa hapag-kainan.

"Ma. Kausap kanina si Ivan." balita ni Mico sa ina.

"Alam mo ba kung bakit?"

"Hindi po eh."

Hindi na umimik si Laila pero nasa mukha nito ang nag-iisip.

"Dala ni Ivan. Luto ni kumare mo." si Dino dala ang mangkok na may lamang ulam.

Napa-tingin ang dalawa na nakaupo sa harap ng lamesa.

"Bigay ni Divina?" si Laila. " Talaga ang kumare kong iyon oh." natutuwa. "Sige na umupo ka na. Kakasimula lang namin ni Mico."

Umupo na rin si Dino. Pinaghainan siya ni Laila.

Pasimpleng tinignan ni Mico ang ama pero wala siyang mabasa sa mukha ng ama. Hindi niya makitang masaya na dapat dahil nag-usap na naman sila ni Ivan. Pero wala rin namang galit, o lukot sa mukha na naiinis ito na karaniwan ng hilatsa ng mukha nito. Napa-maang nalang siya at nagpatuloy sa pagkain.
-----

"Mico, isoli mo muna ito sa kabila. Maaga pa naman kaya baka bukas sila." utos ni Laila kay Mico. ang tinutukoy ang mangkok na pinaglagyan ng ulam.

"Sige po Ma." nakangiti niyang sagot. Siyempre makakapunta na naman siya sa kabila.

Nakalabas na si Mico nang lumapit naman si Dino kay Laila.

"Laila, dala ba ni Mico ang laptop niya?"

"Oo. Bakit?"

"Hihiramin ko. Gagawa na lang ako ng draft uli. Hindi ko talaga makita."

"Hintayin mo na lang kaya siya?"

"Kunin mo na ngayon. Hindi naman siguro iyon magagalit dahil minsan ko ng hiniram sa iyo iyon."

"Sandali at kukunin ko. Saneng ikaw muna dito ha?" paalam niya sa kasambahay.

Inakyat nga ni Laila ang laptop sa taas, sa kwarto ni Mico. Hindi naman siya nahirapan dahil nasa ibabaw lang naman ito ng kanyang kama. Ibinaba niya ito at iniabot sa asawa.

Nasa sala si Dino nang sandaling iyon. Agad niyang binuhay ang laptop. Hindi naman nagtagal at tumambad na sa kanya ang ikina-tangis ng kanyang mga bagang. Naningkit ang kanyang mga mata.
-----

Wednesday, December 29, 2010

IVAN (My Love, My Enemy) Chapter 9

"Good evening." bati ni Divina, pagkapasok pa lang sa pintuan. Nasa likod niya si Ivan.

Hindi naman ngaulat ang mga naghihintay sa living room.

"Magandang gabi rin." ganting bati ni Laila. Halatang na-miss ang isa't isa. "Siya nga pala si Dino." ipinakilala niya ang asawa na katabi.

"Kamusta ka na?" panganga musta ni Divina kay Dino.

"Mabuting mabuti naman kami ng asawa ko." sagot ni Dino sa pangungumusta ni Divina habang si Mico ay napangiwi ng hindi man lang isinama ng ama. "Teka, yan na ba si Ivan?"

Lumingon muna si Divina kay Ivan na bahagyang nasa likuran niya bago ipikalala ngunit nagsalita na si Ivan para sa sarili.

"Opo tito Dino." sabay ngiti ni Ivan.

"Kamukhang-kamukha mo ang ama mo." sabay tawa ni Dino. "Patawrin niyo nga pala kami kung hindi kami nakapunta nang-" hindi na naituloy ang sasabihin.

"Naku wala yun. Ang mahalaga maayos na naman kami." si Divina na ang sumagot.

"Oh siya, tulad ng dati. Duon na tayo sa hapag-kainan." anyaya ni Laila. "Teka, nag-abala ka na naman ha." Napansin kasi niyang may bitbit na naman si Ivan. Sigurado niya na nag-prepare na naman si Divina.

"Wala yan." si Divina.

"Oh Mico, ikaw na ang magbitbit ng dala ni Ivan." utos ni Laila sa anak.

"O-opo Ma." magulat-gulat niyang pagsunod.

Habang pasulong ang lahat ay hinintay naman ni Mico si Ivan na makalapipt sa kanya at para makuha ang dala nito gaya ng utos ng ina. Hindi siya maka-tingin kay Ivan ng diretso.

"Bakit ang ganyan ang mukha mo?" tanong ni Ivan nang makalapit kay Mico.

"H-ha?" takang tanong ni Mico. "Bakit anong meron sa mukha ko?" Napa-conscious tuloy si Mico sa mukha. Maayos naman siya bago nilisan ang salamin. Sigurado naman niya na maayos ang pagkakalagay niya ng bahagya ng baby powder sa kanyang mukha.

"Nakasimangot ka."

Napansin pala iyon ni Ivan. Ang alam ni Mico pilit nga niya iyon tinatago pero hindi pala naka-lusot kay Ivan. Napa-yuko siya ng marinig iyon.

"Wala ah. Akala mo lang yun."

"Naiinis ka siguro dahil pinabuhat sa ito ni tita Laila?" ang naisip ni Ivan. Ang tinutukoy ang dala-dalang ulam na nasa tupperware.

"Hindi noh! Bakit naman?"

"Ayaw mong mabigatan."

"Kaya kong dalhin iyan. HIndi ako nabibigatan."

"Ows."

Dahil doon wala sa loob na nahampas ni Mico ng marahan si Ivan sa balikat. Hindi naman nagalit ang huli. Ngumiti pa nga si Ivan.

"Mico, Ivan nasaan na kayo?" sigaw ni Laila.

Saka lang nalaman ng dalawa na kailangan pala nilang sumunod sa mga nauna sa hapag-kainan.

"Ikaw kasi eh. Akin na nga iyan." si Mico at tatangkaing kunin ang bitbit ni Ivan.

"Huwag na. Ako na."

Gusto pa sanang tumanggi ni Mico sa mungkahi ni Ivan ngunit nagpatinaod na lang siya sa gusto nito. Nauna na siyang naglakad.

"Oh, sabi ko ikaw na ang magdala ng dala ni Ivan." hindi namang galit si Laila.

Sasagot sana si Mico nang unahan siya ni Ivan.

"Hindi na po tita. Ako po ang may gustong ideretso na dito." si Ivan.

"O sige maupo na kayo." si Laila.

Sa may dulo tahimik lang na nagmamasid ang naka-upo nang si Dino. "Ivan, dito ka na maupo sa tabi ko. Gusto kasi kitang maka-kwentuhan."

"Ay oo nga Dino mukhang magkakasundo kayo niyan ni Ivan ko." si Divina.

Napa-ngiti si Dino. bahagya namang napa-kunot ang noo ni Ivan nagtataka kung bakit iyon nasabi ng ina.

"Kasi si Ivan ko, ga-graduate na iyan sa architecture." pag-papatuloy ni Divina.

"Sabi na nga at magkakasundo nga kami nito ni Ivan." si Dino.

"Kung hindi mo kasi natatanong Ivan, si tito Dino mo ay sa architecture din ang field. Mahilig makipagkuwentuhan sa mga kagaya niya." si Laila na ang nagbigay impormasyon.

"Ah kaya pala, tita." natutuwang sagot ni Ivan. "E di kung ganoon po eh, pwede akong magtanong sa inyo tito Dino kasi graduating na po ako eh."

"Oo naman Ivan. Matutulungan din kita pag-graduate mo." si Dino.

"Talaga po? Ma, may trabaho agad ako pagkadraduate."

Si Laila uli ang nagsalita. "hindi lang iyon Ivan. Magandang kumpanya pa ang maari mong pasukan sa Makati kung saan nagtatrabaho ngayon ang tito Dino mo. Sigurado kahit baguhan ka pa lang makakapasok ka doo dahil bossy na iyang tito mo." sabay tawa.

"Wow." tanging nasabi ni Ivan sa katuwaan.

"Hindi naman." si Dino na natatawa sa reaksyon ni Ivan.

"Pero sigurado po iyon ha?"

"Oo naman Ivan. Sisiguraduhin ko yon. Basta ipapakita mo lang na gusto mo talaga ang ginagawa mo."

"Yes."

Halata ng lahat na sa una pa lang na pagkikita ay magkasundo na sina Ivan at si Dino. Ngunit sa kabilang banda hindi na yata maitago ni Mico ang pagngitngit ng kalooban.

"Sigurado na talaga iyon na magkakasundo kayo." si Mico.

Nagseselos si Mico dahil never niyang  naramdaman na ganoon ang pagtanggap sa kanya ng ama kaya ganoon nalang ang nararamdaman ni Mico.

Sa mga oras na iyon ang kasiyahan ni Ivan at ng ama ang tanging naririnig niya. Nasasakitan ang tenga niya kapag natutuwa si Ivan sa naririnig mula sa kanyang ama. Habang pasulyap-sulyap naman siyang napapatingin sa kanyang amang masaya sa kausap.

"Palibhasa hindi achitecture ang kinuha ko noon. Kaya ganoon na lang pagkadismaya ninyo sa akin." ramdam na ni Mico na nangangati ang gilid ng kanyang mga mata. Pero pinipilit niyang itago iyon sa pangiti-ngiti. Ayaw naman niyang gumawa ng eksena. Una, nakakahiya kung bigla na lang siyang aatungal sa gitna ng hapag-kainan. Pangalawa, ayaw niyang masira ang gabi. Ang naririnig naman niyang masakit sa kalooban niya ay karapatan naman ni Ivan at ng ama niya iyon.

Hindi niya lang kayang tanggaping kay Ivan makukuha, ang hindi makita sa kanya ng ama.

"Sige, papadalhan kita na mga plano na maari mong pagkunan ng ideya." si Dino."

"Talaga namang angat na ako sa pasukan nito." masayang pahayag ni Ivan.

"Sige na kayo na ang mag-ama." sa loob-loob ni Mico.

"Mico, masyado ka namang tahimik diyan?" pansin ni Divina sa katabing si Mico."

"P-po? Nakikinig po kasi ako sa kanila kaya-"

Hindi kumbinsido si Divina sa sagot ni Mico pero hindi na rin siya umimik kung ano man ang nasa loob ni Mico.

"Kumain ka nito." sumandok si Divina ng ulam na dala nila at inilagay sa plato ni Mico.

"Salamat tita." si Mico.

"Huwag kang mag-alala." bulong ni Divina kay Mico.

"T-tita? Ano po ang i-ibig ninyong sabihin?"

Natawa si Divina. "Gagawan kita bukas ng chocolate cake. Alam ko na-mimis mo na iyon."

"A-ah opo." sang-ayon na lang ni Mico.

Pero ang totoo may nabuo na sa isip ni Divina kung ganoon na lang pagiging malungkot ni Mico. Lihim na lang siyang napa-buntong hininga para kay Mico.

Tumagal pa ang usapan. Si Ivan at Dino ang madalas na nag-uusap tungkol sa larangan na tinatahak nila. Minsan hindi na nila namamalayang silang dalawa na lang ang nag-uusap habang ang dlawang magkumare ay may sarili nang topic. Minsan lang si Mico makisali sa usapan ang ina at tita Divina niya. Kahit nakaka-relate naman siya sa napg-uusapan ng dalawa hindi pa rin niyang maiwasang ma-bore sa pinag-uusapan. Dahi ang atensyon niya ay laging nakukuha ng dalawang nagtatawanan, nagkakasiyahan sa pinag-uusapan.

Nasa living room na sila nagtuloy pagkatapos kumain.

"Swerte mo naman Ivan. Magkasundong-magkasundo kayo ni Dad. Ako nga matagal ko nang inasam na maging ganyan kami ni Dad. Kahit minsan lang." Gusto niyang lumuha ngunit pinipigilan niya. Para lang hindi matuloy ang pagluha ay sinandal niya ang ulo sa uluhan ng sofa.

"Bakit Mico? Masakit ba ang ulo mo?" tanong ni Divina.

"Ah h-" hindi naituloy ni Mico ang isasagot sana nang muling magsalita si Divina.

"Sige na magpahinga ka na. Okey lang kami dito. Huwag mo na kaming hintayin pang umuwi. Baka lalo pang sumakit ang ulo mo."

Napatitig naman si Mico kay Divina. Gusto niya ang mungkahi ni tita Divina niya pero hindi naman totoong masakit ang ulo niya.

"Sige na. Alam ko." pinipilit na ni Divina si Mico.

"Sige na Mico. Kami na bahal ni Saneng mamaya." sang-ayon ng ina.

Wala na siyang nagawa kundi sumunod. "Sige po aakyat na po ako." paalam niya.

Sa pagtayo ni Mico hindi niya alam na lihim na bumuntong hininga para sa kanya ang tita Divina niya. Dumiretso siya sa harapan kung saan naroon ang ama at si Ivan na solong nag-uusap.

"D-dad, aakyat na po ako. Bigal po kasing sumakit ang ulo ko." paalam niya sa ama pero walang reaksyon ang ama. Bahagya lang napatigil sa pagsasalita nang magsalita si Mico. Pinilit ni Mico maitago ang pagkapahiya sa hindi pagsagot ng ama sa kanya. "Mmm Ivan pasensiya na ha. Hindi ko kayo maihahatid ni Tita Divina."

"Sige lang Mico. Okey lang yon at magpahinga ka na." at ngiti ang huling tinuran ni Ivan para kay Mico.

Dahil sa ngiting iyon pasamantalang nawala ang pagkapahiya niya kanina. Pagkatapos noon ay dumiretso na si Mico sa kanyang kwarto.

HIndi lingid kay Ivan ang hindi pagpansin ni Tito Dino kay Mico sa paalam ng huli. Nasa isip niya si Mico nang sandaling iyon at hindi namamalayang patuloy palang nagsasalita sa kanya si Dino.

"Gusto mo ba iyon? Ano?" si Dino.

"A-y opo. siyempre naman." sang-ayon na lang niya kahit hindi niya sigurado ang ibig sabihin nito. Ibinalik na lang niya ang atensyon sa pakikinig.
----

Hindi pa nakakapasok si Mico sa loob ng kwarto, hindi na niya napigilan ang lumuha. Masakit talaga sa kalooban niya ang makitang naka-ngiti at humahalakhak ang ama niya dahil sa ibang tao. Masakit din sa kanya kahit sa harapan ng iba lantarang ipinapakita ng ama niya na hindi siya gusto nito.

Pagkatapos maisara ang pinto, ibinagsak niya ang katawan sa kanyang kama at duon sinubsob ang sarili sa pag-iyak.
-----

"Ivan."

"Ma, bakit po?" tanong ni Ivan habang nagsasara ng gate nila nang maka-uwi.

"Kasi, parang alam ko na kung bakit malungkot si Mico. Kung bakit siya ganoon ka-tamlay. Alam mo na."

"Sa totoo lang po Ma, kanina, hindi man lang siya pinansin ni tito Dino."

"Paanong hindi pinansin?"

"Nagpaalam kasi si Mico kanina dahil bigla daw sumakit ang ulo niya. Eh, si tito Dino pa nga ang unang sinabihan pero hindi man lang kumibo."

"Baka hindi lang narinig. Kasi nakikita ko kayong walang awat sa kwentuhan eh."

"Sana nga Ma, pero tingin ko napa-hiya doon si Mico. Kaya noong sa akin na siya nagsabi sumagot agad ako para hindi naman siya lalong mapahiya."

Tumango-tango na lang si Divina sa sinabi ng anak.

"Ma. Tingin ko, tingin ko lang ah. Hindi magkasundo ang mag-ama."

Napa-buntong hininga muna si Divina bago sumagot. "Yun nga rin ang naisip ko eh. Sa totoo lang ak ang nagsabi kay Mico na umakyat na dahil nararamdaman ko na hindi na maganda ang mood niya. Pinilit ko na nga lang si Mico. Simula nang dumating si Dino eh biglang tumamlay si Mico. Hindi naman siya ganoon di ba?"

"Opo Ma."

"Nahihiya nga lang akong magtanong kay Laila kung bakit eh."

"Sige  Ma, pasok na tayo malamig ngayon ang simoy ng hangin."

Sumunod na si Divina sa anak sa pagpasok.
-----

"Good morning tito Dino." bati ni Ivan.

Nakita kasi ni Ivan si tito Dino niya na nagkakape at habang nagbabas ang dyaryo sa loob ng bakuran. Kaya naman agad agad siyanng pumunta roon.

"Magandang umaga naman din sayo Ivan." ganting bati ni Dino.

"Nakita ko po kasi kayo na naandito kaya pumunta ako."

"Tama lang yon. Gusto ko nga ng kausap. Sige upo ka dito"

"Si Mico po?" tanong ni Ivan nang maka-upo.

"Alam may gusto akong ipagawa sa iyo eh." sagot ni Dino na malayo sa tanong ni Ivan.

""A-ah ganoon po ba?" nahalata ni Ivan na iwas ito na pag-usapan si Mico. "Sige po. Ano po ba iyon?"

Bumuntong-hininga muna si Dino. "Matagal mo na bang kaibigan si Mico?"

"S-si Mico po?" hindi niya inaasahan na magtatanong ito tungkol kay Mico. "Itong bakasyon po nila dito, ngayon lang po uli kami nagkita. Kung tutuusin kailan lang po. Malaki po kasi ang pinagbago niya. Kaya-"

Nakatitig si Dino kay Ivan. "Ivan-"

"Po?" naasiwa si Ivan sa tanong.

Monday, December 20, 2010

WHEREVER YOU ARE- Unique featuring Charice

Another international artist to conquer internationl music scene, UNIQUE ZAYAS his name. This is his first single to come out on 22 December 2010. He featured in this recording our very own CHARICE. Hope you will like this too. I'm just supporting Charice and promoting whatever she does.

Goodluck for both of them.



Song: Wherever You Are
Artist/Band: Unique Zayas ft. Charice

Lyrics: Written by Claude Kelly
[Chorus: Unique & Charice]
So I'll be with you like a shadow
'Cause you're the one I want, I really really want
Really 'cause I want you that close
'Cause you're the one that's on my mind
I'll be right behind holding you just fine
Oh ooh oh, oh ooh oh
You won't be lonely tonight

No matter the time or the distance apart
I'll be with you, just close your eyes
No matter the time or the distance apart
I'll be with you, wherever you are

[Verse 1: Unique]
Whenever I'm on the road
Baby don't think I forgot about you
Gotta leave, Gotta run this show
Wish I could pause time
A million things are going on
But I know where I belong
And that's with you

[Verse 2: Charice]
Boy I know you have to go
And everything within me is gonna miss ya
I'll be here waiting for your call
Before I close my eyes
Is this love or am I dreamin'?
Am I up or am I sleepin'?
Yes, I might be delusional
'Cause it feels so unusual

[Hook]
I don't want this feeling to end with you baby
I don't wanna lose this tonight

[Chorus: Unique & Charice]
So I'll be with you like a shadow
'Cause you're the one I want, I really really want
Really 'cause I want you that close
'Cause you're the one that's on my mind
I'll be right behind holding you just fine
Oh ooh oh, oh ooh oh
You won't be lonely tonight

[Verse 3: Unique]
If ever you should feel alone
Baby call my name and I'll be right there
Through the cold and the darkest storms
I'll be right on time
A million things are going on
But I know where I belong
And that's with you

[Verse 4: Charice]
Even though we're miles apart
I'mma hold it down just like a soldier
'Cause I'm yours and you stole my heart
Love you got to keep
Is this love or am I dreamin'?
Am I up or am I sleepin'?
Yes, I might be delusional
'Cause it feels so unusual

[Hook]
I don't want this feeling to end with you baby
I don't wanna lose this tonight

[Chorus: Unique & Charice]
So I'll be with you like a shadow
'Cause you're the one I want, I really really want
Really 'cause I want you that close
'Cause you're the one that's on my mind
I'll be right behind holding you just fine
Oh ooh oh, oh ooh oh
You won't be lonely tonight

[Bridge: Unique & Charice]
Every little step you take
I'll be with you like a shadow
Every little move you make
I'll be with you like a shadow
Even when my hands can't touch you
I can feel your love
If you feel you're missing me tonight
All you have to do is close your eyes

[Chorus: Unique & Charice]
So I'll be with you like a shadow
'Cause you're the one I want, I really really want
Really 'cause I want you that close
'Cause you're the one that's on my mind
I'll be right behind holding you just fine
Oh ooh oh, oh ooh oh
You won't be lonely tonight

No matter the time or the distance apart
I'll be with you, just close your eyes
No matter the time or the distance apart
I'll be with you, wherever you are

Sunday, December 19, 2010

Behind the Story: IVAN (My Love. My Hero)

Sa totoo lang, "This Guy's In Love With You Pare" ang dapat na title ng IVAN (My Love, My Hero). Kung mapapansin ninyo may inserted lyrics ng awiting ito ang unang chapter ng kwentong ito. Nang marinig ko sa radio ang awiting "Walang Iba" ng Ezra Band na finalist daw ng P[ilipinas Got Talent Season 1 (hindi ko kasi napanood) saka nagbago ang idea ko sa kwento at ginawa kong theme song. Gayunpaman, ang "This Guys..." ay nananatiling pinagkukunan ko pa rin ng inspirasyon.



(this guy's in love with you pare... ano? )
One look and then yun iba na
Malagkit dumikit ang tingin ng mata
One smile, iba na ang ibig sabihin
Di na friends, ang tingin nya sa akin

Everyday parating we're together
Every week, palaging may sleepover
Ang tawag nya sa mommy ko ay tita
Bakit ba, di ko non nakita

Bridge
Until out of the blue,
I'm feeling so true
Bigla nalang sinabi sa akin that

Chorus
This guy's in love with you pare,
This guy's in love with you pare
This guy's in love with you pare
Bading na bading sayo...

Di na ako makasagot ng telepono
Palagi nyang kinakausap ang parents ko
Kulang daw sa tulog at di na makakain
Bakit ba? di pa non inamin

Repeat bridge and chorus

Everyday daw ay rainy day ang monday
'coz 'di na ko maaya to come out and play
Tinataguan na nga, palaging late o absent
Ang sabi parin
"I'll always have a friend that you can depend"
Oohh...
Di kailangan na mag-oonn...
Parang talong at bagoooong...

This guy's in love with you pare
This guy's in love with you pare
This guy's in love with you pare
Bading na bading
Converted parin
Na nakikipag-fling sayo...
Repeat chorus with...
Oh no! my bestfriend's gay
It's the same old friend I had yesterday
And he's happy... and gay... yeah... yeah...
Na na na nananana na