IVAN (My Love, My Enemy) Chapter 41

Halos lakad takbo na si Ivan sa pagmamadaling maka-uwi. Sa wakas ay nasa harapan na rin siya ng gate nila. Kanina habang naglalakad siya, nagdesisyon siyang dumiretso kala Mico pero nang malapit na siya, saka naman siya nagbawi. Pinili niyang dumiretso sa bahay at makapagpalit ng damit bago pumunta sa kabila. Naisip rin niyang maaring maabutan din naman niya si Mico sa kanila at doon sa kanyay naghihintay.

Kung susuriin ang mukha ni Ivan, mahahalata mong napakasaya niya. Excited sa kung ano mang dahilan. Maluwang ang pagkakangiti ng masalubong ang ina.

"Kamusta Ma?" masayang bati ni Ivan sa ina.

"O-ok naman. Ikaw? Kamusta ang late?" sinundan ni Divina ng biro.

"Ok naman po."

"Mabuti kung ganoon. Sige na magbihis ka na."

"Sige po Ma." nagmadali si Ivan sa pagpanhik sa hagdan. "Ay Ma." balik niya. "Kay Mico ako tatambay mamaya ha. Baka kasi hanapin mo ako."

Hindi maka-pagsalita si Divina. Pero mahahalata sa kanya ang pagkagulat.

"Ma?" napalitan ang ngiti ni Ivan ng pagtataka. Naitaas pa ni Ivan ang noo pahiwatig ng katanungan. "Bakit?"

"W-wala. Sige na. Wala naman akong iuutos eh." pinilit ni Divina na maging kaswal sa pagsasalita.

"Ok po." Umakyat na si Ivan.

Saka nakahinga ng maluwag si Divina. Ginugulo ngayon ang isipan ni Divina. "Sasabihin ko ba kay Ivan na pinaalis ko na si Mico. Ipagtatapat ko ba sa kanya ang nangyari kanina? Baka magalit siya sa akin. Hindi. Tama lang na hindi na niya malaman. Bahala na siya kung ano ang isipin niya kapag hindi niya nakita si Mico." Nakapa ni Divina ang dibdib dahil sa pinaghalong kaba at alalahaning maaring masaktan ang kanyang anak kapag nalaman na nitong wala na si Mico.

-----

Nagtataka si Ivan kung bakit sarado ang gate. Dati lagi naman itong bukas o naka-awang ng kaunti. Pero bakit ngayon ay lapat na lapat sa pagkakasara ang gate nila Mico at naka-lock pa sa loob. Agad siyang kumatok.

"Mico." Ilang tawag lang ni Ivan ay nakarinig na siya ng yabag ng paparating. "Si Mico siguro." naexcite sabi.

"Ivan." pagkabukas ng pinto.

"Kayo po?"

Iniluwa si Saneng sa gate. "Parang nagulat ka pa yata. Ako lang namang tao rito."

"H-ha? Anong ibig po ninyong sabihin?"

"Bakit hindi mo alam?"

Napakunot ang noo ni Ivan ngunit naka-silay pa rin ang ngiti sa labi.

"Hindi ba kayo nakapag-usap ni Mico?"

"Magkausap po kagabi." walang kaalam-alam na sagot ni Ivan. "Sa totoo nga lang po, maraming nangyari kagabi." pagmamalaki ng kanyang isipan.

"Yun naman pala eh, alam mo ng wala rito si Mico."

"Po?" parang tumigil ang mundo ni Ivan sa narinig.

-----

Parang umiikot ang paningin ni Ivan habang nakatayo siya sa harapan ng pinto ng kwarto ni Mico. Sumasakit ang ulo niya sa paulit-ulit na tanong sa kanyang isip, ang kung bakit siya iniwan ni Mico at nang walang paalam.

Gusto niyang pumasok sa loob ng kwarto ni Mico. Naniniwala siya sa sinabi ni Saneng na wala na si Mico pero, para bang umaasa ang kanyang puso't isipan na nasa loob lamang si Mico at naghihintay sa kanya. Nakikinita-kinita pa nga niyang makikita niya itong ngingiti ng napakaluwang kapag nakita siyang pumasok sa loob.

Suminghap muna siya ng malalim para magkaroon ng lakas ng loob. Nanginginig ang kanyang mga kalamnan dahil sa bilis ng tibok ng kanyang puso. Para siyang matutumba kaya naitungkod niya ang kamay sa pader. Tumingala siya para mapigilan ang napipintong pagluha. Saka niya hinawakan ang seradura. Ramdam niya ang panginginig ng kamay at para bang walang lakas ng pihitin iyon.

Kasabay ng pagbukas ng pinto ang pagtawag niya ng pangalan ni Mico.  Nang maluwang nang nabuksan ang pinto saka tumulo ang masaganang luha sa kanyang pisngi. "M-mico..." sa pangalawang pagkakataon. 

Wala siyang Mico na nakita sa paligid kaya lalo lang siyang nakaramdam ng sakit sa kanyang puso. Napayuko siya at saka tahimik na lumuha ng lumuha. Ayaw niya gumawa ng ingay. Pilit niyang nilalabanan ang sakit. Humakbang siya at muntikan na siyang mawalan ng panimbang. Buti na lang at mabilis siyang nakahawak sa kanto ng pinto. Muli siyang humakbang at pagkakataong iyon, pinilit niyang tatagan ang kanyang mga tuhod.

Narating niya ang kama ni Mico. Umupo siya roon at saka bahagyang hinimas ang kama. Para bang madarama niya si Mico sa ganoong paraan. Tumingin siya sa paligid. Naghahanap ng kakaiba na maaring makapagsabi ng tungkol kay Mico at higit sa lahat kung bakit ito biglaang umalis at iniwan siya. Pero wala siyang nakitang kakaiba.

Tumingin siya sa likuran niya at doon nakita niya ang laptop ni Mico. Agad siyang pumatong sa kama at para abutin ang laptop na nasa kabilang bahagi ng kama. Nang makuha, agad niya rin itong pinagana. Ilang sandali lang ay tuluyan ng nagbukas ang laptop. 

Nandilat ang mga mata ni Ivan nang bumulaga sa kanya ang wallpaper sa screen. 

"Ako 'to ah?" pero hindi siya nagalit o nainis man lang. Bumalik lang sa kalungkutan si Ivan. "Ginalit pala talaga kita." bumuntong hininga siya at ngumiti. "Pero ang alam ko Mico, napatawad mo na ako. Alam ko kahit hindi ko itanong at hindi mo sabihin, sa kilos mo, kahit sa mga sinasabi mo, alam ko..." nagpatuloy ang pag-agos ng kanyang luha. Nakaramdam siya ng sakit sa kanyang puso. Pero pinipilit niyang ngumiti. "...mahal mo ako. Hindi mo ako iiwan. Nagbago na ang isip mo di ba?"

Gumalaw ang kanyang mga daliri ni Ivan sa laptop ni Mico. Binuksan niya ang "paint" para i-edit ang kanyang picture.

Sinulatan niya ito ng  "I really miss you and love you, so sad si Ivan." Pagkatapos ay pinatay na niya ang laptop at maayos na inilapag sa kama. Naisip ni Ivan na ipapaalala niya kay Saneng na huwag kalimutan ang laptop ni Mico pabalik ng Manila.

Tumayo na si Ivan sa kama. Balak na niyang lumabas ng kwarto. Gusto sana niyang doon maglagi pero naisip niyang bumalik sa bahay at tanongin ang ina kung mayroon itong alam kung bakit biglaang umalis si Mico.

-----

"Aw, aw, aw." tahol ng aso pagkababa ni Ivan sa hagdan.

"V-vani?" bahagyang pumiyok pa si Ivan ng sambitin ang pangalan ng alagang aso ni Mico. "Vani, naiwan ka?" agad niyang nilapitan iyon at kinarga.

Para namang si Ivan ang amo ni Vani at dali-dali itong lumapit kay Ivan at kakakitaan ng kagaslawan sa pagkilos.

Napa-ngiti si Ivan. "Buti naman at close pala tayo." natawa si Ivan. "Iniwan na tayo ng amo mo. Ikaw masaya ka ba na iniwan ka ng amo mo?"

Tumaho ang aso.

Hindi naintindihan ni Ivan ang ibig sabihin ng tahol na iyon ni Vani. "Siguro gutom ka na? Halika sa bahay doon kita papakainin." sabay buntong hininga. Naisip kasi niya si Mico nang minsang pinagmamasdan niya ito habang pinapakain si Vani. Kitang-kita ang kalungkutan sa mukha ni Ivan. "Halika na Vani."

-----

"Ma, may alam ba kayo sa biglaang pag-alis ni Mico?" kaagad na tanong ni Ivan nang makapasok sa loob ng bahay. Naabutan kasi niya ang ina sa sala na nanonood ng t.v. Inilapag niya si Vani sa lapag.

Kunot-noong tumingin si Divina sa anak. Sinikap niyang itago ang pagbundol ng dibdib dahil sa nagi-guilty na may alam sa pangyayari. "A-anong ibig mong s-sabihin?" kunyaring tanong ni Divina.

"Wala na si Mico Ma. Bumalik na siya ng Manila. Hindi mo rin alam? Imposible naman yatang hindi siya magpaalam? Maayos kami ni Mico. Hindi kami magkagalit. Bakit bigla-bigla aalis na lang siya ng walang paalam. Kahit man lang sa inyo? Anong dahilan. Ma?" sunod-sunod na pahayag ni Ivan.

Bahagyang tumaas ang boses ni Divina. "Aba, malay ko. Wala akong alam. Ngayon ko nga lang nalaman na wala na pala si Mico."

"May nangyari na hindi ko alam."

Iba ang naging dating sa pandinig ni Divina ang sinabi ng anak. "Anong ibig mong sabihin Ivan? Na may kinalaman ako sa pag-alis ni Mico?"

Natihimik si Ivan.

"Ano Ivan? Bakit nakatitig ka lang sa akin? Pinag-iisipan mo ba ako? Wala akong alam sa pag-alis ni Mico."

Suminghap muna si Ivan ng hangin bago nagtanong sa ina. "Nagkita po ba kayo ni Mico kanina? Kaninang umaga?"

"O- h-hindi." nabulol si Divina.

"Ma?"

"Hindi nga?"

Parang pagsuko ang ginawang paghinga ni Ivan. "Ok." Pagkatapos ay kay Vani siya tumingin. "Vani, sumunod ka sa akin sa kusina. Kakain tayo." Nilagpasan niya ang ina.

-----

Tulala si Ivan habang nasa harap ng hapag-kainan. "Bakit si Mama ang laging pumapasok sa isipan ko na maaaring dahilan ng pag-alis ni Mico? Ahhh ewan." Muli niyang sinilip si Vani na kumakain. Nakikita niyang ganadong-ganado si Vani sa pagkain. "Buti ka pa. Balewala lang sa inyo kung iwanan kayo ng nag-alaga sa inyo. Kahit minsan hindi kayo bigyan ng importansya, hindi kayo apektado. Ako..." nangilid na naman ang luha sa kanyang mga mata. "... ang sakit dito." nakapa niya ang dibdib kung saan naroon ang kanyang puso. "Ang hirap tanggapin. Ang saya namin kagabi, tapos ngayon, wala na ang amo mo." Pilit siyang tumawa. "Nakakatuwa."

Tumahol si Vani. 

"Tapos ka na ba?" Kinarga niya ito at itinapat ang mukha sa kanyang mukha. "Pwede bang hindi na kita ibalik kay Mico hmmm? Ako ang mag-aalaga sa iyo. Papatabain kita. Para kapag naalala ka ng amo mo at balikan ka, batchoy ka na." natawa siya sa nasabi. Pero bigla namang natahimik. "Pero kelan ka babalik Mico?"

-----

Sumasakit na ang ulo ni Ivan pero hindi pa rin siya dalawin ng antok. Kanina pa siya palipat-lipat ng pwesto pero hindi pa rin maka-tulog. Panay ang buntong-hininga na lang ang ginagawa niya. Patuloy na ginugulo ang kanyang isipan patungkol kay Mico. Miss na miss na niya ang naging katabi kagabi lamang. 

"Parang hindi na ako sanay na wala si Mico sa tabi ko?"

----

Kahit puyat at hindi pa maasyos na naka-tulog, maaga pa rin si Ivan gumising kinabukasan. Nag-prepare para sa pag-pasok. 

Naka-talikod si Divina ng mag-salita kay Ivan. Naulinigan kasi niya ang anak sa pagbaba ng hagdan. "Ivan, mag-almusal na." saka niya nilingon ang anak. "Oh, bakit namamaga yang mata mo?" Alam niya ang dahilan, pero nagkunwari siyang walang alam.

"Napuyat lang ho akong makipaglaro kay Vani." walang kagana-ganang sagot ni Ivan. Dumiretso si Ivan sa hapag-kainan. Nakita niya ang nakahaing spaghetti sa lamesa. Napa-lunok siya.

"Anak kain na ng paborito mo." masayang alok ni Divina.

Siyempre gusto ni Ivan kumain pero naisip niya lang si Mico. "Ano po ba ang favor niyo?"

"H-ha?" nagulat si Divina sa tanong ng anak. "Ah eh porke lang ba na pinagluto kita eh may favor na ako?"

"Akala ko lang ho. Ganoon po ba? Sige po, mamaya na lang po ako kakain. Parang busog pa po ako." Gusto niyang kumain bakit hindi, paborito niya iyon. Pero nang maalala niya si Mico, hinanap ng panlasa niya ang spaghetti ni Mico. Nawalan siya ng gana.

"H-ha? Ah sige. Papasok ka na?"

"Opo Ma." sagot niya at saka tumalikod.

Naiwan si Divinang natutulala sa naging malamig na pakikitungo sa kanya ng anak. Ngayon niya lang nakitaan ng ganoon ang anak. Alam niya ang dahilan at si Mico iyon pero paninindigan niya ang gusto niyang mangyari. Pero nararamdaman niya sa kanyang dibdib ang sakit sa ganoong klaseng pagtrato ng anak.

"Malungkot lang ang anak ko. Lilipas din yon at makakalimutan nya rin si Mico. Babalik din kami sa dati. Magiging masaya pagkatapos kakainin niya ang iluluto ko sa kanyang spaghetti."

-----

Nakayuko si Ivan habang naglalakad sa pasilyo ng building kung saan naroon ang kwarto niya. Nang mapatapat na siya sa hagdaan paakyat sa second floor ng building. Napa-tingala siya dahil sa sinag ng araw  tumatama sa kanya galing sa salaming bintana sa gawing taas. Saka niya nakita ang isang tao na nakatayo roon na tila bang naghihintay sa kanya. Bahagya pa siyang napapapikit nang aninagin ang taong naroon.

"M-mico?" anas niya.

-----