RICO (Mr. Never Give Up) Chapter 4

Ilang araw ang nakakalipas, inakala ni Emman na nakalimutan na ni Rico ang banta nitong ibibigay kay Randy ang sulat na ginawa niya. Kahit pansin, hindi siya inuukulan ni Rico. Ang napansin niya sa kaklase ay ang pagiging attentive nito sa klase. Tumataas ng kamay, kapag may tanong ang guro, sumasali sa recitation. Nagbo-volunteer kapag may pinasasagutan na problem sa blackboard. Sumasali sa group works. Yun nga lang, hindi matyempuhang maging ka-grupo. Pero wala siyang balak.

"Matalino pala si Rico." naisip ni Emman. "Akala ko puro away lang ang alam. Marunong pala talaga sa klase. Eh mabuti para sa kanya. Atleast ngayon panatag na ako na nakalimutan na niya ang tungkol sa sulat. Wala na akong dapat na poproblemahin. Hayss..."

Sa isang banda.

"Malapit na ako sa balak ko." napa-ngiti si Rico. "Ako na ang excited. Sigurado, mag-eenjoy ako nito."
------

"Matatapos na ang laro, susunod na ang team natin." paalala ni Marian kay Emman nang makita nito sa loob ng room nila. "Ano bang ginagawa mo? Wala ka bang balak suportahan ang bestfriend mo?"

"Tatapusin ko lang 'to." Gumagawa kasi si Emman ng report niya sa Social Studies para sa susunod na araw. "Malapit na ako."

"Ano ka ba? Ang tagal pa nyan. Masyado ka namang advance."

"Marami kasing magpapatulong ng project, kaya ginagawa ko na 'to ngayon."

"Masyado ka namang masipag Emman. Ikaw na matulungin."

Napa-ngiti si Emman. Tumingin siya kay Marian. "Matulungin? Masipag siguro oo, pero sa matulungin hindi yata. Kung hindi lang sa binibigay sa akin kapag tumutulong ako, hindi ko siguro gagawin." Napasinghap siya ng hangin. "Alam mo naman na kailangan ko lang talaga dahil wala akong pambili ng project natin." Muli siyang yumuko at pinagpatuloy ang ginagawang report. "Hindi naman masama di ba?" Hindi niya narinig na sumagot si Marian. Napa-tingala siya rito. "Oh, anong nangyayari sayo."

"Na-touch lang ako sa sinabi mo. Nakakaiyak, pang-MMK."

"MMK?"

"Maalaala mo kaya. Ano ka ba? Hindi ka ba nanonood?" takang tanong ni Marian.

Natawa si Emman. "Adik ka. Wala kaming T.V."

"Aw. Ano ba yan. O siya ayoko na magtanong. Baka bumaha dito ng luha. Basta, walang masama sa ginagawa mo. Nakaka-proud nga eh. Oh, sumunod ka na ha? Laro na ni Randy ang susunod."

"Oo naman, siguradong susunod ako. Sige, salamat." Nangingiti si Emman nang ihatid ng kanyang paningin si Marian nang lumabas ito ng room. Saka niya muling ibinalik ang tingin sa ginagawa. Nagsusulat siya sa manila paper ng ire-report niya. Nang muli siyang gumuhit, napakunot noo siya nang walang sumulat gamit ang kanyang pentel pen. "Ah... wala na." Luminga-linga siya na para bang makaka-kita ng pentel pen sa paligid. Napa-buntong hininga siya. "Sa bahay ko na nga lang 'to itutuloy. Pag bumili ako ng gaas mamaya, lalagyan ko na lang itong pentel pen para sumulat uli." Iyon kasi ang paraan niya kapag wala nang sulat ang pentel pen niya.

Isa-isa niyang inayos ang gamit niya. Nilagay niya ito sa loob ng kanyang bag. Maingat. Malinis siya sa gamit, ayaw niya ng kung anong mga papel sa loob ng kanyang bag na hindi naman kailangan. Kaya nang may makita siyang papel na nakatupi ng kakaiba agad niya itong kinuha at itinapon. Nagulat siya nang hindi agad ito lumapag sa sahig kundi bahagya pa itong nagpalipad-lipad sa ere. "Eroplanong papel? Paano naman nagkaroon ng ganyan dito sa bag ko?"

Kinuha niya ang eroplanong papel nang lumapag ito sa sahig. Agad niyang napansin ang sulat sa parte noon ang mga kataga. "I love you too, Emman." Nasapo ng kamay niya ang kanyang bibig. "S-sino ang may gawa nito? B-bakit?"
------


Tawa ng tawa si Rico. Sapo-sapo niya ang tyan sa sobrang kakatawa. Nang makita na si Emman na palabas ng room pinigil niya ang pagtawa. Nag-akto siyang papasok pa lang sa loob ng room.

"Mukhang masaya ka ha?" kunot noo at seryosong tanong ni Rico.

Nawala ang mga ngiti sa labi ni Emman. "Lagi naman akong masaya ah?" sabay irap kay Rico. Nilagpasan niya ito.

Nang mawala na sa paningin ni Rico si Emman at nasisiguradong nakalayo na ito, napa-bunghalit uli siya ng tawa. "Sabi na eh, maniniwala yun."
-----

"Si Randy may gusto sa akin?" kinikilig at hindi makapaniwalang si Emman habang tinutungo ang covered court ng kanilang school. Gusto niyang magmadali pero mas pinili niyang hindi. Gusto niyang maging natural, kunyari walang alam. "Pero, paano nangyari iyon? Akala ko ba si Selena ang gusto niya?"

Muli niyang kinuha ang eroplanong papel sa kanyang bag saka muli itong binasa habang naglalakad.

Emman,

Alam kong nabigla ka sa I LOVE YOU na nabasa mo. Pero ang katotohanan para sa iyo talaga iyon at iyon ang nararamdaman ko talaga para sayo. Ayoko ko lang sabihin sayo nang personal dahil baka mag-iba ang pagtingin mo sa akin. Marahil nagtataka ka rin ngayon na si Selena ang gusto ko. Sa totoo lang, wala naman ako sa kanyang pagtingin. Sinusubukan ko lang kung magseselos ka kapag nalaman mong nakikipag-mabutihan ako sa iba. Pero napansin kong walang epekto sayo kaya ginawa ko ang sulat na 'to. 

Emman, mahal na mahal kita hindi sa pagiging matalik na magkaibigan natin. Mahal kita bilang nais kong ikaw ang makasama ko sa habang buhay. Ikaw ang gusto kong makasama sa tuwing gagawa ako ng plano para sa hinaharap. Isang pamilya.

Ngayon ko ginawa ito, araw ng Sportfest. Ngayong nabasa mo na, pakiusap, kung wala kang pagtingin sa akin, hayaan mo na lang ito. Umaasa akong magkaibigan pa rin tayo. Huwag ka sanang magalit. Kung may pagtingin ka rin sa akin, pakiusap, huwag mong ipagsabi. Ilihim muna natin kahit sa harapan ko baka kasi may makahalata. Alam mo naman na magagalit ang Dad ko.

Panoorin mo ang laro ng team natin, kung mahal mo rin ako. Doon ko malalaman kung mahal mo rin ako tulad ng nararamdaman ko sayo. Mahal na mahal kita, Emmanuel Dore.

Randy.

Ang buong pangalan niya ang nagpapatunay na siya ang tinutukoy ni Randy sa sulat. Nilatag niya ang sulat sa kanyang dibdib. "Mahal na mahal kita Randy."
-----

"Yes." Napa-tumpik si Rico sa hangin nang makita ang ginagawi ni Emman habang naglalakad. "Sigurado, kilig na kilig yan." sabay tawa.

Binilisan niya ang lakad nang makitang malapit na si Emman makapasok sa covered court ng school nila. Gusto niya malaman kung saan ito pupwesto para makakuha din siya ng magandang pwesto sa likuran nito. Gusto niyang makita kung paano i-cheer ni Emman ang boyfriend niya sa kasinungalingan. Natawa si Rico.
-----

Pumasok si Emman sa covered court. Hindi na siya natagalan sa paglinga-linga nang makita agad niya si Randy, nasa kabilang court ito at nagppa-practice na. Agad niyang tinungo ang malapit sa pwesto ng team ni Randy kung saan naroon din si Marian. Nakakaramdam siya ng kaba at excitement. "Ano ang gagawin ko kapag nagkatinginan kami?" Bigla siyang nakaramdam ng panlalambot ng tuhod at lakas ng kabog ng dibdib. "Wala, wala akong gagawin. Ngingiti. Ano naman kung magkatinginan kami ni Randy? Natural lang iyon." pinalakas niya ang loob hanggang sa makarating siya sa kanyang napiling pwesto. Nanlaki ang mga mata niya nang mahagip ng paningin ni Randy siya. Nanlaki ang mga mata niya sa ang kakaibang kabog sa dibdib. Napa-singhap ng hangin.

Kinawayan siya ni Randy kasabay ang matamis na ngiti. Wala sa sarili niyang napa-kaway din siya kay Randy at ang ngiting utos ng kanyang damdamin. Naka-hinga siya ng maluwag. "Dumating ako rito, kaya ibig sabihin noon na alam na ni Randy na sumasangayon ako sa pinagtapat niya sa akin. Na mahal ko rin siya tulad ng pagmamahal niya sa akin. Kanina pa ako ayaw maniwala pero, totoo pala 'to." Hindi na nawala sa paningin ni Emman si Randy hanggang sa magsimula ang laro.

Sa isang banda, hindi naman talaga maka-ayos ng pwesto si Rico sa kakatawa sa tuwing makikita niya si Emman kapag nagniningning ang mga mata nito habang nagchi-cheer kay Randy. "May mga susunod pa Emman. Mas matutuwa ka pa." saka siya tumawa kasabay ng ingay ng mga tao sa loob ng covered court.
-----

"Wooo!..." sigaw ni Randy nang makarating sa room nila. Saglit niyang iniwan ang team sa kabilang building para makita ang bestfriend niyang si Emman. Alam niyang naghihintay ito sa room.

"Wooo!..." pangalawa ni Emman nang makita si Randy sa loob ng room. Pagkatapos ang sigawan ng mga kaklase sa loob ng room.

Sinabayan naman ni Rico ang pagsigaw sa ingay ng karamihan pero ang sa kanya ay hindi dahil sa dumating si Randy at ang panalo nito sa kalabang team kundi sa napapansin niya kay Emman. "Akalang akala. Sakay na sakay. Paniwalang paniwala. Wooo!..." isa pang sigaw ni Rico.

"Panalo kami. Yes." balita ni Randy. Nilapitan niya si Emman saka niyakap. "Bestfriend, panalo kami."

Nabigla si Emman sa pagyakap sa kanya ni Randy. Ginagawa naman ni Randy yun dati kapag nananalo sa laro pero iba na ngayon na alam niyang may namamagitan na sa kanila. Pero agad din siyang nakabawi, wala naman nakakaalam maliban sa kanilang dalawa ni Randy. "Congrats Randy. Ang galing talaga ng team nyo!"

"Bakit team? Hindi ba dapat ako?" si Randy.

Napa-nganga si Emman saka naramdaman ang kilig. "Ikaw na." Labis ang labis ang ngiti niya. Malaki ang ibig sabihin sa kanya ng tanong na iyon. Ang akala niya, hindi team ang dapat niyang ma-appreciate kung si Randy mismo.

"Yun!" saka muling niyakap si Emman.

"Wooo!" sigaw ni Rico kasabay ng ingay ng buong klase. "Nagkaka-inlaban na sila." Pang-aasar sa isip ni Rico. "Nakakasuka." sabay tawa.

"Sige classmates, babalikan ko na yung team. Emman, alis na ako."

"Sige, sige ingat ka."

"Huwag mo na ako hintayin mamaya. Kasama ko si Selena."

Natigilan si Emman. Parang may kung anong tumarak sa kanyang puso. Hindi na siya nakapagsalita hanggang sa makaalis si Randy. Agad kasi itong tumalikod nang sabihin nitong kasama niya si Selena. Naguguluhan siya. "Bakit?" parang sa tanong niyang bakit saka siya nakahanap ng sagot. "Oo nga pala, ginagamit lang niya si Selena. Dapat pala naming ilihim ang aming relasyon. Kunyari lang iyon, para walang mag-isip ng tungkol sa amin. Tama, yun yon." Naka-hinga siya ng maluwag.

Sa isang gilid, matamang pinagmamasdan ni Rico si Emman sa kung ano ang reaksyon nito nang magpaalam si Randy. Baka kasi magkabukingan pero nakita niya sa mukha ni Emman na Ok pa rin ang lahat.
-----

Tumakbo pa ang mga araw. Sumasang-ayon sa kagustuhan ni Rico ang mga nangyayari tungkol kay Emman sa akala nitong secret boyfriend niyang si Randy. Hindi na nga siya nangbu-bully ng mga schoolmates. Natutok na ang atensyon niya sa relasyong Emman at Randy. Lagi siyang gumagawa ng paraan sa pamamagitan ng sulat para hindi mabuking ni Emman na wala talagang gusto sa kanya si Randy.

Mahal kong Emman,

Huwag kang mag-iipit ng sulat sa akin. Baka hindi ko mapansin at makita may maka-kitang iba. Alam mo naman na lagi akong abala, Magulo ako sa gamit ko. Ako na lang ang magiipit sayo ng sulat dahil alam kong maingat ka. Mahal na mahal kita kaya ayokong magkaroon tayo ng problema sa mga nakapalibot sa atin.

Nagmamahal,
Randy. 

Ito ang bagong sulat na ginawa ni Rico para kay Emman. May pagkakataon kasing nag-ipit ng sulat si Emman kay Randy at buti na lang lihim niya itong nakuha bago pa man mabasa ni Randy. Sa pagkakabasa niya ng sulat, malamang na magkakabukingan ang dalawa at masisira ang plano niya. Hindi naman siya natatakot magkabukingan ang dalawa dahil hindi naman malalaman na siya ang gumagawa ng sulat. At kung mangyari man na mahuli siya, wala siyang pakialam. Sanay na siyang makipag-sapakan o humarap sa guidance counselor.

Inipit niya ang sulat sa notebook ni Emman. Tinaon niya nang lumabas  ito nang room.
-----

"Bakit ka nangingit dyan?" tanong ni Emman nang makabalik siya. Napa-tingin siya sa pwesto ni Randy nang hindi ito mapansin. Nagpalinga-linga pero wala sa loob ng room. Muli siyang tumingin kay Rico. "Oh bakit nga?"

"Wala. Masama bang ngumiti mag-isa? Hindi na ako nakikialam sayo. Hindi na kita inaaway. Mabait na ako ngayon." sabay tawa.

"Parang ayaw ko maniwal. Pero sa mga nakaraang araw, hmm maaring mabait kana nga." Umupo na si Emman sa tabi ni Rico. "Matanong ko nga."

"O?"

"Naalala ko yung sulat. Nasaan na iyon?"

Kunot-noong tumitig si Rico kay Emman. "Ah... Oo nga pala." saka siya napa-ngiti.

"Nasaan na nga?" Hindi ngumingiting naghihintay ng sagot si Emman.

"Ang totoo, nakalimutan kong tanggalin sa bulsa ng pants ko. Pag-gising ko ng umaga hinanap ko. Di ba balak kong ibigay kay Randy yun?"

"Oh asan na nga?"

"Nabasa."

"Nabasa?"

"Oo. Nilabhan pala ng maid namin yung pants ko nung gabi kay nung umaga nadurog na. Wala na akong mapakinabangan." sabay tawa.

Napa-ismid si Emman. "Ganun?"

"Oo. Bakit? Parang nanghihinayang ka."

"Hindi naman. Nakalimutan ko na nga iyon eh." Tumingin si Emman sa harapan kung nasaan na para bang may iniisip.

"Kinalimutan ko na rin yun." sabi ni Rico.

"Ok lang."

"Sabi mo yan ha?" sabay tawa.

Napa-tingin ng masama si Emman kay Rico. "Maka-tawa ka parang may binabalak ka na naman ah?"

Isa pang tawa. "Hindi. Masayahin lang ako. Gusto ko na dito sa school." Sinadya ni Rico na dugtungan ng ibang topic para maiba ang usapan.

"Maganda naman talaga dito." sang-ayon ni Emman.

"Nag-eenjoy na ako." Lihim na tawa. "Nag-eenjoy akong paglaruan ka. May isa at kalahating taon pa tayong magsasama Emman."

"Dapat lang na mag-enjoy ka. Pagkapos ng school year na 'to, 4th year na tayo. Huwag mo naman hayaang magtapos ka sa school na 'to na puro away ang maaalala mo."

"Opo. Opo." natatawang sang-ayon ni Rico. "Hindi naman talaga mananakit kapag nag-eenjoy pa ako sa inyo ni Randy."

"Friends?" nilahad ni Emman ang kanyang kamay kay Rico.

"Sure, friends" Naningkit ang mga mata ni Rico.

Napa-ngiti na si Emman.
-----