“Kuya, kamusta na?” bati ni Jonas nang sumagot sa kabilang linya ng telepono ang kanyang kuya.
“Jonas? Ikaw nga ba yan?” na-excite ang kanyang kuya ng marinig ang pamilyar na boses.
“Yup.” Tumawa ito. “Kuya, I’m going back, mamaya lang andyan na’ko.”
“Buti naman kung ganun.” tuwang-tuwa ang kausap.
Ramdam ni Jonas na natutuwa ang kanyang kuya sa sinabi niyang pagbabalik. “Where you at? Susunduin na kita.”
“Oops, hehehe. Huwag na kuya. I’m alright and am on my way. Hintayin mo nalang ako diyan.” Tanggi nito sa alok ng kanyang kuya. Kasalukyang naka-sakay pala ito sa sarili nitong car.
“Oh sige. Basta siguraduhin mong darating ka ha? Mag-ingat sa daan.” paalala nito.
“Asahan mo kuya. I miss you.” Naluluha si Jonas nang banggitin ang tatlong huling salita.
“Mas lalo ako.”
Ilang palitan pa ng mga salita ang nangyari bago tuluyang naibaba ang awditibo ng telepono at nai-end ang cellphone call.
Sa kabilang banda...
“Aling Koring.” Tawag ni Justin sa kanilang kasam-bahay for over 20 years.
Si Aling Koring ang nag-alaga kay Jonas simula nang maipanganak ito. May katandaan na ito. Kita na sa buhok ang paglipas ng matagal na panahon, sa balat ng katawan at mukhang akala mo ay laging malungkot dahil sa nagbabagsakang mga pisngi at eyebugs at nanlalabong mga mata. Pero kahit ganoon,malakas parin ito.
“Sir Justin bakit?” sagot ng matanda na malapit lang pala sa kanya.
Hindi napansin ni Justin habang nakatalikod na malapit lang pala ang matanda dahil nasa likod ito nang malaking divider sa living room.
“Anong iluluto mong ulam Aling Koring?” tanong ni Justin habang siryosong sinusuri ang nakasulat sa papel na hawak.
“Nilagang baka Sir Justin.” Naka-ngiti ang matanda.
Napa-kunot ang noo ni Justin. Dahil tamang-tama na yun ang gusto niyang ipaluto dahil yun ang paborito ni Jonas.
“Teka, aling Koring…” nagtataka siya pero hindi niya naituloy ang sasabihin dahil biglang sumabat ang matanda.
“Sir Justin, narinig ko kasing darating si Jonas kaya yun ang iluluto ko.” Naka-ngiti ang matanda.
Nami-miss na kasi niya ang alaga niya.
Ngumiti ng pagkaluwang-luwang si Justin.
“Ang galing mo talaga Aling Koring.” Lumapit siya sa matanda at niyakap niya ito. “Kaya mahal na mahal ka ni Jonas dahil alam ninyo kung ano ang gusto niya.”
“Ang masasabi ko lang Sir Justin, nami-miss kona talaga ang batang iyon.” Naluluhang turan ng matanda.
“Hindi na bata si Jonas. Baka, nakakalimutan ninyo.” Tumawa ito.
“Para sa akin baby parin yun.” Birong pagmamatigas ng matanda.
Lalong natawa si Justin.
“Sige po. Sabihin na ninyo sa taga-pagluto.”
“Ako ang magluluto.” Buong-buo ang pagkakasabi ng matanda.
“Ok.” Kunyari ay natakot si Justin at nagkatawanan sila.
Nang umalis ang matanda, tamang-tama namang bumababa sa hagdanan ang kanyang ama.
“Dad, mukhang bihis kayo ah. Akala ko walang kayong appoinment ngayon at gusto ninyong mag-pahinga?” bati niya sa kanyang ama.
“Yun din ang alam ko.” Panimula ng kanyang ama. “but your Tito William called me. Maganda daw ang araw ngayon bakit hindi kami maglaro ng golf? Pumayag ako. Matagal-tagal na din kasi akong hindi nakakapaglaro.”
“I see.” Nasabi na lang niya dahil hindi naman niya ito mapipigilan. Saka nagtaka lang naman siya. “Dad…” tawag niya sa kanyang ama habang naka-upo ito sa single sofa at nagre-ready sa pag-alis.
“Yes my only son?” tanong nito nang hindi tumitingin. “May problema ba sa kumpanya?” ito ang natanong ng ama dahil sa tono ng pagkakatawag ni Justin.
“Jonas will be here in a moment. Why don’t you wait him before you leave.?”
Tiim-bagang na tumingin ang ama kay Justin. Halata sa mukha na hindi nito gusto ang narinig na pangalang binanggit ni Justin.
“Inaasahan mo bang gagawin ko yun, ha, Justin?” galit ito.
“Gusto ko lang ipaalam.” Mahinahon niya itong sinabi.
“But you’re asking me?”
“O-ok.” Awat ni Justin.
“Alam mo sa simula pa lang kung ano ang haligi sa pagitan namin ng kapatid mo. Tapos gusto mo i-welcome ko ang pagbabalik ng hindi ko naman tunay na anak? Sabuyan mo pa nang confetti." nag-suggest pa ang ama. "Wala akong pakialam basta ayokong nakakarinig ng tungkol sa bunga ng kawalang-hiyaan ng iyong ina.”
Pagkatapos ng sunod-sunod na sinabi ng kanyang ama ay tinungo na nito ang pintuan para maka-alis. Alam ni Justin na nasira niya ang arawng kanyang ama. Hindi na siya sumagot para hindi na humaba pa ang usapan.
Hindi naman inaasahan ng ama na mabubungaran niya si Jonas sa likod ng pinto. Parehong nagulat ang dalawa nang makita ang isa’t isa sa pagbukas ng pinto. Naudlot ang dapat na pagsigaw ni Jonas ng “surprise”.
“Tito Ramon, ikaw pala.” Nasabi nalang ni Jonas. Hindi niya pwedeng banggitin ang salitang Dad kapag kaharap niya ito.
“Yes, its still me.” Pasarkastikong turan ng ama bago tumuloy sa paglabas.
Nagkatinginan ang magkapatid nang maka-lagpas ang ama. At narinig pa nila ang pagtunog ng sasakyan nitong papaalis.
“Wrong timing.” Ang unang nasabi ni Jonas kay Justin.
“Don’t worry, masanay ka na kay Dad.”
“Oo naman kuya, for 22 years ko nang kasama si Dad dito sa bahay di pa ba ako masasanay?” tumuloy si Jonas sa single sofa para umupo.
“Huwag mong buuin ang 22 years dahil lagi ka nang wala dito sa bahay simula ng grumadweyt ka ng high-school.” Biro ng kanyang kuya.
Natawa si Jonas sa sinabi na iyon ng kanyang Kuya Justin.
Simula kasi nang magtapos si Jonas sa high-school, lagi na itong sumasama sa barkada. Ito kasi ang naging daan niya para maka-limot sa mga napag-daanang problema sa kanyang buhay.
Hindi naman talaga niya ama si Ramon. Anak siya ng kanyang ina sa ibang lalaki. Pero kahit ganoon, naging mabuting magkapatid sila ni Justin.
Four years old si Justin, simula ng pagloloko ng amang si Ramon. Nahuli siya minsan ng asawa ngunit patuloy nitong itinatanggi ang akusasyon. Hindi tumigil si Ramon sa pamba-babae kaya nagrebelde ang asawa.
Nalaman nalang ng lahat na may karelasyon na rin ang kanyang ina bilang pagrerebelde. Nang malaman ito ni Ramon, hinanap niya ang kanyang asawa na nagtago kasama ang ka-relasyon at binawi. Kahit tinigilan na niya ang sanhi ng nangyari at kahit muling magkasama na sa iisang bahay muli, hindi na muling naayos pa ang kanilang relasyon bilang mag-asawa.
Lalo pa nang mahalata ni Ramon na bumubukol ang tiyan ng asawa kahit hindi naman sila nagtatalik. Doon, nagsimulang mapag-buhatan niya ng kamay ang asawa.
Hanggang doon lang ang kayang gawin ni Ramon dahil kahit papaano mahal parin niya ang asawa. Ang hindi niya lang niya matanggap ay ang nakikitang nalalapit na bunga ng pagrereblde ng kanyang asawa.
Minsan na sinubukang ipalaglag ni Ramon ang dinadala ng kanyang asawa ngunit nauuwi lang sa awa. Hanggang sa ipinanganak na ang sanggol at si Jonas na nga iyon.
Nang makita ni Ramon ang sanggol parang binalot siya ng kadiliman dahil sa poot na nararamdaman. Hindi niya matanggap na isinilang na ang batang bunga ng kahayupan ng kanyang asawa at ng karelasyon nito.
Simula noon lagi na nitong sinasaktan ang kanyang asawa. Walang araw na hindi makikitaan ang kanyang asawa ng pasa sa ibat-ibang bahagi ng katawan. Ang hindi alam ni Ramon lihim na may ugnayan na naman ang kanyang asawa at ang karelasyon nito. Kaya isang araw nagulat nalang sila na wala na ang kanyang asawa. Sumama na ito sa karelasyon.
Hanggang sa mabalitaang sumabog ang sinakyang private airplane ng kanyang asawa at karelasyon nang magpasya ang dalawang manirahan sa ibang bansa.
“Nasaan nga pala si Yaya?” tanong ni Jonas sa kalagitnaan ng kanilang pagkukwentuhan nang maalala ang kanyng pinaka-mamahal na yaya.
“Nagluluto.”
“Ah… pupuntahan ko muna.”
“Huwag na. Hayaan mong masorpresa siya na narito ka na. Hulaan mo nalang kung ano ang niluluto niya?” hamon ni Justin sa kapatid.
Nag-isip si Jonas. Agad din naman niyang naisip ang isasagot.
“Siyempre ang paborito ko.” Walang alinlangang sagot ni Jonas.
Tumawa lang ang kanyang kuya tanda ng pagkatalo sa hamon nito.
"Alin? Yang hitsura mo, sa katawan mo... san ba?"
"Sa totoo lang, bahagyang namayat ka. Pero... hindi, nagwo-workout ka ng katawan mo noh?"
Ang hindi alam ni Justin ay may laman ang nasa isip ni Jonas. Gayunpaman, tumawa si Jonas.
"Ganun ba ang tingin mo kuya?"
"Bakit? Mali ba ako?" nakangiti ito. Nagpatuloy si Justin ng makita niyang umuling si Jonas. "Ayos din yang bagong style ng buhok mo."
"Talaga?"
"Buti na lang at umuwi ako dito ng, m-maayos at goog looking." sabay tawa. Muntikan pang sumablay ang salitang maayos na binanggit niya.
--------
“Yaya, ang sarap mo talagang mag-luto ng nilagang baka. Isa sa mga gusto kong rekado dito ang saging na saba. Sarap talaga ng sabaw. The best ang yaya ko.” Pagmamalaki ni Jonas habang kumakain sila sa mahabang lamesa.
Natatawa lang si Justin sa inaasal ng kapatid.
“hindi ka ba nakaka-kain niyan sa mga pinupuntahan mo?” tanong ni Justin
“Hindi.” Sagot ni Jonas. “Kasi, lagi namin dala ng mga kabarkada ko, de lata.” Sabay tawa nito habang hawak ang kutsara.
“Kaya para kang hindi kumain ng isang taon? Tignan mo naman. Naka-ilang sandok ka na ng kanin.” Sabay tawa.
“Sinusulit ko lang kuya.”
Biglang natahimik si Justin.
“Bakit ka natahimik kuya?”
“Sinusulit mo lang ba ang sabi mo?” paninigurado ni Justin sa nabanggit ni Jonas.
Natahimik din si Jonas dahil may ibig sabihin ang hindi niya sinasadyang nabigkas. At alam niyang naiisip din iyon ng kanyang kuya. Saka nalang siya magpapaliwanag. Gusto niya munang kumain ng kumain.
Nang matapos silang kumain ay pareho silang nasa terrace.
“Kuya pupunta ka ng opisina?” tanong ni Jonas.
“Oo. Kailangan. 12:30 alis na ako.” Sagot ni Justin. Muli na naman nitong sinusuri ang papel na hawak niya kanina.
Tumingin siya sa kanyang relo. Mag-aalas dose palang. Mahaba pa ang pagkakataon para masabi niya ang gusto niyang ipaliwanag sa kanyang kuya.
“K-kuya Justin.” Panimula niya sa gusto niyang sabihin.
Bumuntong hininga ito. “Alam ko may binabalak ka na naman.”
Hindi na nagulat si Jonas dahil noong nasa hapag-kainan palang sila ay naramdaman na niyang alam na ng kuya ang susunod niyang gagawin. Hindi nga lang punto por punto.
“Kuya, magpapaalam na kasi ako dito sa bahay.”
Muling bumuntong hininga si Justin. “Jonas, kararating mo palang gusto mo na namang umalis? Ang tagal naming naghintay.” Ang tinutukoy ni Justin ay si Aling Koring dahil silang dalawa lang naman ang nakaka-intindi kay Jonas.
“Kuya, bago ako pumunta dito, nagkaroon na ako ng desisyon.” Simula ng kanyang pagpapaliwanag. “Nakapag-desisyon na akong mag-sarili. Gusto kong mabuhay ng simple.”
“Hindi ka ba masaya dito kaya ba laging wala. Anong simpleng buhay?”
“Hindi kasi ako katulad mo kuya na business minded. Parang mas gusto kong magtrabaho nang hindi ako ang nag-papatakbo sa mga tauhan ko. Katulad mo.” Pagbibigay nito ng halimabawa at bahagyang pagsisinungaling.
“Ang ibig mong sabihin mas gusto mo pang magtrabaho sa ilalim ng iba, kahit alam mong kaya mong namang magtayo ng negosyo na walang hinihinging tulong pinansiyal ng iba?” naguguluhan si Justin.
Bago kasi mamatay ang tunay na ama ni Jonas, naisa-ayos na nito ang huling testamento nang masiguradong mabubuhay at hindi mapapahamak ang kanyang anak. Hindi nga lang inaasahang mamatay na rin pala ito kasama ang ina sa isang plane crash. Parang may kung anong kumausap sa tunay na ama ni Jonas na ayusin iyon dahil malapit na pala itong mamatay.
Kaya kung tutuusin, mas mayaman si Jonas kaysa kay Justin. Sa ngayon, dahil ang tangging kay Justin lamang ngayon ay sariling ipon. Ang pinamamahalaan ni Justin na mga negosyo ngayon ay nasa pangalan pa ng kanyang ama. Pero wala iyon sa magkapatid.
“Ganoon na nga.” Pagsang-ayon ni Jonas.
“Ano?” gulat ni Justin sa narinig. “Gusto mo tulungan kitang magtayo ng business. Anong klaseng negosyo ba ang tipo mo?” magbibigay sana siya ng halimbawa nang putulin iyon ni Jonas.
“Kuya, buo na ang pasya ko.”
Sa sinabing iyon ni Jonas, parang nawalan ng gana si Justin sa usapan. Tumingin si Justin sa kanyang relo.
“Kailangan ko nang umalis.” Paalam ni Justin.
“Kuya.” Tawag ni Jonas dahil alam niyang hindi kumbinsido ang kanyang kuya sa kanyang gustong mangyari.
Hindi ito sumagot. Nagtuloy-tuloy lang itong makapunta sa sariling sasakyan. Sinundan ni Jonas ang kuya niya kahit makasakay na ito. Nakatayo pa rin siya sa gilid ng sasakyan, umaasang bubuksan ng kuya niya ang bintana para magpaalam ng pormal. Kahit man lang magpaalam lang ang kuya niya sa kanya, okey na sa kanya huwag lang umalis itong hindi sila nagkaka-unawaan.
Nagbukas ng bintana si Justin.
“Jonas, hindi kita maintindihan. Kaya lang malaki ka na. Hindi ka na tulad ng dati na laging nagtatago sa likuran ko o kay Aling koring kapag dumadating si Dad. Kaya mo na siguro ang sarili mo. Kung yan ang desisyon mo… “ ngumiti ito ng matipid. “sige susuportahan nalang kita. Basta sisiguraduhin mong magiging maayos ka.”
Naluha si Jonas sa sinabi sa kanya ng kayang kuya.
Nayakap niya ito. “Salamat kuya.”
“Sige na.” paalam ng kuya niya at muli nitong sinara ang bintana ng sasakyan.
Ang hindi alam ni Jonas sa likod ng bintana ay may mga luha ng pag-aalala para sa isang kapatid na matagal na nawalay at ngayon ay nag-dedesisyong maging permanente ang pag-alis.
1 comment:
salamat sa update nakikilala na mga character, aabangan ko lagi update nyo
Post a Comment