Flickering Light- Chapter 11

"Sige po." naka-ngiti pa ako nang sumang-ayon.

Tumingin ako kay Arvin pagkatapos. Simula ng dumating siya, hindi ko pa napansin na ngumiti siya kahit minsan lang.

"Pagod siguro." nabuo sa isip ko.

"Ren, dito tayo." yaya sa'kin ng choir directress.

Naka-ngiti akong sumunod sa kanya. Naupo kami sa may bintana.

"Ren, kilala mo ako. Mapagkakatiwalaan mo ako." simula niya.

Napakunot ang noo ko sa panimula niyang iyon. Hindi ko siya ma-get. Tumango ako bilang pagsang-ayon sa sinabi niya dahil totoo naman iyon.

"Kasi..." napa-tingin siya sa kabilang dako nang hindi maituloy ang sasabihin. Parang pinag-aaralan niya kung ano at paano magsasalita. "...tungkol sa inyo ni Arvin."

Parang sumabog ako sa pagkabigla nang banggitin niya ang pangalan ni Arvin. Naghihinala akong alam ko ang ibig niyang sabihin. May alam siya tungkol sa amin ni Arvin. Kinakausap niya ako tungkol sa amin.

Naramdaman ko ang simula ng panginginig ng aking kalamnan sa kaba, sa takot na marinig mula sa iba ang kinakatakutan ko.

"A-ano po bang tungkol doon?" tanong ko kapagdaka ng may alinlangan.

Bumuntong-hininga muna ito bago muling nag-salita. "May nakarating sa akin tungkol sa inyo ni Arvin."

Nanlaki ang mata ko sa narinig. Lalo akong nanginig sa takot. Para na akong pinag-papawisan. Nakadaragdag pa sa aking takot ang paunti-unti nitong paghahayag. Umiikot din sa aking isipan kung sino ang dahilan kung bakit nakarating sa aming choir directress ang tungkol sa amin ni Arvin.

"Alam na rin ba ito ni Arvin?" tanong ko sa aking isip.

"Magsabi ka ng totoo Ren." sabi niya nang mahinahon. Nararamdaman ko ang kanyang emphaty.

"N-na ano po?"

"May nakakita sa inyo ni Arvin na mag-kayap kagabi. Okey lang sana kung ganoon, eh kung talagang malamig. Ang kaso Ren, nakita pang nakahawak daw, daw ha? nakahawak ka pa daw sa ano... ni Arvin?" sunod-sunod niyang pahayag.

Lalo akong nagulantang sa narinig ko. Parang gustong kong mag-protesta pero hindi ako maka-galaw sa kinauupuan ko. Nakakaramdam ako ng pag-iinit sa aking mukha sa kahihiyan. 

"Sino po ba ang may sabi? Kailan ba nangyari?" biglang pumasok sa isipan ko ang kagabi. Noong magkatabi kami ni Arvin. Nagising akong nakayakap at nakatanday ito sa akin. Pero wala akong maalala na nakahawak pa ako sa ari ni Arvin. Sigurado ako na nagising akong hindi nakahawak sa kanya.

Tumitig muna siya sa akin. Maya-maya ay tinawag niya sina Mike, Joshua at Josek galing sa labas. Gulong-gulo ang isip ko nang makita ko silang tinutungo ang aming kinalalagyan.

"Sila ang nag-kwento sa akin. Kaya bilang kaibigan at pinagkakatiwalaan mo Ren, kailangan natin itong ayusin."

Parang wala akong naririnig dahil gulong-gulo ang isip ko.

"Ano ang nakita ninyo?"

Ang nag-salita ay si Josek.

"Kasi Cher (cher kaputol ng salitang teacher. *info lang) nung natulog na kami, e di syempre dun kami matutulog sa kanila. Sama-sama kasi kami eh. Dahil ako yung tumabi kay Arvin, inangat ko yung kumot. Tapos..." ngumisi muna ito. Nag-iwas ako ng tingin sa hiya. "tapos, nakita kong nakahawak si Kuya Ren sa... ano ni Arvin. Yun."

"Nakita mo bang gising sila?" tanong ng choir directress kay Josek.

Umiling ito.

"Paano ninyo naman nalaman?" ang tinutukoy ay sina Joshua at Mike.

"Eh, pinakita sa'min ni Josek , cher." si Mike ang sumagot.

Lumingon sa akin ang choir directress.

"Ren... ginawa mo ba talaga yon?"

"C-cher? Hindi ko alam yun cher." hindi na ako makatingin.

"Anong ibig mong sabihin? Tulog ka? Ano yun, nananaginip ka?" parang pasarkastikong tanong sa akin.

"Wala talaga akong alam cher." naluluha na ako.

"Tapos nakayakap pa sa iyo si Arvin? Pakitawag nga si Arvin sa labas."

Lumabas si Mike para tawagin si Arvin. Napa-tingin ako kay Arvin nang mapansin kong iniluwa siya ng pinto papasok. Hindi ito tumitingin sa akin at siryosong naglalakad papunta sa amin.

"Vin, ano ba ang nangyayari sa inyo?" tanong ng choir directress nang makalapit si Arvin.

Umupo si Arvin sa may likuran ko. Hindi sumagot si Arvin sa tanong.

"Gising ka ba nung hawak ni Ren ang... sayo?"

Hindi uli sumagot si Arvin. Pero parang umiling siya.

"Eh bakit nakayakap ka pa sa kanya?"

"Hindi ko alam cher." sagot ni Arvin sa unang pagkakataon.

Muling nabaling sa akin ang atensyon ng choir directress.

"Magsabi kayo ng totoo. Para malaman natin at magawan natin ng paraan. Nagulat nalang ako kanina nang may magsabi sa akin. Akala ko biro lang. Nang maka-usap ko sila Josek nagsasabi daw ng totoo. Maaaring kumalat ito."

Muli kong naalala ang nangyaring tawanan kanina nila Mike at Josek habang nagpa-practice kami. Kinilabutan akong ako pala ang dahilan kung bakit sila nagtatawanan. Naalala ko rin nang magsalita ako ng "give me another chance " muli silang nagtawanan at inulit pa iyon Joshua. Bigla akong nakaramdam ng pagka-insulto at pagkapahiya. Ngayon ko lang naramdaman.

Lalo akong sumabog nang maalala ko ang anak ng pastor kanina nang makasalubong ko. Sinabihan ako nitong tumataba ako at parang hiyang ako sa kung ano. Naluha ako. Kaya pala ganun nalang ang pagkakasabi niya sa akin ay dahil may alam siya. Para akong nahulog sa bangin sa pagkaka-upo ko. Pinag-uusapan nila ako. Sino-sino na ba ang nakaka-alam?

Bigla akong nakaramdam ng galit. Hindi naman mangyayari ang ganito kung hindi ipinagkalat ng tatlo. Sila ang may dahilan, alam ko.

"Ano Ren?" tanong muli sa akin.

"Hindi ko alam ang nangyari. Nananaginip lang siguro ako. Wala talaga akong alam. Ang alam ko lang nagising akong nakayakap sa akin si Arvin. Gusto ko nang umuwi, cher." sunod-sunod sinabi.

Napansin kong gumalaw si Arvin sa kina-uupuan niya dahil sa sinabi ko.

"Wala rin ho akong alam dun. Ano naman kung nakayakap ako sa kanya." depensa niya para sa sarili.

Napa-buntong hininga ang choir directress.

"Masisigurado ninyo bang hindi na mauulit ang nangyari?" tanong sa amin.

Hindi ako sumagot. Nakikiramdam ako kay Arvin. Hindi rin ito nagsasalita.

"Ano?" giit ng choir directress.

"Opo." napilitan kong sagot.

Hindi ko alam kung sumagot din si Arvin. Hindi ko siya narinig. Napatingin ako sa labas sa may bintana. Madilim na pala sa labas.

"Cher, gusto ko nang umuwi." sabi ko.

Sumang-ayon ito.

Lumabas ako nang simbahan at nakita ko ang ibang young people na naghihintay sa labas. Gabi na hindi pa sila umuuwi. Naghihintay siguro sila ng bagong balita sa isip-isip ko. Diretso ang lakad ko. Parang pinag-uusapan nila ako. Parang pinag-tatawan nila ako.

Nakasalubong ko ang isang young people na nasa mid-twenties. Nagparinig.

"Ang dumi mo! Kahit malinis kang tignan at maligo ka ng ilang beses, ang dumi mo pa rin."

Dire-diretso ang lakad ko. Tinamaan ako sa narinig kong iyon. Naluha ako nang maisip kong ganun na ba kabilis kumalat ng balita? Ibig ba sabihin nun alam na rin ni pastor? Nakahiya. Nakakatakot. Gusto ko nang makalayo.

Pero naisip ko rin na buti nalang at iba ang nakita sa amin ni Arvin. Hindi ang mas malala pa roon. Pero hindi ko talaga alam na nakahawak ako sa ari ni Arvin. Natanong ko ang sarili ko kung nakapasok ba sa loob ng shorts ni Arvin ang kamay ko. Malamang nanaginip ako kung totoo talaga ang binibintang nila Josek. Gumagalaw ba kaya ang kamay ko? Kinikilabutan ako sa kahihiyan.

--------

Hindi ako sumakay. Gusto kong mag-lakad at mag-isip. Hindi ko inaasahang may tatawag sa akin. Ang kapatid ni Arvin na babae.

"Kuya Ren, uuwi ka na ba?" sigaw ni Ana Grace.

Tumigil ako at nilingon ko siya. Tumango ako ng pagsang-ayon.

"Maglalakad ka lang ba?" tanong niya sa akin nang halos isang dipa nalang ang layo niya.

"Gusto ko munang mag-lakad ngayon."

"Pasabay."

"Ano?" gulat ko. "Bakit? wala ka bang pamasahe?" tanong ko sa kanya. Bibigyan ko siya kung ganun.

"Hindi, gusto ko lang talaga maglakad din."

"Baka magalit ang kuya mo?"

"Ano ka ba kuya Ren. Hindi nga ako pinapansin nun eh. Papagalitan ka diyan."

Bigla niya akong hinila para magsimulang mag-lakad.

"Teka, sandali." pigil ko. "Sigurado ka ba?"

"Oo nga."

Nauna na siya sa akin ng ilang hakbang kaya napadali ako ng paglalakad para makasabay.

"Bakit gusto mong maglakad?" tanong ko.

"Para may kausap ka."

"Ngek." natawa ako. "Bakit mo naman naisip yun?"

"Alam ko kasi yung nangyari kanina kaya nang makita kitang naglalakad naisip kong problemado ka."

Nabigla ako sa narinig ko sa kanya. Ibig sabihin may alam din siya. Talaga nga palang kalat na kalat na ang balita. Pero thankful parin ako dahil hindi grabe ang alam nila kaysa sa tunay na nangyayari.

"So, kailangan kong mag thank  you sa'yo?" natatawa ako sa kabila ng nangingilid na mga luha.

"Hindi noh. Ano ka ba? Siyempre, kaibigan ka ni kuya mmm parang naiisip ko lang kung paano pag-usapan."

Bigla akong napasagot. "Pinag-uusapan ako? Nino?" gusto kong malaman agad ang sagot.

"ahm... halos lahat kuya Ren."

"T-talaga?" para akong nawawalan ng panimbang.

"Pero wag ka mag-alala. Naiintindihan kita."

Naguluhan ako sa kanya. Paanong akong naiintindihan niya?

"Sabi ko nga sa kanila baka nananaginip ka lang." pagpapatuloy niya.

"Wala talaga akong alam."

"Ibig sabihin ba talaga kuya Ren na hindi mo alam na hinahawakan mo ang..." hindi niya masabi. "Yung ano ni Kuya."

"Paanong hinahawakan? As in gumagalaw ang kamay ko?" tanong ko nang madiin.

"Parang ganun na nga."

"Ay..." napa-tingala ako sa kadiliman ng langit sabay buntong hininga. "Ayun ba ang kumakalat?"

"Oo, kaya nga hindi sila naniniwalang tulog ka eh. Tapos si kuya nakayakap pa sayo."

"Teka, eh kung gising ako dapat tinigil ko kasi di ba nandoon sina Josek. Sila ang nakakakita eh." depensa ko.

"Yun na nga rin ang sabi ko sa kanila. Eh di sana tinigil mo yun kung gising ka. Pero alam mo kuya Ren, kahit si kuya naliligalig dahil biglang kumalat. Kaya pala hindi yun makatulog kagabi."

Bigla kong naisip si Arvin. Ibig sabihin pala na wala siyang kinalaman sa pagkalat ng balita. Naglaro tuloy sa isip ko kung paanong naliligalig si Arvin. Bigla akong nakaramdam ng awa para sa kanya.

"Ibig sabihin, kahapon pa kumalat yun?" tanong ko kapagdaka.

"Oo, si Joshua daw ang nagkwento bago daw nag-uwian. Ako nga nalaman ko nalang dahil sa txt eh."

"Grabe na yata 'to. Parang wala na akong maihaharap sa kanila."  hiyang-hiya na ako.

Muli kong naisip si Arvin, kaya pala siryoso at late pa kung dumating kanina. Parang akong tanga na halos nagmamadali pang makapunta sa simbahan tapos ganun lang pala ang mangyayari. Muli akong kinilabutan.

"Kuya Ren, sandali." pigil niya sa akin.

Napatapat kami sa isang bakery.

"Bibili ako tinapay." tumawa ito. "yung ipapamasahe ko dapat, ibibili ko na lang ng tinapay."

Namili siya ng tinapay. Sa likuran niya, nadukot ako sa bulsa  ng pera. Naka-kuha akong twenty peso bill. Ako ang nagbayad.

"Ikaw kuya Ren, ayaw mo?" alok niya sa akin.

"Ayoko. Nawawalan ako ng gana." nakangiti ako sa kanya nang sabihin ko iyon.

"Hala. E di, sayo na 'tong bayad ko." pinipilit niya akong kunin ang dapat na pamasahe niya.

Todo tanggi naman ako at hindi niya ako napilit.

"Sige na nga." nasabi na lang niya.

"Balik tayo dun sa isyu. Tingin mo alam na din  ba nila pastor?" nangangamba ako sa isasagot ni Ana.

Nanguya ito. "Mmm malamang kuya Ren. Alam ng anak eh, malamang."

Buntong hininga. Nag-ngangalit ang mga bagang ko.

"Si tatay Nim alam kaya niya?" natatakot din akong malaman ni tatay Nim dahil napaka-istrikto nito sa simbahan. Daig pa ang pastor sa pagiging istrikto.

"Si papa? Ewan ko? Parang hindi pa."

Kahit ganoon, patuloy parin akong nangangamba. Posible kasing makarating.

Tahimik na ako hanggang sa mapatapat kami sa iskinita nila Ana.

"Ana, hindi na ako di-diretso sa inyo. Hanggang dito nalang kita hahatid ah."

"Okey lang kuya Ren, malapit na naman na eh."

"Salamat ah."

"Wala yun."

"Sige." paalam ko sa kanya.

Ngumiti lang ito at tumalikod na. Hindi pa ako nakaka-alis nang bigla itong lumingon at kumaway paalam. Ngumiti lang ako at tumango.

Sa patuloy kong paglalakad, nakaramdam ako ng kahit papaano nn hinahon sa aking dibdib. Thankful ako kay Ana sa ginawa niyang pag-sabay sa akin. Kahit masakit marinig ang mga nalaman ko, kahit papaano nalaman kong may nakaka-intindi o umuunawa ng pangyayari.

Pero saglit lang pala iyon, dahil sa muli kong pagtanaw sa mga pangyayari, nabubuo ang galit ko sa mga nagkalat ng isyu. Muling akong kinikilabutan sa sobrang kahihiyan. Parang ayaw ko ng magpakita sa lahat ng nakakaalam... kahit kailan.

Flickering Light- Chapter 10

Nagising ako habang natutulog pa ang iba. Natuwa ako nang mapansin kong nakayakap sa akin si Arvin. Nakadantay pa nga ang kanyang hita sa akin. Wala akong pakialam kung sinadya o hindi sinasadya ang pagkakayakap sa akin ni Arvin. Ang mahalaga masaya ako sa ganoong ayos namin. Tulog na tulog pa siya. Nangingiti ako habang pinagmamasdan ang bibig niyang bahagyang nakabukas.  Ang sarap isiping, katabi ko sa pagtulog ang natutunan ko nang mahalin.

Gusto kong malaman kung anong oras na. Ang cellphone ko ay nasa bag ko sa kabilang cottage. Naalala kong dala nga pala ni Arvin ang Cellphone niya. Nakita ko iyon sa may tagiliran niya. Kinuha ko iyon at pinindot. May mga mensahe sa cellphone niya. Hindi ko pa alam kung kanino. Ang gusto kong malaman ay ang oras.

Magse-seven na pala ng umaga. Napatingin ako sa paligid. Ilan-ilan palang ang mga naglalakad at ang iba ay mga nakahiga parin sa mga cottage.

Muli kong tinignan ang cellphone ni Arvin. Parang gusto kong basahin at kung sino ang nagpadala niyon. Kaya lang baka magalit si Arvin. Nakita kong nag-inat si Joshua. Akala ko magigising na siya pero hindi pala. Muli kong ibinalik ang cellphone ni Arvin sa tabi niya. Hindi ko na tinignan.

Hindi na ako nakatulog. Pero hindi ako gumalaw sa pagkakahiga ko. Hinintay ko silang magising bago ako kumilos. Naunang gumising si Mike.

"Good morning." bati niya agad sa'kin.

"Good morning din." ganti ko sa kanya.

Tumitig muna siya sa amin ni Arvin bago siya tuluyang tumayo. Napatingin din ako sa ayos namin ni Arvin. Napa-isip tuloy ako sa pagtitig sa amin ni Mike. May masagwa ba sa ayos namin? Malamang. Nakayakap kaya sa akin si Arvin.

Inalis ko ang kamay ni Arvin sa pagkakayakap sa akin. Nagising siya. Napatingin sa akin. Ngumiti lang ako sa kanya.

"Anong oras na." iinat-inat niyang tanong.

"Alas-siyete na."

Bumangon siya.

"Tingin mo anong oras tayo uuwi mamaya?" tanong ko sa kanya.

"Bago mag-tanghali siguro."

"Okey." sumang-ayon ako kahit hindi sigurado sa sagot.

Sumunod na gumising si Joshua tapos si Josek. Naka-sandal na ako sa poste ng cottage sa mga sandaling iyon. Si Mike ay pabalik na galing sa paghihilamos ngunit dumiretso papunta sa kabilang cottage. Sinundan ko siya ng tingin.

"Babangon na ba kayo?" tanong ni Arvin kala Joshua at Josek. "Liligpitin ko na 'tong mga kumot."

Hindi nag-salita ang dalawa pero hinila nila ang kumot palayo sa kanila. Natawa ako.

"Ang bilis sumunod sa tatay ah." biro ko kay Joshua at Josek.

Ngumiti lang sila sakin.

-----------

9 am kami umalis nang beach resort. Sa sasakyan, magkatabi kami ni Arvin. Ganoon parin ang ayos nagkapalit lang ang pwesto ni Arvin at Josek. Masaya ako dahil doon. Lalo pa't nahilig din sa aking balikat si Arvin. Ang sarap ng feeling. Kulang nalang at maghawakan kami ng kamay.

Wala pang isang oras nang dumating kami sa simbahan. Doon na kami maghihiwa-hiwalay.

"Kuya Ren, diretso ka na bang umuwi?" tanong sa akin ni Arvin.

"Oo." sagot ko ng matipid.

"Sige, ingat nalang ha. Hihintayin ko pa kasi sina Mama at Papa."

"Ok. Sige, kayo rin."

Siya ang unang tumalikod. Tinawag ko si Josek para sabay na kaming pumunta sa kanto para maka-sakay ng sasakyan pauwi.

Nakasakay na ako nang tignan ko ang cellphone ko. May mensahe mgunit nang pindutin ko saktong namatay. Lowbat. Hindi ko na pinag-aksayahang buhayin pang muli. Sa bahay ko nalang babasahin. Hindi ko nga pala na-charge bago ako umalis ng bahay.

--------

Sa bahay, kasalukuyan palang nagluluto ng ulam si mama.

"Kamusta?" bati niya sa akin nang makita ako.

"Masaya naman din po."

"Huwag ka nang magtagal sa taas, kakain na."

"Sige po."

Umakyat na ako sa taas. Cellphone ko agad ang inasikaso ko. Pagkatapos kong isaksak para i-charge, bumaba agad ako gaya ng bilin ni mama.

Naabutan kong naghahanda ng placemat si mama kaya tinulungan ko na. Feeling mabait ako sa pagtulong ko. Bumabawi.

"Siya nga pala. Tumawag uli ang tita mo. Nasabi ko na, na pupunta ka doon pag tapos ng pasok mo."

"Sige po."

"Tawagin mo na Papa mo sa labas."

"Hindi pumasok si Papa?" tanong ko agad. Nagtataka ako.

"Nag-inuman kagabi, hirap gisingin. Naku, wala akong ganang mamilit ng ayaw."

Natawa ako sa sinabi ni mama.

"Sige po tatawagin ko na."

Hindi naman galit si mama alam ko. Masaya ako at nagkaroon ako ng mga magulang na madaling magkaintindihan kapag nagkakaroon ng tampuhan.

Tatlo lang kaming kumakain sa hapag-kainan. Ang dalawa kong kapatid ay sa school na kumakain dahil nagbabaon. Masarap talagang kumain kapag kasama mo ang pamilya mo. (Ayts wala pala yung dalawa.)

------

Pagkatapos naming kumain, pinaghugas ako ni mama ng mga plato. Habang naghuhugas ako naalala kong may mensahe nga pala akong dapat basahin. Kaya nagmadali ako sa paghuhugas.

Napa-yes pa nga ako nang makatapos ako. At mabilis na umakyat sa taas.

"Hindi pa full-charged ang battery ng cellphone ko pero kinalikot ko na agad mabasa ko lamang ang mensahe. Baka kasi kay Arvin galing. Kung ganoon laking tuwa ko.

Excited akong mabasa. At tama nga ako na kay Arvin nga galing ang mensahe.

"Ingat." ang laman ng mensahe.

Nag-isip muna ako bago mag-reply. Nag-desisyon akong sagutin ang txt niya. Kaya lang nang magtipa na ako ng mga letra bigla ko ring binura. Parang hindi maganda yung sasabihin ko kaya iibahin ko nalang.

Muli akong nagtipa pero hindi parin ako kumbinsido sa ire-reply ko. Hanggang sa matanong ko ang sarili kong dapat pa ba akong mag-reply? Eh, ingat lang naman ang txt. Walang tanong na dapat kong sagutin.

Para akong nanlulumo nang mabuo sa aking isipang hindi ko kailangang mag-reply. Namimis ko na agad siya kaya lang parang napaka-awkward tignan. Masyado yata akong nagfi-feeling na ka-relasyon. Wala pa naman.

Ganyan ang nasa isip ko nang mapahiga ako sa kama nang dismayado. Tanging ang isipin ko na lamang siya ang magagawa ko at alalahanin ang mga sandaling napagsaluhan namin. Wala akong lakas nang loob na mag-txt sa kanya para makapag-bukas ng mapag-uusapan namin. Puro buntong hininga na lang ang naririnig ko sa apat na sulok ng kwarto ko. Nang may bigla akong naalala.

"Friday nga pala ngayon. Mamayang hapon may practice ng choir. So." nagagalak ako sa tuwa sa naalala ko. "Magkikita kami mamaya. Ayos." napasigaw talaga ako sa huli kong salita. Sabay tawa.

------

Excited akong makarating sa simbahan nang hapon na iyon. Halos napapa-padyak ang paa ko kapag tumitigil ang jeep para magsakay at magbaba ng pasahero. Hindi lang pala dun kapag nata-traffic. Ipinapakita ko talaga sa driver na naka-simangot ako. Kasi naman, mag-aabang pa ng pasahero. Buti nalang tamang-tama na may nag-aabang na mga pasahero kaya't hindi na naghintay pa ang jeep.

"Ayon." nasabi ko nang mahina nang tumigil na ang jeep nang pumara ako.

Lakad-patakbo ako nang tunguhin ko ang simbahan. Muli, napatigil ako sa may gate bago pumasok. Sumilip pero wala namang bumulaga katulad ng una. Tuloy-tuloy ako sa loob ng simbahan.

"Wala pa po ba ang iba?" tanong ko sa choir directress namin sa loob ng simbahan.

"Oo nga Ren eh, mga pagod siguro."

"Kaunti lang naman ang sumama na young people sa outing. Halos yung ibang sumama hindi naman kasali sa choir." parang ako pa ang nadidismaya sa hindi pa makapag-simula.

Ako ang unang tinuruan. Para hindi masayang ang sandali. Alam ko naman ang tono ko dahil isang buwan na namin pina-practice at sa Linggo na namin kakantahin. Maya-maya lang ay isa-isa na rin nagdadatingan ang mga miyembro.

Kada may pumapasok, kanda-haba ang tingin ko kung sino. Baka kasi si Arvin na. Pero late na nakarating si Arvin. Naka-pwesto na kami sa harapan nang dumating siya. Nasa bass ang pwesto ni Arvin. Ako sa tenor. Nasa kabilang linya sila paharap sa amin. Sa gitna naman ang alto at suprano. Naka-pusisyon kaming pa-curve.

Nagkaka-tinginan kami ni Arvin pero ang atensyon namin ay nasa inaawit. Saka ko lang napansing tinitignan din ako ni Mike at Josek na katabi ni Arvin at nagngi-ngitian silang dalawa. Tinitignan ko si Arvin pero wala naman itong reaksyon. Nawala ako sa tono kaya't hindi na ako nakasabay. Nagtataka talaga ako.

"Ren, hindi ka kumakanta." sabi ng choir directress nang matapos ang awitin.

"Nawala po kasi ako sa tono." alibi ko. Totoo naman kaya lang, hindi ko sinabi kung ano ang dahilan. "Give me another chance." pagbibiro ko.

Nagkatawanan sila. Lalo na sina Mike, Josek at ang katabi kong si Joshua.

"Cher, give another chance daw oh." si Joshua habang tumatawa.

Natawa na rin ako.

"Sige, break muna. Saglit lang ha?"

Dumiretso muna ako sa c.r. sa likuran para umihi. Nang bumalik na ako, nakasalubong ko ang anak na lalaki ng pastor.

"Ren, tumataba ka ngayon ah?"

"Ngek." tanging nasabi ko.

"Parang hiyang ka siguro sa..." hindi na niya itinuloy ang sasabihin.

"Saan naman." gustong malaman ang kasunod ng sasabihin niya.

Pero tumawa nalang ito at dumiretso sa paglakad palayo sa akin. Hindi ko na hinabol pa. Parang nagbibiro lang. Dumiretso naman ako sa loob ng simbahan at naghintay. Hinanap ko si Arvin at nakita ko itong kausap sina Mike, Joshua, Josek at ang choir directress namin. Parang seryoso yata sila kung mag-usap.

Maya-maya lang ay ipinag-patuloy na ang practice.

"Oh, bukas na ang last practice natin at sa Sunday na natin 'to kakantahin. Arvin, mag-pray ka na." ito ang mga huling sinabi ng choir directress nang matapos ang pratice.

Pagkatapos ni Arvin mag-pray, hindi ko inaasahang tatawagin ako ng aming choir directress.

"Ren, wag ka munang umuwi. May itatanong lang ako sa'yo."

Flickering Light- Chapter 9

"Akin na yang plato mo Mike. Isasabay ko nang hugasan." alok ni Joshua kay Mike pagkatayo.

"Sige lang, hihintay ko nalang si Ren."

Hindi pa kasi ako tapos kumain. Nahihirapan kasi akong lumunok ng mga sandaling iyon. Nagtatanong ang isip ko kung bakit biglang nag-iba ng mood sa akin si Arvin.

"Hindi na nga niya ako pinansin kanina tapos ganon pa siya kung magsalita sa akin. Hindi naman siya ganon dati. Oo, nagbibiro siya at minsan nambabara din pero hindi sa ganoong paraan. Hindi ko siya maintindihan." 

"Hoy, bilisan mo diyan." si Mike. "Ano bang iniisip mo?"

"Ha? W-wla." pagsisinungaling ko.

"Wag mo isipin yun, mahal ka nun." natatawa si Mike sa akin.

Nakaramdam ako ng pagkapahiya sa sinabi  ni Mike. Parang alam niya kung sino ang iniisip ko. Ganun na ba ako ka-transparent sa nararamdaman at na-iisip ko?

"Kung ano-ano ang sinasabi mo. San mo nakuha yan?"

"Ang tahimik mo kasi."

"Wala lang nga."

"Eh bakit ka nga tahimik?"

"Wala."

"Ang lakas mo akong ipagtanggol kanina. Tapos ang lakas pa ng boses mo. Parang gusto mo yatang iparinig dun sa nagluto kung bakit yun ang niluto niyang ulam tapos bigla kang tatahimik." nakakunot ang noo habang nagsasalita. "Ang labo mo Ren." bigla itong tumawa.

"Ano? Hindi kaya." natawa rin ako.

"Alam ko na. Isusumbong kita na nilalait mo yung giniling na baboy."

"Wala naman ak-"

Hindi pa nga ako tapos magsalita nang bigla itong aalis para magsumbong.

"Hoy!" hinawakan ko agad ang kanyang braso. "Sige subukan mo." natatawa akong naiinis at nahihiya.

"Ayaw mo kasing sabihin bakit ka tumahimik eh."

"Wala nga ang kulit mo."

"Dahil kay Arvin? Sa sinabi niya?"

Nagulat ako sa tanong na iyon ni Mike.

"A-ano? Bakit naman?" nagmamaang-maangan ako.

"Napahiya ka sa pambabara niya kasi."

"Nambabara? Eh, ginagawa naman niya yun dati ah. Oh, bakit ako mapapahiya?"

"Kunyari pa. Akin na nga yan."

Kinuha niya ang pinag-kainan ko, tumayo at umalis. Napipi ako nang saglit dahil buking pala ako nung una pa lang.

"Ano na ba ang alam nila? Naghihinala na ba sila sa akin... sa amin ni Arvin?"

Nang maitanong ko iyon sa aking sarili napatingin ako kung saan naroroon si Mike. Nakatalikod ito habang naghihitay na makasunod sa pag-gamit ng gripo. Nagsisiyasat ako sa kanya na para bang makakakuha ako ng ebidensya. Nagulat ako nang bigla siyang lumingon sa akin. Hindi ako nakapag-bawi ng tingin. Nahuli niya akong nakatitig sa kanya. Nguniti siya sa akin.

Bahagya akong napahiya kaya't agad akong nagbawi ng tingin. Inintindi ko nalang ang kalat sa lamesa.

-------------

Tinignan ko ang oras sa aking cellphone. Magna-nine na ng gabi. Ako ang mag-isa sa cottage. Ayokong sumama sa gala mode ng grupo dahil ayokong makasabay si Arvin. Nakakaramdam kasi ako na posibleng may masabi uli ako at muling mapahiya lang ako kay Arvin. Ang hirap sa akin na kung sino pa ang hinahanap ko, siya pa ang may sala kung bakit ako nasasaktan.

Wala naman akong makita sa paligid kundi mga taong naglalakad-lakad at mga naka-istambay, tunog ng mga alon sa dagat at langit na walang laman. Nakakasawa silang tignan, kaya minabuti kong humiga at ang bubong na pawid ang tignan.

Ang tagal kong nakatitig sa bubong ng cottage at nag-isip.

"Excuse me." si Arvin.

Hindi ako kumibo pero nag-bigay daan ako sa kung ano ang gagawin niya. Kinuha niya ang mga blanket sa mga bag. Pasimple lang akong tumitingin sa ginagawa niya. Ayoko kasing makita niya akong nakatingin sa kanya.

Dinala niya ang mga kumot sa isang malaking cottage. Malapit lang iyon papuntang function hall. Maya-maya ay bumalik siya sa cottage kung saan ako naroon.

"Matutulog ka na ba?" tanong sa akin ni Arvin.

Nag-alangan akong sumagot. "O-o."

"Nilatag ko na yung mga kumot doon sa kabila baka kasi maunahan pa tayo."

Hindi ako tumingin sa kanya. Muli akong humiga sa lamesa.

"Malaki yung lamesa doon. Kasya tayong lima."

"So?" sagot ng isip ko. Nananadya na akong hindi siya pansinin.

Hindi pa ako nakuntento. Umikot ako ng pagkakahiga patalikod sa kanya kung saan siya nakatayo. Bahala siya kung ano ang isipin niya. Basta ang alam ko, ayaw ko siyang pansinin bilang ganti.

Kahit nakatalikod ako, alam ko na umalis siya. Nakaramdam ako nang pag-iinit ng mga mata sa ginawang pag-alis ni Arvin. Pero doon ba talaga ako naluluha o dahil sa ginawa kong hindi pag-pansin sa kanya?

Ang hirap ng ganitong damdamin. Kahit ayokong man sabihin pero malaki na talaga ang pagkakakilala ko kay Arvin. Ang saki-sakit. Mahal ko na talaga siya.

Nakita kong pabalik si Arvin. Dali-dali at pasimple kong pinunasan ang luha ko sa aking pisngi.

"Doon ka na matulog. Tara." yaya sa akin ni Arvin pagka-lapit.

Hindi ako kumibo. Baka may mahalata si Arvin kung magbibitiw ako ng mga salita.

"Sumunod ka ha." huling sinabi ni Arvin at tumuloy kung saan ako niyayaya.

Hindi ko alam ang gagawin. Hindi ba ako susunod dahil galit ako sa kanya? Hindi ko nga siya pinapansin di ba? Bakit pa ako susunod?

Susunod ba ako? Kasi di ba gusto ko siyang makita, maka-usap at makatabi? Kanina ko pa yun gustong mangyari.

Bigla akong natuwa sa naisip kong iyon. Kahit papaano ay nakagaan sa'kin ng loob. Kaya lang nahihiya akong sumunod dahil sa ginawa ko.  Bahala na.

-------

Nakita ko siyang naka-upo patalikod. Saka ko nalang nalamang ginagamit pala niya ang kanyang cellphone. Naramdaman niyang pumatong ako sa lamesa kaya napalingon siya. Pero hindi siya kumibo ng makita ako.

Humiga ako patalikod sa kanya. Hindi ako mapalagay parang nakakaramdam ako ng pagkaasiwa. Naramdaman kong humiga na rin siya.

"Galit ka raw sa'kin?" tanong sa akin ni Arvin na ikinagulat ko.

"S-sinong may sabi." hindi parin ako humaharap sa kanya.

"Si Mike."

"Naniwala ka naman."

"Alam ko rin naman kasi yun."

Hindi ko inaasahang sasabihin niya iyon.

"Kaya pala, nananadya hmpt!..." sa isip ko.

"Bakit ka nagagalit?"

"Akala ko ba alam mo? Nagtatanong ka pa." may tono ang pagkakasabi ko.

"E di galit ka nga?"

Naguguluhan ako.

"Hindi ako galit. Bakit naman ako magagalit?" bigla ko ring naisip na bakit nga ba ako magagalit kay Arvin?

"Sorry." mahina pero ramdam ko ang sincerity.

Nakaramdam ako ng katuwaan sa puso ko.

"Bakit ka nagso-sorry?"

"Galit ka nga kasi."

"Hindi nga ako galit. Bakit nga ako magagalit sa'yo?" patuloy akong nagsisinungaling.

"Eh bakit nakatalikod ka parin kung hindi ka galit?"

Natawa ako. Nakaramdam din ako ng pag-iinit ng aking pisngi.

"Humarap ka nga kung hindi ka galit?" hamon sakin ni Arvin.

"Oh" humarap ako sa kanya.

Ramdam ko ang pamumula ng aking mga pisngi. Nahiya ako bigla lalo pa at nakatingin siya sa mga mata ko. Hindi ako makatingin ng diretso.

"Galit ka nga." hindi nakumbinsi si Arvin.

"Ang kulit nito." para akong bata. Naisip ko ang inasal ko kaya natawa ako.

"Natawa ka?"

"Wala, bakit? Masama ba tumawa?"

"Mahirap kasi yung natawa tapos galit." tumagilid na rin siya paharap sa'kin.

"Hindi ako nababaliw." alam ko ang ibig niyang sabihin. "Hindi ako galit."

"Eh bakit ang lungkot mo kanina?"

"Malungkot ka diyan?" inismiran ko pa siya nang pabiro.

"Totoo naman eh." sabay kiliti sa tagiliran ko.

Natawa ako sa ginawa niya. "Ewan."

"Puro ka nalang tanggi. Pero... sorry talaga kanina. Wala lang, gusto ko lang inisin ka."

Hindi naman ako nanghihingi ng paliwanag pero ginawa niya. Hindi na ako sumagot kahit pa nalaman kong sinasadya niya ang mga nangyari. Tumihaya ako sa pagkakahiga. Nakaramdam kasi ako ng pagka-ilang sa mga sinabi niya.

"San pala kayo galing kanina?" tanong ko sa kanya para maiba ang usapan.

"Kanina?" nag-isip muna siya bago siya sumagot. "Ah, doon sa private pool sa likod ng shower room."

"Kaya pala hindi ko kayo makita kanina."

"Hinahanap mo ba kami kanina."

"Ganun na nga."

"Bago kasi kami nagbanlaw, nag-swimming muna kami dun." natutuwa siya sa paglalahad. "Ang saya nga eh. Kasi, kami lang ang nagsu-swimming doon. Noong una akala namin papagalitan kami nung lalaki na nagbabantay. Yun pala hindi. Kaya yun sinulit namin."

"Bakit di nyo sakin sinabi?" may halong pagtatampo ang pagkakasabi ko.

"Hindi ka namin kasi napansin. Naalala nga kita kanina."

Napangiti ako sa sinabi niyang iyon. Nagpatuloy siya sa pagku-kwento.

"Kaya lang walang gustong sunduin ka." natawa ito.

Hindi naman ako nakaramdam ng kahit ano sa pahayag niya. Muli siyang nagpatuloy.

"Tapos naalala ko nagbanlaw ka na pala kaya baka ayaw mo na ring maligo. Kaya yun, hindi ka na talaga namin pinuntahan para yayain."

Dun pala sila galing sa isip-isip ko.

"Teka, ikaw saan ka kanina. Wala ka rin naman sa cottage kanina ah." tanong niya sakin nang maalala niya.

"A-ako? Hmmm..." magsisinungaling sana ako. HIndi ko alam kung ko gagawin pero nagbago ang isip ko. "Doon sa function hall, nakikinig sa mga kumakanta."

"Kumanta ka?"

"Hindi. Nakikinig nga eh."

"Sige, kakantahan kita."

"Nge. Bakit naman."

"Pampalubag loob."

"Bakit may ginawa ka bang mali?" natatawa ako.

"Di ba nga, galit ka sa akin."

"Hindi nga. Sino ba may sabi?"

"Napakasinunagaling nito. Uulit na naman tayo nyan eh."

Pareho kaming nagkatawanan.

"Ano ba kakantahin mo?"

"Hmmm... Ikaw Nga."

"Wow, Mulawin ah.."

"Ayaw mo?"

"Hindi ah. Natuwa nga ako eh." ipinakita ko pang nakangiti ako.

"Sige, umpisahan ko na."

"Wooo...." yun ang cheer ko sa kanya bago siya umawit haha.

"Ikaw nga, ang siyang hanap-hanap sa aking... sa aking buhay. Handang iwanan ang lahat upang makapiling ka sinta. Upang makapiling ka sinta."

"Tapos na agad?" nabitin ako. Natatawa ako kasi pinutol ang kanta.

"Hindi ko kasi matandaan eh" sabay tawa. "Ano nga ang umpisa nun?"

"Hindi ko alam eh."

"Wala tuloy kwenta."

Muli akong natawa. "Hindi ah. Kahit papaano convincing pa rin." sabay tawa.

Hindi ko na namalayang masaya na akong muli. Tawa na ako ng tawa. Nakalimutan ko na ang kanina lang na sakit na nadarama. Hindi ko na rin namalayang nakatulog na pala kami.

Nang may ngiti...