TRUE LOVE WAITS (Someday, I Will Understand) 11

Mabilis ang paglingon ni Jesse sa pinagmulan ng boses na iyon.


"Bakit ka napapa- hay buhay dyan?" kabuntot ang pagtawa. Mula sa pagkakatayo sa harapn ng kanyang kotse na nakaparada sa ilalim ng puno, lumapit siya kay Jesse na natutulala na para bang nangingilala kung sino ba siya. "Ano? Parang hindi mo ako kilala?"

"A-ah..." saka napa-ngiti si Jesse. "Nanggugulat ka kasi eh." bigla naman nanlaki ang mga mata ni Jesse nang may maalala. "Teka, huwag mong sabihing nag-abang ka sa akin dito? Ang dilim-dilim dito."

Halata ni Jonas ang concern sa tono ng pagkakasabi ni Jesse kaya siya napa-ngiti ng maluwang. "Hindi naman." sagot niya. "Nagmamadali ka ba?"

"Bakit? Hindi naman."

Hinawakan niya ang kamay ni Jonas ang kamay ni Jesse para akayin papunta sa harapan ng kotse niya. "Gusto ko sanang makipag-kwentuhan muna sayo, saglit." Nahihiyang sabi ni Jonas.

"Ah.. ok?"

"Sigurado?"

Natawa si Jesse. "Oo naman. Nabibigla lang kasi ako sayo. Bigla-bigla kang sumusulpot eh, dito pa sa dilim eh kung mapano ka?"

Napayuko si Jonas habang hindi maawat ang ngiti sa mga labi. "Salamat sa concern ah?"

"Wala yun. Eh bakit ka nga dito sa akin nag-abang?"

"Mmm sa totoo lang, kasunod niyo lang ako kanina." sabi ni Jonas.

"Kasunod?"

"Oo, naka-park lang ako kanina malapit sa supermarket, hinihintay ko pag-labas niyo."

"Ano? Bakit hindi ka man lang nagpakita?"

Natawa si Jonas. "Kasi... gusto kitang maka-usap."

"Nyak!" sabay tawa ni Jesse. "Nakakatawa ka rin ah."

"Ano naman ang nakakatawa sa akin?" hindi naman naiinsulto si Jonas. Napapa-ngiti pa nga siya habang pinagmamasdan ang pagtawa ni Jesse.

"Kasi, pwede mo naman kaming kausapin doon pa lang sa paglabas namin ni Jessica, talagang sumunod ka pa para lang-" biglang natigilan si Jesse sa pagsasalita. "g-gusto mo akong maka-usap?" Muli siyang nagbalik sa gustong mangyari ni Jonas. "Bakit?" siryoso niyang tanong.

Napa-ngiwi si Jonas. "Oo. Ganun nga."

"Tungkol siguro kay Jessica?" hula ni Jesse.

Hindi umimik si Jonas. Sumandal lang ito sa harapan ng kanyang kotse. Habang naghihintay naman si Jesse ay napa-sandal na rin ito gaya ni Jonas.

"M-may gumugulo kasi sa isipan ko, Jesse." mahina at siryosong panimula ni Jonas. "Gusto ko kasing i-share sayo."

"H-ha? Ok lang. S-sige. At sana maka-tulong ako."

Napa-tingin ng diretso si Jonas sa mga mata ni Jesse. Para namang napapaso si Jesse sa pagtitig na iyon ni Jonas kaya nag-iwas siya ng tingin. Lalo pa at bigla siyang nakaramdam ng malakas na kabog sa kanyang dibdib. Hindi naman siya kinakabahan.

"Kasi..."

Napapansin ni Jesse sa gilid ng kanyang mata na bumubuka ang bibig ni Jonas na para bang may sinasabi ngunit wala namang tunog na lumalabas. Alam niyang nahihirapan ang kaibigan na magsabi. "A-ah Jonas, baka hindi ka pa handa na i-share..."

Biglang napa-angat ng mukha si Jonas. "H-hindi, napag-isipan ko na ito. Kaya lihim na sinundan kita kasi, gusto ko ng sabihin ito sayo."

"Ganoon ba? Sige, huwag kang mag-alala. Sisiguraduhin kong magiging bukas ako sa mga sasabihin mo. Uunawain ko, huwag kang matakot na magsabi para mapag-isipan ko rin kung paano kita matutulungan."

Napa-ngiti ng maluwang si Jonas. Kahit papaano ay naibsan ang nararamdaman niyang kaba kanina pa. Nakakuha siya ng lakas ng loob na magsabi ng dinadala sa mga sinabi ni Jesse.

"Mmm Jesse, naniniwala ka ba sa destiny? Na, ang dalawang tao sadya talagang pinagtagpo para sa isa't isa? Para sa pag-ibig?"

Natawa si Jesse. "Destiny?"

Napayuko si Jonas dahil nakaramdam siya ng hiya sa ipinahayag. "Oo." Napansin ni Jonas ang pagbuntong-hininga ni Jesse.

"Ewan ko." simpleng sagot ni Jesse. "Hindi ko lang siguro iniintindi pa kung destiny ba yung pag-ibig ni ganito, ni ganyan." sabay tawa pero agad naman ding sumiryoso. "Sa ngayon, wala pa ako sa ganyang bagay, ang umibig. Kasi mas pinagtutuunan ko ng pansin ngayon ang pamilya ko na gusto kong matulungan. Kung dumating man yung taong yun na mamahalin ko, destiny man o hindi ang mahalaga dun, mahal ko siya."

"A-h ganun ba?" hindi alam ni Jonas kung nakakapanglakas ba ng loob para magpatuloy sa mga sasabihin niya ang mga narinig niya mula kay Jesse o kailangan na niyang itigil ang gustong maibahagi kay Jesse.

"Uhuh."

"Jesse..." tawag ni Jonas nang mahina.

Napa-lingon naman si Jesse kay Jonas. "Bakit?" nang naka-ngiti.

"May iba kasi akong nararamdaman."

"Na alin?"

Ipinakita ni Jonas sa pamamagitan ng kanang kamay kung saan siya nakakaramdam ng iba. Itinuro ng kamay niya ang kanyang dibdib kung saan naroon ang kanyang puso. "Dito Jesse."

Napa-kunot noo si Jesse. "Anong ibig mong sabihin?"

"Simula kasi ng makilala ko siya, hindi na siya mawala sa isipan ko. Hindi na ako makatulog ng maayos sa tuwing hindi ko siya nakikita ng kahit saglit sa isang araw. Para bang gusto ko minu-minuto lagi ko syang kasama."

Muling natawa si Jesse. "bakit kasi hindi mo pa kasi sabihin kay Jessica na may feelings ka sa kanya. Para makapanligaw ka ng pormal?"

Bumuntong hininga lang si Jonas na tanong ni Jesse. "Ikaw ang tinutukoy ko Jesse."
-----

"Ito po ba ang babaeng tinutukoy niyo boss?" tanong ni Omar nang i-abot sa kanya ng kanyang bossing ang isang maliit na litrato. Pinagmamasdan niya ang babae sa litrato na may makapal na make-up sa mukha.  Halatang may kalumaan na ang litrato. Gaya nga ng sabi ng kanyang bossing, naging babae nito noon ang babae sa litrato.

"Alamin mo kung nagkaroon kami ng anak, Omar. Ayan ang magiging trabaho mo." utos ng bossing.

"Ah bossing, matanong ko lang ah... mga ilan taon na ang nakakalipas nang magkaroon kayo ng uganayan sa babaeng ito?"

"Mga dalawang taon na ang nakakaraan. Higit pa nga yata."

"Ah.. paano kung malaman ko ng may-anak ka nga rito sa babaeng ito bossing?"

Biglang nagtiim bagang ang bossing ni Omar na ikinatakot naman niya. Alam niyang hind magandang magalit ang kanyang bossing. "Kung kailangan kong ipa-patay ang mag-ina, ipa-patay ko sila." nagngangalit na sabi ni Bossing.

"A-h Bossing naman... kung nagka-anak kayo, tapos mga nasa dalawangpung taon na ang nakakaraan, ibig sabihin, bente-anyos na anak ninyo..." namamawis ang noo ni Omar nang sabihin niya ito sa kanyang bossing. Natatakot nga siya sa magiging reaksiyon na naman ng kanyang amo. Pero natahimik ito na para bang may-iniisip.

"Juanita?" nanlaki ang mga mata ni Mon nang mababaan niya ng bintana ng kanyang kotse si Juanita, ang dati niyang naging babae.

"Mon?" katulad ni Mon nanlaki rin ang mga ni Juanita sa gulat. Pero agad itong nagbawi at nanlisik ang mga mata. "Buhay ka pa palang hayop ka?"

Itinodo ni Mon ang pagkakababa ng bintana ng kotse. "Oo katulad mo buhay na buhay pa rin. At akalin mong dito pala kita makikita sa mabahong lugar ito." saka tumawa ng nakaka-insulto.

"Malamang. Pero hindi kasing baho ng pagkatao mo."

Pero hindi naapektuhan si Mon sa sinabi ni Juanita. "Nagtataka naman ako sayo, ibang-iba ka na hindi tulad ng huli tayong magkita. Nawala na ang iyong anking ganda. Kung dati kasama ako sa mga lalaking nasunod sayo, ngayon... langaw na ang mga kasama." muli ang nakakainsultong tawa ni Mon.

"Hindi ka pa rin nagbago... Huh, mamatay ka rin. Kung hindi man langaw ang dadapo sayo, sigurado akong uuurin ka rin hayop ka."

"eh ang kaso mukhang matagal tagal pa ako dito sa mundong ito, Juanita? Teka, nang huli tayong nag-usap, hinahabol mo pa ako dahil sabi mo buntis ka? Kamusta na ang pinagbuntis mo na sinasabi mong sa akin na alam kong hindi ko anak."

"Wala ka nang pakialam kung may anak man ako o wala... Tapos na akong humingi ng saklolo sayo. at kahit kailan hindi na mauulit iyon. Abangan mo na lang ang pagkikita natin sa ibang paraan Mon. Tandaan mo yan."

"Bakit anong pinaplano mo?" hindi natatakot si Mon kay Juanita. Pero nagtataka siya kung ano ang pinaplano nito.

"huh! Huwag kang magtanong Mon... matuto kang maghintay. Hindi mo ba naiisip kung bakit tayo muling nagtagpo?" si Juanita naman ang tumawa na nakakauyam. "Payo ko na lang sayo, mag-iingat ka."

"Tinatakot mo ba ako?"

"Ang aga pa para matakot." saka tumalikod si Juanita nang naka-ngisi.

"Juanita?" sigaw ni Mon. Tatangkain sana niyang buksan ang pintuan ng kanyang sasakyan para habulin si Juanita pero pagtingin niya muli, hindi na niya nakita si Juanita. 

"Bossing..." tawag ni Omar. Napansin kasi niyang natulala ang amo.

"Gawin mo ng maayos ang pinapagawa ko sayo."
-----

Naging matagal ang katahimikan simula nang tukuyin ni Jonas na si Jesse ang tinutukoy niyang nagpabago ng ikot ng kanyang mundo. Hindi naman maka-react si Jesse nang marinig niya ang sinabi ni Jonas. Sa bandang huli si Jonas rin ang bumasag ng katahimikan.

"Kaya ako hindi sayo nagpakita ng halos limang araw dahil pinag-isipan ko ang bagay na ito Jesse." taimtim nang magalita si Jonas. "Pinakinggan ko talaga ang sinasabi ng puso ko Jesse. Maniwala ka, ang pangalan mo ang laging binabanggit ng puso ko. Basta nagigising nalang ako sa umaga na ikaw ang hinahanap ko at kapag matutulog na ako, ikaw pa rin ang laman ng isipan ko. Jesse..."

Pinilit ni Jesse na ngumiti at intindihin si Jonas pero parang naguguluhan siya. "N-nabigla yata ako, Jonas. Naguguluhan ako..."

"Hindi naman kita pinipilit na sang-ayon mo ang-" hindi mabanggit ni Jonas ang gustong tukuyin. "pa-pag-ibig ko Jesse. Gusto ko lang malaman mo kung ano ka sa akin, kasi nahihirapan din akongmagkunwari na si Jessica ang gusto kong mahalin. Jesse ikaw yun ikaw."

"P-pero Jonas, lalaki ka at lalaki ako? Kung ako ang tatanungin, hindi ko talaga inaasahan ang ganyang klase ng pag-ibig at wala sa hinagap na iibig ako sa, sa katulad mo. Lalaki."

Napabuntong-hininga si Jonas. "Ok lang Jesse." parang suko na ang tono ni  Jonas. "Sabi ko nga, gusto ko lang ipaalam sa iyo." pinilit niyang ngumiti. "Huwag ka sanang magalit sa akin Jesse. Pero Ok lang kung mag-iba ang pakikitungo mo sa akin. Nauunawaan ko." saka siya tumawa. "at tuloy parin ang outing natin bukas ng gabi. Kaya kailangan maghanda na kayo ngayon para aalis nalang tayo bukas. Sigu-"

"Jonas..." awat ni Jesse sa mga sinasabi ni Jonas. Hindi niya alam bakit biglang pinutol niya ang pagsasalita ng kausap.

"Bakit?"

Bumuntong-hininga na lang si Jesse. "Malalim na ang gabi... Kailangan ko na rin sigurong magpahinga. At ikaw rin. Gusto ko nang maka-uwi. Sana maintindihan mo Jonas."

Napa-tango si Jonas. Pero hindi niya maiwasang lumamlam ang kanyang mga mata.

Kahit madilim, halata ni Jesse na nasaktan si Jonas sa kanya. "Huwag kang mag-alala walang magbabago. Alam ko namang wala ka namang masamang intensyon eh. Nagkataon lang na... sa'kin tumibok yang puso mo. Oo, maghahanda na ako para bukas. Sasama kami ni Jessica. Sige paalam na. Mag-ingat ka sa pag-uwi ha??" Hindi na hinintay pa ni Jesse ang pagsang-ayon ni Jonas. Agad siyang tumalikod at iniwan si Jonas sa dilim

"Mahal talaga kita Jesse." bulong ni Jonas nang umalis na si Jesse. "Sigurado ako sa nararamdaman ko para sayo." 
----- 

Natulala si Jesse nang makapasok sa loob ng bahay. Parang may tambol sa kanyang dalawang tenga na paulit-ulit na tumutunog na nagsasabing "may gusto sa akin si Jonas." Napa-tingala siya sa may kisame. "May gusto sa akin si Jonas at ang lakas ng loob niyang sabihin sa akin iyon." Biglang napa-ngiti si Jesse. "Hindi. Bakit ako nangingiti? Di ba dapat maiinis ako kasi, nagkakagusto sa akin lalaki pa?" kasunod ang buntong hininga.

Tinungo niya ang sofa at doon hinagis ang kanyang bag saka umupo. Kinuha niya sa lamesa sa gitna ang remote control ng tv. Pinindon niya ang power button para magbukas ang telebisyon. Nakasandal siya sa sofa habang nakatutok sa telebisyon pero walang pumapasok sa kanyang utak patungkol sa palabas. Ang rumerihistro sa kanyang utak ay ang pangalan ni Jonas.

"Jonas, Jonas, Jonas. Bakit ako pa? Pwede naman si Jessica?" sabay buntong hininga. Napakamot siya sa ulo.

Pinatay na lang niya ang telebisyon. Pumunta siya sa kanyang kwarto at naghubad ng uniporme. Itinira lang niya ang kanyang sando at brief. Muli siyang lumabas sa kwarto at tinungo ang kusina. Nadaanan niya ang lamesa. Napansin niya ang naka-cover na pagkain. Alam niyang nagluluto si Marco bago umalis pero parang sa tingin niya maganda ang pagkaka-ayos sa lamesa. Binuksan niya iyon at nakitang tatlong uri ng ulam ang nakalagay sa isang malaking plato. Hiniwa-hiwang liempo, tinadtad na lechong manok na sa tingin niya ay ang pitso ng manok at chop-suey.

"Sino ang may kaarawan?" takang tanong ni Jesse sa kanyang sarili. "Wala akong natatandang may dapat na i-celebrate ngayon ah? Hmmm." Biglang kumalam ang kanyang sikmura. "Kain na nga lang ako."

Akala ni Jesse sa ginagawa niyang pag-kain, makakalimutan niya si Jonas na gumugulo sa kanyang utak sa ngayon. Hindi pala. Naging mabagal siyang kumain dahil sa pag-iisip sa mga sinabi ng kaibigan.

"Mukhang hindi ako makakatulog nito ah..."
-----