IVAN (My Love, My Enemy) Chapter 24

"Anong ginagawe mo dyan?" tanong ni Ivan nang madaanan niya si Billy sa hagdanan.

"Hinihintay ko kasi si Markky ko at si BFF Susane. Wala pa eh. Ngyon lang na-late ang BFF ko kaya."

"Ang aga-aga pa. Halika na pasok na tayo sa room." hinila niya ang braso ni Billy.

Tumayo naman si Billy. "Teka nga. Ang ganda na naman ng araw mo ngayon ah?"

Natawa lang si Ivan. "Sigurado ka?"

"Oo naman. Nagbakasyon lang, ang laki na ng pinagbago mo. Dati, kahit ka-grupo niyo ako no pansin naman ako sayo. Suplado ka kaya..."

HIndi naman na-offend si Ivan mga huling sinabi ni Billy. "Ganon ba ako dati?"

"Nge, sarili mo hindi mo alam. Halika na nga. kakapit ako sayo ha? Kunyari ikaw si Markky ko." sabay tawa.

Naglakad na nga sila papunta sa loob ng room. "Buti hindi nagagalit si Susane saayo?"

"Magagalit?"

"Oo, dahil, dahil ipinapakita mong crush mo si boyfriend niya?"

"Ikaw na nga me sabi crush lang. Ano naman ang ikakagalit ni Susane?"

"Wala lang natanong ko lang. Magkaibigan nga kayo talaga."

"Correct."

"Hoy, bakit ka naka-pulupot sa Ivan ko?" sigaw ni Angeline. "Sino may sabi sayong papayag ako?"

Nagkatinginan sina Ivan at Billy. Si Billy ang unang nagsalita. "Kasi love na ako ni Ivan my love."

Natawa si Ivan.

"Yuck." tili ni Angeline. "Hindi ako naniniwala." 

Hindi naman na-oofend si Billy dahil natural na lang silang mag-asaran ng kaibigan. "Yuck ka diyan. Tignan mo nga oh, hindi pumapalag si Ivan." sabay dila.

"Paano may kutsilyo kang hawak sa likod mo."

Muling natawa si Ivan sa sinabi ni Angeline. "Hoy kayong dalawa, parang tayong tatlo lang ang narito sa loob ah?"

"Hayaan mo sila Ivan my love." lumapit pa si Angeline para alisin ang braso ni Billy.

"Hep hep hep." saway naman ni Billy. "hindi pa ako nahahatid ni Ivan sa upuan ko. Napaka-ungentleman naman kung iiwanan ako rito." maarteng sabi ni Billy. "At huwag ka ngang maka-my love my love dyan."

"Grabe 'tong bading na 'to." pinilit ni Angeline na tanggalin ang braso ni Billy.

Inalis naman ni Billy ang braso. "Ayan na ayan na. Sayo na sayo na."

"Yan."  si Angeline na ang nakakapit kay Ivan. "Teka nga bakit ka nga ba nagmamadali kahapon?"

Napaisip si Ivan sa tanong ni Angeline. "Kailangan ko lang talaga umuwi."

"Nako, kunyari ka pa. Siguro may girlfriend ka na noh?"

"Hindi pa." biglang sagot ni Ivan. "Ay, este wala ah." tanggi niya.

"Hindi pa, ay este wala ah. Napaghahalataan. Halatadong nagsisinungaling. Dyan ka na nga nagtatampo na ako."

Natawa si Ivan sa pag-alis ni Angeline. Alam naman niyang nagbibiro lang ito pero alam niya rin kalahati noon ay katotohanan. Napa-tingin siya kay Billy na naka-upo na sa pwesto nito, ngingisi-ngisi. Napakamot nalang siya sa ulo.

-----

"Akala ko uuwi ka?" tanong ni Ivan kay Billy nang makita ito sa loob ng canteen sa loob ng kanilang campus. Napansin niyang malungkot ito at naka-tingin sa malayo na para bang may hinihintay kahit nasa harapan na nito ang pagkaing na-order.

"Hindi na. Nasabi ko lang naman yun kanina dahil naiinis ako eh. Sabi ko sayo, hindi nale-late si Susane. Hindi talaga siya pumasok."

"Ano naman."

"Hindi pangkaraniwan."

Nakita ni Ivan ang pag-aalala sa mukha ni Billy. "May alam ka ba kung ano ang dahilan?"

Natigilan si Billy. "Dapat ko bang sabihin? Hindi. Nagtitiwala sa akin ang bestfriend ko. Hindi ko alam. Mmm nagseselos lang ako kasi, hindi rin pumasok si Mark, kaya... kaya ano, baka nag-date ang dalawa." alibi niya. Sa totoo lang hindi niya rin alam ang tunay na dahilan kung bakit umabsent si Susane. "Huwag naman sana ang kinatatakutan ko."


"Ewan. Oorder muna ako."

Pagkatapos ay umalis na si Ivan para umorder.

"Si Ivan?" si Angeline tanong kay Billy.

"Saan ka naman galing bruha ka? Ang akala ko pa naman magkasama kayo? Humihiwalay din pala ang higad sa sariwang dahon eh noh." biro ni Billy kay Angeline.

"Tigilan mo nga ako. Gutom na ako kaya ayoko muna ng biruan. Baka ikaw ang makain ko."

"Yuck. No way. I dont like. Sa lalaki ako nagpapakain." maarteng biro ni Billy. Sabay tawa.

"Sabi ko nga. Saan si Ivan?" umupo na rin si Angeline.

"Ayun oh." itinuro ni Billy si Ivan na kasalukuyang nasa harap ng counter.

Napangiti si Angeline ng makita si Ivan. "Ok."

"Maka-ngiti ka diyan para namang ang tagal ninyong hindi nagkita."

"Heh." saway ni Angeline.

Maya-maya pa ay dumating na si Ivan dala ang pagkain nito.

"Oh Angeline akala ko sa labas ka kakain?" tanong kaagad ni Ivan nang makita niya ang kaklase.

"Hindi na. Naimbyerna ako sa kausap ko." maktol ni Angeline.

"Kausap?" pag-uulit ni Billy. "Lalaki?"

Napa-tingin ng matalim si Angeline kay Billy. "Si Ivan lang ang lalaki ko noh."

Napa-taas ang kilay ni Billy. "May tonong defensive ka day. Wala akong ibig sabihin."

"Heh." muling saway ni Angeline kay Billy.

"Order ka na lang kaya." si Ivan.

"No, ayoko." sagot ni Angeline.

"Akala ko ba gutom ka?" si Billy.

"Ay, oorder na lang ako ng french fries at drink." sabay tawa.

"Ang gulo mo."
-----

Tapos na silang kumain. Naka-tambay na lang sila. Halos dalawang oras pa silang maghihintay para susunod nilang klase. Si Billy ang nagbukas ng mapag-uusapan.

"Sa totoo lang, ayoko kayong dalawa maging partners ko sa project natin ngayon."

"Mas lalo ako." sagot kaagad ni Angeline.

"Bakit naman?" si Ivan.

Ngumiti muna si Billy. "Alam nyo naman kung bakit eh. Siyempre, tatlohan lang sa bawat grupo. Sigurado ako  na kukunin ako ni Susane sa grupo niya at dahil doon..." hindi naituloy ni Billy ang dapat na sasabihin sa sobrang kilig.

"Hala kinilig ang bading." si Angleine.

"Heh." saway ni Billy. "Di ba, magkakasama kami ni Markky ko hehehe. Kaso hindi sila pumasok. Ayun, sa inyo ako napunta."

NAtawa si Ivan. "Kasalanan ba namin?"

"Hindi naman. Kaunti lang." sabay tawa si Billy. "Ano pa ba ang magagawa ko. Alangan naman na doon ako sasama sa mga hindi ko ka-close."

"Tama lang na sa amin ka sumama, para hindi ako mahirapan." sabay tawa naman ni Angeline.

"Oo nga." sang-ayon namn ni Ivan. "Sigurado ako magaling ka doon sa pinapagawa ni Prof."

"Heh. Tigilan niyo nga ako. Ikaw Angeline, panindigan mo na iyang pagiging kuba mo kaka-drawing hehe. Huwag mo na iasa sa akin ang gawain mo ha."

"Kuba ka diyan?" napa-liyad si Angeline. Na-conscious siya sa sarili. "Bakit? Kuba na ba ako?"

Nagkatawanan si Billy at Ivan.

"Hindi naman. Niloloko ka lang niyan ni Billy." si Ivan kay Angeline.

Tumingin nang masama si Angeline kay Billy. "Ikaw talaga, ang lakas mo mang-asar."

"Weh... ayaw niya ng babaing kuba." sabay tawa si Billy. Kuba ang tawag ni Billy sa mga babaing archi. Madalas ito ang pang-asar nya sa bestfriend niya.

"Hindi noh. Like kaya ni Ivan ang mga arching babae."

"Sino may sabi sayo. E di sana niligawan na ako ni Ivan." sagot agad ni Billy.

Muling natawa si Ivan sa sinabi ni Billy. Mataman lang siyang nakikinig sa dalawa. Pero sa bandang huli, siya na rin ang nag-awat sa dalawa sa pamamagitan ng pagbubukas ng panibagong topic.

"Saan pala natin gagawin ang project?"

Natigilan ang dalawa sa pagbabangayan pagkatapos ay nagkatinginan. Para bang nababasa nila ang nasa isipan nila. Halos sabay pang sumagot sina Billy at Susane.

"Sa inyo!..."
-----

"Next month birthday na ni Ivan." paalala ni Divina kay Mico habang hinahalo ang nilulutong ginatan.

Nasa kusina sila Mico at Divina nang oras na iyon. Naisipan kasi ni Divina na magluto ng ginatan. Tinulungan naman ni Mico si Divina sa paghihiwa ng mga pansahog sa ginatan.

"Talaga po?" sagot ni Mico na nakaupo habang pinipiraso ang hinog na langka.

"Oo." pagkatapos ay sinabi ni Divina ang eksatong petsa ng kaarawan ni Ivan.

"Ay, eksaktong isang buwan nga po." nangiti siya. Naisip kaagad niya kung ano ang ireregalo niya. Wala pa siyang maisip pero halatang excited na siya para sa susunod na buwan.

"Kaya naisip kong maghanda. Tutal nandito ka, matutulungan mo siguro akong maghanda?"

"Oo naman po.Siyempre para sa mahal ko."


"Matagal-tagal na rin kasi na hindi nakakapag-invite si Ivan ng mga friends niya kapag birthday niya."

"Mmm ganoon po ba?"

"Kaya kung posible, gawin natin. Baka pwedeng pa-surprise natin kay Ivan." sabay tawa. "Sandali, tignan ko nga kung araw papatak ang birthday ni Ivan." tinungo ni Divina kung saan nakasabit ang pinaka-malapit na calendar. "Mico, biyernes." sigaw ni Divina.

"Magandang araw po." sagot naman ni Mico.

"Oo nga." si Divina nang makalapit.

"Anong pinag-uusapan ninyo?" tanong ni Ivan.

Nagulat ang dalawang nag-uusap. Halos napalundag pa si Divina sa pagkakatayo sa harapan ni Mico nang magsalita si Ivan.

"Dyan ka na pala Ivan. Kanina ka pa?"

"Kakapasok ko lang po. Bakit anong meron?"

Napa-tingin muna si Divina kay Mico. Napansin nitong bahagya pa itong nakaka-nganga tanda ng nagulat din. "W-wala naman Ivan. Nagluluto lang kami ni Mico ng miryenda." sabay nngiting pilit.

"Parang may tinatago kayo ah?" nagtatakang tanong ni Ivan. "Magpapalit lang muna ako." pero bago tumalikod ay ngumiti muna siya kay Mico.

"Sige anak." paalam ni Divina. Nang mawala na sa paningin. "Mico, nagulat talaga ako doon kanina." sabay tawa.

Natawa na rin si Mico. "Ako din naman po. Bigla-bigla po kasing sumusulpot ang anak ninyo eh."

"Oo nga eh. Ay, teka! ang niluluto ko. Baka mamuo sa ilalim." sabay patakbong tinungo ang niluluto.

Hindi na nababahiran ng pagkagulat si Mico. Nangingiti na siya simula nang nginitian siya ni Ivan ng ubod ng tamis. Nagdiriwang ang kanyang puso. Ipinagpatuloy na lang niya ang pagpipiraso-piraso sa langka ng may kasamang pagmamahal.

"Tapos na ba yan Mico?" tanong ni Divina kapagdaka. Ang tinutukoy ay ang langka.

"O- opo. Okey na po."
-----

"Tingin ko may pinag-uusapan kayo ni Mama kanina eh." tanong ni Ivan kay Mico nang matapos silang mag-miryenda at kaka-alis lang ng ina.

Kunyaring nagulat si Mico sa tanong ni Ivan. Ipinakita talaga niya ang pagtataka sa mukha. "Ano naman ang pag-uusapan namin?" pagkatapos ay tumayo na si Mico sa pagkakaupo sa harapan ng lamesa. Ilalagay na niya ang pinagkainan sa lababo.

Natahimik muna si Ivan ng saglit. Nag-isip. "Sigurado ka?"

Natawa kunyari si Mico. "Akala mo siguro, pinag-uusapan ka namin?"

"Ganoon na nga."

"Hindi no."

Tumayo na rin si Ivan at dinala ang pinagkainan sa lababo. "Ako na."

"Sige." sang-ayon ni Mico na si Ivan na ang maghugas ng pinag-kainan. "Sa sala muna ako ha?" paalam niya dahil gusto niyang umiwas. Napapansin kasi niya sa mukha ni Ivan na hindi ito kumbinsido sa sagot niya. Hindi sumagot si Ivan pero nakita niyang tumaas ang kilay nito tanda ng pagsangayon.
-----

Nasa harapan sila ng t.v. pagkaraan na walang kibuan. Pareho silang tutok sa palabas. Nang mag-commercial break saka lang nagsalita si Ivan.

"Siryoso tayo ngayon ah."

Napa-tingin si Mico kay Ivan saka natawa. "Pansin ko nga."

"Kahapon lang ang ingay natin, ngayon..."

"Oo nga noh."

"Oo nga... bakit ngayon walang kang kibo?"

"Ha? Hindi naman." ngumiti ng madiin si Mico. "Wala lang siguro akong maisip pang ikwento."

"Ang sabihin mo, may tinatago ka lang."

"Grabe ka naman. Ano naman ang itatago ko?"

"May lihim kayo ni Mama." tuwiran sagot ni Ivan.

"Ikaw, hindi parin yan nawawala sa isipan mo."

"Nahahalata ko kasi."

Napa-isip si Mico. Ganoon ba kahalata ang dapat niyang itago? "Hindi naman siguro, nanghuhuli lang siya."

"Oh, bakit ka natahimik? Nahuhuli ka na no?"

"Grabe ka naman... Hindi noh." maang ni Mico.

"Magagalit ako sayo."

Napa-tingin ng diretso si Mico kay Ivan. Tinatantiya niya kung nagsasabi ito ng totoo o kung nagbibiro lang. Pero, wala siyang masigurado sa ekspresyon ng mukha ni Ivan. "Wala naman akong tinatago." pinilit niyang ngumiti. Ang totoo, nagsisimula na siyang kabahan. "Ano ba yan. Simpleng sikreto lang naman siguro iyon, pero bakit parang matataranta na ako kay Ivan?"

"Okay." sagot na lang ni Ivan at pagkatapos ay muling sumiryoso sa panonood ng palabas sa telebisyon.

Muling umere ang palabas kaya muli silang natahimik. Naisip ni Mico na makakahinga na siguro siya ng napakaluwag. Matagal-tagal rin bago muling nagpatalastas. Pero saka niya lang naisip na mas mahirap palang huminga ngayong wala na silang kibuan.

Muling umere ang palabas at muling natapos. Muling bumalik at tuluyan nang natapos pero hindi na sila nagkikibuan. Pasimple si Micong tumingin kay Ivan. Siryoso itong nakatingin sa t.v. Bumuntong hininga siya.

"Sisiryosohin ba niya na magagalit siya? Wala naman akong ginagawa ah... Malay ba niya na kung may tinatago talaga ako. Ay... naman! ayokong magkagalit kami ni Ivan. Ayoko nang mangyari uli yung napaka-haba namin walang pansinan."

Muli siyang tumingin kay Ivan. Laking gulat niyang naka-tingin na pala ito sa kanya.

"Magugulatin ka na pala ngayon?" simpleng tanong ni Ivan.

"H-ha? Hindi naman." muli siyang tumingin sa t.v. Ayaw niyang tumingin sa mga mata ni Ivan. Para siyang napapaso. Alam niyang dahil iyon sa tinatago niya. Salamat na lang at hindi na kumikibo si Ivan. "Nakakaiwas nga sa mga tanong, hindi naman kami nagkikibuan. Haysss..."
-----

IVAN (My Love, My Enemy) Chapter 23

Nangingiti si Ivan habang naglalakad sa loob ng subdivision pauwi sa kanila. Excited na siyang makita si Mico at maibigay ang kanyang pasalubong. Nang makarating sa harap ng kanilang bahay, napatigil siya. Nangingiti siyang pinakiramdaman muna kung nasaang bahay ba si Mico. Sa bandang huli, dumiretso din siya sa bahay niya.

"Sana nasa bahay si Mico." natutuwa niyang pahayag.

Kumatok pa siya sa pintong bahay bago pumasok. Nakangiti siyang pasilip na pumasok. Inaakalang may taong makikita sa pagpasok.

"Ay, wala?" naibulalas niya nang walang taong maabutan sa loob. "Nasaan kaya ang mga yun?" sabay tawag sa ina. "Ma?..." Walang sumagot. "Baka nasa kwarto."

Dali-dali niyang tinungo ang living room para ihagis doon ang gamit na dala. Pagkatapos ay tinungo ang kwarto ng ina.

Hindi na siya kumatok, agad na niyang binuksan ang pinto ng kwarot ng ina. "Ma..." nagpalinga-linga sa paligid. "Wala?" Muli niyang isinar ang pinto. "Umalis siguro. Di bale si Mico nalang ang pupuntahan ko."

Masaya niyang tinungo ang baba dahil pupunta siya sa kabila. Kala Mico. Masaya niyang gagawin iyon.
-----

Nakaharap si Mico sa harap ng waching machine na gumagana. Malapit na kasing humudyat ang washing machine para tanggalin ang lamang mga damit. Maya-maya nga lang ay inaalis na niya ang laman.

Ginagawa niya ito dahil nababagot siya. Dapt ang kasambahay niyang si Saneng ang gagawa pero dahil walang magawa nagpresenta nalang siya na maglalaba. Heto nga at tapos na siya at babanlawan na lang ang mga damit niya.

"Anong ginagawa mo?"

"Naglalaba..." sagot niya sa taong nagtanong sa likuran niya. Bigla siyang natigilan. At lumingon. Ang iniisip kasi niya ay si Saneng ang nagtanong kasi kanina pa siya nito binibirong himala daw na maglalaba siya. Pero bakit hindi niya naiisip kaagad na iba ang boses ng nagtanong at sumagot pa talaga siya. "Ivan? Anogn ginagawa mo dito?"

"Kakauwi ko lang. Bakit ganyan ka magtanong parang nakakita ka ng multo." tanong ni Ivan dahil napansin niyang bahagyang nanlaki ang mga mata ni Mico.

"Naka-uwi ka na pala." sa halip na isinagot ni Mico. Muli siyang humarap sa washing machine at tinaggal ang natira pang mga damit.

"Bakit ikaw ang gumagawa niyan?"

"Nababagot kasi ako." sagot ni Mico. Pagkatapos ay humarap kay Ivan na basa ang damit banda sa tiyan at mabula pa ang mga braso.

Natawa si Ivan sa hitsura ni Mico. "Tingin ko nga. Wala kasi si Mama sa bahay eh."

"Kaya nga nabagot ako dahil walang tao sa inyo. Wala akong makausap."

"Ganyan ka pala mabagot, naglalaba. Parang may naisip ako." nangingisi si Ivan.

Tumaas naman ang kilay ni Mico dahil parang alam niya ang gustong tumbukin ni Ivan. "Ano naman iyon."

Biglang tumawa si Ivan. "Pwede bang pati damit ko labahan mo na rin kapag nababagot ka? Joke."

"Galeng..." saka napansin ni Mico ang dala-dala ni Ivan. "Ano yan?"

"Ah eto?" iniharap ni Ivan ang dala kay Mico.

"Pi..zza!" tili ni Mico.

"Yupp, pasalubong ko sayo."

"Talaga?" agad inabot ni Mico ang ang pasalubong ni Ivan. "Pwede ba mamaya na nating kainin tapusin ko lang itong banlawin. Hayaan mo bibilisan ko."

"Oo naman."

"Saglit lang." si Mico at inilapag niya ang box ng pizza sa isang upuan. "Saglit lang ha." pagkatapos ay hinarap nya ang banlawin. Ngumiti pa siya sa huling sulyap kay Ivan.

Nagbabanlaw na si Mico. Napapansin nga ni Ivan na nagmamadali si Mico. Natatawa siya sa ikinikilos ni Mico. Dahil sa kapamamadali, madalas na nagtatalsikan ang tubig sa mukha nito.

"Dahan-dahan lang naman." si Ivan.

"Ano ka ba? Kailangan bilisan noh. Naghihintay ka kaya."

"Okey lang ako."

"Doon ka kaya muna sa loob para hindi ka mabagot."

"Hindi ako nababagot."

"Bahala ka."

"Sa totoo nga, masaya akong pinagmamasdan kita."
-----


"Magpalit ka na. Basang-basa ka na."

Napatingin si Mico nang diretso kay Ivan. Nakaramdam siya ng pagaalala sa tono nito. "Sige."

Nakangiti si Ivan nang lagpasan siya ni Mico para makapagpalit. "Mico, bilisan mo ha?"

"Opo." masayang sagot ni Mico.

Pagkatapos sumagot ni Mico ay naging doble ang kanyang pagmamadali. "Mahal ko ang nagsabi. So, bilis bilis bilis Mico. Hehehe."
-----

Nakapagpalit na si Mico ng damit. Pero bago siya lumabas sa kwarto niya ay tinungo muna niya ang laptop sa ibabaw ang side table. "Naandito na si Ivan kaya, ikaw papatayin na muna kita. Mamaya na lang uli tayo magkita ha..." kinausap niya ang larawan ni Ivan na naka-post sa laptop.

Iyon kasi ang ginawa niya para kahit papano, habang wala si Ivan, nakikita pa rin niya ito. "Hindi kaya biro ang walong oras na wala siya. Talagang nakakabagot na hindi ko makita si Ivan sa ganoong haba ng oras."


Pagkatapos ay tinungo na niya ang pinto para lumabas. Laking gulat niya nang mapagbuksan si Ivan. "Bakit ka nandiyan?"

"Hinihintay ka."

Napatingin si Mico sa paligid ng kwarto niya. Kinabahan kasi siya lalo na nang mapatapat ang mga mata niya sa kanyang laptop. "Nakinig ka?"

"H-ha? Nakinig? Bakit, may kausap ka ba dito sa loob?" nagtatakang tanong ni Ivan pagkatapos ay bahagyang sinilip ang kwarto ni Mico.

"Wala." saway ni Mico. "Nagsasalita kasi ako mag-isa." alibi ni Mico pero may katotohanan.

"Nge." natatawa si Ivan.

"Halika na sa baba." yaya ni Mico. Nauna na si Mico para maiwasan ang usapin. "Kamusta pala ang pasok mo?" tanong niya para maiba ang usapan.

"Ah.. ang pasok ko? Okey naman." sagot ni Ivan habang bumababa sa hagdan kasunod ni Mico.

Hindi na muna nagtanong si Mico pagkatapos. Dumiretso si Mico sa kusina para kumuha ng maiinom. Lilingunin niya si Ivan para tanungin kung ano ang gusto nitong inumin kaso hindi na pala ito nakasunod. Tinanaw niya si Ivan at nakita niyang kinuha pala nito ang pizza na nailapag kanina sa center table sa living room. Hindi na niya ito tinawag dahil nakita niyang papalapit na ito sa kanya. Binuksan na lang niya ang ref at kumuha ng dalawang softdrink in can.

"Gusto ko yan." si Ivan nang makita ang hawak na inumin ni Mico.

Napangiti si Mico. "Ang galing ko naman mag-isip."

"Parang kabisado mo na ang lahat ng gusto ko, ha?"

"Hindi naman. Kaunti lang." sabay tawa. Nakita niyang binuksan na ni Ivan ang box ng pizza. "Mukhang dito na natin kakainin."

"Ganoon na nga. Ayaw mo ba?"

"Hindi naman akala ko mas gusto mo sa harapan ng t.v."

"Hindi Ok lang naman na dito." sabay ngiti.

Napakunot noo si Mico sa pagkakangiti ni Ivan. "Maka-ngiti ka parang may ibig sabihin ah?"

"Ngumiti lang eh. Ayan na, kain na tayo. Oy, ikaw ang dapat ang uubos niyan ah. Binili ko yan para sayo."

"Wow naman, nagdiriwang ang puso ko..." pagkatapos ay umupo na si Mico.

Umupo na rin si Ivan "Buti naman." sabay tawa si Ivan. "Hirap kaya mag-isip ng pasalubong."

"Nahirapan daw? Bakit naman kasi kailangan mo pa akong pasalubungan?"

"Gusto ko."

Natahimik si Mico. Bigla naman ang pagdating ni Saneng. Inalok niya ito nang pizza.

"Salamat. Pero mamaya na lang, kapag may natira." sagot ni Saneng pagkatapos ay kay Ivan nagsalita. "Alam mo ba kanina pa yan bagot na bagot dahil wala ka."

Napatingin si Ivan kay Saneng nang sabihin iyon. "Aha! Ibig sabihin na-miss mo talaga ako." tinapunan niya ng sulyap si Mico at kumuha ng slice ng pizza. "Hindi ko masyadong nahalata. Hehehe."

"Aling Saneng naman eh." saway ni Mico. Napansin niyang paalis na si Saneng may kinuha lang itong isang bagay.

"Sabi ko nga po, labahan na rin niya ang damit kapag nababagot siya." sabay tawa si Ivan.

Napatigil sa paglakad si Saneng. "Ay oo nga pala. Ginulat ako ng batang yan. Biglang naka-isip maglaba." tumawa rin pagkatapos.

Lihim naman na naiinis si Mico. "Nagkasundo kayo ah." Kumuha na lang rin siya ng isang slice ng pizza pagkatapos ay wala sa loob na dinampot ang sache ng sauce at ibinuhos sa sliced pizza sabay kagat. "Waaaaaaaaaaa...." sigaw niya. "A-a... ang-hang!" hot sause pala ang nilagay niya sa kanyang pizza.

Nagulat ang dalawa. Siyempre lalo na si Ivan na kaharap niya sa lamesa. Napatayo si Ivan habang si Saneng ay hinsi nakakilos sa gulat nang biglaang sumigaw si Mico.

"Mico, hot sauce yata yung nalagay mo." si Ivan. Agad niyang iniabot ang nabuksan na niyang softdrink in can kay Mico.

Kinuha naman ni Mico ang iniabot ni Ivan at tinungga. Ilang ulit pa rin niyang ginawa ang paglagok ng softdrink na minsan pa nga ay pinang-mumog pa niya.

Nakanga-nga naman si Ivan habang naghihintay ng resulta. "Ano?"

"Ang hapdi..." naiiyak na sagot ni Mico.

"Sige inom ka pa."

Saka naman nakapag-salita si Saneng na kanina ay tulala sa pagkakagulat. "Sandali kukuha ako ng asukal."

Umikot si Ivan papunta sa kinalalagyan ni Mico. Tumabi siya, pagkatapos ay hinimas niya ang likod ni Mico. Yun ang tanging naisip niyang gawin.

Nagkakanda-iyak si Mico nang magsalita. "Hindi naman ako nabulunan eh." tinutukoy niya ang ginawa ni Ivan na paghimas sa likod niya.

"Ay sorry." biglang inalis ni Ivan ang kamay. "Paano ba kasi yan matatanggal, eh binuhos mo yata lahat eh."

Naiyak na lang si Mico. Butong hininga naman kay Ivan.

"Heto, asukal. Sumubo ka tapos ibabad mo sa bibig mo." si Saneng.

"Effective po ba yan?" tanong ni Ivan.

"Oo naman. Sige na." at iniabot ni Saneng ang lalagyan ng asukal at kutsarita.

Si Ivan ang umabot at kumutsara para isubo kay Mico. "Nga-nga."

Agad namang ngumanga si Mico. Habang sisigok-sigok at impit dahil sa hapdi na nararamdaman, pinapaikot-ikot niya ang sinubong asukal sa bibig sa pamamagitan ng dila. Nakaramdam naman siya ng paunti-unting ginhawa.

Maya-maya pa ay nagpaalam na si Saneng. "Sige na. Ok na yata." tumalikod na ito para tunguhin ang sariling kwarto.

"Ok na ba talaga?" tanong ni Ivan kay Mico.

Tumango si Mico. "Pa-parang nanga-ngapal ang labi ko. Namamaga yata..." pagkatapos ay kinapa-kapa pa ni Mico ang palibot ng labi.

"Hindi naman. Feeling mo lang yun. Ang tanong kung mahapdi pa?"

"Ok Ok na. Hindi tulad kanina... Ang sakit talaga sa labi. Parang, parang..." biglang natawa si Mico. "parang gusto kong tumalon sa maraming tubig hehehe."

Napa-ngiti si Ivan. "Ok ka na nga. Natawa ka na eh." Hinawakan ni Ivan ang baba ni Mico para suriin kung nagkaroon ng rushes.

Nanlaki naman ang mga mata ni Mico dahil nagkalapit ang kanilang mga mukha. Napatitig tuloy siya kay Ivan.

"Buti na lang hindi nagsugat yang labi mo sa sobrang init ng sauce." Pagkatapos ay napa-tingin siya sa mga mata ni Mico na sa sandaling iyon ay titig na titig sa kanya.

Hindi alam ni Ivan kung ano ang nagtutulak sa kanya para ilapit ang kanyang mukha sa mukha ni Mico. Habang ang huli naman ay unti-unting lumalakas ang kabog ng dibdib at napapapikit sa alam niyang posibleng mangyari.

Ilang sandali pa ay tuluyan nang naghinang ang kanilang mga labi. Damang-dama ni Ivan ang bahagyang init ng mga labi ni Mico. Pero iyon ay nakadaragdag para sa kanya ng kasabikan sa ginagawa.

Noong una, hindi kumikibo ang mga labi ni Mico dahil hindi pa niya napapaniwalaang nangyayari na naman ang pinapangarap niyang mangyari- ang mahilakan si Ivan. Gumanti na rin siya.

Saglit pa ang tumagal at inilayo na ni Ivan ang ang labi niya sa labi ni Mico. "O-okey ka na?"

Tumango na lang si Mico nang nakangiti. Hindi kasi niya nakita sa mukha ni Ivan na hindi nito gusto o hindi sinasadya ang paghalik sa kanya.

"Kainin na natin ang pizza." tumawa muna si Ivan. "Baka ayawan mo na ang pasalubong ko?"

Umiling si Mico nang todo saka nagsalita. "Hindi noh? Galing yan sayo eh."

"Mabuti naman. Go!" si Ivan ang kumuha ng para kay Mico saka niya muling kinuha ang sa kanya.

"Sarap naman. Kahit walang sauce."

"Oo. Yan nga ang naisip kong bilihin sa labas ng university. Kasi, kasi kilala na sa amin na masarap talaga 'to. Buti nalang hindi ako nagkamaling magugustuhanmo rin ito."

"Oo naman. Madalas rin kaya akong kumakain nito kaya lang walang hot sauce." sabay tawa.

"Ikaw kasi hindi mo muna tinitignan ung sauce."

Siniko ni Mico si Ivan. "Oo na. Huwag mo nang ipaalala, nahihiya ako sa nangyari. Pero thankful talaga ako dahil- dahil doon, muli ko na namang nadama ang mga labi ni Ivan. Mahal na niya ako... Mahal na niya ako. Kaunti na lang at magiging kami na. Naniniwala na ako. Kailan kaya niya sasabihing mahal niya rin ako. Hindi ako makapaniwala.."


"Natahimik ka." tanong ni Ivan nang mapansing natahinik si Mico.

"Wala naman. Ninanamnam ko lang ang sarap." sabay ngiti ng ubod ng tamis.

Gumanti naman si Ivan ng matamis ding ngiti.
-----

IVAN (My Love, My Enemy) Chapter 22

Nagising si Mico sa kalampag sa sahig.

Nang magmulat ng mata kasi si Ivan ay agad siyang tumayo at hindi naibalanse ang bigat ng katawan kaya napa-slide sa sahig. "Aray..." impit sa sakit ni Ivan.

Hindi alam ni Mico kung tatawa o maawa kay Ivan. "Ano ba kasing pinaggagawa mo?"

"Nadulas lang." paliwanag ni Ivan.

"Katangahan yata yun." biro ni Mico. Nanlaki ang mga mata ni Mico nang sa pagkatapos tumayo ni Ivan ay agad itong naghubad ng damit at pajama. Pagkatapos ay dali-daling tumakbo sa banyo. Narinig na lang niya na umaagos na ang tubig mula sa taas sa loob ng banyo. "Naliligo na."

"Ano ba ang tingin ni Ivan?" napa-isip siya. "Parang... ang ibig bang sabihin nun, hindi na naiilang sa akin si Ivan? Kahit maghubad pa siya sa harapan ko." natatawa ang utak niya. "Sana pati yung..." sabay tawa ng mahina. "sinabay na niya rin, para naman maganda ang nakita umaga palang. Ano ba yan Mico ang aga-aga, kung ano-ano na agad ang pumapasok diyan sa utak mo." sinaway rin niya ang sarili.

Bigla naman rumihistro ang nangyari kagabi. Pero, agad din niyang pinalis. Hinagilap ng kanyang mga mata si Vani kung nasaan, nakita niya itong natutulog pa sa isang sulok. "Lalabas na kami kapag nagpakita na si Ivan."

Maya-maya pa ay nagbukas ang pinto ng banyo ni Ivan. Lumitaw ang kalahati ng katawan ni Ivan. "Huy, pakikuha naman ng tuwalya."

"Ano? Pumasok-pasok ka diyan tapos wala kang dalang gamit?"

"Sige na." sabay ngiti.

"Hmpt." pero sinunod nya si Ivan. Nang nakakuha na ng tuwalya agad niyang iniabot iyon kay Ivan. "Pwedeng papasok?" biro ni Mico.

"Pasok ka. Mamaya." sabay tawa.

Biglang napa-isip si Mico. Parang nagiging magaan na kay Ivan ang mga biro kong dati rati  naman ay ikinasisimangot ni Ivan. Masay akung ganoon. "Biro lang."

Saglit lang nang lumabas na si Ivan sa banyo. Nakatapis ito ng tuwalyang kaninang iniabot niya.

Kanina sabi ni Mico lalabas na siya kapag lumabas na si Ivan pero nagbago ang isip niya magpapakasaya muna ang kanyang mga mata. Sabay tawa ng kanyang utak.

"Nakahanda na ba ang uiniporme mo?" tanong ni Mico.

"Oo." naka-hanger lang sa aparador."

Hindi iyon napansin ni Mico nang kumuha siya ng tuwalya. "Ah..." naisagot na lang niya.

"Sabay na tayong bumaba." mungkahi ni Ivan habang binubuksan ang aparador.

"Oo ba." sagot ni Mico habang nakatingin sa harapan ni Ivan. "Hmmm... bumubukol oh. Pasimple lang ang tingin Mico. Ayyyy..." tili ng utak niya nang makitang hawak-hawak ni Ivan ang isang brief para suotin.

Tumingin sa kanya si Ivan na ikina-iwas ni Mico ng tingin. Natawa si Ivan dahil nahuli niya itong nag-iwas ng tingin. "Pinapanood mo ba ako?"

"Masama?" sagot ni Mico na hindi tumitingin kay Ivan.

"Baka kasi nalulugi na ako."

Napatingin siya kay Ivan sa sinabi nito. "Paanong nalulugi. Wala naman akong nakikita."

"Wala. Ito naman nasabi ko lang." muling natawa si Ivan.

Napa-ismid na lang si Mico. "Hindi ka naman malulugi sa akin Ivan... Magsasay ka pa nga eh. " nangingiti siya. Ibinalik na niya nang tuluyang pag mamasid kay Ivan dahil tapos na naman itong magsuot ng underwear. "Ang gwapo naman talaga oh." nang tuluyan nang naisuot ni Ivan ang kanyang uniporme.
-----

"Papasok na ako." paalam ni Ivan habang naka-upo ang ina at si Mico sa harap ng lamesa.

Napa-tingin si Mico sa orasan. Pagkatapos ay muling tumingin kay Ivan at tumango ng pagsangayon.

"Aalis na ako." muling paalam ni Ivan kay Mico.

Napa-kunot ang noo ni Mico sabay tango uli. Naisip niyang hindi siguro naintindihan ni Ivan ang ibig sabihin ng pagtango niya.

"Aalis na nga ako."

Lalong nagtaka si Mico. Sasagot na sana si Mico nang magsalita si Divina.

"Oo nga daw." si Divina.

Nilingon ni Ivan ang ina. "Ma... hindi ko narinig na nagsalita siya."

"Tumango na nga."

"Ayoko ng ganun." natatawang si Ivan.

"Ay kaya pala." nasabi na lang ni Divina.

Natawa naman si Mico. "Ganun ba. Sige, alis ka na."

"Ok." pagkatapos ay tumalikod na si Ivan.

Nagkatinginan sina Mico at Divina sa iginagawi ni Ivan. Bigla naman silang napatingin kay Ivan nang mapansing muli itong lumingon sa kanila.

"Hindi ninyo ako ihahatid?" tanong ni Ivan.

Nagkatinginan sina Mico at Divina. Pagkatapos walang sabi-sabing tumayo para gawin ang gustong mangyari ni Ivan.

Natawa si Ivan sa pagkakasabay ng dalawa. "First day uli kaya dapat lang medyo..." napatumpik muna si Ivan sa hangin. "medyo sweet kailangan."

"Nako..." banat ni Divina. "Ang arte naman ni Ivan."

Natawa si Mico sa sinabi ni Tita Divina. "Oo nga po." sang-ayon niya sa matanda.

"Ge na. Hahatid ka na." yaya ni Divina.

Bago tumalikod si Ivan, nakangiti muna siyang tumanaw kay Mico.

Nagsasaya naman ang puso ni Mico sa ipinapakitang lambing ni Mico.

Nang nasa labas na sila, muling nagpaalam si Ivan sa dalawa. "Pasok na po ako Ma, Mico."

"Sige ingat ka Van." si Mico.

"Ok."

Tinanaw ni Divina at Mico si Ivan na papaalis. Maglalakad muna kasi ito hanggang makarating sa kanto para maka-sakay ng tricycle palabas ng subdivision.

"Alam mo Mico." si Divina na ikinalingon ni Mico. "Ako na ina ni Ivan, nagtataka sa bagong ikinikilos ng anak ko." napangiti si Divina. "hindi naman yan dati. Malambing yan, pero hindi sa ganyang paraan. Lagi nga yang naka-simangot. Ngayon... akala mo prang nagbalik sa pagkabata. Hay nako. Pumasok na uli tayo."

"Sige po." sang-ayon ni Mico.

Pero hindi pa sumunod agad si Mico. "Dahil ba sa akin ang pagbabago niya?" natutuwa niyang tanong sa sarili. "Oo nga, ang laki ng pinagbago ni Ivan." napasinghap siya ng hangin. Tumitibok ang puso niya ng hindi pangkaraniwan.
-----

"Kapag lumitaw sila dyan, kailangan papalakpakan natin ah?" mungkahi ni Billy sa mga kaklase niyang sina Susane at Angeline.

Nasa labas kasi sila ng room naghihintay ng mga ka-close na classmate.

"Etong bading na 'to ang lakas mang-asar." natatawang si Angeline. "Buti Susane, hindi ka naaasar dito sa bestfriend mo."

Natawa si Susane ng mahina. "Hindi naman kasi ako inaasar niyan eh."

Pagkatapos ay napatingin sila sa bagong dating.

"Dali palakpak." sigaw ni Billy.

Agad namang pumalakpak si Angeline pero si Susane ay napilitan dahil kilala niyang hindi mabiro ang lalaking padating.

"Palakpakan si Ivan." sigaw ni Billy.

Nanlalaki ang mga mata ni Ivan sa salubong sa kanya. Agaw atensyon ang ginawa ng mga classmate niya sa iba pang studyante na nasa paligid. Napatingin siya, sa paligid kung ganoon nga ang nangyari. At tama, naka-tingin nga sa kanila. Biglang nahiya si Ivan.

Nangmakalapit. "Grabe naman kayo." bulyaw niya kay Billy na natatawa sa reaksyon niya.

"Si Billy ang may pakana nyan ah." si Angeline.

"Hayaan mo na Ivan, hindi naman bawas pogi points eh. Dagdag atensyon pa nga sa madlang pipol."

Samantalang si Susane ay tahimik lang na naka-ngiti.

"Ayos din ang trip ninyo ah." si Ivan. Nagkatawanan ang tatlong kaharap. "Sino pa ang hindi dumadating?" biglang tanong ni Ivan.

Nagkatingin ang tatlo. Si Billy ang sumagot. "Balak mong gumanti?" sabay tawa.

Tumawa si Ivan. "Siyempre lugi ako eh."

Muling nagkatinginan ang tatlo at nagngitian. HInid nila inaasahan na sasagot ng ganoon si Ivan. Kilala kasi nila si Ivan na siryosong tao. Umaalis sa grupo kapag napagkakatuwaan.

"Ano?" giit ni Ivan.

"Si papa Markky ko." sagot ni Billy.

"Ano? Papa Markky?" si Angeline. "Kailan mo pa naging papa yun ah." kay Susane tumingin. "Susane papayag ka sa narinig mo?"

Ngumiti lang si Susane. "Hanggang ganoon lang naman ang magagawa ng bestfreind ko sa boyfriend ko." at tumawa ng mahinhin.

"At kailan mo pa natutuhang tawagin si Mark na Markky?" si Ivan.

"Para maiba naman." natatawang si Billy. "Siyempre ang totoo kay Susane, ang ilusyon ang sa akin."

Si Angeline ang sumagot. "Buti alam mo na ilusyon lang." sabay kapit sa bisig ni Ivan. "Ivan, ako kaya, kailangan kaya magiging tayo?"

Natawa si Ivan.

"Ayaw niyan sayo." si Billy kay Angeline.

"Heh." sabay dila naparang bata si Angeline kay Billy.

Bigla silang napa-tingin sa may unahan ng lumabas si Mark.

"Palakpak." si Ivan pa mismo ang nagyayang gawin iyon.

Laking gulat naman ni Mark sa ginawa ng grupo niya. Agad siyang napatakbo sa kanila. "Ano yang giangawa ninyo nakakahiya." nang maka-lapit.

Si Ivan ang tawa ng tawa. "Gumaganti lang ako bro."

"Bakit ginawa rin ba nila yan sayo?" tanong ni Mark.

"Oo, mukhang ako yata ang unang nabiktima."

Biglang napaisip si Mark. "Parang masaya ka yata ngayon Bro."

"H-ha?" natigilan si Ivan.

Si Billy ang sumagot na nagpaparinig kay Angeline. "Baka may love na si Papa Ivan."

"Napatingin nang makahulugan si Angeline kay Ivan.

"W-wala ah." tanggi ni Ivan. Pero naisip niya si Mico. "Hindi, hindi totoo yun..." tanggi ng utak niya.

"Weh..." si Billy.

Tumawa na lang si Ivan.

"Masaya ka nga talaga Bro." si Mark. "Halata." sabay tawa. Pagkatapos ay tinungo niya ang girlfriend na si Susane. "Musta ka na mahal ko." palambing na salita.

Nang-asar si Angeline kay Billy. "Huwag kang umasa na ikaw ang sinasabihan Billy." sabay tawa.

"Hindi naman ah." naka-ngiting si Billy.

Napa-kunot ang noo ni Mark. Nagtataka sa asaran ng dalawa.

"Basta ako may Ivan." si Angeline pagkatapos hinigpitan ang pagkakakapit sa braso ni Ivan.

"Asa ka Angeline, eh may girlfriend na yan noh. Halata ko." maarteng sabi ni Billy kay Angeline.

"Hindi ako naniniwala."

Napa-isip na lang si Ivan sa asaran ng dalawa. Naiisip niya si Mico. Napa-ngiti siya. Naisip din niyang bago siya umuwi bibili siya ng pasalubong sa kaibigan.
-----

"In-love na sa akin si Ivan mahal ko." paawit na sinasambit iyon ni Mico sa harapan ng kanyang salamin. "Hinalikan niya ako ng ubod ng tamis kagabi. Mwah mwah mwah." sabay tawa. "Mahal na talaga ako ni Ivan. " sinundan niya ng sigaw ng kasiyahan. "Grabe papaniwalaan ko na ito. Mahal ako ni Ivan. Period. Ay mali, mahal ako ni Ivan hindi bilang kaibigan bilang kai-bigan." sabay tawa ng malakas at nagpa-ikot ikot sa harap ng salamin.

Nahilo siya ng bahagya kaya ibinagsak niya ang katawan patihaya sa kanyang kama. Patuloy pa rin ang kanyang pagtawa dahil sa kasiyahan.

May naisip siyang gawin. Muli siyang bumangon at kinuha ang laptop. Bumalik siya sa kama at doon pinagana iyon at dali-daling binuksan ang file ng mga pictures ni Ivan.

Balak niyang i-edit ang picture ni Ivan na noong una ay ginawa niyang wallpaper ng kanyang desktop.

"Ayan... Bongga. I love it....!" tuwa niya. "Ay, may idadagdag ako. Sandali. Edit, edit edit." nilagyan niya ng ng pangalan niya. Na ang ibig sabihin ay si Ivan at Mico ay nagmamahalan sa salitang banyaga.

Nang maayos na at nailagay muli bilang wallpaper ay saka niya hinalikan ng ubod ng tamis si Ivan. Sabay tawa. Muli siyang tumihaya sa kama at ninamnam ang alaala sa nakalipas na gabi.

Hindi pa siya nakakalayo sa pag-alaala ay bumalik sa kanyang alaala ang pangyayaring kung kailan nakita ng kanyang ama ang picture ni Ivan sa laptop niya.

"Paano kung makita uli ni Dad?" napa-buntong hininga siya. Ang kaninang kasiyahan ay napalitan ng pag-aalala.
-----


"Saan ka pupunta Ivan?" tanong ni Angeline nang mapansing nagmamadali si Ivan sa pag-uwi. Tapos na kasi ang klase para buong araw.

"H-ha? Pauwi na." sagot ni Ivan.

"Ang bilis naman? Parang... parang may inuuwian ka na ah?" kunyaring nagtatampong si Angeline. "Paano na ako?"

Tumawa na lang si Ivan kahit ang gustong gawin ay mapakamot sa ulo sa naririnig kay Angeline. "Sige alis na ako."

"Tignan mo 'to. Aalis na nga talaga. Hmpt."

"Bukas na lang Angeline. Sige." paalam niya.

Bibili kasi si Ivan ng maipapasalubong kay Mico. Nangingiti siyang naglalakad-patakbo palabas ng campus. Sa labas ng unibersidad na pinapasukan niya, duon nakita niya ang isang pizza stall na kilala sa kanilang masarap. Iyon ang naisip niyang ipasalubong kay Mico.
-----

IVAN (My Love, My Enemy) Chapter 21

Pasilip pang lumabas si Mico sa C.R. "Buti na lang umalis na rin sila. Baka sa loob pa ako ng C.R. abutan ng kamatayan sa sobrang kaba." nasabi ni Mico nang makalabas. "Teka, ang binilinni Tita, ang niluluto." dali-dali siyang pumunta sa niluluto. Nilasahan niya ito. Nasarapan siya. "Mukhang OK na ito."

"Masarap ba talaga?"

"Ay kalbong Ivan." sigaw niya sa gulat ng biglang may magsalita. Agad siyang lumingon para makita ang nagsalita. Laking gulat niyang nasa harapan na niya si Ivan. "Saan ka galing?"

Hindi sumagot si Ivan. Lumapit lamang siya kay Mico.

"Huwag kang lalapit. Ipapalo ko ito sayo." banta ni Mico. Ipapalo daw niya ang hawak na sandok.

"Sige ipalo mo."

"Hindi ka natatakot?" nanginginig na tanong ni Mico.

"Bakit parang takot na takot ka sa akin?"

"Da-dahil galit ako sa yo." tumakbo si Mico palayo kay Ivan. Nasa pagitan na nila ang lamesa.

Napa-buntong hininga si Ivan. Hindi niya masabing sorry dahil nahihiya na rin siya. Paulit-ulit na lang. "Ganyan rin ba ang gagawin mo sa akin kapag kumain na tayo?"

Biglang napa-isip si Mico. Imposible na siyang maka-iwas mamaya dahil kakain. Malamang na uupo sila sa harap ng lamesa at nakakahiya naman na bigla bigla siyang tatayo at kakaripas ng takbo kapag lumapit si Ivan sa kanya. "Basta huwag kang lalapit." nasabi na lang niya. "Natatakot ako sayo..." dugtong pa niya.

Muling napa-buntong hininga si Ivan. "Nagkaroon ba ng trauma sa akin si Mico dahil sa ginawa kong panggugulo noong nakaraang linggo?" napatitig na lamang siya kay Mico.

Napansin ni Mico ang malungkot na mukha ni Ivan. Nagulat siya ng biglang kumilos si Ivan. "sabi ko huwag kang lalapit eh."

"Pupuntahan ko lang si Mama para sabihing kumain na tayo."

"A-ah Ok. Sige, para maka-uwi na rin ako."

"Hindi ka pwedeng umuwi."

"Ano? Bakit?"

"Ang lakas ng ulan."

Saka napatingin si Mico sa may bintana. Madilim sa labas wala siyang makita. Pero naririnig niya ang hampas ng hangin doon. Ramdam na nga niyang umuulan. Hindi niya napansin kanina dahil tutok ang atensyon niya kay Ivan. "Uuwi pa rin ako. Imposible namang walang payong dito sa inyo."

Natawa si Ivan. "Hindi kita papahiramin."

"Ang damot mo naman. Kasama na rin ba iyan ugali mong masama?"

Natigilan si Ivan sa sinabi ni Micong masama ang ugali niya. "I deserve that, I think. Sino nga ba naman ang matutuwa sa gianwa ko." muli syang napa-buntong hininga. Hindi na siya sumagot pa roon bilang pagtanggap ng katotohanang tama si Mico. Pero tototohanin niya ang sinabi kanina. "Hindi talaga kita papahiramin ng payong para magtagal ka pa dito."

"Hindi pwede." matigas na tanggi ni Mico. "Dahil kung ganoon pala, ngayon palang uuwi na ako." sabay talikod para umalis.

Agad namang tinakbo ni Ivan si Mico para pigilan.  Sa bilis niya hindi na namalayan ni Mico na hinatak siya ni Ivan.

"Ano ba?" reklamo ni Mico nang mahawakan ni Ivan sa braso.

"Hindi ka aalis." matigas na pigil ni Ivan.

Napatingin ng masama si Mico kay Ivan. Pero ang ikina-bigla niya nang makita ang mga mata ni Ivan na salungat sa tono ng pagpigil sa kanyang umalis. May lungkot ang mga mata ni Ivan. Nararamdaman niya. Parang gusto niyang maawa. "H-hindi aalis na talaga ako." sabi niya sa mahinang paraan.

"Huwag ka na munang umalis. P-please."

Nagkanda-kumabog ang dibdib ni Mico dahil sa pagpigil sa kanya ni Ivan. Ang tono ni Ivan na nagmamakaawa dagdagan pa ng salitang "please" sa huli ang nagpahirap sa kanyang huminga. Nakaramdam siya ng bigat sa kanyang damdamin. Nararamdaman din niyang may bigat ding nararamdaman si Ivan.

"Sige na, dito ka na kumain pagkatapos pwede ka ng umalis. Pakiusap."

Napatalikod siya kay Ivan. Ayaw niya ang tono ng pananalita nito. Nadadala siya sa lungkot ng pananalita nito. Parang may kung anong babagsak sa kanyang mga mata na ngayo'y nakakaramdam ng pangangati.

Nagulat si Mico nang bigla siyang yakapin ni Ivan.

"Im sorry."

Tuluyan nang naluha si Mico.

"Sobra kitang nami-miss. Pakiusap huwag ka na munang umalis."

Hindi alam ni Mico kung paano siya sasagot at magsasalita. Napi-pipi siya sa lakas ng kabog ng kanyang dibdib.

"Pakiusap."

Naririnig niya sa kanyang likod ang pag-iyak ni Ivan.

"Pakiusap. Pakiusap."

"Sandali nga." unang nasabi ni Mico. Pabalya niyang inalis ang pagkakayakap sa kanya ni Ivan. "Akala mo siguro nakalimutan ko na ang mga ginawa mo." mahinahon pero may tono parin ng galit si Mico.

Hindi na naka-pagsalita si Ivan.

"Alam mo kasi ang problema sa'yo, Hindi masakyan yang biglaan mong pagiiba ng mood. Nasa loob ang kulo mo Ivan. Hindi ko alam kung saan mo hinuhugot yang galit mo. Tinatanong naman kita ng maayos kung bakit ka nagkakaganyan? Ayaw mong sumagot."

Napa-yuko si Ivan.

"Ano?" napasigaw si Mico. "Hndi ka parin sasagot? Ganun na lang uli sorry tapos OK, na kalimutan na ang nangyari tapos may mangyayari na namang nakakagulat tapos magso-" Nanlaki ang mga mata ni Mico nang halikan siya ni Ivan.

-----

Saglit lang ang nangyaring paghalik ni Ivan kay Mico. Ang tanga mo naman IVan, bakit mo hinalikan si Mico?" Hindi niya alam kung ano ang nag-udyok sa kanya para gawin iyon. Ang alam lang niya iyon ang nagawa niya. Iniwan niya ang labi ni Mico at nakita niyang gulat-na gulat ito. "Im sorry." hingi niya ng paumanhin. Tatalikod sana siya.

"Ba-bakit mo ginawa i-iyon?" nagkakanda-utal na tanong ni Mico pero hindi sumagot si Ivan. Nanatili lang itong nakayuko. "Sabi ko, bakit mo ginawa iyon?" sa pagkakataong iyon may lakas at tigas na ang kanyang tanong.

Bumuntong hininga muna si Ivan. "Dahil ma-" hindi naituloy ni Ivan ang dapat na sagot. "Dahil gusto ko lang." sa halip ang isinagot niya.

"G-gusto mo lang?" parang ayaw ni Mico na ganun lang ang dahilan ni Ivan. May gusto pa siyang marinig.

"Siguro... dahil na-miss lang kita ng sobra." patuloy na dahilan ni Ivan sa tingin sa malayo.

"Na miss mo lang ng sobra." nasabi niya ng pabulong. Napayuko siya.

Napansin ni Ivan ang ginawang pagyuko ni Mico. "Patawarin mo ako. Alam ko marami na talaga akong nagawang mali..." pagkatapos ay tumalikod na si Ivan.

Nararamdaman ni Mico na sincerity ni Ivan sa paghingi ng sorry nito sa kanya. Bigla siyang nakaramdam takot nang tumalikod si Ivan. Takot na hindi na sila magka-ayos pa. Hinabol niya si Ivan at niyakap nya ito.

Humarap sa kanya si Ivan. "Ibig ba sabihin niyan, pinapatawad mo na ba uli ako?"

Bahala na ang nasa isip ni Mico. Basta ang mahalaga ang magkaayos sila ni Ivan. "Ikaw kasi eh."

"Yes. Halos dalawang linggo rin kitang hindi nakausap." gumanti siya ng yakap at nagpaikot-ikot sila ng kilang beses sa kasiyahan.

"Sandali ano ba? Ang ingay mo na nga ang gulo mo pa." natutuwang kasabay ng pagsigok-sigok na reklamo ni Mico.

"Natutuwa lang talaga ako." pinisil ng dalawang kamay niya ang pisngi ni Mico. "Namiss talaga kita, Mico."

Medyo nahiya siya sa ginawa ni Ivan. Ngumiti na lang siya. "Ayy.." tili niya nang ulitin ni Ivan ang pag-ikot. Hindi siya binibitawan ni Ivan sa pagkakayap. Natutuwa ang puso niya.

Napaupo si Ivan sa upuan sa harap ng lamesa. Dahil yakap niya si Mico napaupo naman si Mico sa kandungan nito.

"Ay ano ba yan..." tili ni Mico. "Parang ang sagwa naman."

Patuloy ang tawa ni Ivan. "Okey lang. Basta masaya ako ngayon."

"Ganoon? Talaga ok lang? Baka mamihasa ako niyan. Ulit-ilitin ko 'to" sabay hagikgik. Nakalimutan na ni Mico ang pagsigok.

"Ay ganoon? Sige na alis ka na." sabay tawa.

"Ay..."

Pareho silang nagkatawanan.

"Ano luto na ba?"

Biglang napatayo ang dalawa nang marinig ang tawag ni Divina. Buti na lang at hindi sila nakita sa ganoong ayos. Tumalikod si Mico at pasimpleng nagpunas ng basa sa mukha.

"Opo Ma. Natikman na ni Mico ang ulam. Tatawagin ko na nga dapat kayo." si Ivan nang lumitaw ang ina.

"O sige na at kumain na tayo. Para makauwi na rin si Mico."

"Ay hindi Ma. Hindi pa uuwi yan si Mico." pagkatapos ay kinilabit ni Ivan si Mico. "Di ba?"

"Ah-" gulat niya sa ginawa ni Ivan. "O-opo."
-----

"Hinalikan ako kanina ni Ivan... Tama ba na isipin kong dahil mahal na niya ako? Sana... pero natatakot naman din akong umasa. Baka sa huli mali lang ako. Ngayon pa lang kapag iniisip ko nakakaramdam na ako ng sakit. Paano pa kung hindi nga totoo? Maari ba talaga iyon? Na maging kami? Hayss... siguro meron na nga siyang nararamdaman pero kaunti pa. Kaunti pa para maniwala ako." Napatingin siya kay Ivan. Nakita niyang naka-tingin ito sa kanya habang sumusubo. Napa-ngiti rin siya ng ngumiti ito sa kanya.

Ang swerte ko kung totoosin. Haysss... ayoko nang magkagalit pa kami ni Ivan. Ang hirap ng matagal mong hindi nakakausap ang mahal mo. Mahal ko talaga si Ivan. Totoo. Maniwala kayo o sa hindi. Mahal na maha....l ko talaga siya. Sana... maulit uli ang halik niya sa akin." Napangiti siya. "Masaya ako ngayon ng sobra." Muli siyang napasulyap kay Ivan. Nahuli na naman niya itong naka-tingin sa kanya.
-----

Nasa harap na sila ng t.v. saka lang narinig ni Mico na nagsalita sa kanya si Ivan. Ang iniisip niya nahihiya lang ito dahil kanina ay naroon ang ina niya. Kaya ngayong wala na sunod-sunod naman ang mga tanong nito.

"Na-miss mo ko?" tanong ni Ivan.

Tinignan lang niya ito at pabirong inisnaban.

"Ah ganoon ah? Hmmm... hindi ka pa makaka-uwi."

"Titila na rin yan." sagot ni Mico habang naka-tingin sa t.v. pero wala doon ang isip niya. Na kay Ivan. Panay ang ngiti niya.

"Nangingiti ka diyan?"

"Wala naman." tumingin siya kay Ivan. "Na-miss kita."

Napangiti ng maluwang si Ivan sa hindi niya inaasahang pahayag ni Mico. "Sabi ko na nga ba. ako pa hindi pa ba ako mami-miss sa ganda kong lalaking 'to?"

"Ang kapal ha." sabay hampas ng throw pillow.

"Totoo naman ah?"

"Ha ha." pero bigla niyang naisip si Vani. "Ay si Vani... hindi ko pa naasikaso. Hala.. kailangan ko nang umuwi." tatayo na siya.

"Sandali." pigil ni Ivan. "Ang lakas pa ng ulan."

"Pero si vani..."

"Tatawagan na lang natin si aling Saneng."

Napatingin si Mico sa bintana. Malakas pa ang ulan. "Puntahan ko na lang kaya? Kasi, minsan hindi nakain si Vani kapag hindi ako ang naghanda ng pagkain niya eh."

Napa-tingin si Ivan ng diretso sa kanya. "Sige, diyan ka lang kukunin ko lang muna sa labas ang payong. Titignan ko kung naroon. Diyan ka lang muna."

"Sige."

Hindi na tinanaw ni Mico si Ivan sa pag-alis. Hinayaan na lang niyang nakatingin ang mata sa t.v. kahit ang isipan ay na kay Vani. "Kawawa naman si Vani."
-----

"Aling Saneng?" tawag ni Ivan habang kumakatok sa pintuan nila Mico. "ang lamig."

Mga ilang ulit ang pagtawag at pagkatok niya sa pinto bago siya pagbuksan ni Saneng.

"Oh bakit Ivan?"

"kukunin ko po si Vani. Nasa bahay po kasi si Mico."

"Yun nga ang iniisip ko eh. Halika pasok ka."

Pumasok si Ivan at agad-agad niyang hinanap si Vani. Agad naman niyang nakita itong nakadapa sa isang gilid. "Vani... si Kuya Ivan mo narito para kunin ka. Sabi yun ni Mico."

Agad namang lumapit sa kanya si Vani. Noong una natakot siyang tahulan nito pero nawala iyon nang agad itong lumapit sa kanya.

"Ivan, magpunas ka muna."

"Hindi na po, aalis na po agad kami."

"Ikaw ang bahala."

Pagkatapos ay lumabas na siya ng bahay. Kaya ang lakas ng hangin. Wala namang bagyo pero hindi pangkaraniwan ang hangin. Alam niyang kapag sumugod siya mababasa sila ni Vani kahit may dala silang payong. May naisip siyang gawin.

Ipinasok ni Ivan sa t-shirt niya si Vani, masigurado lang na hindi ito mabasa. Kinuha niya ang payong at sinugod ang ulan.
-----

Nagtataka si Mico bakit parang ang tagal ni Ivan. Kaya naa-tingin na rin siya sa gawing pintuan kung saan pumunta si Ivan pero walang Ivan ang naroon. "Ano kaya nangyari doon?" Magbabalik na sana siya ng tanaw sa t.v. nang biglang bnumukas ang pinto. Lakign gulat niya ng makitang basang-basa si Ivan. Napatayo siya. "Iva-" hindi niy anaituloy nang makita niyang iniluwa sa loob ng t-shirt ni Ivan si Vani. "Ivan. Vani?" Lumapit siya roon.

Napa-tingin si Ivan kay Mico nang naka-ngiti. "Ayan na."

"Bakit hindi mo sinabing pupunta ka pala sa bahay?" pag-aalala ni Mico.

Ramdam ni Ivan ang concern ni Mico. "Hayaan mo na."

"Basang-basa ka. Oh?"

"Oo, magpapalit na ako."

"Bilisan mo."

Muli nilang tinahak ang living room. "Magpalit ka na." utos ni Mico nang makita niyang naka-tayo pa sa harapan niya si Ivan.

"Sabi ko nga."

"Gusto pa yatang magpatuyo."
-----

Muling bumalik si Ivan na may dalang towel. "Punasan mo muna si Vani."

Hindi ang dala ni Ivan an towel ang naka-agaw pansin kay Mico kundi ang damit nitong basa. "Hindi ka pa nagpapalit?"

"Kinuha ko muna itong tuwalya para kay Vani." sagot ni Ivan.

"Pwede namang pagkatapos mo na eh."agad niyang kinuha ang towel at binalot si Vani. Pagkatapos ay binuhat ito. Wala sa loob niyang sinabing...  "Halika sasamahan kitang magpalit."

"Talaga sasamahan mo ko?" maghang tanong ni Ivan.

Biglang natigilan si Mico. "Oo nga bakit ko naman pala kailangan pang samahan si Ivan? Basta..." pinilit na lang niyang sumagot.

"Ok." tanging sagot ni Ivan.

Natuwa naman siya nang sumang-ayon si Ivan.
-----

"Palit na." utos ni Mico habang inilalapag si Vani sa sahig nang makapasok sila sa kwarto ni Ivan.

"Nakahubad na." sagot ni Ivan na kasalukuyang nakatalikod kay Mico.

Napatingin si Mico. Nakita niyang naka-hubad na nga ito ng t-shirt. Hindi kasi niya napansin dahil nakatingin siya sa baba nang ibinababa niya si Vani. "Sabi ko nga." Nakikita na niya itong kumukuha ng bagong damit sa aparador. "Mmm papalicious ang katawan ng papa Ivan ko. Ahihihi."

"Sandali lang..." paalam ni Ivan nang makahanap ng bagong damit. Papasok siya sa banyo para duon ipagpatuloy ang pagpapalit.

Naintindihan ni Mico ang ibig sabihin ni Ivan. "Hmpt..."  biro niya sa sarili nang sa banyo si Ivan mag-papalit. Naghintay siya habang naka-upo sa kama ni Ivan. Pinapanood niya si Vani na paikot-ikot sa lapag. Narinig niya ang pagpatak ng tubig sa loob ng banyo. "Nagbabanlaw siguro."


"Ok ka lang?" tanong ni Ivan nang makalabas sa banyo.

Napangiti si Mico nang makitang nakapajama na si Ivan pero wala pa rin itong suot na t-shirt. "Oo naman. Lalo na kung ganyan kaganda ang view?" pilyo niyang sagot.

Natawa si Ivan. "Ikaw may sabi niyan ah."

"Oo naman. Hindi ko naisip na kita pala sa bintan mo ang bahay namin." sabay tawa.

Napa-taas ang kilay ni Ivan. "Ganun? Malamang..."

"Oo."

"Akala ko pa naman..."

"Na..." nakangiti si Mico habang naghihintay sa susunod na sasabihin ni Ivan. Pero hindi na sumagot pa si Ivan. "Na ano?" giit ni Mico.

"Halika na baba na tayo. Pakainin mo muna si Vani." yaya ni Ivan.

"Hmpt. Ayaw sumagot ah. Sige na nga." Tumayo siya sa pagkakaupo at pinuntahan si Vani para buhatin. nauna na rin siya sa pagpunta sa pinto. Pero bago siya lumabas ng tuluyan sa pinto muli siyang tumingin kay Ivan. "Hindi mo talaga sasabihin?"

"Na ano?..." naka-simangot na si Ivan.

"Ay.. naka-simangot na agad." tumalikod siya kay Ivan at naglakad. "Sige na. Oo na, maganda ang katawan mo." sabay hagikgik. "Gusto nang pinupuri eh. Mag tshirt ka na nga. Baka makatunaw."

Hindi nakita ni Mico ang luwang ng pagkakangiti ni Ivan, imbes na ma-offend sa huli niyang pinahayag.
-----

Nasa dining area sila habang pinapanood si Vani na kumakain.

"Hindi pa ba tapos yang si Vani kumain?" tanong ni Ivan ng mapansing naka-tungo parin ang aso sa lalagyan ng pagkain nito.

"Gutom na gutom na talaga siguro."

"Mukha naman eh."

Pagkatapos ay tumingin si Mico sa katawan ni Ivan. "Hindi malamig no?" nakahubad pa rin kasi ito.

"Hindi." simpleng sagot ni Ivan.

"Sige ganyan ka na lang. Wish ko lang na wala kang sipon bukas."

"Hindi yan..." nangiti si Ivan.

"Masaya ka ah. Nagsssaya naman ang mga mata ko eh. HEhehe."

Binatukan ni Ivan si Mico. "Natawa ka?"

"Grabe naman to parang tumawa lang eh."

"Natawa ka kasi."

"Masama?" pagkatapos ay bumulong. "Magbibilad ka ng katawan tapos ayaw mong pinagpapantasyan. Charing."

"Ano?" narinig ni Ivan ang ibinulong ni Mico. "narinig ko yun."

"Ok. Nagtatanong ka pa."

"Ah ganun ah." hinila niya ni Ivan si Mico at sinakal ito sa pamamagitan ng kanyang braso.

"Ay..." tili ni Mico. "Huwag mo akong bibitawan ha? Pabor sa akin." sabay tawa.

Binitawan ni Ivan si Mico. "Masaya ka." natatawa siya sa hitsura ni Mico. Nagulo kasi ang buhok ni Mico.

"Oh bakit mo ako binitawan. Sakalin mo uli ako. Yung matagal ah... Hmpt."

"Masaya ka nga."

Gustong mag-galit-galitan sana ni Mico kaya lang bigla siyang natawa. Tumawa din ng malakas si Ivan. "Heh. ako lang ang pwedeng tumawa."

Tumahol si Vani. Napatingin silang dalawa sa aso.

"Hala, nagalit yata si Vani?" tanong ni Ivan.

"Hindi. Tapos na daw siyang kumain."

"Ah... akala ko kakampihan ka ng alaga mo."

"Naman..." sabay dila kay Ivan.
-----

Tinutungo na nila ang living room pagkatapos mailigpit nila ang pinagkainan ni Vani.

"San ka pupunta?" tanong ni Ivan nang mapansing padiretso si Mico sa paglakad.

"Pauwi na." sagot ni Mico.

"Naulan pa."

"Mahina na. Saka gabi na kailangan mo nang matulog. May pasok ka pa bukas."

Saglit na tumigil si Ivan. "Ok."

"Sige paalam na kami ni Vani. Pahiram nga pala ng payong ha?"

Tumango na lang si Ivan.

"Hindi mo kami ihahatid?" natatawang tanong ni Mico nang mapansing hindi kumikilos si Ivan.

"Ah oo nga pala."

"Tignan mo to absent minded."

"Halika na." yaya ni Ivan.

Sumunod si Mico kay Ivan sa pag labas. Nang nasa pintuan na sila, biglang humarap sa kanya si Ivan nang naka-ngiti.

"Huwag ka na lang umuwi. Dito ka na lang matulog."

Nanlaki ang mga mata ni Mico. "sigurado ka? Pabor."

"Halika ka balik na tayo." sabay tawa ni Ivan. Hinihila na niya si Mico pabalik. "Pabor pala. Nahiya pa akong sabihin kanina."

"Hala... kaya pala natutulala kanina..." natatawa si Mico. "WOW kilig....!"
-----

"Hindi ka talaga magdadamit?" tanong ni Mico nang maka-pasok na sila sa kwarto ni Ivan.

"Magdadamit na."

"Huwag na..." sabay tawa.

Napa-tingin si Ivan kay Mico. "Sabay ganun eh."

"Biro lang... Tama lang na magdamit ka para mapigilan ko ang sarili kong ma-rape ka." diretsahang pahayag ni Mico sabay tawa.

"He he. alam ko naman  na hindi mo gagawin yun." sagot ni Ivan habang nagsusuot ng t-shirt. "Sana noon mo pa ginawa."

"Siyempre naman." nauna nang nahiga si Mico pagkatapos ay muling nagbiro kay Ivan. "Higa na, mahal ko. Totoo yun mahal ko hihihi" 


Lumapit si Ivan at hinila ang unan. Pagkatapos ay binato kay Mico. "Mahal ka diyan ah."

Natawa si Mico. "Yan... matawag ka lang na mahal nanghahampas ka agad ng unan. Paano pa kung ano... ano" nilagyan niya ng kaunting lambing ang huling salita niya.

"Yuck." natatawang angil ni Ivan. Tumatabi na siya kay Mico.

"Bakit naman yuck?"

"Bakit ano pa ba ang gusto mong palabasin?"

"Yun na nga..." sabay tawa. "na yakapin ka uli. Oh ano? Pumapayag ka naman na yakapin ka ah. Yun ang ibig kong sabihin. Hindi yang kung ano- anong iniisip mo. Bakit hindi ka ba papayag na magpa... mmm yakap?"

Muli siyang pinalo ni Ivan. "Manahimik ka na nga."

Tawa muna ng tawa si Mico bago tuluyang tumahimik. "Sige na matulog ka na. Tutulog na rin ako."

"Ge." maikling sagot ni Ivan.

Patalikod kay Ivan nang tuluyang ayusin ni Mico ang pagkakahiga. Habang nakatihaya naman si Ivan na nakatanaw sa kisame.

"Kanina... hinalikan ko si Mico. Nabigla din ako sa ginawa ko. Tama ba na sabihin kong dahil, dahil mahal ko siya? Hay... buti na lang at hinid ko nasabi. Mali iyon. Pero... ayoko na nga mag-isip." sinubukan niyang ialis sa kanyang isipan ang namumuong damdamin niya para sa kaibigang si Mico pero hindi niya nagawa. "Imposible. Lalaki si Mico. Imposibleng magkagusto ako sa kanya." hindi niya naiwasang pakinggan ang tibok ng kanyang puso. Napansin niyang ang lakas ng tibok niyon. "Ang ibig sabihin ba noon?... Bahala na nga... basta masaya ako ngayong maayos na uli kami ni Mico."

Ang sumunod ay paggalaw niya sa kama para tumagilid paharap kay Mico na naka-talikod sa kanya. Hind siya nag-dalawang isip na yakapin ang katabi.

Napa-dilat si Mico nang maramdaman niyang niyakap siya ni Ivan. Siyempre natuwa ang kanyang damdamin pero kasabay noon ang katanungang bakit siya niyakap ni Ivan? "Hindi naman malamig? Kanina nga naka-hubad pa siya. Di bale... ang mahalaga niyayakap niya ako." Bahagya pa siyang nagsumiksik kay Ivan. Masaya siyang hindi gumalaw si Ivan sa nang gawin niya iyon.

Nararamdaman ni Mico ang hininga ni Ivan sa tuktok ng kanyang ulo. Nakakatuwa sa kanyang pakiramdam. Komportable siya sa ayos niya sa pagkakahiga, sigurado nya pero parang pinabibilis ni Ivan ang tibok ng puso niya na nagiging sanhi ng hindi niya mapalagay. Wala sa isip niya pero nagawa ng katawan niyang umusog pasiksik kay Ivan ng isang beses pa. Muli, walang reaksyon mula sa likod niya.

Muling napadilat si Mico nang yakapin pa siya ng mahigpit ni Ivan. Saka niya napansin ang wall clock sa dingsding ng kwarto. "Alas nuebe palang pala. Mahaba pa ang gabi." tili ng utak niya.

Samantalang, nagsasaya naman ang pakiramdam ni Ivan sa pagkakayakap niya kay Mico. Hindi na niya naiisip na kanina lang ay todo tanggi nya para sa damdamin niya kay Mico. Ikinatuwa pa nga niya ang pagsiksik sa kanya ni Mico. Hindi lang damdamin niya ng natuwa. Kanina, bahagya pa siyang napadilat ng magkaroon ng epekto iyon sa kanyang katawan. Pero, hinayaan niya. "Hindi ko namang... hindi kami darating doon. At alam ko ring hindi gagawin sa akin ni Mico iyon. Hanggang ganito lang..."


Pero mali ang akala ni Ivan. Dinala ang kanyang labi, palapat sa ulo ni Mico.

Naramdaman ni Mico ang labi ni Ivan sa kanyang bumbunan. Kanina nararamdaman niya lang ang hininga nito, ngayon pati ang init ng hininga nito ay damang-dama na niya. Kasabay ang paglapat ng labi ni Ivan na para bang hinalikan siya nito. Hind na napatid ang ngiti niya.

Aminin man o sa hindi ni Ivan, nakakaramdam siya ng pag-iinit ng katawan. Nagkakaroon ng epekto sa kanya ang pagkakalapat ng kanilang katawan. Hindi niya alam kung saan siya kumukuha ng tapang sa ginagawa niya ngayong paggalaw ng kanyang ilong sa buhok ni Mico. Nasisiyahan siya sa nararamdamang kiliti. Kasabay ang pagbilis ng tibok ng kanyang dibdib.

Nakapikit siya pero ang imahinasyon ay nagsisimula nang makita si Mico. Na para bang mga labi nito ang kanyang hinahalikan.

Kasunod ang paggalaw ng dalawang nilalang para mapagbigyan ang tawag ng kanilang damdamin.
-----

Hindi na alam ni Mico kung paano nagsimula, pero sa kanya na ang mga labi ni Ivan. Ramdam niya ang banayad na halik ni Ivan sa kanyang mga labi na kanya namang ginagantihan pagsunod sa inuutos ng kanyang damdamin.

Kapwa naka-pikit ng mga sandaling iyon habang halos ang kalahati ng katawan ni Ivan ay nakapatong na sa katawan ni Mico maging malaya lamang siya sa paghalik kay Mico. Nararamdaman niya ang nagbabandyang pag-hingal ngunit hindi siya kumbinso sa itatagal ng pagkakalapat ng kanilang mga labi.

Damang-dama ni Mico ang bigat ni Ivan kahit kalahati palang ng katawan nito ang nakapatong sa kanya. Lalo na nang tuluyan na niyang nararamdaman sa kanyang katawan ang kung anong bahagi sa katawan ni Ivan sa ilalim ng manipis nitong pajama.

Habang patuloy na nakikipagbuno sa pagahalik laban kay Ivan, ang isip niya ay tunguhin ang parte ng katawan ni Ivan na kung saan matigas na nakalapat sa kanyang harapan. Unti-unti bumababa, pagapang sa katawan ni Ivan maabot lang ang kanyang tinutumbok. Narinig nya ang mahinang ungol ni Ivan.


Halos isigaw ng utak niya ang salitang malapit na nang biglang bumitaw sa kanya si Ivan. 


"Sorry."  mabilis na bigkas ni Ivan. At umayos siya ng pagkakahiga.


Nanlalaki ang mga mata ni Mico sa gulat sa ginawang pagkalas ni Ivan. Bigla siyang nakaramdam ng matinding hiya sa harapan ni Ivan nang ma-realize ang nangyari. Napa-talikod siya kay Ivan.

"Sorry." muli si Ivan. "Hindi ko napigilan." humihingal.

"Hindi niya napigilan?" rumihistro sa utak ni Mico. "Ibig ba sabihin noon, gusto niya talaga ang kanyang ginawa?" tanong niya sa ginawa ni Ivan. Pero nanatili siyang naka-talikod kay Ivan.

"Mico." tawag ni Ivan. "Ok ka lang?"

Tumango siya bilang sagot.

"Pasensiya na talaga."

Muli siyang tumango.

"Hindi na mauulit."

Napapikit si Mico nang mariin nang marinig ang salitang "hindi na mauulit." Tumatanggi ang kanyang isipan. Pero muli siyang napadilat nang biglang yakapin siya muli ni Ivan.

"Pasensiya na talaga."

Isang buntong hininga na lang ang pinakawalan ni Mico at tuluyan nang pumikit.
-----

Flickering Light- Chapter 12

Lulugo-lugo ako nang maka-uwi sa bahay. Nakasalubong ko si papa nang pumasok ako sa pintuan. 

"Oh, bakit nakabusangot yang mukha mo?" nagtatakang tanong ni papa sa akin.

"Wala po pa." dire-diretso akong maglakad. 

"Hoy, nak!" tawag sa akin nang maka-lagpas ako sa kanya. "May problema ka alam ko? Kilala kita. Tandaan mo."

Umikot ako para humarap sa kanya. "Okey lang ako pa." pero naluluha ako. 

Natatakot din naman akong sabihin kay papa ang dahilan. Baka magalit pa nga ito kung malaman niya. Hindi niya inaasahang may anak siyang ang damdamin ay nahulog na sa kapwa lalaki. At kasalukuyang ginigiba ng alalahanin.

"Pero anak, kung gusto mong magsabi dito lang kami ni Mama."

Bigla akong napa-talikod dahil ayokong makita ni papa na naluluha ako. Baka kung ano pa ang isipin nito at magpilit magtanong. 

"Okey lang talaga ako pa." alam kong nahahayag sa tono ko ang problema. Sabay lakad ko ng mabilis paakyat sa kwarto ko.

Nakakahiya ang katotohanang sa likod ng aking pintuan ay naroon akong umiiyak. Hindi ko na kinayang dalhin. Hindi lang ako galit, natatakot din ako at ang higit sa lahat ang nararamdaman ko ay wala na akong mukhang maihaharap sa mga tao. Lalo na sa mga taong ang tingin sa akin ay hindi gumagawa ng mga bagay na taliwas sa pinaniniwalaan namin.

Ano na lang ang sasabihin ng mga kapwa ko kristyano, pasimba-simba pa, naghahatid daw ng mabuting balita tapos heto at nangunguna pala sa kasalanan. Gulong-gulo ang isip ko. Walang na akong ibang maisip kundi puro negatibo. Napapa-paranoid na yata ako.

Hindi ko na nagawang bumaba para kumain. Wala namang kumatok para pababain ako upang kumain. Kahit naman ganon ang mangyari hindi parin ako bababa. Ramdam ko ang bigat ng talukap ng aking mga mata sa luhang naibuhos ko kanina-nina lang.

Nakatitig lang ako sa kisame. Blangko ang isip. Hindi, patuloy kong nilalabanang huwag maalala ang ayoko nang maalala. Pagod na ako sa kakaisip. Gusto ko nang magpahinga. Pakiusap ko na sana makatulog na ako. Nararamdaman ko namang dinadalaw na ako ng antok kaya lang apurang-apura na ako.

Sigok-sigok lang ang naririnig ko sa apat na sulok ng kwarto ko. Gusto kong gumawa ng desisyon pero ang sakit na ng ulo ko. Wala na yantang gumagana sa utak ko. Kaya gusto ko munang makatulog. Bukas pag-gising ko gagawa ako ng paraan para mawala ang lahat ng sakit. Sana nga.

-------

Nagising ako nang hating-gabi. Bumaba ako para tunguhina ng kusina. Nagugutom ako, bahagyang nakakaramdam ako ng sakit sa tiyan. Dumiretso ako sa may lutuan. Baka may naiwan doon na pagkain sa kawali man o rice cooker. Pero kanin lang ang nakita ko. Binuksan ko ang Refrigerator baka may maii-ulam. Puro malalamig.

Wala akong makitang maaaring mai-ulam. Naubusan yata ako. Ang nakikita ko lang ay mga iluluto pa. Ayokong magluto. Tumalikod ako sa refrigerator nang maisara ko. Saka ko lang naisip na sa lamesa maaring may pagkain doon. Nasabihan ko tuloy ang aking sarili ng tanga.

May naka-takip ngang pagkain sa lamesa. Nang buksan ko, nakita ko ang ulam na pritong isda. Natuwa ako na mayroon pala akong maii-ulam. Dali-dali na akong kumuha ng plato at sumandok ng kanin. Tapos ay tinungo kong muli ang lamesa.

Habang kumakain napag-desisyunan kong mag-isip kung paano ko matatakasan ang kinakaharap kong problema. Pumasok sa aking isipan na kalat na sa buong simbahan ang isyu, sigurado ako. Hindi ko mapipigilan ang bawat bibig ng mga nakaka-alam ng isyu.

Kaya ko ba silang harapin? Paano kung magtanong sila sa akin tungkol doon? Kaya ko bang sumagot? O hindi ko nalang papansinin? Parang imposible. Kakayanin ko ba kung makita ko silang nag-uusap? Baka ang isipin ko ako ang kanilang pinag-uusapan. Kaya ko kayang balewalain yun. Hindi yata.

Hindi ko namalayang tumigil pala ako sa pagkain. Napabuntong-hininga ako at muling sumubo at ngumuya. Paano ko ba matatakasan?

-----------

Natapos ako sa pagkain at muli akong umakyat sa taas. Nahirapan na naman akong makatulog. Kahit anong gawin kong higa parang hindi ako komportable. Naiinis na akong kaka-ikot sa aking katawan sa higaan. Saka ko naalala si Arvin.

"Ganun din ba siya? Hindi rin ba makatulog? Iniisip din ba niya ako? Sana..."

Na-isipan ko siyang itxt ngunit nagdalawang isip ako. Hindi rin naman siya nagte-txt sakin eh. Hindi ko alam kung hinihintay niya rin akong mag-txt sa kanya. Hindi na ako naglakas-loob na mag-txt.

Matagal bago ako nakatulog.

------

Nagising ako nang tumunog ang cellphone ko. May mensahe pero hindi galing kay Arvin. Galing sa choir directress namin. Ipinapaalala ang practice mamayang hapon. Kailangan daw naming umatend dahil last practice na namin at bukas na namin aawitin. Nang masagad ko ang mensahe napansin ko ang oras. Alas-otso na pala ng umaga.

Bumaba ako para mag-almusal pero wala akong naabutang kapamilya sa baba. Sabado ngayon pero wala sila. Dumiretso ako sa lamesa para malaman kung ano ang inihandang almusal. Nakita ko lang ay pandesal. Parang nawalan ako ng gana nang makita yung tinapay. Para kasing ang gusto kong kainin ay medyo basa dahil sa nanunuyo kong lalamunan. Dumiretso muna ako sa living room.

Doon ay pasalampak akong umupo at muling kinalikot ang aking cellphone. Parang gusto kong magtxt ngunit hindi ko alam kung kanino ko ipapadala. Naisip ko si Arvin, gusto ko siyang maka-usap pero hindi ko naman alam kung ano ang sasabihin ko. Puro natatapos nalang ako sa buntong hininga.

Maya-maya ay pumasok si mama sa pintuan. May dala itong mga plastik. Kasunod na pumasok ang kapatid kong lalaki. Alam ko na kung saan sila galing, sa palengke.

"Nag-almusal ka na?" tanong sa akin ni mama.

"Hindi pa."

"Ayun oh, bumili ang kapatid mo ng sopas dun sa kanto. Makihati ka na."

Tumingin ako kung nasaan ang kapatid ko.

"Hati tayo?" tanong ko sa kanya. Naninigurado ako kung bibigyan ako.

Medyo naka-simangot ang kapatid ko. Naisip kong wag nalang.

Lumabas nalang ako, para bumili ng sarili ko. Naitanong ko na kay mama kung saan makakabili niyon. Sa paglalakad ko, hindi ko inaasahang mabubunggo ko ang isang medyo matangkad na babae.

"Sorry mis." paumanhin ko agad.

Medyo naka-simangot pero nagsabing okey lang siya. Pagkatalikod niya nagsabi uli ako ng sorry. Dire-diretso na siya sa paglalakad.

"Aling Lydia, pabili nga po ng sopas." tawag ko sa kanya dahil naka-talikod ng dumating ako.

"Ay, may bibili." bahagya siyang nagulat.

"Sopas po." sabi ko.

Nangunot ang noo ko nang may lumabas na lalaki galing sa loob ng bahay ni Aling Lydia. May dala itong kaserola. May laman siguro dahil idi-display para maibenta.

"Ren, ito nga pala ang panganay ko. Si Omar, natatandaan mo pa?" pakilala sa akin.

Nanlaki ang mata ko. "Si Omar yan?" gulat ako.

"Ang laki na ng anak ko diba?" pagmamalaki nito. "Elementary pa kasi iyan nang umalis dito. Kararating lang niya kahapon."

Napa-tango nalang ako. Patalikod na si Omar para pumasok sa loob ng bahay at agad ko siyang binati.

"Omar, musta na? Welcome back." nangingiti akong bumati sa kanya.

Lumingon naman siya sa akin at ngumiti pagkatapos ay pumsok na sa loob.

"San po ba siya galing?" nagkaroon ako ng interes. Noong bata pa kasi kami magkalaro na kami kaya lang hindi ko namalayang umalis pala ito. Siyempre dahil bata pa ako noon, parang wala akong pakialam at malay ko.

"Umalis yan para doon mag-aral sa Maynila. Ga-graduate na yan. Bumisita lang yan dito Babalik uli yan bukas nang hapon sa Maynila."

"Ah... kaya pala." nasabi ko nalang.

"Kaya, pag naandito na uli yan, kaibiganin mo Ren ha? Para may kakilala agad. Baka kasi manibago eh. Ang tagal kasing nawala."

"Okey po."

"Ay, teka nakilala na pala siya ng kapatid mo kanina nang bumili ng sopas."

Napatango ako.

"Ay naku! Ano nga pala sa'yo? Sopas? Pasensiya na." natawa ito. "ang daldal ko kasi."

Natawa rin ako. "Opo."

"May bago pala akong magiging kaibigan dito." sa isip-isip ko.

Natuwa naman ako kahit papaano dinagdagan ni Aling Lydia ang binili ko. Sulit.

------

Kumakain ako nang maisip ko ang cellphone ko. Naiwan ko nga pala sa sofa. Iniwan ko muna ang kinakain ko sa lamesa para kunin ang cellphone. May mensahe at hindi lang isa. Tatlong mensahe ang ipinadala sakin. Nagmadali ako para malaman kung kanino galing.

"Ren, punta k b mmya?"

Galing kay Arvin ang unang mensahe.

Natuwa ako dahil si arvin ang nag-txt. HIndi muna ako nag-abalang mag-reply. Tinignan ko muna ang iba. Puro galing kay Arvin.

"Musta n, punta k b mmya?"

Binuksan ko ang pangatlo.

"Punta k mmya, reply"

Bumalik ako sa lamesa na tuwang-tuwa. Saka ako nag-isip nang ire-reply kay Arvin. Masaya ako dahil naalala ako ni Arvin. Hindi siya galit sa akin. Parang gusto kong sumigaw sa katuwaan. At last...

"D q lam e, kaw? :)"

Ang tagal bago siya mag-reply.

"Oo. Punta k ha?"

Pinapapunta ako ni Arvin. "Sabi mo eh, so pupunta ako." nasabi ng isip ko sa katuwaan.

"Sige punta aq. :)"

Pagkatapos mag-reply muli akong nagtipa para muling magpadala sa kanya ng mensahe.

"Vin, okey ka lng ba?" nagtanong ako sa kanya. Nagkaroon ako ng lakas ng loob tanungin ang kalagayan niya dahil sa ginawa niyang pagte-txt sa akin.

Ngunit bumilang ang oras wala na akong natanggap na mensahe.

-----

Mga alas-kwatro ng hapon.

Naliligo ako nang muling tumunog ang cellphone ko. Sinadya kong lakasan ng todo aang tunog para hindi ko ma-miss ang mga mensaheng darating. Sa muling katuwaan nagmadali akong maligo.

Napasimangot ako nang malaman kong hindi pala si Arvin ang nagpadala ng mensahe. Isang young people na naatasang magpadala ng mensahe para sa mga choir members. Naniniguradong ang lahat ay dapat na magpunta sa huling pag-eensayo. Hindi ako nag-abalang replayan.

Nagbibihis ako nang muling tumunog ang cellphone. Dali-dali kong binuksan. Galing kay Arvin.

"D2 n ko." ang laman ng txt message.

Nanginginig pa ang mga daliri ko sa katuwaan habang pumipindot sa keypad.

"Punta q. Bhis n q. W8. :)" reply ko.

"Sige. :)" 

Gusto kong lumundag sa katuwaang nilagyan niya ng smile sa hulihan ng kanyang mensahe.

------

Bumaba ako nang naka-ngiti.

"Ma, may practice." paalam ko kay mama.

Hindi  ito kumibo. Nagtuloy-tuloy ako sa labas. Hindi pa ako nakakalabas ng gate nang mapansin kong naka-tambay sa di kalayuan ang bago kong kapit-bahay. Hindi pala, ang nagbabalik kong kapit-bahay. Si Omar.

"Omar." tawag ko sa kanya nang makalabas ako.

Lumapit siya sa akin.

"Mukhang aalis ka ah."

"Medyo." tumawa ako ng bahagya.

"Nagtatambay kasi ako baka makakita ng kakilala. Makipag-kwentuhan."

"Ah ganun ba?." kaya pala. "Dapat mamayang gabi." tumawa ako. "Ang alam ko kasi, tuwing gabi lang sila naglalabasan."

"Ganoon ba?" medyo nalungkot ito sa nalaman. "Eh, ikaw san ang lakad mo?"

"Sa simbahan, may practice eh." para akong nag-aalangang mag-salita. "Ng choir." dagdag ko.

"Hindi ka parin nagbabago ha, laking simbahan ka talaga." tumawa ito pero hindi nakaka-insulto.

"Oo nga eh." ngumiti lang ako dahil bigla kong naalala ang mga nagdaang pangyayari.

"Sige, lakas ka na. Baka ma-late ka pa."

"Sige." pagsang-ayon ko. "Di ba hanggang bukas ka pa?"

"Oo."

"Sana bukas magkaroon ako ng time para makapag-kwentuhan tayo. Sige"

Nagpaalam na ako. Agad akong nakasakay sa jeep.

Si Omar napansin kong ang laki din ng pinagbago. Sa tagal ba naman naming hindi nagkita. Tumangkad siya. Mas pumuti at talagang luminis siyang tignan kaysa noon na maduhin tignan dahil sa kalalaro. Nagbinata na talga siya. Mas matanda nga pala siya sa akin. Ga-graduate na. "ano kayang kurso?" natanong ko sa isip ko. Sa totoo lang magandang lalaki din si Omar.

Sa naisip kong iyon ay biglang kumontra ang aking isipan.

"Mas pogi si Arvin, kaya." natuwa ako sa naisip ko pero bigla ko rin sinaway.

Dahil muli kong naalala ang nakakahiyang pangyayari. Bigla akong kinilabutan. Pero kahit ganoon may lakas ako ng loob para pumunta sa church.

-----

Hindi pa ako nakakababa nang tumunog ang cellphone ko. Hininaan ko na ang volume. Galing kay Arvin.

"san k n?"

"pskay p lng jip. w8" pagsisinungaling ko. Sa totoo lang pababa na ako.

"blis h pra my kausp n q d2."

Para akong naligalig sa txt na iyon ni Arvin. Wala pala siyang maka-usap.

Naglalakad ako nang binabasa ko yun. Tumigil muna saglit para mag-reply.

"w8 lng, ppunta n q." saka ako muling naglakad.

Hindi pa ako nakakalapit nang husto sa gate nakakarinig na agad ako ng tawanan. Gaya ng dati hindi ako dumiretso sa pag-pasok. Gusto ko munag sumilip at lalo na ang makinig sa nag-uusap.

"Ang labo mo naman." sabay tawa. Ito ang naumpisahan kong sinabi ng isang lalaki sa likod ng gate.

"Uy si Arvin oh." sabi nang isa pang lalaki. Para bang palapit sa kanila si Arvin.

"Vin, ano? Masarap ba ang nangyari?" sabay tawanan.

Hindi ko narinig si Arvin na tumawa. Hindi ko alam.

"San ka pupunta?" tanong ng unang lalaki.

"Diyan lang." sagot ni Arvin. Napansin ko ang tono ng pananalita niya ay nananamlay.

"Baka susunduin mo si Ren?" muling nagtawanan.

"Hindi ah."agap na sagot ni Arvin. "Bakit ko naman susunduin yun?"

"Wooo, sino ba sa inyo ang bading?" tawanan. "Biro lang." sabay bawi.

Nangingilid ang luha ko sa aking mga mata. Nanginginig ako sa mga naririnig ko. Paano kung pumasok na akobaka ako naman ang pagbalingan nila at pagtawanan. Hiyang-hiya ako at nawawalan ako ng lakas ng loob para pumasok. Patuloy parin silang tumatawa. Kahit medyo nalihis na ang pinag-uusapan, nakaka-insultoparin ang dating ng kanilang tawanan.

"Papasok pa ba ako?" parang gusto ko nang umatras at umuwi nalang.

Nagulat ako nang magbukas ang gate. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung magtatago ba o magpapakita sa lalabas.

Nanlaki ang mata ko nang makita si Arvin ang iniluwa ng gate. Nanlaki din ang mga mata nito. Bigla itong pumasok muli nang makita ako.

"Bakit?" tanong ko sa sarili ko.

Hindi ko alam ang sagot. Ang alam ko lang lalo akong nawalan ng lakas ng loob na tumuloy. Tumalikod ako at tinungo ang daan pauwi.-wakas.

-----

Ang alam ko lang noon, wala na akong mukhang maihaharap sa mga taong nakaka-alam ng isyu. Batay sa mga nalaman ko at narinig ko, hindi ko kayang harapin ang problemang ibinabato sa akin. Gusto kong maglaho nang mga oras na iyon. Parang sasabog ako pagna-aalala ko ang mga tawanan, bulong-bulungan at tuwiran nilang pagpaparinig sa akin. Pagna-iisip ko ang kanilang mga mukha, ang nakikita ko, pinagtatawanan nila ako.Ayoko ko na silang makita pang muli. Ayoko ko nang bumalik sa simbahan kung saan ako lumaki.

Hindi ko maisip si Arvin sa masasayang sandali dahil sa tuwing naiisip ko siya lalo akong nangingilabot sa sa tindi ng kahihiyan.

Kaya kong sabihing mahal ko si Arvin. Pero dapat kong kalimutan kasama sa desisyon kong makalimot, magbago at umalis.

Hindi na ako nag-simba, simula noon. Nag-txt sa akin si Arvin pagkaraan ng ilang sandali. Pero hindi ko nagawang replayan. Punong-puno ako ng hinanakit na kahit hindi sa kanya. Pagkatapos noon, hindi na muling nag-txt pa sa akin si Arvin.

Dumaan ang ilang linggo. Naka-tanggap ako ng mga mensahe kung nasaan ako at bakit wala ako pero binalewala ko ang lahat. Natapos ang pasukan, hindi na talaga ako nagpakita sa kanila. Nakapag-desisyon na akong hindi na babalik.

Pupunta ako sa tita ko sa Laguna para doon makalimot. Hindi ako mag-iistay doon ng ilang araw kundi hanggang sa kung kelan pwede akong maglagi doon.


-REN

----

Sa mga sumusubaybay sa aking likha, ito ang katapusan ng "Flickering Light." Maaaring natapos ang kwento sa hindi "happy ending" na paraan. Hindi ko alam kung mali ang naging desisyon, ngunit itinuloy iyon dahil natakot ang pangunahing karakter.


ABANGAN ninyo ang kanyang pagbabalik.