RICO (Mr. Never Give Up) Chapter 3

Inagahan ni Emman ang pagpasok. Sisiguraduhin niyang mauuna siya kay Rico. Kahit ano gagawin niya huwag lang maibigay ni Rico ang sulat kay Randy. Oo, gusto niyang malaman ni Randy ang tungkol sa kanyang feelings pero huwag naman sa ganoong paraan. "Kahit ano talaga. Ok lang, gagawin ko. Sasabihin ko kay Rico kahit humiling siya ng favor. Kahit mahirap. Huwag niya lang ibigay ang sulat." Kung ngayon pa lang ay sobra na ang kaba niya paano pa kaya kung nasa kamay na ito ni Randy. "Patay ako." 

Naghintay si Emman sa harap sa may gate, 6 am. 7 am ang pasok niya, umaasa siyang naunahan niya si Rico. Pero magse-seven na pero wala pa rin si Rico. "Hindi yata yun papasok." Napa-ngiwi siya. "Mas mabuti kung ganun." Bahagya siyang naka-hinga ng maluwag sa isiping iyon. "Kung papasok siya sa room ko na lang siya hihintayin." 

Malapit na si Emman nang makita si Randy sa tapat ng pinto ng kanilang roon. Kitang-kita niya ang kunot-noong si Randy nang tumingin ito sa kanya. Sinalubong na siya nito. Muling nadagdagan ang kaba ni Emman. "Bakit ganun ang hitsura ni Randy? May alam na ba ito. Masyado syang seryoso."

"Emman." tawag ni Randy. "Bakit ang tagal mo?" nang makalapit. "Sabi mo saglit ka lang doon?" Naabutan kasi niya si Emman sa gate na may hinihintay. Akala niya ay siya.

"P-pasensiya na. Sabi ko saglit lang pero-" pinilit ni Emman langkapan ng tawa dahil sa sobrang kaba. "Akala ko may alam na siya." isip niya.

"Kasi, hindi pa ako nakakagawa ng assignment natin. Baka, mapalabas ako ni Maam." sabi ni Randy.

"Lagi naman eh." ngayon ay naka-ngiti na si Emman ng maayos.

"Dali, pa-kopya na ako." Tinulungan ni Randy si Emman kunin ang notebook nito sa bag.

"Oh." iniabot ni Emman ang notebook. "Teka, dyan na ba si Rico?"

"Wala pa yata. Hindi ko pa napapansin."

"Yes!" sigaw ni Emman. "Sigurado ka ha?"

Napa-kunot noo si Randy. "Oh bakit? Anong meron? Oo, hindi ko pa siya nakikita. Bakit?"

"Wala naman." saka inakbayan niya ito. "Tayo na sa loob."

------

Ilang minuto na lang bago mag-simula ang klase. Naroon na rin sa loob ng room ang kanilang guro. May sinusulat ng kung ano at naghihintay rin ng hudyat para simulan ang klase. 

Napapa-ngiti naman si Emman dahil mas lamang na hindi papasok si Rico. Nagiging panatag siya. "Walang Rico, walang sulat. Walang sulat, walang problema." Nakatingin siya sa dingding kung saan naka-sabit ang orasan. Dalawang minuto bago mag-alas siyete pagkatapos oras na ng klase. Hindi na niya binitiwan ang paningin sa orasan nang mapansing nag-tinginan ang mga kaklase siya sa may pintuan. Napa-nganga siya nang makita kung sino ang naroon.

"Good morning." ngiting-ngiti si Rico habang nakatayo sa may pintuan. Inaakala kasi niyang late na siya.

"Good morning, Rico." bati naman ni Mrs. Dimagiba. "Naka-abot ka. Maupo ka na."

Ngiting-ngiti talaga si Rico habang tinutungo ang kanyang upuan. Alam niyang nagtataka ang mga kaklase niya sa ganoong hitsura siya. Hindi katulad kahapon na napaka-seryoso. Singkit ang mga mata kung tumingin. Ngayon hindi lang mata ang namimilog kundi pati ang mga labi na hinayaang makita ang maganda niyang ngipin. Napansin din niya si Mariel na kinikilig at may pasimpleng hampas pa sa katabi nito.

"Good morning, Emman." bukas na bukas ang mukha ni Rico nang batiin ang nakaupong si Emman nang makaharap na ito. "Upo na ako ha?" paalam pa niya.

Napa-ismid namna si Emman. Hindi maka-piyok pero ang kanyang isipan ay naghuhumirintado. "Bakit ka pa pumasok? Anong balak mo?"

Naka-upo na si Rico nang muling tumingin sa katabing si Emman. "Kamusta ang gabi? Naka-tulog ka ba ng maayos?"

Suminghap ng hangin si Emman. "Sa tingin mo?" sarkastikong tanong.

"Sigurado."

"Sigurado?" takang tanong ni Emman. Napa-tingin siya kay Randy na abala pa rin sa pagkopya sa kanyang notebook. "Siguradong hindi ako naka-tulog."

"Mabuti naman."

"Natuwa ka pa talaga? Bakit ba ang sama ng ugali mo?" iritang-irita na si Emman. Nagpipigil lang siya.

"Oo natutuwa ako kasi alam kong napanaginipan mo ako ng gising." gustong matawa ni Rico sa sinabi niya pero tulad ni Emman ayaw rin niyang makagawa ng ingay na magiging dahilan ng atensyon ng karamihan. Oras na ng klase.

"Oh, hindi ka lang mayabang, pakialemero na, mababaw pa, at ngayon ang kapal." diniinan talaga ni Emman ang huling salitang binitiwan niya.

"Oo makapal ako, kasi mataba daw ako eh." Hindi naapektuhan si Rico. "Sya nga pala, mamaya ko na lang ibibigay yung sulat ha? Alam mo bang na-late ako kasi hindi matandaan kung saan ko nailapag yun."

"Makakalimutin ka rin pala." Gustong matawa ni Emman pero mas nananaig ang galit niya rito. Nagtatangis nga ang kanyang bagang eh.

"Kanina lang." saka ngumiti si Rico ng ubod ng tamis kay Emman. Yung tipong naniningkit pa ang mga mata.

Para namang nandidiri ang mukha ni Emman nang iiwas ang tingin kay Rico.

------

"Sandalim, huwag ka munang lalabas Emman." pigil ni Randy. Oras kasi ng break nila. "May ikukwento pala ako sayo."

"Ano yun.?" Napa-sulyap si Emman kay Rico na naka-ngisi pero ang tingin ay nasa sinusulat nito. Alam niyang  wala siyang kinalaman sa ginagawa nito. 

"Kasi-" pagpapatuloy ni Randy. "Nakita ko si Selena habang nagpa-practice kami ng basketball. Ang saya-saya ko. Pumapalakpak siya kapag nakaka-shoot ako."

"A-ah. Ganun ba?" parang may kung anong tumarak sa puso ni Emman sa nalaman mula sa kaibigan.

"Nung natapos kaming maglaro, nilapitan ko siya. Sinabihan niya akong magaling daw talaga ako. Ayun, hinatid ko siya sa kanila kahapon. Ang dami naming napag-usapan. Tumitibok talaga ang puso ko kay Selena, Emman."

"A-ah. Ok. Masaya ako para sayo." parang gusto niyang maluha.

"At bago nga siya pumasok sa bahay nila, tinanong niya kung kailan daw uli ang practice sabi ko mamaya meron kaya sigurado na manonood uli siya. Sinabi niya iyon sa akin. Emman, ang saya di ba?"

"O-oo. Oo ang saya talaga." pinilit ni Emman ngumiti.

"Sana maging kami na. Yun ang wish ko bago mag-birthday ko."

"S-sana nga." 

"Sige, lalabas muna ako. Gusto ko siyang silipin sa room niya."

Tinanaw na lang ni Emman ang kanyang kaibigan palabas ng kanilang room. Walang siyang masabi. Hindi siya kumikibo. Parang nakikita pa rin niya ang matalik na kaibigan sa may pintuan, nakangiti sa kanya. Pero alam niyang kung nakikita man niya ang mga ngiti ng totoo, hindi para sa kanya iyon. Para iyon kay Selena na matagal na nitong pinopormahan. "Ang sakit." aray ng isip niya.

"Akala ko lalabas ka?" tanong ni Rico.

Nagulat pa si Emman nang magtanong si Rico. Oo nga pala naroon pala si Rico. Bigla siyang nakaramdam ng pamumula ng pisngi. Gusto niyang maluha sa katotohanang hindi wala siyang pag-asa kay Randy at si Rico na nakakaalam ng pag-ibig niya sa matalik na kaibigan ang naka-saksi pa ng kanyang pusong wasak. Hindi na lang siya kumibo.

"Paanp yan, may gustong iba si Randy. Saka yung totoong babae." Pansin ni Rico ang buntong hininga ni Emman. 

Hindi naman nakaka-ramdam ng pangungutya si Emman mula kay Rico sa sinabi nito pero ang kinaiinis niya ay nakikialam na naman ito. "Palibhasa may alam."

"E di nalulungkot ka ngayon?" Hindi siya pinansin ni Emman. "E di sobrang sakit ngayon ng puso mo?" Hindi pa rin siya pinansin. "Para bang nawawalan ka na ng gana?" Ganun pa rin. Nakatulala lang si Emman. "Anong nararamdaman mo ngayon?" Tumingin na sa kanya si Emman.

"Hindi mo pa ba naranasang umibig?" sigaw sa kanya ni Emman. "Ang dami mong tanong. Oo. Oo. Oo. At Oo. Ano masaya ka na? Salamat sa concern ha? Kung concern nga ba yun." Saka tumayo si Emman saka tumakbo papalabas. Ilang mga kaklase ang naka-agaw ng pansin niya.

Naiwang naka-nga nga si Rico.
-----

Sobrang sakit ng nararamdaman ni Emman nang oras na iyon. Tulad ng dati sa loob ng C.R. siya nagpalipas. Hindi siya nakakaramdam ng inis kay Rico sa mga tanong nito. Naiinis siya sa katotohanang hindi siya magugustuhan ni Randy. Kung pwede lang, hindi na siya papasok. Gusto na niyang umuwi. Ayaw muna niyang makita si Randy.

Ilang saglit pa siyang naglagi sa loob ng C.R. bago tuluyang lumabas. Pinilit ni Emman na maging masaya ang bukas ng kanyang mukha. "Wala naman siyang alam sa kung anong nararamdaman ko para sa kanya. Kaya, dapat Ok lang ako. Hindi ako dapat nalulungkot sa paningin niya, baka kung ano pa ang isipin niya. Saka na lang ako iiyak pag-uwi." bahagya siyang natawa sa huling sinabi.

"Pero ako may alam."

"Ay butiki?" gulat ni Emman. Nalingunan niya si Rico. "Ano ba? Bigla ka na lang dyan nagsasalita."

Seryoso ang muha ni Rico. "Masyado ka kasing seryoso."

"Ano na naman ang pakialam mo kung seryoso ako?"

Napa-ngisi si Rico. "Kasi may alam ako."

Makikita sa mukha ni Emman ang sobrang inis. "Oh ano naman kung may alam ka? Dahilan na ba yun para makialam ka pa?"

"Saan ba ako nakikialam?"

Napa-nganga si Emman. "Nagtatanong ka pa ha, talaga?" Ayaw na ni Emman makipag-usap kay Rico. Tinalikuran na niya ito. Narinig niyang tumawa si Rico. "Ang lakas talaga ng trip ng taong yun." Tuluyan na siyang pumasok sa loob ng room.
-----

Nagpapasalamat si Emman dahil hindi naman siya nahirapang itago ang tunay na nararamdaman kay Randy. Natapos ang klase.

"Emman, huwag mo na ako hintayin. Sigurado kasama ko si Selena mamaya."

"A-ah. Sige. O-oo. Kailangan ko rin umuwi ng maaga." May katotohanan din naman ang dahilan niya.

"Siguradong magiging masaya na naman ako bago matapos ang araw na 'to."

"Maganda yan."

"Sige Emman, mauna na ako. Siguradong naghihintay na sa akin ang team. Pati si Selena."

"Kung para sa akin lang ang mga ngiti mo Randy, maganda rin ang araw ko. Kaso hindi eh." takbo ng isip niya.

"Emman." agaw atensyon ni Randy. "Natutulala ka?"

"H-ha?"

"Sabi ko mauuna na ako."

"Sige. Sige. Ingat ka."
-----

Panay ang labi ni Emman kasabay ang paulit-ulit na buntong hininga. Nasasaktan talaga siya. Hindi talaga maiiwasan. Pero pasalamat na lang siya at wala sa harapan niya si Randy. Ngayon, kahit magtatalon siya dahil sa sakit ng nadarama ng kanyang puso, malaya siya.

"Ang swerte mo ngayon."

"Ay butiki!" gulat ni Emman. "Ikaw na naman?" nang malingunan si Rico. Nasa likod nya lang pala ito, nakasunod.

"Nagkataon lang. Anong feeling mo sinusundan kita?"

"Hmpt." wala siyang masabi sa dahilan nito. "Oh, anong swerte ko?"

"Hindi ko naibigay yung sulat."

"Ay, salamat." pasarkastiko ang pagkakasabi ni Emman.

"Nakalimutan ko kasi, kaya bukas na lang." Pero ang totoo sinadya talaga ni Rico na hindi na ibigay dahil napansin niyang buong klase si Emman na malungkot. Wala siyang pakialam kung ano man ang nadarama ng isang tao. Ang mahalaga magawa niya ang gusto niyang gawin kahit makasakit pa siya. Pero sa pagkakataong ito, pinagbigyan niya si Emman. "May bukas pa naman eh." ngumiti siya kay Emman.


"He he." sabay irap ni Emman.

"Saan ka nga pala nauwi?" tanong ni Rico. Kahit siya hindi rin niya alam kung bakit niya naitanong.

Hindi pinansin ni Emman ang tanong ni Rico. Nagmadali na lang siya sa paglalakad. Gusto niyang makalayo. Tama na ang dinadala niyang kirot sa puso para kay Randy. Ayaw na niyang madagdagan pa ng pang-aasar pa ni Rico.
-----

Kumain ng hapunan si Rico nang hindi niya sinasadyang makagat ang labi. "Ah!..."

"Oh?" reaksyon ni Mariella.

"Nakagat ko lang po ang labi ko, tita."

Natawa si Mariella. "Siguro may naka-isip sayo."

Napa-kunot noo si Rico. "Tita, naniniwala kayo roon?"

"Hindi naman, Rico. Hmmm siguro kasi, ganyan din ang naiisip ko kapag nakakagat ko ng hindi sinasadya ang labi ko." isang pang tawa para pagbubuking sa sarili.

Napansin ni Rico ang mga tawa ng kanyang tita ay hindi naaayon sa edad nito. Kung pipikit lang siya, mapapagkamalan lang niyang nasa late 20s ang kanyang tiyahin.

"Pero kung totoo nga iyon? Sino naman ang nakaalala sa akin?" Bigla siyang napa-ngiti. "Si Emman." tumawa ang kanyang isipan. "Malamang hindi na naman yun makatulog dahil iniisip ang sulat."


"May problema ba, Rico?" pansin ni Mariella sa kanya.

"A-ah wala po tita. May naisip lang ako related sa napag-usapan natin. Pero ayoko sabihin, nakakahiya po."

Natawa si Mariella. "Hmmm sige lang. Pero parang alam ko kung ano ang naiisip mo. Babae. Sige na ituloy na natin ang pagkain."

"Opo." naka-ngiti niyang sang-ayon. "Huwag kang mag-alala Emman, hindi ko na ibibigay kay Randy ang sulat. May naisip akong iba. Malay mo sumaya ka sa naisip ko." Muling natuwa ang kanyang isipan. "Pero ako pa rin ang mag-eenjoy. Magmumukha kang tanga."
-----