Minabuti na ni Marco na ihinto ang sasakyan. Nasa bayan na sila at malayo sa kadiliman kung saan dapat nila papatayin si Jessica. Nagtataka si Jessica kung bakit ginawa iyon ni Marco.
"Dito na lang tayo." salita ni Marco paharap kay Jessica. "Baba na."
"B-bakit?" humahagulgol at sisinok-sinok si Jessica.
"Hindi natin pwedeng dalhin ang sasakyang ito."
Tumango-tango lang si Jessica bilang pagsang-ayon. Naka-hinga naman ng maluwag si Marco dahil madaling maunawaan ni Jessica ang ibig niyang sabihin. Hindi na niya kailangang magpaliwanag ng mabuti.
Bumaba sila sa sasakyan at nilisan ang lugar na iyon.
-----
"Hindi pumasok si Jessica." hindi intensyon nasabi ni Jesse nang kalahating minuto na ang nakakalipas nang magsimula ang trabaho niya. "Baka nasa ibang linya?" Tinutukoy niya na baka naiba lang ng counter at hindi siya kaya nilingon niya ang ibang counter. Pero walang Jessica siyang nakita. "Wala talaga. Hindi talaga pumasok."
"Jesse, may sinasabi ka?" tanong ng babaing pumalit pasamantala kay Jessica bilang casheir.
"W-wala." ngumiti si Jesse nang pagkaluwang-luwang.
"Bilis-bilis, natatambakan ka na." bulong ng babae.
Nawawala pala sa ginagawa si Jesse at hindi niya napapansin kaka-isip kay Jessica ang ginagawa. Ngayon napansin nga niyang marami na ang mga items na hindi pa niya naibabalot.
Napa-ngiti siya ng pilit. "Oo nga, sabi ko nga." Saka siya nagmadali.
-----
Hindi na nakatulog si Juanita simula kagabi nang hindi niya makita si Jessica ang kanyang anak. Saglit siyang umuwi para magpalit ng damit at muling lumabas para hanapin ang nawawalang anak. Pilit nilalaban ni Juanita ang sinasabi ng kanyang utak na may masamang nangyari kay Jessica. Ngayon lang kasi nangyari ang mawala si Jessica nang hindi nagpapaalam kaya naman lubos ang kanyang pag-aalala. Naninikip ang dibdib niya.
Habang naglalakad muling naalala ni Juanita ang nakaraan...
"Saan niyo ako dadalhin?" nagpupumuiglas si Juanita nang bigla siyang hawakan ng tatlong aramadong lalaki at isa pang nakamatyag lang sa kanila na may hawak na baril. Nahihintakutan si Juanita lalo pa't kabuwanan na niya. Ayaw niyang mapano ang nasa kanyang sinapupunan.
Hindi sumasagot ang mga lalaki pero patuloy ang paghatak sa kanya hanggang sa maisakay siya sa owner type jeep na sasakyan ng mga ito.
"Anong balak niyo sa akin? Maawa naman kayo, manganganak na ako. Ano ba ang kailangan niyo sa akin?" hagulgol ni Juanita habang umaandar ang sasakyan.
Isang lalaki ang hindi naka-tiis sa kaingayan niya. "Hahampasin kita ng hawak kong baril kapag hindi ka tumigil sa kakasigaw mo."
Natakot si Juanita sa sinabi ng lalaking kaharap na may hawak na mahabang baril. Kaya nagkasya na lang siya sa pag-iyak.
Dinala si Juanita sa isang bahay na alam niyang mahihirapan siyang makatakas. Sa isang kwarto siya nagtigil. Maganda, malinis pero alam niyang iyon ang magiging tahanan niya hanggang sa mailabas niya ang dinadala sa sinapupunan. Sa bintana nakikita niya ang mga armadong lalaki na maya't maya kung magpabalik-balik sa pagbabantay. Wala siyang magawa.
Pero alam na niya kung sino ang nagpadukot sa kanya kaya naman labis na lang ang kanyang poot nang malamang si Ramon ang may kinalaman doon. Maliban doon, hindi na niya alam kung ano pa ang layunin ni Ramon kung bakit siya pinadukot. Pero nasisigurado lang niyang dahil iyon sa kanyang pagbubuntis.
Isang doktor na nagpakilalang Dr. Arman Sto. Domingo ang noon pa man ay nagchecheck na ng kanyang pagbubuntis simula nang ikulong siya doon. Naging mabait ito sa kanya. Pero tikom ang bibig sa tuwing magtatanong siya sa plano ni Ramon.
"Wala talaga akong alam, Juanita. Kung meron man, hindi ko magagawang sabihin sayo." malungkot na pahayag ng doktor.
"Sige, iginagalang ko ang pananahimik mo. Tama, ginagawa mo lang ang tungkulin mo. Pangalawa, hindi mo naman ako sinasaktan. Ito pa nga at tinutulungan mo akong maging maayos ang nalalapit kong panganganak."
Sumilay ang lungkot sa mukha ng doktor. "Maraming salamat."
Pero wala pa ang isang araw nang biglang mapa-bago ni Juanita ang isip ni Arman. Ito na ang tawag ni Juanita kalaunan sa gusto na ring mangyari ni Arman. Hindi na niya maalala ng mabuti kung paano siya nailabas ni Arman sa kwartong iyon isang gabi ng pagtakas. Nadaanan nila ang mga bantay na mga tulog sa isang lamesa na halatang nag-inuman.
"Anong ginawa mo?" tanong ni Juanita nang nasa harap na sila ng kotse ni Arman.
"Sumakay ka na, bago ka magtanong. Bilisan mo, baka may magising." kabadong si Arman.
Sinunod ni Juanita si Arman. Tulad ni Arman pinaghalong kaba at takot ang kanyang nararamdaman. At tila pang may nararamdaman siyang pagkirot sa kanyang pwerta. "Parang sumasakit ang..."
Napa-tingin si Arman kay Juanita. "Manganganak ka na yata. Kailangan nating makalayo muna rito. Tiis muna. Bibilisan ko ang pagmamaneho."
"Nakakaramdam pa lang naman ako. Malayo pa naman siguro."
"Huwag kang mag-alala. Magiging maayos ang panganganak mo."
Malayo-layo na rin ang natahak na daan nila Arman nang magreklamo na ng lubusan si Juanita sa sobrang sakit.
"Hindi ko na kaya Arman. Sobrang sakit na." Butil-butil ang pawis ni Juanita.
Minabuti ni Arman na itigil na ang sasakyan at kinuha ang gamit sa likuran ng kanyang upuan.
"Arman..." iyak ni Juanita. "Hindi ko na talaga kaya..."
"Oo ito na." binaba ni Arman ang sandalan ng upuan ni Juanita para makahiga ito ng maayos. Kahit masikip, pinagsikapan ni Arman na magawa niya ng maayos at may pagmamahal ang pagpapaanak kay Juanita.
Hindi na alam ni Juanita ang mga sumunod pang mga sandali. Nawalan na siya ng ulirat pagkatapos noon.
-----
"Jesse."
Agad napalingon si Jesse sa pinagmulan ng tawag na iyon. Kahit hindi naman siya lumingon, alam na niya kung sino iyon. "Jonas." naka-ngiti niyang sambit ng pangalan.
"Ihahatid na kita."
"Sige." Kumunot ang noo ni Jesse nang sa sakayan ng jeep sila pumunta. "Teka, hindi mo ba dala ang kotse mo?"
"Oo."
"Kaya naman pala." natawa si Jesse.
"Bakit?" nakangiting tanong ni Jonas.
"Akala ko lang na ihahatid mo ako gamit ang sasakyan mo."
"Ah... hindi ko dala. Mmm hindi ko talaga dinala."
"Ah..." saka napansin ang papalapit nang jeep. "Ayan na, sakay na tayo."
"Sige."
-----
"Hinahanap ko si Jessica." luhaang panimula ni Juanita sa isang babaeng alam niyang nagtatrabaho din sa supermarket na nasa harap niya ngayon. Ka-trabaho ni Jessica ang tinatanong niya. "Kagabi pa kasi hindi umuuwi."
"Po?" gulat at pag-alala ang reaksyon ni Sandra ang ka-trabaho ni Jessica. "H-hindi nga po siya pumasok ngayon eh."
"Hindi pa kasi siya umuuwi, simula kagabi. Hindi niya gawain na hindi umuwi ng hindi nagpapaalam. Kahapon pa ako naghahanap pero walang makapag-sabi kung nasaan siya. B-baka, nagtanan?"
"Nagtanan?" ulit ni Sandra.
"Baka may boyfriend na siya dito... wala naman akong maisip na ibang dahilan kung bakit hindi siya umuuwi."
Saglit na nag-isip si Sandra. "Boyfreind? Parang wala po siyang boyfriend dito. Si Jesse? Mukhang hindi naman niya boyfriend yun. Saka kung sila man, pumasok si Jesse, kaya imposiblena yun ang dahilan."
"Eh nasaan ngayon ang anak ko. Alalang-alala na ako. Dyan pa ba yung sinasabi mong Jesse? Gusto ko sana siyang maka-usap baka alam niya kung nasaan ang anak ko."
"Ay, naku po. Kakasakay lang ng jeep. May kasama ngang lalaki eh."
"Ganun ba?" Hindi napigilan ni Juanita ang mapahagulgol na nakatawag pansin sa mga nasa paligid na mga tao. "Sino pa ba ang kilala mong lagi niyang kausap, baka may alam sila kung nasaan ang anak ko. Pakiusap. Hindi ko na kaya ang mag-isip. Ayokong isiping may nangyaring masama sa kanya."
"Ah.. aling a-ano po... sa tingin ko po wala na pong ibang ka-close si Jessica maliban kay Jesse. Siya lang ang nakikita kong laging kausap ni Jessica." Gusto niyang aluin ang ginang perohindi niya alam kung paano.
"Paano ba? Pangalawang gabi na niya itong hindi umuuwi. Mamatay na ako sa pagaalala."
"Pasensiya na po. Wala po akong alam kung paano ko kayo matutulungan. Hindi naman kasi kami close ni Jessica."
"Alam mo ba ang bahay nung Jesse? Kahit iyon na lang."
"Ay hindi rin po. Sorry po talaga." malungkot nitong sagot.
Parang nawalan na ng pag-asa si Juanita. Pagkatapos tumango-tango ay tumalikod na siya sa babaing pinagtanungan niya. Masikip ang dibdib niyang nilisan ang lugar na iyon.
-----
"Alam mo ba kung bakit hindi ako nagdala ng sasakyan?" tanong ni Jonas nang makababa sila sa kanto nila Jesse.
Napa-kunot noong napatingin si Jesse kay Jonas. "Bakit? Sira ba?"
Natawa si Jonas. "Hindi yun sira. Alam mo na, ayokong iwanan ang sasakyan ko dito sa kanto niyo."
"Tama. Buti alam mo ang gagawin mo." naka-ngiting sagot ni Jesse.
"Pero maliban doon, may iba pang dahilan."
"Ha?" napalingon uli si Jesse kay Jonas.
"Hindi ko kasi pwedeng iwanan ng magdamag dito."
Nanlaki ang mga mata ni Jesse. Na-get niya ang ibig sabihin ni Jonas. "So, sa bahay ka na naman matutulog, ha..."
"Oo. Ayaw mo?"
"O bilis na, para makapag-saing na ako. Wala tayong ulam kaya daan tayo sa lutong ulam. Ok?" masaya at excited na yaya ni Jesse.
Natawa si Jonas habang kinikilig. "Ok po."
-----
Nanonood si Ramon ng balita sa isang news cable channel. Agad nakuha ang buong atensyon niya nang ibalita ng babaing news anchor ang isang lalaking patay sa pagkakabaril sa ulo. Nagtangis ang mga bagang niya at halata ang galit nang iflash sa screen ang mukha ng lalaking nabaril sa ulo.
Kilala niya ang lalaki, ang kanyang tauhan. Naihagis niya ang remote control sa harapan ng t.v. Buti na lang at hindi mismo sa screen ng tv tumama kundi sa gilid lang nito.
"Dad?" takang tanong ni Justin kakapasok lang galing sa opisina.
Agad napa-lingon si Ramon. "Wala."
"Pero hinagis ninyo ang remote control ng t.v. Ibig sabihin, may ikinagagalit kayo. Pinapaalala ko lang Dad ang presyon ng dugo."
"Sabi ko nga wala. Ok lang ako. Umakyat ka na at mag-asikaso ng sarili mo. Iwan mo ako dito."
"Sige Dad."
Pigil ang sobrang galit na nararamdaman ni Ramon. Ayaw niya lang ipakita sa anak.
"Nasaan si Omar?" nagtatangis ang mga bagang niya. "Anong nangyari sa pinagagawa ko?" pagkatapos noon ay sunod-sunod na pagmumura ang sinambit ni Ramon.
Nakaramdam si Ramon ng paninikip ng dibdib.
-----
"Subuan mo ako." sabi ni Jonas kay Jesse nang nasa harap na sila ng lamesa at nagsisimulang kumain.
Natawa si Jesse. "May kamay ka, huwag maging tamad. Hindi ka na bata."
"Masakit kamay ko. Hindi ko maigalaw."
"Asus, kailan pa? Kanina kung makahawak sa kamay ko ang higpit-higpit."
Natawa si Jonas. "Minsan lang maging sweet, ayaw pa."
"Ah ganun ah?" natatawang sumandok ng kanin at ulam si Jesse sa plato. "O nganga."
"Ayoko nga."
"Ay, akala ko ba gusto mo akong maging sweet?"
"Mmm mukhang sasaktan mo ako eh." sabay tawa si Jonas.
"Nahalata mo pala." nakisabay ng tawa si Jesse. "Hindi na. Susubuan na kita ng may lambing dali."
"Sige." ngumanga si Jonas.
Ipinasok nga ni Jesse ang kutsara sa bibig ni Jonas. Ma-ingat.
"Mmm... sarap naman."
Natawa si Jesse sa reaksyon ni Jonas habang nginunguya ang pagkain. "Sarap ba? Kapit bahay ang nagluto niyan."
"Lalong sumarap dahil sa nanggaling sayo."
"Weh."
"Ikaw naman ang susunbuan ko." alok ni Jonas.
"Ako naman?"
"Oo."
"Ok." Saka ngumanga si Jesse. Tulad ng ginawa niya kanina. Maingat ding isinubo ni Jonas ang kutsara sa bibig niya. "Oo nga sarap nga." reaksyon niya.
"Ng luto ng kapit bahay." sabay tawa ni Jonas.
"Gaya-gaya."
-----
Patawid si Juanita sa kalsada, hindi niya napansin ang paparating na sasakyan dahil sa kawalan sa sarili kaka-isip sa nawawalang anak. Isang nakakabinging busina ang nakapagpagising sa kanya sa kawalan. Buti na lang at nakapreno agad ang nagmamaneho ng sasakyan. Isang dangkal na lang ang pagitan at mabubungo na siya.
Tulala si Juanita. Nanlalaki ang mga mata niya sa takot, kaba at pag-iisip na muntikan na siya sa katapusan. At para bang tumigil ang pag-ikot ng mundo. Hindi siya makagalaw.
"Ano ba?" sigaw ng lalaki nang dumungaw sa bintana. "Hindi ka pa ba aalis dyan? Magpapakamatay ka ba?"
Saka lang si Juanita natauhan at bumalik sa pinanggalingan. "Paumanhin." hingi niya ng tawad nang maka-alis sa harapan ng sasakyan.
Napa-kunot noo ang lalaki at mataman niyang tiningnan sa kadiliman ang babaeng muntikan na niyang mabangga. Parang pamilyar sa kanya ang babae. "J-juanita, ikaw ba yan?" Na-uutal niyang tawag nang mamukhaan ang babae.
Napa-angat ang mukha ni Juanita nang marinig niya ang kanyang pangalan nang sambitin ng lalaking muntikan nang maka-bangga sa kanya. Nagtataka siya sa kung bakit alam nito ang kanyang pangalan. Luhaang kinilala niya ang lalaking naka-dungaw sa bintana ang kotse nito.
"A-arman? Ikaw ba yan?" Tila kay bilis ng sandaling ma-suri ni Juanita ang mukha nito. "P-parang hindi ka tumanda Arman. Nananatili pa rin ang gandang lalaki mo kahit maraming taon na ang nakakalipas simula nang magkahiwalay tayo."
"Oo ako nga. At ikaw si Juanita?"
Tango ang isinagot kaagad ni Juanita.
-----
"M-may sinabi ba sayo si Marco?" tanong ni Jonas kay Jesse habang naka-upo sa gilid ng papag habang nag-aayos ng higaan si Jesse.
"Tungkol saan?" kunot-noong tanong ni Jesse. "Saka, hindi naman yata siya umuwi kaninang madaling-araw. Hindi pa kami nakakapag-usap. Bakit?"
"W-wala naman." saka ngumit si Jonas kay Jesse.
Hindi na, nagtanong pa si Jesse tungkol doon. Sa halip yayain na si Jonas na humiga. "Higa na."
"Sige."
Halos sabay silang mahiga. Halata sa dalawa ang excitement sa pagtatabing muli sa isang higaan. Agad na yumakap si Jonas kay Jesse at patanday niyang ipinatong ang isang binti sa binti nito.
"Ang bigat mo." reklamo ni Jesse. "Ako na lang kaya ang yayakap sayo?"
"Ayoko."
"Bakit?"
"Gusto ako naman. Nung nakaraan ikaw, kaya ako ngayon." sabay tawa.
"Parang ang babaw ng dahilan mo." natatawa ring si Jesse.
"Eh iyon naman talaga eh."
"Ok. Sana lang makatulog ako sa bigat mo."
"Mmm eh kung hindi kita patulugin?"
Natigilan si Jesse. Alam niya ang ibig sabihin ni Jonas. Biglang pumasok sa isipan niya na posible nga pala sa isang magkarelasyon ang saling "sex". "Pero paano?" tanong ng isip niya. Pwede ba siyang tumanggi? O gusto ba talaga niyang tumanggi. Ang nararamdaman niya ngayon ay pagsang-ayon, gaya ng pagtibok ng kanyang puso. "Pero papaano nga ba?"
"Natahimik ka?" tanong ni Jonas.
"W-wala." pinilit na ngumiti si Jesse kasabay ng pag-alis ng iniisip. "OK payag na ako."
"Na hindi kita patutulugin?"
"Tange, payag na akong ikaw mandagan ngayon." sabay tawa si Jesse. "Paanong hindi papatulugin? Kukuwentuhan mo ako?" maang-maangan niya.
Natawa si Jonas. "Magkukwento? Ano naman ang ikukwento ko?"
"Buhay mo. Oops... balik na naman tayo. Hindi mo pa sa akin sinasabi kung saan ka nagtatrabaho."
Si Jonas naman ang natahimik.
"Mm ikaw naman ang natahimik?" tanong ni Jesse.
"Paano kung sa bahay ko na lang ikaw tumira." nakita ni Jonas ang panlalaki ng mata ni Jesse sa suhestyon niya. "Doon mo na malalaman kung sino ako. At kung anong meron ako."
"Nakakatakot ka naman magsalita. Masyado kang siryoso."
Natawa si Jonas. "Hindi naman. Pero totoo. Gusto ko sa bahay ko na lang ikaw tumira."
"Ano ka ba? Paano na si Marco?"
"Sinabi ko na sa kanya."
"Ano? Bakit parang hindi ko alam?"
"Siya talaga muna ang kinausap ko, Jesse."
"P-pero... Ano ang sabi niya?"
"Ok lang daw sa kanya."
Natahimik muna si Jesse bago muling nagsalita. "Baka magalit ang magulang mo? Alalahanin mo, lalaki ako."
Ngumiti si Jonas. "Walang magagalit."
"Baka kung anong isipin nila sayo."
"Pakialam ko."
"Hindi naman tayo mag-asawa para sa inyo ako tumira."
"Kapag binuksan mo ang gate ng bahay ko sa pagtira mo doon, magiging asawa na rin kita."
"Ayos ah." natatawang si Jesse. "At may gate pala ang bahay niyo. Nagsisimula na akong mag-imagine."
"Sabihin mo lang ang pagpayag mo Jesse. Malalaman mo rin ang lahat, pangako."
Napa-tigil si Jesse sa pag-tawa at pagngiti. "P-parang natatakot ako, Jonas. Hindi pa ako handa. Ang bilis."
"Kasama mo naman ako Jesse. Ako rin naman eh. Sabay natin matututunan ang lahat ng bago sa atin, sa iisang bubong."
"Sigurado ka ba talaga sa sinasabi mo?"
"Oo, dahil mahal kita. Dalangin ko na ikaw na ang makasama ko habang nabubuhay ako, Jesse."
Namungay ang mga mata ni Jesse. Ang laki ng tama sa kanyang puso ang linyang iyon ni Jonas. "G-gusto ko rin, Jonas. Kaso... hayaan mo muna siguro akong makapag-isip."
Bumuntong-hininga si Jonas. "Sige."
Pagkatapos noon ay gumanti ng pagyakap si Jesse kay Jonas. Gusto niyang ipadama na mahal niya ang lalaki. Ngunit kailangan lang niyang humingi ng kahit kaunting oras para makapag-isip. Alam niyang hindi biro ang inaalok ni Jonas. Ang pagtira o paglipat na inaalok ni Jonas ay maaring wala namang anuman sa kanya pero ang ibig sabihin ng pagtira o paglipat sa bahay ni Jonas ang hindi pa niya mapagdesisyunan. Hindi pa siya handa sa relasyon sa iisang bubong.
-----
www.facebook.com/BGOLDtm
"Saan niyo ako dadalhin?" nagpupumuiglas si Juanita nang bigla siyang hawakan ng tatlong aramadong lalaki at isa pang nakamatyag lang sa kanila na may hawak na baril. Nahihintakutan si Juanita lalo pa't kabuwanan na niya. Ayaw niyang mapano ang nasa kanyang sinapupunan.
Hindi sumasagot ang mga lalaki pero patuloy ang paghatak sa kanya hanggang sa maisakay siya sa owner type jeep na sasakyan ng mga ito.
"Anong balak niyo sa akin? Maawa naman kayo, manganganak na ako. Ano ba ang kailangan niyo sa akin?" hagulgol ni Juanita habang umaandar ang sasakyan.
Isang lalaki ang hindi naka-tiis sa kaingayan niya. "Hahampasin kita ng hawak kong baril kapag hindi ka tumigil sa kakasigaw mo."
Natakot si Juanita sa sinabi ng lalaking kaharap na may hawak na mahabang baril. Kaya nagkasya na lang siya sa pag-iyak.
Dinala si Juanita sa isang bahay na alam niyang mahihirapan siyang makatakas. Sa isang kwarto siya nagtigil. Maganda, malinis pero alam niyang iyon ang magiging tahanan niya hanggang sa mailabas niya ang dinadala sa sinapupunan. Sa bintana nakikita niya ang mga armadong lalaki na maya't maya kung magpabalik-balik sa pagbabantay. Wala siyang magawa.
Pero alam na niya kung sino ang nagpadukot sa kanya kaya naman labis na lang ang kanyang poot nang malamang si Ramon ang may kinalaman doon. Maliban doon, hindi na niya alam kung ano pa ang layunin ni Ramon kung bakit siya pinadukot. Pero nasisigurado lang niyang dahil iyon sa kanyang pagbubuntis.
Isang doktor na nagpakilalang Dr. Arman Sto. Domingo ang noon pa man ay nagchecheck na ng kanyang pagbubuntis simula nang ikulong siya doon. Naging mabait ito sa kanya. Pero tikom ang bibig sa tuwing magtatanong siya sa plano ni Ramon.
"Wala talaga akong alam, Juanita. Kung meron man, hindi ko magagawang sabihin sayo." malungkot na pahayag ng doktor.
"Sige, iginagalang ko ang pananahimik mo. Tama, ginagawa mo lang ang tungkulin mo. Pangalawa, hindi mo naman ako sinasaktan. Ito pa nga at tinutulungan mo akong maging maayos ang nalalapit kong panganganak."
Sumilay ang lungkot sa mukha ng doktor. "Maraming salamat."
Pero wala pa ang isang araw nang biglang mapa-bago ni Juanita ang isip ni Arman. Ito na ang tawag ni Juanita kalaunan sa gusto na ring mangyari ni Arman. Hindi na niya maalala ng mabuti kung paano siya nailabas ni Arman sa kwartong iyon isang gabi ng pagtakas. Nadaanan nila ang mga bantay na mga tulog sa isang lamesa na halatang nag-inuman.
"Anong ginawa mo?" tanong ni Juanita nang nasa harap na sila ng kotse ni Arman.
"Sumakay ka na, bago ka magtanong. Bilisan mo, baka may magising." kabadong si Arman.
Sinunod ni Juanita si Arman. Tulad ni Arman pinaghalong kaba at takot ang kanyang nararamdaman. At tila pang may nararamdaman siyang pagkirot sa kanyang pwerta. "Parang sumasakit ang..."
Napa-tingin si Arman kay Juanita. "Manganganak ka na yata. Kailangan nating makalayo muna rito. Tiis muna. Bibilisan ko ang pagmamaneho."
"Nakakaramdam pa lang naman ako. Malayo pa naman siguro."
"Huwag kang mag-alala. Magiging maayos ang panganganak mo."
Malayo-layo na rin ang natahak na daan nila Arman nang magreklamo na ng lubusan si Juanita sa sobrang sakit.
"Hindi ko na kaya Arman. Sobrang sakit na." Butil-butil ang pawis ni Juanita.
Minabuti ni Arman na itigil na ang sasakyan at kinuha ang gamit sa likuran ng kanyang upuan.
"Arman..." iyak ni Juanita. "Hindi ko na talaga kaya..."
"Oo ito na." binaba ni Arman ang sandalan ng upuan ni Juanita para makahiga ito ng maayos. Kahit masikip, pinagsikapan ni Arman na magawa niya ng maayos at may pagmamahal ang pagpapaanak kay Juanita.
Hindi na alam ni Juanita ang mga sumunod pang mga sandali. Nawalan na siya ng ulirat pagkatapos noon.
-----
"Jesse."
Agad napalingon si Jesse sa pinagmulan ng tawag na iyon. Kahit hindi naman siya lumingon, alam na niya kung sino iyon. "Jonas." naka-ngiti niyang sambit ng pangalan.
"Ihahatid na kita."
"Sige." Kumunot ang noo ni Jesse nang sa sakayan ng jeep sila pumunta. "Teka, hindi mo ba dala ang kotse mo?"
"Oo."
"Kaya naman pala." natawa si Jesse.
"Bakit?" nakangiting tanong ni Jonas.
"Akala ko lang na ihahatid mo ako gamit ang sasakyan mo."
"Ah... hindi ko dala. Mmm hindi ko talaga dinala."
"Ah..." saka napansin ang papalapit nang jeep. "Ayan na, sakay na tayo."
"Sige."
-----
"Hinahanap ko si Jessica." luhaang panimula ni Juanita sa isang babaeng alam niyang nagtatrabaho din sa supermarket na nasa harap niya ngayon. Ka-trabaho ni Jessica ang tinatanong niya. "Kagabi pa kasi hindi umuuwi."
"Po?" gulat at pag-alala ang reaksyon ni Sandra ang ka-trabaho ni Jessica. "H-hindi nga po siya pumasok ngayon eh."
"Hindi pa kasi siya umuuwi, simula kagabi. Hindi niya gawain na hindi umuwi ng hindi nagpapaalam. Kahapon pa ako naghahanap pero walang makapag-sabi kung nasaan siya. B-baka, nagtanan?"
"Nagtanan?" ulit ni Sandra.
"Baka may boyfriend na siya dito... wala naman akong maisip na ibang dahilan kung bakit hindi siya umuuwi."
Saglit na nag-isip si Sandra. "Boyfreind? Parang wala po siyang boyfriend dito. Si Jesse? Mukhang hindi naman niya boyfriend yun. Saka kung sila man, pumasok si Jesse, kaya imposiblena yun ang dahilan."
"Eh nasaan ngayon ang anak ko. Alalang-alala na ako. Dyan pa ba yung sinasabi mong Jesse? Gusto ko sana siyang maka-usap baka alam niya kung nasaan ang anak ko."
"Ay, naku po. Kakasakay lang ng jeep. May kasama ngang lalaki eh."
"Ganun ba?" Hindi napigilan ni Juanita ang mapahagulgol na nakatawag pansin sa mga nasa paligid na mga tao. "Sino pa ba ang kilala mong lagi niyang kausap, baka may alam sila kung nasaan ang anak ko. Pakiusap. Hindi ko na kaya ang mag-isip. Ayokong isiping may nangyaring masama sa kanya."
"Ah.. aling a-ano po... sa tingin ko po wala na pong ibang ka-close si Jessica maliban kay Jesse. Siya lang ang nakikita kong laging kausap ni Jessica." Gusto niyang aluin ang ginang perohindi niya alam kung paano.
"Paano ba? Pangalawang gabi na niya itong hindi umuuwi. Mamatay na ako sa pagaalala."
"Pasensiya na po. Wala po akong alam kung paano ko kayo matutulungan. Hindi naman kasi kami close ni Jessica."
"Alam mo ba ang bahay nung Jesse? Kahit iyon na lang."
"Ay hindi rin po. Sorry po talaga." malungkot nitong sagot.
Parang nawalan na ng pag-asa si Juanita. Pagkatapos tumango-tango ay tumalikod na siya sa babaing pinagtanungan niya. Masikip ang dibdib niyang nilisan ang lugar na iyon.
-----
"Alam mo ba kung bakit hindi ako nagdala ng sasakyan?" tanong ni Jonas nang makababa sila sa kanto nila Jesse.
Napa-kunot noong napatingin si Jesse kay Jonas. "Bakit? Sira ba?"
Natawa si Jonas. "Hindi yun sira. Alam mo na, ayokong iwanan ang sasakyan ko dito sa kanto niyo."
"Tama. Buti alam mo ang gagawin mo." naka-ngiting sagot ni Jesse.
"Pero maliban doon, may iba pang dahilan."
"Ha?" napalingon uli si Jesse kay Jonas.
"Hindi ko kasi pwedeng iwanan ng magdamag dito."
Nanlaki ang mga mata ni Jesse. Na-get niya ang ibig sabihin ni Jonas. "So, sa bahay ka na naman matutulog, ha..."
"Oo. Ayaw mo?"
"O bilis na, para makapag-saing na ako. Wala tayong ulam kaya daan tayo sa lutong ulam. Ok?" masaya at excited na yaya ni Jesse.
Natawa si Jonas habang kinikilig. "Ok po."
-----
Nanonood si Ramon ng balita sa isang news cable channel. Agad nakuha ang buong atensyon niya nang ibalita ng babaing news anchor ang isang lalaking patay sa pagkakabaril sa ulo. Nagtangis ang mga bagang niya at halata ang galit nang iflash sa screen ang mukha ng lalaking nabaril sa ulo.
Kilala niya ang lalaki, ang kanyang tauhan. Naihagis niya ang remote control sa harapan ng t.v. Buti na lang at hindi mismo sa screen ng tv tumama kundi sa gilid lang nito.
"Dad?" takang tanong ni Justin kakapasok lang galing sa opisina.
Agad napa-lingon si Ramon. "Wala."
"Pero hinagis ninyo ang remote control ng t.v. Ibig sabihin, may ikinagagalit kayo. Pinapaalala ko lang Dad ang presyon ng dugo."
"Sabi ko nga wala. Ok lang ako. Umakyat ka na at mag-asikaso ng sarili mo. Iwan mo ako dito."
"Sige Dad."
Pigil ang sobrang galit na nararamdaman ni Ramon. Ayaw niya lang ipakita sa anak.
"Nasaan si Omar?" nagtatangis ang mga bagang niya. "Anong nangyari sa pinagagawa ko?" pagkatapos noon ay sunod-sunod na pagmumura ang sinambit ni Ramon.
Nakaramdam si Ramon ng paninikip ng dibdib.
-----
"Subuan mo ako." sabi ni Jonas kay Jesse nang nasa harap na sila ng lamesa at nagsisimulang kumain.
Natawa si Jesse. "May kamay ka, huwag maging tamad. Hindi ka na bata."
"Masakit kamay ko. Hindi ko maigalaw."
"Asus, kailan pa? Kanina kung makahawak sa kamay ko ang higpit-higpit."
Natawa si Jonas. "Minsan lang maging sweet, ayaw pa."
"Ah ganun ah?" natatawang sumandok ng kanin at ulam si Jesse sa plato. "O nganga."
"Ayoko nga."
"Ay, akala ko ba gusto mo akong maging sweet?"
"Mmm mukhang sasaktan mo ako eh." sabay tawa si Jonas.
"Nahalata mo pala." nakisabay ng tawa si Jesse. "Hindi na. Susubuan na kita ng may lambing dali."
"Sige." ngumanga si Jonas.
Ipinasok nga ni Jesse ang kutsara sa bibig ni Jonas. Ma-ingat.
"Mmm... sarap naman."
Natawa si Jesse sa reaksyon ni Jonas habang nginunguya ang pagkain. "Sarap ba? Kapit bahay ang nagluto niyan."
"Lalong sumarap dahil sa nanggaling sayo."
"Weh."
"Ikaw naman ang susunbuan ko." alok ni Jonas.
"Ako naman?"
"Oo."
"Ok." Saka ngumanga si Jesse. Tulad ng ginawa niya kanina. Maingat ding isinubo ni Jonas ang kutsara sa bibig niya. "Oo nga sarap nga." reaksyon niya.
"Ng luto ng kapit bahay." sabay tawa ni Jonas.
"Gaya-gaya."
-----
Patawid si Juanita sa kalsada, hindi niya napansin ang paparating na sasakyan dahil sa kawalan sa sarili kaka-isip sa nawawalang anak. Isang nakakabinging busina ang nakapagpagising sa kanya sa kawalan. Buti na lang at nakapreno agad ang nagmamaneho ng sasakyan. Isang dangkal na lang ang pagitan at mabubungo na siya.
Tulala si Juanita. Nanlalaki ang mga mata niya sa takot, kaba at pag-iisip na muntikan na siya sa katapusan. At para bang tumigil ang pag-ikot ng mundo. Hindi siya makagalaw.
"Ano ba?" sigaw ng lalaki nang dumungaw sa bintana. "Hindi ka pa ba aalis dyan? Magpapakamatay ka ba?"
Saka lang si Juanita natauhan at bumalik sa pinanggalingan. "Paumanhin." hingi niya ng tawad nang maka-alis sa harapan ng sasakyan.
Napa-kunot noo ang lalaki at mataman niyang tiningnan sa kadiliman ang babaeng muntikan na niyang mabangga. Parang pamilyar sa kanya ang babae. "J-juanita, ikaw ba yan?" Na-uutal niyang tawag nang mamukhaan ang babae.
Napa-angat ang mukha ni Juanita nang marinig niya ang kanyang pangalan nang sambitin ng lalaking muntikan nang maka-bangga sa kanya. Nagtataka siya sa kung bakit alam nito ang kanyang pangalan. Luhaang kinilala niya ang lalaking naka-dungaw sa bintana ang kotse nito.
"A-arman? Ikaw ba yan?" Tila kay bilis ng sandaling ma-suri ni Juanita ang mukha nito. "P-parang hindi ka tumanda Arman. Nananatili pa rin ang gandang lalaki mo kahit maraming taon na ang nakakalipas simula nang magkahiwalay tayo."
"Oo ako nga. At ikaw si Juanita?"
Tango ang isinagot kaagad ni Juanita.
-----
"M-may sinabi ba sayo si Marco?" tanong ni Jonas kay Jesse habang naka-upo sa gilid ng papag habang nag-aayos ng higaan si Jesse.
"Tungkol saan?" kunot-noong tanong ni Jesse. "Saka, hindi naman yata siya umuwi kaninang madaling-araw. Hindi pa kami nakakapag-usap. Bakit?"
"W-wala naman." saka ngumit si Jonas kay Jesse.
Hindi na, nagtanong pa si Jesse tungkol doon. Sa halip yayain na si Jonas na humiga. "Higa na."
"Sige."
Halos sabay silang mahiga. Halata sa dalawa ang excitement sa pagtatabing muli sa isang higaan. Agad na yumakap si Jonas kay Jesse at patanday niyang ipinatong ang isang binti sa binti nito.
"Ang bigat mo." reklamo ni Jesse. "Ako na lang kaya ang yayakap sayo?"
"Ayoko."
"Bakit?"
"Gusto ako naman. Nung nakaraan ikaw, kaya ako ngayon." sabay tawa.
"Parang ang babaw ng dahilan mo." natatawa ring si Jesse.
"Eh iyon naman talaga eh."
"Ok. Sana lang makatulog ako sa bigat mo."
"Mmm eh kung hindi kita patulugin?"
Natigilan si Jesse. Alam niya ang ibig sabihin ni Jonas. Biglang pumasok sa isipan niya na posible nga pala sa isang magkarelasyon ang saling "sex". "Pero paano?" tanong ng isip niya. Pwede ba siyang tumanggi? O gusto ba talaga niyang tumanggi. Ang nararamdaman niya ngayon ay pagsang-ayon, gaya ng pagtibok ng kanyang puso. "Pero papaano nga ba?"
"Natahimik ka?" tanong ni Jonas.
"W-wala." pinilit na ngumiti si Jesse kasabay ng pag-alis ng iniisip. "OK payag na ako."
"Na hindi kita patutulugin?"
"Tange, payag na akong ikaw mandagan ngayon." sabay tawa si Jesse. "Paanong hindi papatulugin? Kukuwentuhan mo ako?" maang-maangan niya.
Natawa si Jonas. "Magkukwento? Ano naman ang ikukwento ko?"
"Buhay mo. Oops... balik na naman tayo. Hindi mo pa sa akin sinasabi kung saan ka nagtatrabaho."
Si Jonas naman ang natahimik.
"Mm ikaw naman ang natahimik?" tanong ni Jesse.
"Paano kung sa bahay ko na lang ikaw tumira." nakita ni Jonas ang panlalaki ng mata ni Jesse sa suhestyon niya. "Doon mo na malalaman kung sino ako. At kung anong meron ako."
"Nakakatakot ka naman magsalita. Masyado kang siryoso."
Natawa si Jonas. "Hindi naman. Pero totoo. Gusto ko sa bahay ko na lang ikaw tumira."
"Ano ka ba? Paano na si Marco?"
"Sinabi ko na sa kanya."
"Ano? Bakit parang hindi ko alam?"
"Siya talaga muna ang kinausap ko, Jesse."
"P-pero... Ano ang sabi niya?"
"Ok lang daw sa kanya."
Natahimik muna si Jesse bago muling nagsalita. "Baka magalit ang magulang mo? Alalahanin mo, lalaki ako."
Ngumiti si Jonas. "Walang magagalit."
"Baka kung anong isipin nila sayo."
"Pakialam ko."
"Hindi naman tayo mag-asawa para sa inyo ako tumira."
"Kapag binuksan mo ang gate ng bahay ko sa pagtira mo doon, magiging asawa na rin kita."
"Ayos ah." natatawang si Jesse. "At may gate pala ang bahay niyo. Nagsisimula na akong mag-imagine."
"Sabihin mo lang ang pagpayag mo Jesse. Malalaman mo rin ang lahat, pangako."
Napa-tigil si Jesse sa pag-tawa at pagngiti. "P-parang natatakot ako, Jonas. Hindi pa ako handa. Ang bilis."
"Kasama mo naman ako Jesse. Ako rin naman eh. Sabay natin matututunan ang lahat ng bago sa atin, sa iisang bubong."
"Sigurado ka ba talaga sa sinasabi mo?"
"Oo, dahil mahal kita. Dalangin ko na ikaw na ang makasama ko habang nabubuhay ako, Jesse."
Namungay ang mga mata ni Jesse. Ang laki ng tama sa kanyang puso ang linyang iyon ni Jonas. "G-gusto ko rin, Jonas. Kaso... hayaan mo muna siguro akong makapag-isip."
Bumuntong-hininga si Jonas. "Sige."
Pagkatapos noon ay gumanti ng pagyakap si Jesse kay Jonas. Gusto niyang ipadama na mahal niya ang lalaki. Ngunit kailangan lang niyang humingi ng kahit kaunting oras para makapag-isip. Alam niyang hindi biro ang inaalok ni Jonas. Ang pagtira o paglipat na inaalok ni Jonas ay maaring wala namang anuman sa kanya pero ang ibig sabihin ng pagtira o paglipat sa bahay ni Jonas ang hindi pa niya mapagdesisyunan. Hindi pa siya handa sa relasyon sa iisang bubong.
-----
www.facebook.com/BGOLDtm
5 comments:
hmmmmm. parang nakukuha kona. hehe hindi jesica ang anak ni juanita, may switch na nangyari yata eh, kakalig nmn yung 2 lovebirds. nice chapter...........
jack21
Da best at kakakilig ang kwentong ito. Galing galing mo ash. Til nxt update. Ingatz ka lagi. :)
kambal ang naging anak ni juanita at kinuha ni arman ung isa:) hula lang haha:)
great story..
kiligness pa rin sina Jesse at Jonas..
God bless.. -- Roan ^^,
hmmm kilig naman ang moment ng 2. hehehe.
Post a Comment